Ο Αλέξης μιλούσε υπέροχα...

https://www.youtube.com/watch?v=6HTvwiklW0E&feature=youtu.be&t=4m7s

How the Greek Deal Could Destroy the Euro, by SHAHIN VALLÉE.

How the Greek Deal Could Destroy the Euro

By SHAHIN VALLÉE  JULY 27, 2015

 

PARIS — The July 13 deal offering more financing for Greece has been billed as a last-minute step back from the brink, but the threat of a “temporary exit” from the euro proposed by a German coalition government has shaken the foundation of the euro in a far more fundamental way than meets the eye.

It has undermined what little Franco-German cooperation was left in economic affairs; it has made the single currency as it stands politically indefensible in France; and it has substantially increased the risk of euro exit across the monetary union. In short, the prospect of Grexit today has made a French, or even German, exit tomorrow far more likely.

 

 

These tensions are not new. Germany always thought of the euro as an improved exchange-rate mechanism built around the Deutsche mark, and France had bold but vague ambitions of a real international currency that would enhance the effectiveness of Keynesian economic policy. These fundamental differences were papered over at the launch of the euro because both François Mitterrand and Helmut Kohl agreed that the single currency should first and foremost serve as a means toward the greater aim of European political integration.

Since 2010, both this constructive ambiguity and the ultimate goal of further political integration were more or less preserved. But during the last round of Greek negotiations both broke down, and with them the glue that has until now kept France and Germany so tightly committed to the euro and to building it together.

Indeed, the European institutions led by Germany seem to have decided that waging an ideological battle against a recalcitrant and amateurish far-left government in Greece should take precedence over 60 years of European consensus built painstakingly by leaders across the political spectrum.

By imposing a further socially regressive fiscal adjustment, the recent agreement confirmed fears on the left that the European Union could choose to impose a particular brand of neoliberal conservatism by any means necessary. In practice, it used what amounted to an economic embargo — far more brutal than the sanctions regime imposed on Russia since its annexation of Crimea — to provoke either regime change or capitulation in Greece. It has succeeded in obtaining capitulation.

Through its actions, Germany has made a broader political point about the governance of the euro. It has confirmed its belief that federalism by exception — the complete annihilation of a member state’s sovereignty and national democracy — is in order whenever a eurozone member is perceived to challenge the rules-based functioning of the monetary union. In essence, Germany established that some democracies are more equal than others. By doing so, the agreement has sought to remove politics and discretion from the functioning of the monetary union, an idea that has long been very dear to the French.

The negotiations leading to the Greek agreement also destroyed the constructive ambiguity created by the Maastricht Treaty by making it absolutely clear that Germany is prepared to amputate and obliterate one of its members rather than make concessions. Germany appears to believe that the single currency ought to be a fixed exchange-rate regime or not exist at all in its current form, even if this means abandoning the underlying project of political integration that it was always meant to serve.

Finally, and perhaps most importantly, Germany signaled to France that it was prepared to go ahead alone and take a clear contradictory stand on a critical political issue.

This forceful attitude and the several taboos it broke reveal that the currency union that Germany wants is probably fundamentally incompatible with the one that the French elite can sell and the French public can subscribe to. The choice will soon be whether Germany can build the euro it wants with France or whether the common currency falls apart.

Germany could undoubtedly build a very successful monetary union with the Baltic countries, the Netherlands and a few other nations, but it must understand that it will never build an economically successful and politically stable monetary union with France and the rest of Europe on these terms.

Over the long run, France, Italy and Spain, to name just a few, would not take part in such a union, not because they can’t, but because they wouldn’t want to. The collective G.D.P. and population of these countries is twice that of Germany; eventually, a confrontation is inevitable.

This sorry state of affairs is not of Germany’s making alone. It began largely because of France’s romantic and somewhat naïve view of the monetary union; it deepened due to France’s political absence from European affairs since the beginning of the crisis; and it was compounded by the traumatic shock caused by financial stress on French banks and government bonds during the summer of 2011, which laid bare the economic enfeeblement that continues to undermine France’s self-confidence.

Meanwhile, Germany has built a politically and morally coherent narrative that obscures an economically deceptive vision based on the idea that abiding by the rules alone can create prosperity and stability for the European Union as a whole. This narrative has wide support across the German political spectrum and the clear backing of the German public.

France has still not completely overcome its inclination to put French sovereignty and decision-making first and has failed to articulate its own post-Maastricht vision of a prosperous monetary union, backed by a federal budget, governed by a real European executive power and legitimized by the European Parliament.

Despite the recent call by President François Hollande to address these issues, progress is unlikely. That’s because French elites are now unable to convince the public of the merits of the Union’s current economic policies in general — and toward Greece in particular. They are also too divided to propose a new shared vision, too disoriented to challenge the German narrative, and too afraid to start building alliances with like-minded countries such as Italy and Spain.

This unhappy marriage could last for years, but it will substantially increase the chances of anti-establishment parties coming to power across Europe, because mainstream leaders can no longer disprove the assertion that the euro as it stands has become both economically and politically destructive.

This will force all parties, including pro-European ones, to engage in a discussion about the potential merits of leaving the currency union and it will encourage political posturing, especially in France, where there is an undercurrent of Germanophobia that is easy to rekindle.

Regardless of what happens in Greece now, the July 13 agreement has made the prospect of a future euro breakup far more likely. The question is whether it will take the form of an orderly departure by Germany or a prolonged and economically more destructive exit by France and the south of Europe.

 

Shahin Vallée, a former adviser to the French economy minister and the president of the European Council, is a senior economist at an investment management firm. 

 http://www.nytimes.com/2015/07/28/opinion/how-the-greek-deal-could-destroy-the-euro.html?_r=0

Έλεος κ. Μάρδα! Κόψτε τις μαρδακίες! του Δημήτρη Καζάκη.

Έλεος κ. Μάρδα! Κόψτε τις μαρδακίες!

...«Ανυπολόγιστες οι ζημιές με επιστροφή στη δραχμή» μας δήλωσε το παλιό κομματόσκυλο του Σημίτη και νυν αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Μάρδας....

Γράφει ο Δημήτρης Καζάκης

«Ανυπολόγιστες οι ζημιές με επιστροφή στη δραχμή» μας δήλωσε το παλιό κομματόσκυλο του Σημίτη και νυν αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Μάρδας. Ο εν λόγω κύριος ανήκε στη συμμορία που μας έβαλε στο ευρώ με τους χειρότερους δυνατούς όρους, ώστε να λεηλατηθεί η χώρα από τραπεζίτες κερδοσκόπους και τοκογλύφους. Και τώρα τι μας λέει; Έτσι και φύγουμε, θα καταστραφούμε.

Όταν φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης

Το αγαπημένο μοτίβο του εν λόγω κυρίου είναι η υποτίμηση του νομίσματος. Η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί! Γιατί; Διότι έτσι το λέει ο κ. Μάρδας. Είναι ένα είδος φυσικού φαινομένου. Έτσι και η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, η νέα δραχμή της θα τρελαθεί στις υποτιμήσεις. Γιατί έτσι γουστάρει ο κ. Μάρδας. Μπορεί να μην ξέρει πού πάνε τα τέσσερα, αλλά γνωρίζει πού θα πάει η νέα δραχμή.

Για να δούμε. Μιλώντας στο MEGA, στη ναυαρχίδα της μαύρης προπαγάνδας και φυσικά εκ του ασφαλούς χωρίς αντίλογο, ο κ. Μάρδας τόνισε πώς η υποτίμηση της δραχμής ...

μπορεί να φτάσει το 50%-60% ακόμη και 70% και πρόσθεσε ότι "υποτίμηση σημαίνει εκρηκτική αύξηση των τιμών και σημαντική υποβάθμιση των εσόδων των Ελλήνων."

Για να μας πείσει ο κ. Μάρδας χρησιμοποίησε το παράδειγμα της Αργεντινής, της οποίας το νόμισμα την πρώτη χρονιά της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα υποτιμήθηκε κατά 75% και πλέον έχει υποτιμηθεί σωρρευτικά κατά 1.000%. Βέβαια, ο κ. Μάρδας "ξέχασε" να σημειώσει ορισμένα πολύ σημαντικά πράγματα.

Γιατί υποτιμήθηκε το αργεντίνικο πέσος; 

Ήταν φυσικό φαινόμενο, ή απόρροια του γεγονότος ότι το νόμισμα αυτό είναι ελεύθερα κυμαινόμενο στις διεθνείς αγορές forex, δηλαδή συναλλάγματος; Φυσικά το δεύτερο. Από τη στιγμή που το νόμισμά σου είναι διαθέσιμο στις διεθνείς αγορές, τότε είναι έρμαιο των επιθέσεων και πιέσεων κερδοσκοπίας. Όπως συνέβη και με το Αργεντίνικο πέσος.

Χαρακτηριστική η ισοτιμία με το δολάριο. Το 2008 ήταν $1:3,16 αργεντίνικα πέσος. Το 2009 η ισοτιμία ήταν $1:3,71. Το 2010 ήταν $1:3,89. Το 2012 ήταν $1:4,53. Το 2013 ήταν $1:5,44, ενώ σήμερα είναι $1:9,18. Η εκτίναξη αυτή δεν ήταν φυσιολογική, αλλά αποτέλεσμα κερδοσκοπικών πιέσεων και χειραγώγησης της ισοτιμίας από μεγάλους κερδοσκόπους και τράπεζες στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος.

Ο λόγος που γίνεται είναι απλός. Κάθε φορά που το νόμισμα πιέζεται και υποτιμάται, η κεντρική τράπεζα παρεμβαίνει και δαπανά συνάλλαγμα προκειμένου να αγοράσει το δικό της νόμισμα και να σταματήσει την πτώση. Με την πίεση που ασκούν οι κερδοσκόποι επιχειρούν να εξαναγκάσουν την Αργεντινή να εξαντλήσει τα συναλλαγματικά της αποθέματα κι έτσι να αναγκαστεί να βγει στις διεθνείς αγορές για δάνεια αναπλήρωσης σε συνάλλαγμα. Κι εκεί την περιμένουν οι τοκογλύφοι για να τη λιανίσουν.

Είναι ένας είδος πολέμου. Νομισματικός πόλεμος λέγεται και έχει ως βασική προϋπόθεση το νόμισμά σου να είναι ελεύθερα διαθέσιμο στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος. Αν δεν είναι, τι μπορούν να σου κάνουν; Απολύτως τίποτε. Γι' αυτό και η Ισλανδία, μόλις υπέστη το 2009 400% υποτίμηση του νομίσματός της, τι έκανε για να αποφύγει το νομισματικό πόλεμο εναντίον της; Βρήκε συνάλλαγμα (από την Κίνα) και αγόρασε τα διαθέσιμα του δικού της νομίσματος και τα απέσυρε από τις διεθνείς αγορές συναλλάγματος.

Δεν είναι ανάγκη να έχεις εκτεθειμένο εθνικό νόμισμα

Αυτό που έκανε η Ισλανδία είναι πολύ δύσκολο να το κάνει η Αργεντινή. Να γιατί η κυβέρνησή της σήμερα μελετά την εισαγωγή ενός τελείως καινούργιου πέσος, σε αντικατάσταση του παλιού, το οποίο δεν θα είναι διαθέσιμο στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος.

Η Ελλάδα, φεύγοντας από το ευρώ και φυσικά την ΕΕ, έχει ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα. Δεν θα επιστρέψει στην παλιά δραχμή, αλλά θα εισάγει μια εντελώς νέα δραχμή, ένα εντελώς νέο εθνικό κρατικό νόμισμα. Από πού θα το βρουν οι διεθνείς κερδοσκόποι για να ασκήσουν πίεση; Αναγκαστικά από την κεντρική τράπεζα της Ελλάδας, μιας και θα υφίσταται καθεστώς προστασίας της εθνικής οικονομίας και έλεγχος κίνησης κεφαλαίου.

Γιατί λοιπόν να το πουλήσει η κεντρική τράπεζα στους κερδοσκόπους; Δεν θα το πουλήσει, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια. Κι έτσι θα γλυτώσουμε το νομισματικό πόλεμο. Από κει και πέρα, η υποτίμηση του νομίσματος εξαρτάται από το βαθμό υποκατάστασης των εισαγωγών από εγχώρια παραγωγή και εξαγωγές. Αυτό είναι το στοίχημα και θα έχουμε τα χρηματοδοτικά μέσα για να το πετύχουμε χωρίς να εξαρτόμαστε από δάνεια και ξένα κεφάλαια.

Η Αργεντινή δεν κατέρρευσε από την υποτίμηση, αλλά από το peg.

Όμως, ακόμη και μ΄αυτήν την υποτίμηση του πέσος, τι απέγινε η Αργεντινή; Μήπως κατέρρευσε η οικονομία της; Όχι. Μην ξεχνάμε ότι Αργεντινή εδώ και πάνω από ένα έτος έχει κηρυχθεί σεdefault από τους διεθνείς οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης, λόγω του ότι αρνείται να πληρώσει τον Πολ Σίνγκερ και τη συμμορία του. Και λοιπόν;

Η Αργεντινή χρεοκόπησε και κυριολεκτικά κατέρρευσε στα τέλη του 2001, αρχές του 2002, όταν, ακολουθώντας οικονομικούς συμβούλους επιπέδου και σκοπιμότητας Μάρδα, εφάρμοζε πιστά τα "προγράμματα προσαρμογής" που εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Με το πέσος δεμένο σε peg με το δολάριο 1:1. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει το 50% του προϊόντος της μέσα σ' ένα χρόνο. Να εκτιναχθεί η ανέχεια και η φτώχεια στο 65% του πληθυσμού. Να εξοντωθεί ολοσχερώς η λεγόμενη "μεσαία τάξη". Να φτάσει η ανεργία σε επίπεδα Ελλάδας.

Από τότε που διέγραψε το χρέος κατά 70% και έδιωξε το ΔΝΤ, ως πράξη εθνικής κυριαρχίας, η οικονομία της Αργεντινής άρχισε να ανακάμπτει και, παρ' όλο το νομισματικό πόλεμο, σήμερα εμφανίζει τα εξής δεδομένα. Η φτώχεια έπεσε στο 25% του πληθυσμού. Η ανεργία γύρω στο 7%, ενώ η ανεργία των νέων γύρω στο 18%. Και, παρά το γεγονός ότι ο πληθωρισμός κινείται γύρω στο 20%, οι αμοιβές και το λαϊκό εισόδημα γενικά αυξάνουν διαρκώς.

Οι αποταμιεύσεις των νοικοκυριών, που χάθηκαν παντελώς όταν οι Μάρδες της Αργεντινής κυβερνούσαν τη χώρα, τώρα ανέρχονται στο 24% του καθαρού διαθέσιμου εισοδήματος. Αντίθετα στην Ελλάδα των μνημονίων οι αποταμιεύσεις των νοικοκυριών είναι αρνητικές και βρίσκονται στο -16% του καθαρού διαθέσιμου εισοδήματος. Στην Ελλάδα η παραγωγή πεθαίνει, ενώ στην Αργεντινή ανθεί. Στην Ελλάδα πουλιούνται τα πάντα, ενώ η Αργεντινή πρόσφατα εκτόξευσε δικής της κατασκευής τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο.

Εδώ και μια δεκαετία η Αργεντινή δεν δανείζεται από το εξωτερικό. Δεν έχει ανάγκη να το κάνει. Το δημόσιο χρέος της κινείται στο 45% του ΑΕΠ της, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζει πρωτογενή ελλείμματα στον προϋπολογισμό της. Κι ενώ το 2014 παρουσίασε ύφεση, ωστόσο δεν αντιμετωπίζει κανενός είδους κατάρρευση.

Οι εξωτερικές οικονομικές της σχέσεις δεν ήταν ποτέ καλύτερες. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι ξένες άμεσες επενδύσεις στην Αργεντινή έχουν τριπλασιαστεί από τότε που οι Μάρδες την κυβερνούσαν με τα προγράμματα του ΔΝΤ. Έχουν ξεπεράσει τα 115 δις δολάρια, ήτοι πάνω απο το 21% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ στην Ελλάδα το 2010 μόλις που ξεπερνούσαν τα 26 δις δολάρια, ήτοι το 12% του ΑΕΠ. Ενώ, από το 2010 οι ξένες άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα των μνημονίων κυριολεκτικά κατέρρευσαν.

Απ' ότι φαίνεται τα ξένα κεφάλαια προτιμούν για επενδύσεις χώρες με προστατευμένη οικονομία και εθνικό νόμισμα, σαν την Αργεντινή, από χώρες όπου τα πάντα ξεπουλιούνται στο όνομα των ξένων επενδύσεων, σαν την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν είχε μόνο χειρότερο εξωτερικό εμπόριο με το ευρώ, αλλά προσέλκυσε και πολύ λιγότερες ξένες άμεσες επενδύσεις από την εποχή που είχε εθνικό νόμισμα, την παλιά δραχμή.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Αργεντινή της 1.000% υποτίμησης επένδυσε σοβαρά στην αναστήλωση του κοινωνικού κράτους, που κυριολεκτικά είχαν γκρεμίσει οι Μάρδες του ΔΝΤ. Να τι λέει η Παγκόσμια Τράπεζα τον Απρίλιο του 2015: "Η οικονομία [της Αργεντινής] έχει αυξηθεί σταθερά κατά την τελευταία δεκαετία. Η Αργεντινή έχει επενδύσει σημαντικά στην υγεία και την εκπαίδευση, τομείς οι οποίοι ευθύνονται για το 8% και 6% του ΑΕΠ, αντίστοιχα. Μεταξύ του 2003 και του 2009, η μεσαία τάξη έχει διπλασιαστεί σε μέγεθος, 9.300.000 σε 18.600.000 (που ισοδυναμεί με το 45% του πληθυσμού). Η χώρα έχει θέσει ως προτεραιότητα τις κοινωνικές δαπάνες, μέσω διαφόρων προγραμμάτων, συμπεριλαμβανομένου του Οικουμενικού Επιδομάτος Τέκνων, το οποίο αφορά περίπου 3,7 εκατομμύρια παιδιά και εφήβους έως 18 ετών, δηλαδή το 9,3% του πληθυσμού. Τους τελευταίους μήνες, ο εξωτερικός τομέας της χώρας έχει αντιμετωπίσει σημαντικές προκλήσεις. Κατά τη διάρκεια του 2014, η δημοσιονομική κατάσταση παρουσίασε πρωτογενές έλλειμμα 0,9% του ΑΕΠ και συνολικό έλλειμμα 2,5% του ΑΕΠ. Τα έσοδα του δημόσιου τομέα αυξήθηκαν 42,5%, ενώ οι δαπάνες αυξήθηκαν κατά 45% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος. Προβλέψεις για την ανάπτυξη για το 2015 κυμαίνονται από 0% έως 1%." (http://www.worldbank.org/en/country/argentina/overview)

Πού είναι λοιπόν η κατάρρευση και η χρεοκοπία που έχει η υποστεί η Αργεντινή με 1.000% υποτίμηση; Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι δεν έχει σοβαρά προβλήματα. Τα προβλήματά της όμως ειναι αντιμετωπίσιμα και κυρίως χωρίς να συνθλίβεται ο εργαζόμενος πληθυσμός της. Όποιος λέει ότι η Αργεντινή καταρρέει, ή ότι χρεοκοπεί - παρά το γεγονός ότι οι διεθνείς αγορές την έχουν κηρύξει επίσημα σε default - είτε δεν ξέρει τι λέει, είτε είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία. Εκτός κι αν είναι Μάρδας. Ο Μάρδας είνα κατηγορία από μόνος του και λέει μαρδακίες ανερυθρίαστα.

Όταν ο Μάρδας ανακαλύπτει το Ζαίρ του δικτάτορα Μομπούτου.

Και να ήταν μόνο η Αργεντινή, πάει στον κόρακα. Θα λέγαμε, σημιτάνθρωπος είναι ο εν λόγω κύριος, τι να πει; Να δαγκώσει το χέρι που τον ταίζει; Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Ερωτηθείς για το τι θα σημαίνει στην πράξη η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, δήλωσε ότι "θα χρειαστεί να πηγαίνουμε με σακουλίτσες με χρήματα για να πάμε στο εστιατόριο. Αυτό το έζησε το Ζαίρ που εφάρμοσε μια μορφή του σχεδίου αυτού" ενώ επεσήμανε ότι η Ελλάδα έζησε το τι μπορεί να σημαίνει η υποτίμηση ενός νομίσματος κατά την περίοδο 1974-2000.

Οι παλαιότεροι θυμόμαστε και πληθωρισμούς του 20%, 25% και του 33%, οπότε φανταστείτε έναν επιχειρηματία πώς μπορεί να χαράξει μια στρατηγική με πληθωρισμούς της τάξης του 20%, 25% και 30%," ανέφερε ο κ. Μάρδας και πρόσθεσε πώς "οι ζημιές με μια επιστροφή στη δραχμή θα είναι τέτοιες που δεν θα μπορούν να υπολογιστούν από πριν."

Ειλικρινά, δεν ξέρω σε ποιούς απευθύνεται ο εν λόγω κύριος. Μάλλον μας θεωρεί κάφρους, σαν τα δουλικά του Μομπούτου στο Ζαίρ του 1965. Το Ζαίρ δεν είναι άλλο από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό, στην οποία την περίοδο 1960-1965 ο λαός της πολέμησε κυριολεκτικά για την ανεξαρτησία του από την Βελγική αποικιοκρατία. Σημαδεύτηκε από την δολοφονία ενός από τους πιο δημοφιλείς ηγέτες της Αφρικανικής ηπείρου και διεθνώς, του Πατρίς Λουμούμπα το 1961 από μισθοφόρους των Ευρωπαίων αποικιοκρατών και των ΗΠΑ.[(Emmanuel Gerard, Bruce Kuklick.Death in the Congo: Murdering Patrice Lumumba. Harvard University Press, 2015]

Το 1965 ο Μομπούτου τερματίζει τον αγώνα για την ανεξαρτησία του λαού του Κονγκό με την επιβολή της δικής του στυγερής δικτατορίας με δεκανίκια από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Μετονόμασε τη χώρα σε Ζαίρ και πήρε αυτοκρατορικό σκήπτρο. Οι μαζικές σφαγές και η λεηλασία της χώρας που ακολούθησε το καθεστώς οδήγησε το Ζαίρ έως τα μέσα της δεκαετίας του 1975 στην οικονομική κατάρρευση. Και, για να έχει η εξουσία του τη στήριξη της Δύσης, αναγνώρισε το σύνολο των αποικιοκρατικών δανείων σε βάρος της χώρας του.

Έτσι το 1979 η αγοραστική δύναμη του πληθυσμού ήταν μόνο το 4% εκείνης του 1960.  Μέχρι τις αρχές του 1976, το Ζαΐρ  ήταν σε βαθιά οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, αντιμέτωπο με πτώχευση για τα δάνεια, που είχε αναγνωρίσει ο δικτάτορας. Ο Μομπούτου αναζήτησε τη συνδρομή από τα έντεκα μέλη της Λέσχης του Παρισιού, την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ για τις ανεξόφλητες οφειλές.

Ξεκινώντας το 1976, το ΔΝΤ μπήκε στη χώρα και άρχισε τα δανεία προς τη δικτατορία. Μαζί με την Παγκόσμια Τράπεζα. Μεγάλο μέρος από τα χρήματα των δανείων υπεξαιρέθηκαν από το καθεστώς Μομπούτου, που ήταν ένα από τα πιο αιμοσταγή και διεφθαρμένα της ηπείρου. Αυτό δεν ήταν μυστικό. Στην έκθεση του 1982 ο ειδικός απεσταλμένος του ΔΝΤ Erwin Blumenthal έγραφε, ότι είναι "ανησυχητικά σαφές ότι το σύστημα διαφθοράς του Ζαΐρ  με όλες τις πονηρές και άσχημες εκδηλώσεις του, την κακοδιαχείριση και τις απάτες του θα καταστρέψει όλες τις προσπάθειες των διεθνών οργανισμών, των φιλικών κυβερνήσεων, καθώς και των εμπορικών τραπεζών προς την ανάκαμψη και την αποκατάσταση της οικονομίας του Ζαΐρ ."[GeorgesNzongola-Ntalaja. The Crisis in Zaire: Myths and Realities. Africa World Press, 1986. σ. 226]

Ο Blumenthal ανέφερε ότι δεν υπήρχε "καμία πιθανότητα" οι πιστωτές να ανακτήσουν ποτέ τα δάνειά τους. Ωστόσο, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα συνέχισε να δανείζει χρήματα που, είτε τα καταχράστηκε, είτε τα σπατάλησε το καθεστώς Μομπούτου σε "μεγάλα έργα" χωρίς αντίκρυσμα.

Τα «προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής» που απαίτησε το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα ως προϋπόθεση για τα δάνεια, περιέκοψαν κάθε έννοια υγειονομικής περίθαλψης, εκπαίδευσης και υποδομών. Ενώ τα τεράστια αποθέματα ορυκτού πλούτου παραδόθηκαν σε πολυεθνικές έναντι πινακίου φακής. [David van Reybrouck. Congo: The Epic History of a People. HarperCollins, 2012. σ. 374]

Τι θέλει λοιπόν να συγκρίνει ο Μάρδας; Το Ζαΐρ  του Μομπούτου συγκρίνεται μόνο με την Ελλάδα του Σημίτη και των άλλων που ακολούθησαν στο δρόμο της ίδιας ηθικής και κρατικοδίαιτης κλεπτοκρατικής δράσης.

Γιατί δεν κατέρρευσε η Ελλάδα με την παλιά δραχμή;

Και σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι μαρδακίες, που αστείρευτα ξερνάει ο εν λόγω κύριος, έφτασε στο σημείο να επικαλεστεί και την εμπειρία της Ελλάδας την περίοδο 1974-2000. Όντως η παλιά δραχμή υποτιμήθηκε ακόρεστα από τις κυβερνήσεις της κρατικοδίαιτης κλεπτοκρατίας μέσα στην μεταπολίτευση. Αυτό ήταν κεντρική επιλογή των κυβερνήσεων κι όχι φυσικό φαινόμενο, όπως μας το παρουσιάζει ο Μάρδας. Για να κερδοσκοπούν ασύστολα με το εθνικό νόμισμα οι τραπεζίτες και τα ιδιωτικά ολιγοπώλια που έλεγχαν τις εξαγωγές και τις ειαγωγές.

Μέσα σε δέκα χρόνια, η αξία της δραχµής απέναντι στο δολάριο µμειώθηκε κατά περίπου 5 φορές, µε αποτέλεσµα το 1985 η ισοτιµία δραχµής δολαρίου να φθάσει τις 147,76 δραχµές ανά δολάριο, από 30 δραχμές ανά δολάριο το 1975. Τα επόµενα δέκα χρόνια η δραχµή είχε χάσει άλλη µία φορά την αξία της, και το 1995 βρισκόταν στις 237 δραχµές ανά δολάριο. Όταν η Ελλάδα υιοθέτησε το ευρώ το 2000, η ισοτιµία της δραχµής βρισκόταν στις 365,6 δραχµές ανά δολάριο.

Μήπως η ελληνική οικονομία κατέρρευσε και δεν το πήραμε χαμπάρι; Μήπως χρεοκόπησε από την υποτίμηση; Μήπως αντιμετωπίσαμε καταστάσεις όπως αυτές που μας επιβάλλουν οι δανειστές τα τελευταία μνημονιακά χρόνια; Μήπως εξανεμίστηκαν οι καταθέσεις; Μήπως κλείσανε αυθαίρετα και κερδοσκοπικά οι τράπεζες;  Ή μήπως χρειαζόμασταν σακουλίτσες με χρήματα για να πάμε στο εστιατόριο, όπως ισχυρίζεται ο κ. Μάρδας, που μάλλον τότε βρισκόταν στο Σείριο, ή στον πλανήτη των Μαρδόσαυρων.

Οι μόνες σακουλίτσες με χρήματα πού βλέπαμε να κυκλοφορούν τότε ήταν οι μίζες προς τα πολιτικά αφεντικά του κ. Μάρδα, που ενίοτε λόγω όγκου απαιτούσαν κούτες πάμπερς ή βαλίτσες. Ειδικά όταν προορίζονταν για υπουργούς και πρωθυπουργούς. Επί Σημίτη, λόγω της απελευθέρωσης της εξαγωγής των κεφαλαίων, αυξήθηκε τόσο πολύ ο όγκος των χρημάτων από τις μίζες της κλεπτοκρατίας, που χρειάζονταν ολόκληρα κοντέινερ για να φεύγουν τα μαύρα στο εξωτερικό. Μετά μπήκαμε στο ευρώ κι όλα έγιναν πολύ πιο απλά για τους ληστοσυμμορίτες που κυβερνούν τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια.

Παρ' όλα αυτά, και παρά την τραγική υποτίμηση της παλιάς δραχμής, το ποσοστό των εξαγωγών επί των εισαγωγών αυξήθηκε την περίοδο 1975-1985 από 44% στο 50%. Με άλλα λόγια, η εγχώρια παραγωγή μπορούσε να υποκαθιστά τις εισαγωγές. Μετά το 1985 και έως το 1995, παρ' όλες τις επιπτώσεις από την ένταξή μας στην ΕΟΚ, το ποσοστό των εξαγωγών επί των εισαγωγών παρέμεινε πάνω κάτω σταθερό στο 45%.

Από την εποχή Σημίτη και ένταξης της χώρας στην ΕΕ το ποσοστό εξαγωγών επί των εισαγωγών έπεσε στο 35% έως το 2000. Ενώ, με την είσοδο του ευρώ, η εγχώρια παραγωγή κατέρρευσε, με αποτέλεσμα το 2009 το ποσοστό των εξαγωγών επί των εισαγωγών να πέσει στο 29%. Ολοκληρωτική κατάρρευση του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας. Με το ευρώ η Ελλάδα κατάντησε - εκτός όλων των άλλων - εμπορική αποικία της Γερμανίας κυρίως και των άλλων μεγάλων οικονομιών της ΕΕ.

Οι επιχειρήσεις λοιπόν, ακόμα και στην παραγωγή, μια χαρά τα κατάφερναν με τους πληθωρισμούς και τις υποτιμήσει της παλιάς δραχμής. Ή τουλάχιστον τα κατάφερναν πολύ καλύτερα από την εποχή του ευρώ και της Ε.Ε.

Πόσο Μάρδας πρέπει να είναι κανείς για να ισχυρίζεται ότι με όλες τις υποτιμήσεις της παλιάς δραχμής και με όλους τους πληθωρισμούς, η ελληνική οικονομία και κοινωνία ήταν σε χειρότερη κατάσταση απ' ότι με το ευρώ; Πολύ Μάρδας! Τόσο Μάρδας που να μην νοιάζεται να λέει συνέχεια μαρδακίες!

Chimay: la Notias, la bière belge avec un cœur grec, Joëlle Meert.

Chimay: la Notias, la bière belge avec un cœur grec

La Notias, une bière qui a la couleur du safran - © Joëlle Meert

Joëlle Meert Publié le jeudi 02 juillet 2015 à 13h23

Elle est brassée à Chimay mais ce n’est pas une trappiste. La "Notias" est une bière belgo-grecque au goût particulier de safran, ce qui en fait d’ailleurs l’originalité. Elle a été créée dans le cadre d’un projet d’économie solidaire pour venir en aide à une Grèce économiquement sinistrée. A la base de ce projet la petite asbl Notios constituée par un groupe d’amis belges et grecs qui passent régulièrement leurs vacances dans un petit village d’Arcadie, dans le sud du Péloponèse, non loin de Tyros. Ils ont sympathisé avec les habitants et ont décidé de les aider économiquement.

Le safran: l'or rouge

Ils ont pensé au safran, l’or rouge, un produit à haute valeur ajoutée déjà cultivé dans le nord de la Grèce. Les membres de l’asbl ont une formation de safranier et ont convaincu un agriculteur du village de se lancer à son tour dans cette culture très rentable. Notios a récolté des fonds et investi 20.000 € pour planter les premiers 20.000 bulbes qui ont été récoltés par une main d’œuvre locale fin 2013.

Pour ne pas vendre le safran séché en petite fioles, comme c’est le cas la plupart du temps, il a fallu trouver une façon originale de le valoriser. L’idée de créer une bière s’est imposée d’elle-même dans l’esprit de certains membres de l’asbl originaires de la région de Chimay. Une bière originale, belgo-grecque au goût et à la couleur du safran.

Les pères trappistes de l’Abbaye de Scourmont à Chimay, sensibilisés par ce projet d’économie sociale et solidaire, ont accepté de mettre à disposition leurs installations techniques et leur savoir-faire, pour brasser cette nouvelle bière qui n’est pas une trappiste. "La recette est totalement originale, les levures sont totalement différentes de la Chimay", tient à préciser François Misonne, membre de l’asbl Notios.
100.000 bouteilles

Après quelques tests, la Notias était née avec un premier brassin de 325 hectolitres, soit 100.000 bouteilles, 3 semi-remorques complètement remplis. Elle est commercialisée en Grèce, bien sûr, mais aussi en Italie, en Espagne… et en Belgique.  

"C’est une bière de soleil qui a une destination méditerranéenne mais qui peut plaire à tous les amateurs de bière, parce que c’est une bière spéciale de haute qualité", explique François Misonne.

Le projet fait son chemin. Les bénéfices des ventes sont réinvestis dans l’achat de bulbes de safran et l’asbl offre ces bulbes à tout agriculteur qui veut se lancer dans la culture du safran. Plusieurs nouveaux agriculteurs grecs, toujours dans le même village, se lancent d’ailleurs dans l’aventure cette année. "Nous comptons développer d’autres produits aromatisés au safran, comme des confitures, du miel, des pâtes", explique Morfula Tenecetzis, présidente de l’asbl Notios, "et à plus long terme, il serait intéressant de développer l’écotourisme dans la région". La bière Notias ne serait donc que le début d’un projet bien plus vaste.

http://www.rtbf.be/info/regions/detail_chimay-la-notias-la-biere-belge-avec-un-c-ur-grec?id=9022837

Making "brain-impotation" even easier.

No newcomer tax for non-EU students and researchers with scholarship

by Andy Furniere,

Summary

Following a request from Flanders’ education minister, the federal government has agreed to exempt international students and researchers with study grants from a €160 extra fee for a residence permit

Measure cancelled

At the request of Flemish education minister Hilde Crevits, the Belgian government has decided to exempt international students and researchers with a scholarship from paying the “newcomers tax” – an extra fee for receiving a residence permit.

 

In March, state secretary for migration Theo Francken had suggested charging students from outside the EU a tax of about €160. The University of Leuven was among those against the decision, saying it considered it unacceptable that students from developing countries would have to pay this tax.

The measure has now been cancelled. “As the scholarships of these students and researchers are directly or indirectly financed by the governments, it’s logical to exempt them from the tax,” the education ministry said in a statement. The decision is also in line with the policy of encouraging international student mobility.

“Letting students and researchers from abroad study and work in Flanders is part of our ambition to encourage and expand the internationalisation of our higher education,” said Crevits.

Photo © KU Leuven/Rob Stevens

http://www.flanderstoday.eu/education/no-newcomer-tax-non-eu-students-and-researchers-scholarship
 

Belgium, Flanders, Farmers protest as government promises continued support.

Farmers protest as government promises continued support

by Alan Hope,

 

Summary

Farmers say they’re satisfied with yesterday’s protest against low milk and pork prices, and unions are now ready to talk with the federal agriculture minister in the hope of fixing a price that covers their costs and labour

Blockades across Flanders

The independent farmers union ABS said it was satisfied with the results of yesterday’s day of action in protest at the low prices farmers receive for milk and pig meat. “The actions went well, and are slowly coming to an end,” said union chairman Hendrik Vandamme.

 

 

“At certain locations the protesters occupied the motorway, because they wanted to do more than simply hand out leaflets, but the disruption was limited thanks to co-operation from the federal traffic police.”

The union said it was now ready to talk with federal agriculture minister Willy Borsus, and planned no further action for the moment. “We want to give talks a chance,” Vandamme said. During yesterday’s action, the two main unions, ABS and Boerenbond, met with smaller organisations to form a common Agrofront.

“The agricultural organisations have worked together to analyse the extremely difficult situation faced by the various sectors of agriculture and horticulture in the country,” the Agrofront said in a statement. “We share a great concern over the profitability and even the survival of family farms in the short and longer term.” The group delivered a package of shared demands to Borsus. “The aim remains the fixing of a price that covers costs and labour,” they said.

Actions carried out included blockades in Ypres (pictured), Sint-Niklaas, Aalst, Ternat and Eke near Ghent, at a distribution centre for Aldi in Erpe-Mere, and on approach roads to the E40 near Erpe-Mere – the last blockade to be lifted, at around 20.30. The most serious disruption came from a complete block of the E40 at Middelkerke at the coast over more than two hours.

Meanwhile, Flemish minister for agriculture Joke Schauvliege announced a package of measures to help support farmers while the Russian boycott of agricultural products continues into its second year. The boycott has caused a fall in exports, leading to surplus production at home and pressure on prices. The measures include €3 million in emergency support for meat producers, as well as a contribution for dairy farmers and a programme to promote Flemish dairy produce in Asia. Schauvliege said she would put further aid measures to her colleagues after the summer recess.

Photo by Sandro Delaere / Belga

Shaping A Social Democratic Digital Revolution, by Thorsten Schäfer-Gümbel.

Shaping A Social Democratic Digital Revolution

by Thorsten Schäfer-Gümbel on 29 July 2015

Thorsten Schäfer-Gümbel

Social Democrats consider themselves to be the party of social and technological progress. The political left must therefore address digitisation as a policy issue. There must be no doubt in our minds that our traditional values of freedom, justice and solidarity continue to apply in the digital realm just as they do in our analogue lives. 

Our values and the influence they have run up against limits, however, if we do not actively intervene. Whether they also encounter limits if we take action is an open question in my view. The shaping of the social market economy, the general conditions governing it and the relations between power and individual freedom are also affected by the changes arising from the digital world.

Let us take a look at the status quo. The Internet as it is at the moment favours companies over individual citizens. Companies know what we read, who we meet and where we happen to be. The transparent citizen is a fact of life – for companies at least. Data capitalism is omnipresent. Not only does it register what we post or tweet. Amazon knows what page we have read three times on Kindle. Spotify knows that we secretly listen to pop songs. Foursquare knows where my favourite café is and who sits next to me. The individual is transformed into a collection of data and links. His digital identity becomes more important than his real-life identity, irrespective of whether it corresponds with reality or not. The individual is no longer a cultural being but a market being.

The German blogger, writer and journalist, Sascha Lobo, has gone so far as to say that

the Internet is finished, but the idea of digital networking is not.

The present construction of the net restricts the opportunities we have to exert a democratic influence. It raises the question of who wields power. We politicians do not determine the rules of the game. Frank Schirrmacher, the late co-publisher of the German daily Frankfurter Allgemeine Zeitung, summed up the situation as follows:

What we are looking at here is the power asymmetry of the modern era and the question of how it can be democratised without jeopardising the advantages it offers.

There is no reason to give up hope. We can win the Internet back. We can shape it. We can repair it.

Social Democrats have always aspired to shape policy. We stand for education and participation, for progress and improved conditions, for freedom, justice and solidarity. But what do they mean for the online world?

Freedom: Freedom means having a share and being able to participate. Everybody can develop, organise and make direct contact. For years the concept of freedom gave us reason to praise the Internet to the skies, until we woke up with a jolt. For authoritarian regimes and security services learned how to control the technology, blocked online networks and resorted to monitoring. Freedom is also restricted with the help of search filters and privileged data. Neutrality is ruled out. We must regain freedom in the digital realm.

Justice: For us, justice means access to the Internet. Those who are offline are left behind. Those who are online have undreamt-of possibilities. There is the threat here of a new gap opening up between rich and poor, between online and offline, if online services cost a lot of money. If safe communication with friends is only possible when you can pay for it. If good job exchanges demand large sums of money that people on income support perhaps cannot afford. But justice is also a question of fair education and upward progression – online and offline. We need digital education in schools, training and professions. People must understand how computers work. What digitisation means. Young and old alike. That is the way to ensure justice.

Solidarity: Today solidarity often means online political activism. Of course an online petition for better refugee accommodation is a good idea. So is an appeal on Facebook against PEGIDA (Patriotic Europeans against the Islamisation of the West). The Internet provides tremendously important spaces for debate. But we should use it more as a tool for real-life activism rather than harnessing our resources online only. Solidarity also means community. We cannot afford to lose our sense of genuine public good. The Internet, by contrast, is very much focused on the individual. Ultimately, then, you lose sight of the big picture behind it. The optimisation of the individual by means of apps, but not everyone is in a position to become fitter and healthier, faster and so on. Our social security systems are geared to the public good – in health and in pensions. Mutual solidarity shapes society. That is something we must achieve in the digital world, too.

However, there is one thing we should not lose sight of in the process. Behind the digital identity is a real-life person, an individual who can lose his or her footing. Can we really lead self-determined lives if we are confronted wherever we go with facts and data, opinions and transparency? Today we can largely do what we want to do. And become the people we want to become. That is what the Internet promises us at least. But it is becoming progressively more difficult to find out what that actually means in practice.

Harmonising digital and real-life identity, mapping out personal wishes and targets, creating motivation and satisfaction is getting more and more difficult in the brave new online world. We politicians must create safe spaces in which there is room for opinions but also uncertainties. In which questions can be put. In which users have confidence. If people cannot find their identity, there is no point us talking about who owns the digital share of it.

We, therefore, need a world which gives people sufficient freedom to find themselves. Which creates sufficient justice to make upward social progress possible. Which creates solidarity not just by means of clicks and likes. The vision mapped out in Dave Eggers’ The Circle is certainly not a vision I consider desirable.

I see the solution first and foremost in education and the fostering of diversity. We need properly educated citizens who know there are search engines which do not collect data. Who use messengers that transmit encrypted news. Who use different providers in order to avoid becoming transparent citizens. The more data are spread across different servers the better. We need citizens who say quite clearly: That’s not for me! Who show companies the cold shoulder. People who can decide for themselves who uses their data. The provider with the best protection. We need diversity and not monopolies. That is the starting point for political regulation.

Social democratic policies must ensure good general conditions. That means greatly improved digital education and the systematic extension of media-based teaching. 

With campaigns and education and with comprehensive data protection regulations which make it possible for data to be properly deleted or passed on. We need improvements in cartel and competition law. And we must promote start-ups that aim to win back the “good Internet”.

These are not so much visions as real steps. But they have a clearly defined objective: citizens’ power. All power emanates from the people – there can be nothing more democratic than that. Behind this lies a notion which entails a development away from transparent citizens to sovereign citizens. Our data belong to us. We must make sure that is the case once again in the future.

For me there can only be progress in this respect. As the German philosopher and journalist, Gerhard Szczesny, once said:

Being educated means not being afraid of yourself.

That is something we, too, should bear in mind in our debates on digitisation. We must make sure that we are not marked by fear of the Internet, but by confidence in it. We have values we stand up for. We have an objective we pursue. All we need now are the best solutions.

This is the transcript of a speech delivered in Berlin in December 2014 at a ‘philosophy meets politics’ event of the Kulturforum der Sozialdemokratie.

About Thorsten Schäfer-Gümbel

Thorsten Schäfer-Gümbel is Deputy Chairman of the German SPD and leader of the party in Hesse.

http://www.socialeurope.eu/2015/07/shaping-a-social-democratic-digital-revolution/

Questions For The Left From The Greek Debacle, by Ronald Janssen.

Questions For The Left From The Greek Debacle

by Ronald Janssen on 30 July 2015 @JanssenRonald1

Ronald Janssen

There is no point in denying reality. By crushing a rebellious Greek government and disciplining its voters, the ‘Masters of Austerity’ have won a great victory. Implications extend far beyond Greece itself. What is now being inflicted upon Greece rams home the message that the dismal results of austerity policy are preferable compared to the disaster the ‘institutions’ will unleash if a government dares to step outside the orthodox framework.

Here are two lessons from the Greek debacle the Left in Europe needs to reflect upon seriously.

The ECB As A Powerful Political Decision Maker – Again!

Previous episodes of the euro crisis have already underlined the power the ECB holds over member states. One only needs to recall the (not so) secret letters written by the ECB telling the prime ministers of Italy and Spain what detailed reforms they had to undertake in return for the bank’s support for their sovereign debt on the markets. Reforms that included, amongst other things, a cut or a freeze in public sector pay and the restoration of managerial prerogative in setting wages.

In this case, the source of the ECB’s power comes from the fact that sovereign debt is issued in a currency euro area that member states have no control over. Debt gets issued in Madrid, Rome or Paris but it is a supranational central bank in Frankfurt that is managing the currency in which the debt is expressed.

This makes economies highly vulnerable to financial market attacks. If markets start dumping their holdings of sovereign bonds and if there is no central bank standing ready to act as a buyer of last resort, then interest rates shoot up and the economy collapses. Governments then find themselves with their backs against the wall. They see no other choice but to give in and undertake the reforms the ECB wants to see implemented, thus hoping to sway the ECB into shielding their economy from the markets by making a ‘wall of money’ available.

Getting to grips with the power the ECB derives from this peculiar characteristic of the monetary union is already a daunting challenge. The latest Greek crisis, however, points to yet another important channel the ECB can use if it wants to prevail over reluctant governments.

Indeed, as the euro is the currency used by Greece and its banking sector, the ECB is able to shut down the entire payments system of a member state by limiting the amount of euros it supplies. This is exactly what happened at the end of June when the ECB, in reaction to the decision to hold the famous referendum, decided to cut off the provision of new additional liquidity to the banks of Greece. From that moment on, banks could no longer obtain the euros they needed to refund depositors that were taking their savings out. Greece was thus forced to close its banks and impose capital controls with, amongst others, a €60 limit on daily cash withdrawals.

The damage to the economy by closing the banks cannot be underestimated. It is not just the fact that cross borders payments became seriously restricted, thereby severely disrupting import flows, hence also exports. Domestic payments got disrupted as well.

Considering that cash was the only real money to be trusted, business started to refuse payments operated through bank accounts (‘plastic money’). Many companies, facing cash constrained customers and no longer having access to their working capital, reacted by shutting down production and telling their workers to go home.

In others words, Greece had suddenly become an economy without a currency and one telling anecdote is that the northern part of Greece started to use the Bulgarian lev as the currency to do business with. People also crossed the border to buy things in Bulgaria as products became scarce in Greece.

The ECB, by triggering the implosion of the economy’s payments system, put enormous pressure on Greece. And it did so to influence the outcome of the referendum – to literally scare people into submission.

“The Troika Is Dead, Long Live The Euro Group”!

Starting in 2014 and on the eve of the European elections, the European Parliament’s inquiry into the dealings of the troika in distressed euro area countries pointed to the lack of democratic accountability. In particular, one of the findings that emerged is that technocrats from the IMF, the ECB and the Commission were basically given a free hand to write out harsh and unrealistic policy measures while European finance ministers and the Euro group simply rubber-stamped the programme afterwards.

However, this is not what happened in the latest Greek crisis. At the insistence of the government and also thanks to the somewhat a-typical behaviour of its then finance minister, the new lending programme for Greece did become politicised. Discussions were no longer restricted to lower level representatives and to closed corridors. Proposals and counter-proposals were instead brought out in the open and for everyone to read.

In the end, on that dramatic night some are calling the ‘night of shame’, it was the Euro group of finance ministers itself that was forced to take an open stance. And the stance it took was shocking. In complete disregard for basic economics, not to mention the social dimension and a minimal respect for democracy, the Euro group imposed a policy programme that boils down to turning Greece into a creditor’s protectorate.

In contrast to what the European Parliament’s inquiry indicated, it appears that the troika does have an implicit political mandate as it is de facto backed up by a Euro group that shares the same line of thinking.

As testified by one privileged insider, what also comes out of the experience with the Euro group over the past few months is that a rational discussion is extremely difficult, if not impossible. Despite the already disastrous track record of austerity in general (think about the double dip recession it triggered), well thought-out arguments and alternative proposals were simply ignored. As the former finance minister Yanis Varoufakis says: “You might as well have sung the Swedish national anthem – you’d have got the same reply”.

The latter is unfortunately also the experience of trade unions in discussing economic policy issues with officials from the ECB, the Commission and finance ministers. Whatever the arguments put on the table, whatever evidence to the contrary is provided, whatever economic reality is showing up, the reply from these officials is always the same: Stick to austerity and implement reforms, reforms, reforms….

Two Questions

All of the above raises two essential questions.

One is how to get to grips with the European Central Bank, a bank that is at the same time the most independent central bank in the entire world. How to stop the ECB from abusing its mandate on monetary policy to impose political choices on our economies, choices that shift the balance of power in society and destroy democratically chosen institutions such as collective bargaining and social rights and are drawing on economic textbooks dating long back to the age of simplistic neo-classical economics?

The other question is how to challenge the Euro group’s role and prevent it from becoming even more powerful. As demonstrated by recent events, it is the Euro group with the support of the ECB that is basically taking all the important decisions. Moreover, according to the five presidents’ report on completing monetary union, the intention is to achieve a major enhancement of the executive role of the Euro group by reinforcing its presidency and the means at its disposal. Given the role the Euro group has now openly displayed in the Greek crisis, given the fact that it is a body with no legal existence nor transparency, without even minutes of its meetings, this intention to strengthen the Euro group even further is deeply worrying.

About Ronald Janssen

Ronald Janssen is an economic adviser working in the trade union movement in Brussels.

Peter Fleischer, Google’s global privacy chief is either incredibly stupid or thinks we are stupider!!

Google contests global ‘right to be forgotten’ order

Don't make us apply European laws around the world, Google pleads.

By David Meyer

30/7/15, Updated 31/7/15.

Google is appealing an order from the French data protection authority to apply the “right to be forgotten” on a global basis, the company said Thursday.
The Commission nationale de l’informatique et des libertés (CNIL) said in June that, when Google receives requests for the delisting of personal information from its search results, it should remove links to that information from all its sites around the world, including google.com.

The search giant currently only removes such results from its European domains, as the “right to be forgotten” stems from a ruling by Europe’s highest court.
Google has now formally asked CNIL to withdraw its order for global delisting.

“We’ve worked hard to implement the right to be forgotten ruling thoughtfully and comprehensively in Europe, and we’ll continue to do so,” said Peter Fleischer, Google’s global privacy chief, in a statement. “But as a matter of principle, we respectfully disagree with the idea that a national data protection authority can assert global authority to control the content that people can access around the world.”

The Court of Justice of the European Union ruled in May 2014 that EU-wide privacy legislation applies to foreign search engines operating in the region. It said search engines must take down links to information that is “inaccurate, inadequate, irrelevant or excessive” upon request, as long as there are no good reasons to keep them in its results.

Google went on to comply with the ruling, though a dispute remained between the firm and privacy regulators over the scope of the delinking.
Internet regulation is inherently complicated by the fact that the Internet does not naturally respect national borders. This leads to a tension between those who want to see national laws respected in the countries where they apply, and those who see international enforcement as the only way to make that happen.

While it is relatively easy to apply rules to country-specific versions of a website, such as those with addresses ending in Germany’s “.de” or France’s “.fr,” there is nothing to stop people visiting other versions of the site to find missing information.

The Article 29 Working Party, the umbrella group for EU data protection regulators, wrote in November that  “limiting delisting to EU domains on the grounds that users tend to access search engines via their national domains cannot be considered a sufficient mean to satisfactorily guarantee the  [privacy] rights of data subjects.”

This stance was the basis for CNIL’s order in June, which came with the threat of a fine of up to €150,000 for non-compliance.

However, a Google-convened panel of privacy experts said in February that the rights of EU citizens had to be balanced with those of people in other countries, who may have the right to see the offending information under their own national laws.
Americans accessing google.com, for example, live in a country whose legal system broadly prioritizes freedom of speech over the right to privacy.
Google built on this theme on Thursday, arguing that global delisting would risk a “chilling effect” on the web as many countries around the world have their own national speech restrictions.

The firm cited several national examples: Turkey criminalizes some criticisms of Kemal Ataturk; Thailand does the same for its royalty; and Russians are banned from disseminating “gay propaganda” online.

“If the CNIL’s proposed approach were to be embraced as the standard for Internet regulation, we would find ourselves in a race to the bottom,” Fleischer wrote in a blog post. “In the end, the Internet would only be as free as the world’s least free place.”
CNIL said it had received Google’s appeal and would “look at the arguments,” though it claimed those arguments were “in part political” whereas its own reasoning was “strictly legal.”

The regulator added that it would respond within two months.
Nicholas Hirst contributed to this story.

Authors:

David Meyer 

Let not forget: Germany: 'If you don't take a job as a prostitute, we can stop your benefits'.

http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/germany/1482371/If-you-dont-take-a-job-as-a-prostitute-we-can-stop-your-benefits.html

By Clare Chapman

30 Jan 2005

A 25-year-old waitress who turned down a job providing "sexual services'' at a brothel in Berlin faces possible cuts to her unemployment benefit under laws introduced this year.

Prostitution was legalised in Germany just over two years ago and brothel owners – who must pay tax and employee health insurance – were granted access to official databases of jobseekers.

The waitress, an unemployed information technology professional, had said that she was willing to work in a bar at night and had worked in a cafe.

She received a letter from the job centre telling her that an employer was interested in her "profile'' and that she should ring them. Only on doing so did the woman, who has not been identified for legal reasons, realise that she was calling a brothel.

Under Germany's welfare reforms, any woman under 55 who has been out of work for more than a year can be forced to take an available job – including in the sex industry – or lose her unemployment benefit. Last month German unemployment rose for the 11th consecutive month to 4.5 million, taking the number out of work to its highest since reunification in 1990.

Solidarité internationale avec les travailleurs de VIOME devant la menace immédiate de la liquidation.

Solidarité internationale avec les travailleurs de VIOME devant la menace immédiate de la liquidation 

Les travailleurs de VIOME à Thessalonique, en Grèce, se sont levés contre la pauvreté et le chômage. Ils ont entammé une longue lutte pour l'autogestion de l'usine et ce dans un contexte hostile. Cela fait deux ans qu'ils produisent et commercialisent des produits de nettoyage écologique dans l'usine occupée, ce qui leur garanti un revenu modeste pour leur famille. Ils ont travaillé dans des conditions d'égalité les uns par rapport aux autres, prenant les décisions  collectivement grâce à leur assemblée. Ce faisant, ils ont reçu une grande vague de solidarité en la Grèce mais aussi de l'étranger, convertissant leur lutte en une lutte emblématique pour la dignité humaine en Grèce en temps de crise.

Les anciens propriétaires de l'usine - la famille Fillipou -  n'ont jamais cessé les tentatives de nuire au processus, par des obstacles légaux à chacune des étapes de leur chemin. Cela fait quatre ans qu'ils ont abandonné l'usine, s'appropriant tous les bénéfices et laissant derrière eux une dette de millions d'euros qui s'abat maintenant sur les travailleurs, maintenant leur familles dans la pauvreté et la misère. Aujourd'hui ils refont surface, conspirant avec les syndics et le système judiciaire afin de liquider l'entreprise.

Alors que les anciens propriétaires ont été condamnés à 123 mois de prison en première instance pour les millions d'euros de dettes pour les travailleurs, la cour d'appel a réduit cette peine à 43 mois de sursis, et annulé les compensations pour les travailleurs.En même temps, le 23 mars aura lieu un nouveau jugement, où sera évalué la pétition des administrateurs de liquider la machinerie et les installations. Si le tribunal leur donne raison, les intérêts financiers et immobiliers pourront s'immiscer dans l'usine de VIOME.

Les travailleurs de VIOME et le mouvement de solidarité national et international somme décidés à résister à la probable vente par tous les moyens disponibles. Le vendredi 20 mars, nous protesteront dans le centre ville de Thessalonique, avec un marché d'agriculteurs et une vente directe des produits de VIOME pour le public. Le lundi 23 mars nous nous réuniront en face du palais de justice pour protester contre l'intention des administrateurs et des juges de liquider l'entreprise et ses installations - qui condamnerait les travailleurs à perdre leur emploi et leurs familles à la précarité - afin de servir les détenteurs du pouvoir.

De plus, nous déclarons que, indépendamment de la décision du tribunal, nous sommes décidés à rester fermes et à défendre l'usine VIOME, un lieu de travail qui se maintient en vie grâce à la détermination des travailleurs ainsi qu'à la solidarité de la communauté. Nous refusons de laisser l'usine aux mains des pouvoirs judiciaires, qui ont refusés à plusieurs reprises de faire justice pour les travailleurs et les plus défavorisés.

Notre destin est entre nos mains, nous gérons nous-même notre travail et notre vie. Nous n'allons pas permettre que qui que ce soit détruise ce que nous avons construit avec tant d'efforts. Nous déclarons aux juges, à la police, aux syndics, aux anciens propriétaires et aux aspirants acheteurs :

VIOME N'EST PAS A VENDRE!

VIOME EST AUX TRAVAILLEURS!