Η ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΑΝΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΑΝΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Στις 18 Δεκεμβρίου 2014 η Διεθνής Ομοσπονδία Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (FIDH) κυκλοφόρησε την Έκθεση της αναφορικά με την υποβάθμιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα λόγω των μέτρων λιτότητας. H FIDH είχε συντάξει εκθέσεις για την κατάσταση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Ελλάδα μόνον κατά την εποχή της στρατιωτικής χούντας.

Είναι μια έκθεση κόλαφος τόσον για την χούντα των Αθηνών, όσον και για την ΕΕ καταλογίζοντας ευθύνες με νομική θεμελίωση. Επί πλέον η έκθεση επιβεβαιώνει τις θέσεις και την γραμμή που έχει τηρήσει το ΕΠΑΜ από την ίδρυση του.

Επιχειρείται εδώ μια συνοπτική περιγραφή της έκθεσης που αποτελείται από 107 σελίδες σε 7 σελίδες ώστε να είναι πιο εύκολα κατανοητή η σημασία της για την Ελλάδα από τον αναγνώστη. Γίνεται αναφορά στον λανθασμένο τρόπο προσέγγισης της κρίσεως από τις κυβερνήσεις. Χαρακτηριστικά αναφέρει:

«Αρχικά, οι κυβερνήσεις απάντησαν στην κρίση θεσπίζοντας αντικυκλική νομισματική δημοσιονομική πολιτική, με στόχο την διασφάλιση της κοινωνικής προστασίας και παράλληλα την αποκατάσταση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και την τόνωση της οικονομικής ζήτησης. Ωστόσο το 2010 ξεκίνησε μια δεύτερη φάση ενεργειών. Εδώ η διάσωση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος απέκτησε προτεραιότητα έναντι της επεξεργασίας λύσεων ώστε να αντιμετωπισθούν οι υποβόσκουσες αιτίες της κρίσης. Αντί να μεταρρυθμίσθει ο χρηματοπιστωτικός τομέας με στόχο την πρόληψη της περαιτέρω κατάρρευσης και τη διασφάλιση ενός ελάχιστου επιπέδου κοινωνικής προστασίας για όλους, ώστε να βοηθηθούν οι κοινωνίες να ανταπεξέλθουν στις καταστρεπτικές συνέπειες της κρίσης, προωθήθηκαν συσταλτικές δημοσιονομικές πολιτικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, μεταρρυθμίσεις των συντάξεων και η ολοκληρωτική απογύμνωση από τα εργασιακά δικαιώματα σε μια προσπάθεια να μειωθεί το δημόσιο έλλειμμα και να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των αγορών.

Εν τω μεταξύ, κυβερνήσεις και διεθνή χρηματοπιστωτικά και μη –ιδρύματα κατέβαλαν ελάχιστη προσπάθεια για να συμμορφωθούν και ενσωματώσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα στις στρατηγικές, τα προγράμματα, και γενικότερα στον δημόσιο διάλογο και στις προτεινόμενες λύσεις για την κρίση. Συνεπώς, ο λόγος και οι προβληματισμοί για τα ανθρώπινα δικαιώματα συνέχισαν να απουσιάζουν από τις διαγνώσεις και τις συνταγές που προτάθηκαν από τις κυβερνήσεις και την διεθνή κοινότητα.

Επί πλέον οι πολιτικές και τα μέτρα που σχεδιάστηκαν για την αντιμετώπιση αυτού που αρχικά είχε εκληφθεί ως μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης , παγιώθηκαν. Εδώ, η διατήρηση της κατάστασης εξαίρεσης επέτρεψε τον παραγκωνισμό του καθιερωμένου δημοκρατικού ελέγχου των εξουσιών και των καθιερωμένων τρόπων συμμετοχής των πολιτών στη λήψη αποφάσεων».

Τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, η «εξαίρεση»-πρβλ. στα ελληνικά και τον ορό εκτροπή (ανωμαλία, απόκλιση από την συνήθη τάξη πραγμάτων)- έχει σταδιακά, και σχεδόν ακούσια, καταστεί ο «κανόνας» σε μια γενική μετατόπιση η οποία ενέχει τον κίνδυνο να μεταμορφώσει αυτές τις αξίες, τις αρχές και τα δικαιώματα που εγγυώνται την λειτουργία και την ίδια την ύπαρξη μιας δημοκρατικής κοινωνίας.

Χώρες όπως η Ελλάδα έχουν πληγεί ιδιαίτερα. Εδώ, ο αντίκτυπος της κρίσης ήταν τόσο μεγάλος στην εύρυθμη λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας, ώστε είναι δύσκολο να προσδιοριστεί εάν και πότε τα πράγματα θα επιστρέψουν στο «κανονικό»--μια κατάσταση καθίσταται δυνητικά μη αναστρέψιμη στον βαθμό που προοιωνίζεται μια νέα «ομαλότητα», στην οποίαν πράγματα που θεωρούνταν αδιανόητα λίγα μόνο χρόνια πριν, γίνονται τώρα αποδεκτά με προθυμία.

Ως εκ τούτου, η συζήτηση για την κρίση στην Ευρώπη, και ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ελλάδα, γίνεται ολοένα και πιο παρωχημένη. Η κατάσταση με την οποίαν είμαστε αντιμέτωποι σήμερα δεν αποτελεί πλέον εκτροπή ή κάτι στιγμιαίο, μία κατάσταση «κρίσης» με την ακριβή σημασία του όρου. Αντιθέτως γινόμαστε μάρτυρες μιας μετάβασης –σχεδόν ολοκληρωτικής στην Ελλάδα -προς μια νέα κατάσταση πραγμάτων στην οποίαν οι συνήθεις κανόνες, ιδιαίτερα αυτοί που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία, και το κράτος δικαίου, αμφισβητήθηκαν, υποβαθμίσθηκαν και ενδεχομένως σχετικοποιήθηκαν.

Επίσης, μια ακόμα μεταβολή μπορεί επίσης να παρατηρηθεί στον τρόπον λήψεως αποφάσεων για ζητήματα τα οποία, από κανονικές συνθήκες, εμπίπτουν στην εθνική κυριαρχία. Εδώ, ένα νέο οικονομικό μοντέλο υπό το οποίο η de facto εξουσία ασκείται όλο και περισσότερο από υπερεθνικές δυνάμεις, φαίνεται να έχει προοδευτικά υποκαταστήσει το ρόλο των εθνών-κρατών. Αυτή η μετατόπιση υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια που έχουν θέσει κράτη όσον αφορά την νόμιμη και οικειοθελή παραχώρηση της κυριαρχίας του στους διεθνείς οργανισμούς και πρωτίστως την Ευρωπαϊκή Ένωση, στους οποίoυς ανήκουν.”

Στην συνέχεια η Έκθεση περιγράφει το ιστορικό της κρίσεως, που είναι γνωστό σε όλους στους Έλληνες αναγνώστες αλλά όχι στους ξένους.

Για την διευκόλυνση του αναγνώστη, γίνεται αναφορά στο διεθνές συμβατικό πλαίσιο που ισχύει για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που παρατίθεται κατωτέρω:

1. Το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα (International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights-ICESCR) το οποίο υιοθετήθηκε από την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1966,τέθηκε σε ισχύ το 1976. Αποτελεί την κύρια νομικά δεσμευτική συνθήκη προστασίας των δικαιωμάτων αυτών, έχει επικυρωθεί από 166 κράτη-συμπεριλαμβανομένων όλων των κρατών –μελών της Ε.Ε.

2. Ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης του 1961, ο οποίος αναθεωρήθηκε το 1996.

3. Οι Συμβάσεις του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (ΔΟΕ)

4. Το δίκαιο της Ε. Ένωσης επίσης προστατεύει τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά δικαιώματα με την Συνθήκη για την Λειτουργία της Ε.Ε (ΣΛΕΕ), η Συνθήκη για την Ε.Ε (ΣΕΕ)-η γνωστή σαν Συνθήκη της Λισσαβόνας και ο Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε (ο Χάρτης).

Έμφαση δίνεται από την έκθεση στο δικαίωμα εργασίας και στο δικαίωμα υγείας. Το ICESCR αναγνωρίζει τρεις πτυχές του δικαιώματος στη εργασία και ειδικότερα, το δικαίωμα της εργασίας, τα δικαιώματα κατά την εργασία και το δικαίωμα στο συνδικαλισμό. Οι τρεις αυτές πτυχές αναγνωρίζονται και από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη και από τις Συμβάσεις της ΔΟΕ.

Το δικαίωμα στην υγεία διασφαλίζεται από το ICESCR και από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ.

Στην συνέχεια η Έκθεση περιγράφει με παραδείγματα πώς παραβιάσθηκαν τα δικαιώματα εργασίας και υγείας στην Ελλάδα. Εκτός από τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα, επλήγησαν και τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα στην Ελλάδα, και η Έκθεση αναφέρεται με λεπτομέρεια στην αστυνομική βία, στην νεοναζιστική απειλή και στην φίμωση των ανεξαρτήτων μέσων ενημέρωσης.

Εκεί που η έκθεση πρωτοτυπεί είναι ότι, για πρώτη φορά γίνεται αναφορά και επιρρίπτονται ευθύνες σε κυβερνήσεις, κράτη και διεθνείς οργανισμούς για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Οι ευθύνες είναι τόσο καλά τεκμηριωμένες που θα διευκολύνουν την παραπομπή των υπεύθυνων στην ελληνική και διεθνή δικαιοσύνη.

ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ

1. Η Ελλάδα, ως το κυρίαρχο κράτος στην επικράτεια όπου εφαρμόσθηκαν τα μέτρα λιτότητας, φέρει πρωταρχική ευθύνη για την μη τήρηση των υποχρεώσεων του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ατόμων που ζουν εντός της επικράτειας της. Έχοντας επικυρώσει ένα αριθμό διεθνών νομικών κειμένων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η Ελλάδα έχει δεσμευθεί να τα εφαρμόσει.

Η οικονομική κρίση που μαστίζει την Ελλάδα δεν αποτελεί μια περίσταση που δικαιολογεί την έκνομη συμπεριφορά του κράτους, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Η Ελληνική κυβέρνηση έχει κάνει προσπάθειες να δικαιολογήσει ορισμένες από τις κακές επιδόσεις της στα ανθρώπινα δικαιώματα με την αιτιολογία ότι τα μέτρα προσαρμογής είτε ήταν αναγκαία είτε λήφθηκαν υπό συνθήκες πίεσης, καθώς δεν ήταν διαθέσιμα αλλά εφικτά η ελαφρότερα περιοριστικά μέτρα τα οποία θα μπορούσαν να διασφαλίσουν τον βασικό πυρήνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πολλά από τα μέτρα που υιοθέτησε η Ελλάδα, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι προϋποθέσεις των προγραμμάτων οικονομικής βοήθειας έχουν θωρηθεί μη συμβατά με τα διεθνή συμβατικά κείμενα που έχει επικυρώσει.

2. Τα Κράτη-Μέλη της Ευρωζώνης τα οποία συμμετείχαν στην διαπραγμάτευση, την σύναψη, και την χρηματοδότηση των προγραμμάτων προσαρμογής είχαν υποχρέωση να βοηθήσουν την Ελλάδα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα Κράτη-Μέλη όφειλαν να είχαν απόσχει από κάθε ενέργεια που θα μείωνε την ικανότητα της Ελλάδος να σέβεται τις διεθνείς της δεσμεύσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τα Κράτη-μέλη της Ε.Ε απέτυχαν να εκπληρώσουν την υποχρέωση τους να συνεργάζονται σύμφωνα με τα άρθρα 55 και 56 του Χάρτη του ΟΗΕ και της Διεθνούς Χάρτας των Δικαιωμάτων, ιδιαίτερα το Άρθρο 2(1) του ICESCR. Δεύτερον, τα κράτη-μέλη παρείχαν βοήθεια και συνδρομή στην Ελλάδα ως μέρος ως μέρος ενός προγράμματος, όλα τα συμβαλλόμενα μέρη του οποίου γνώριζαν η όφειλαν να γνωρίζουν ότι θα παραβίαζε τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας. Τρίτον, χρησιμοποιώντας την Ε.Ε, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και τους προκατόχους του και το ΔΝΤ, ώστε να αποκαταστήσουν την πρόσβαση της Ελλάδος σε αναγκαίους οικονομικούς πόρους με προϋποθέσεις οι οποίες είτε επιβλήθηκαν από κοινού είτε μεμονωμένα από τα κράτη μέλη, θα αποτελούσαν παραβίαση των υποχρεώσεων τους σύμφωνα με τις πρωτοαναφερθείσες διατάξεις, τα κράτη-μέλη αναλαμβάνουν την δική τους διεθνή ευθύνη για τις εν λόγω παραβιάσεις.

3. Η Ευρωπαϊκή Ένωση όντας ένας οργανισμός με νομική προσωπικότητα διακριτή από αυτήν των μελών του, θα έπρεπε και αυτή να λογοδοτήσει μια και η ευθύνη προκύπτει από το πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ και από τους εθιμικούς κανόνες του διεθνούς δικαίου, τα οποία η ΕΕ έχει δεσμευθεί να προασπίσει και να προστατεύει. Επιτρέποντας στα θεσμικά όργανα και τους οργανισμούς (την Επιτροπή και την ΕΚΤ) να τίθενται στην διάθεση των κρατών που επιδιώκουν να πείσουν την Ελλάδα να υιοθετήσει πολιτικές οι οποίες σύμφωνα με τις προβλέψεις θα παραβιάσουν τις υποχρεώσεις που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ΕΕ έχει παραβιάσει τις υποχρεώσεις που πηγάζουν από τα άρθρα 2,3(1),5 και 6 της Συνθήκης για την ΕΕ. Πράγματι η ΕΕ έχει παραβεί τις υποχρεώσεις της απέναντι στα κράτη-μέλη της, και κυρίως την Ελλάδα, αποτυγχάνοντας να σεβαστεί τις δικές της ιδρυτικές αρχές οι οποίες περιλαμβάνουν τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τα Κράτη-μέλη της ΕΕ θα μπορούσαν, και έπρεπε να έχουν επιμείνει, μέσω της ψήφου τους και άλλων πρακτικών εντός του Συμβουλίου της ΕΕ, ότι τα προγράμματα που προτάθηκαν αναφορικά με την Ελλάδα θα όφειλαν να σέβονται με σχολαστικότητα τις διαδικαστικές και ουσιαστικές προϋποθέσεις του διεθνούς δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ακόμα και στην περίπτωση που ένα κράτος δεν είναι σε θέση, λόγω του οικονομικού του μεγέθους η της δύναμης της ψήφου, να επηρεάσει το αποτέλεσμα μιας διαρθρωτικής προσαρμογής, θα μπορούσε και νομικά θα όφειλε να είχε αποχωρήσει από το πρόγραμμα ,αρνούμενο να χρηματοδοτήσει το πακέτο βοηθείας .Η αποχώρηση της Σλοβακίας, για άλλους λόγους, από την Δανειακή Σύμβαση δείχνει πόσο εύκολη είναι η αποχώρηση.

4. Τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και κυρίως το ΔΝΤ, πρέπει να υποστούν έλεγχο. Ως εξειδικευμένος οργανισμός του ΟΗΕ, βάσει του άρθρου 57 του Χάρτη, το ΔΝΤ έχει ιδρυθεί για την επίτευξη των σκοπών που έχουν ορισθεί στο άρθρο 55 του Χάρτη του ΟΗΕ και που περιλαμβάνει τον οικουμενικό σεβασμό και παρακολούθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών για όλους. Το ΔΝΤ προσπάθησε να ελαχιστοποιήσει την ευθύνη για τα δάνεια τα οποία παρείχε, ισχυριζόμενο ότι δεν μπορεί ούτε να αποφύγει αλλά και ούτε να συμβάλει ιδιαιτέρως στο ζήτημα των παραβιάσεων των δικαιωμάτων από τους αποδέκτες των δανείων. Το ΔΝΤ υποστήριξε ότι τα κράτη πάντα διατηρούν την δυνατότητα να αγνοήσουν τους όρους των δανείων και ότι ο γενικός χαρακτήρας της χρηματοδότησης σε συνδυασμό με την ανταποδοτική φύση των οικονομικών πόρων έχει ως αναγκαστικό αποτέλεσμα ότι το Ταμείο δεν θα μπορούσε να συμβάλλει ουσιαστικά στην αδικαιοπρακτική συμπεριφορά του κράτους και συνεπώς δεν φέρει καμμιά ευθύνη. Ωστόσο η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αγνοήσει τους όρους των δανείων όπως καθορίστηκαν στην ανταλλαγή επιστολών με το ΔΝΤ, εάν επιθυμούσε να συνερισθεί η εκταμίευση των κεφαλαίων. Επιπλέον οι συνταγές πολιτικής οι οποίες ρύθμιζαν την πρόσβαση στην χρηματοδότηση του ΔΝΤ ήσαν στοχευμένες, μετρήσιμες και αυστηρώς επιτηρούμενες κάθε τρίμηνο. Υπ’ αυτές τις συνθήκες το ΔΝΤ δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν φέρει ευθύνη για τα αποτελέσματα τα οποία οι πολιτικές του είχαν στον πληθυσμό της Ελλάδος, αφού μάλιστα αναγνώρισε και λάθη τα οποία έκανε.

Η Έκθεση καταλήγει με συστάσεις προς τα εμπλεκόμενα μέρη για το τι πρέπει να πράττουν προκειμένου αποφευχθούν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επισημάνσεις που βοηθούν την κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές να καταγγείλει την Δανειακή Σύμβαση. Επισημαίνονται οι κυριότερες συστάσεις:

Για την Ελλάδα:

1. Η Ελλάδα να διασφαλίσει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα κατέχουν κεντρικό ρόλο σε οποιαδήποτε τρέχοντα η μελλοντικό διάλογο και διαπραγμάτευση με τους διεθνείς πιστωτές.

2. Η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει και να μην εισέρθει σε οποιαδήποτε άλλη συμφωνία οικονομικής βοήθειας με την οποίαν αναλαμβάνει υποχρεώσεις που παραβιάζουν ή περιορίζουν την ικανότητα της να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις της για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για τον σκοπό αυτόν η Ελλάδα πρέπει να διασφαλίσει ότι θα αποτιμώνται οι επιπτώσεις στα ανθρώπινα δικαιώματα, πριν, κατά την διάρκεια και μετά την έναρξη ισχύος των μέτρων.

3. Να εκπληρωθούν οι διεθνείς οικονομικές υποχρεώσεις της Ελλάδος, χωρίς η χώρα να καταφύγει σε περεταίρω περικοπές των δημοσίων δαπανών η σε αλλά μέτρα λιτότητας τα οποία ενδεχομένως υπονομεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

4. Να διασφαλίσει τον σεβασμό της ελευθερίας της έκφρασης.

Για τα Κράτη-Μέλη της ΕΕ:

1. Να μεριμνούν να μην περιορίζουν την ικανότητα της Ελλάδος και άλλων χωρών που λαμβάνουν οικονομική βοήθεια να σέβονται τις διεθνείς δεσμεύσεις για ανθρώπινα δικαιώματα στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, σύναψης και χρηματοδότησης προγραμμάτων οικονομικής βοήθειας .

2. Να μη συμμετέχουν, να μη χρηματοδοτούν και να αποχωρήσουν από προγράμματα οικονομικής χρηματοδότησης τα οποία θα οδηγούσαν σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

3. Να απέχουν από την ίδρυση και την χρήση μηχανισμών, όπως ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ) και οι προκάτοχοι του το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοοικονομικής Σταθεροποίησης (ΕΜΧΣ) οι οποίοι επιτρέπουν την καταστρατήγηση των υποχρεώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση:

1. Να δρομολογήσει συζητήσεις σε επίπεδο ΕΕ για τον βέλτιστο τρόπο συλλογικής αντιμετώπισης των προκλήσεων που έχουν τεθεί από την οικονομική κρίση και να διασφαλίσει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα κατέχουν κεντρική θέση σε κάθε συζήτηση.

2. Να διασφαλίσει ότι κάθε συμφωνία για οικονομική βοήθεια της οποίας η διαπραγμάτευση και η σύναψη γίνονται ανάμεσα στα θεσμικά της όργανα και τα κράτη-μέλη να είναι συνεπείς με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει για τα ανθρώπινα δικαιώματα όπως κατοχυρώνονται από τις ιδρυτικές της συνθήκες, τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και το διεθνές δίκαιο.

3. Να αντιμετωπίσει τις αρνητικές συνέπειες ιδιαίτερα σε σχέση με τα κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα.

4. Κατά την παροχή τεχνικής βοήθειας στην Ελλάδα για την εφαρμογή του προγράμματος μέσω της Ομάδας Δράσης για την Ελλάδα, πρέπει λαμβάνεται υπόψη ο σεβασμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

5. Να διασφαλισθεί ότι οι στόχοι που τέθηκαν στα προγράμματα οικονομικής βοήθειας είναι σύμφωνη με αυτούς που θέτει η ΕΕ στην ίδια και στα κράτη-μέλη της σε άλλους τομείς πολιτικής όπως η απασχόληση, κοινωνική ένταξη κλπ.

6. Να διασφαλίσει ότι η επιδίωξη της οικονομικής και χρηματοπιστωτικής σταθερότητας δεν υπονομεύει την κοινωνική σταθερότητα και τα κοινωνικά δικαιώματα εντός της ΕΕ.

7. Σε κάθε περίπτωση να απέχει από την ίδρυση η την συμμετοχή σε μηχανισμούς όπως ο ΕΜΣ και οι προκάτοχοι του οι οποίοι επιτρέπουν την καταστρατήγηση των υποχρεώσεων της ΕΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στα Διεθνή Χρηματοπιστωτικά Ιδρύματα (ΔΧΙ):

1. Να διασφαλίσουν ότι κάθε οικονομική βοήθεια υπολογίζεται με βάση τους δείκτες για τα ανθρώπινα δικαιώματα .

2. Να διασφαλίσουν ότι οι όροι που επιβάλλονται στις δανειολήπτριες χώρες είναι συμβατοί με τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στον ΟΗΕ:

Να διασφαλίσει ότι οι εξειδικευμένοι οργανισμοί, συμπεριλαμβανόμενων αυτών που εντάσσονται στον όμιλο της Παγκόσμιας Τράπεζας, συμβιβάζονται με τα οικουμενικά πρότυπα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και ότι υπάρχει επαρκής παρακολούθηση για την διασφάλιση τους.