Monday, November 30, 2015

Σοβαρά κύριε Βάλς; Σας φαίνονται "πολλοί"; του Διονύση Ελευθεράτου.

Σοβαρά κύριε Βάλς; Σας φαίνονται "πολλοί";

"Ανατομία" μιας δήλωσης του πρωθυπουργού της Γαλλίας, για τους πρόσφυγες
του Διονύση Ελευθεράτου
Πολλούς μετανάστες και πρό­σφυγες μαζέψαμε στις χώ­ρες της Ευρωπαϊκής Ένω­σης, είπε -δεκτό και το «απεί­λησε»- προ ολίγων ημερών ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μανουέλ Βαλς. Προς επίρρωση της διαπίστωσης, φυσικά, ότι η εχθρότητα για τους πρόσφυγες εκλαμβάνε­ται πλέον ως «νόμιμη άμυνα» (και εξόχως προσοδοφόρα, για εμπόρους «ασφάλειας» …) απέναντι στον ISIS, σε με­γάλη κλίμακα, στις τάξεις των ευρωπαϊκών ελίτ. Έστω κι αν κανένας λογικός συνειρμός δεν θα συνηγορούσε εύκολα σε τέτοιες αφοριστικές, απάν­θρωπες εξομοιώσεις. 
Η ατάκα του «σοσιαλιστή» Βαλς δεν αποτελεί ασφαλώς κεραυνό εν αιθρία κι αυτό ακριβώς είναι που την καθι­στά ενδιαφέρουσα: Μια απλή «ανατομία» της, φωτίζει κα­θαρότατα τους ευρωπαϊκούς και εν γένει δυτικούς ηθι­κούς-πολιτικούς κώδικες, κι όχι κατ’ ανάγκη μόνον όσους ισχύουν αυτήν την πυρακτω­μένη περίοδο. 
«Προκαταρκτικά», ας ξεκαθαρίσουμε κά­τι: Όσοι τυχόν σκέφτονται πως έπειτα από τη 13η ...
Νοεμβρίου κάθε Γάλλος αξιωματούχος δικαιούται «να λέει και μια κουβέντα παραπά­νω», ας θυμηθούν μεταξύ (πολλών…) άλλων και τούτο: Ότι ο Φρανσουά Ολάντ, εβδομάδες νωρίτερα, έλαμψε δια της απουσίας του από την έκτακτη σύνοδο, την οποία είχε συγκαλέ­σει για το προσφυγικό ο πρόεδρος της Κομι­σιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ

Για την ακρίβεια, ο Ολάντ και άλλοι …17 ηγέτες εκ των «28» της ΕΕ δεν καταδέχθη­καν να πάνε -ούτε για το θεαθήναι, που λένε… Εξυπακούεται όμως πως ήταν πιο «χτυπητή» η απουσία ηγετών κρατών, όπως της Βρετανί­ας και της Γαλλίας, οι οποίες πρωτοστάτησαν στη διάλυση ολόκληρων κρατών (π.χ. Ιράκ η πρώτη, Λιβύη η δεύτερη), με τόση «απλότη­τα» και «άνεση», όση χαρακτηρίζει τώρα και την έκφραση της δυσφορίας τους, για τις ρο­ές των ξεριζωμένων. 
Όχι, στο παρόν σημείωμα δεν θα υπενθυ­μίσουμε πόσοι, πώς και σε ποιες περιόδους «περιέθαλψαν» τον ISIS. Ούτε από πότε χρο­νολογείται το «δόγμα» της «θεσμικής Δύσης», σύμφωνα με το οποίο ο ισλαμισμός θα έπρεπε να ενισχυθεί στη Μ. Ανατολή και την Τουρ­κία, για να διαδραματίσει ρόλο αποτελεσμα­τικού αντίβαρου στην «κοσμική», μαρξιστική ή μαρξίζουσα Αριστερά. Εδώ θα περιοριστού­με στο τερέν που επιλέγει ο αξιότιμος κ. Βαλς, όστις αποφαίνεται: «Πολλούς πρόσφυγες και μετανάστες μαζέψαμε στην ΕΕ…». 
Πολλούς; Με ποιον γνώμονα; Μήπως τις «γαλλικές διαδικασίες» παραγωγής προσφύ­γων; Όχι δα… Όταν ο Νικολά Σαρκοζί ντυ­νόταν πολέμαρχος και προκαλούσε την απο­σύνθεση της Λιβύης, μπας και πετύχαινε την «ανασύνθεση» των δικών του συνδετικών κρί­κων με το γαλλικό κατεστημένο (στη βάση της λογικής «μπορεί στην Ευρώπη να είμαστε ιπ­ποκόμοι του Βερολίνου, αλλά υπάρχουν και τα …εξωστρεφή κλέη, σε άλλους τόπους»), τι ακριβώς ανέμενε ο πολιτικός κόσμος της χώ­ρας; Ότι το εγχείρημα θα έμοιαζε με παιχνί­δι στο πλέυ – στέησον; Αιμοσταγές μεν, εικο­νικό δε; Χωρίς ανθρώπους που θα έφευγαν, τρέχοντας και πλέοντας; 
Κρίνει άραγε ο Βαλς ότι είναι πολλοί οι πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, που έφθασαν μέχρι τη Γαλλία; Πολλοί, βάσει ποιου μέτρου; Όχι πάντως βάσει όσων δραματικών δεδομέ­νων διαμόρφωσε ένας «μονιμοποιημένος» πό­λεμος, με πολυετή γαλλική συμμετοχή και με ήθη που συμπεριλαμβάνουν άφθονες «παρά­πλευρες απώλειες», κόσμο που «θερίζεται» σε γαμήλια πανηγύρια και βομβαρδισμούς νο­σοκομείων. 
Εκτός εάν αντίβαρο σε όλα αυτά θεωρεί­ται η … ποιότητα της δημοκρατίας που «εξα­σφαλίστηκε» στην εν λόγω χώρα, όπως και στο Ιράκ. «Ποιότητα» ασορτί με την «ειλικρί­νεια» των εκάστοτε επιδρομέων, όταν «θυμού­νται» τα ανθρώπινα δικαιώματα: Ίδρωσε μή­πως κανένα αφτί «επισήμου» στη Δύση, όταν το τυραννικό καθεστώς του Μπαχρέιν «γάζω­νε» αδίστακτα άοπλους, συγκεντρωμένους σε μία πλατεία διαδηλωτές της «αραβικής άνοι­ξης» (όχι ένοπλους αντικαθεστωτικούς αντάρ­τες), με την αρωγή στρατού και τανκς (!) που κατέφθασαν για αυτόν το λόγο από τη Σαου­δική Αραβία; Κανένα απολύτως. Άκρως βο­λικά από πολιτικής πλευράς για τη Δύση, τα δυο αυτά καθεστώτα μπορούσαν να κατακρε­ουργούν όσους υπηκόους τους ήθελαν, χω­ρίς να αμφισβητείται αυτό τους το «δικαίω­μα» στηνΟυάσινγκτον, ούτε στο Λονδίνο, ού­τε στο Παρίσι
Θα μπορούσαμε φυσικά να επεκταθούμε σε ειδικότερα «εδάφια» του «κεφαλαίου» Γαλ­λία – Συρία – ISIS, αλλά για αυτά ούτως ή άλ­λως συζητάμε- και θα συνεχίσουμε να συζη­τάμε- ενδελεχώς. Και δικαίως. 
Η ουσία βεβαίως παραμένει αναλλοίωτη: Ο Βαλς μας λέει πως ο αριθμός των προσφύγων ή και μεταναστών που κρίνονται «πολλοί» κα­θορίζεται μόνο στο ζύγι των μετέπειτα δυσκο­λιών, οι οποίες ανακύπτουν στη Δύση. Όχι στο ζύγι των -συχνά υπαρ­ξιακών ή και θανατηφόρων αδιεξόδων που η Δύση έχει ήδη διαμορφώσει στις χώ­ρες των «πλεοναζόντων». 
Ανάλογο «μονά-ζυγά δι­κά μας» χαρακτηρίζει, εδώ και πολλά χρόνια, τη σχέση του τρόπου οικονομικής δι­είσδυσης δυτικών συμφερό­ντων στην Αφρική και την Ασία με τον όγκο των μετα­ναστευτικών ροών. 
Η Δύση είχε και έχει το «ελεύθερο» για όλα: Να κα­ταργεί κάθε δομή προστατευτισμού των οικονομιών του Τρίτου Κόσμου. Να λεηλατεί πλουτοπαραγωγικές πηγές και ανθρώπινο δυναμικό. Να μην αφήνει λέ­πι για τους αλιείς της Σομα­λίας. Να χρηματοδοτεί εγκληματίες «αντάρ­τες»-ανδρείκελα, ώστε να αποσταθεροποιεί «ζώνες» χωρών, όπως την πετρελαιοπαραγωγό Καμπίντα της Αγκόλας, της οποίας η κυβέρνηση έπρεπε να «τιμωρηθεί» για την επιλογή της να κάνει «κάνει δουλειές» με κινεζικές εταιρείες και όχι με δυτικές. Εγκληματίες που τον Ιανουάριο του 2010 δεν δίστασαν να σκοτώσουν μέλη της αποστολής της εθνικής ποδοσφαιρικής ομάδας του Τόνγκο, για να εκπέμψουν το μήνυμα ότι η κυβέρνηση της Αγκόλας δεν ήλεγχε την Καμπίντα. Ειρήσθω εν παρόδω, σύμφωνα με τη Le Monde η γαλλική «El» ήταν μια από της πετρελαϊκές εταιρείες που «δεν έβλεπαν την ώρα» να «μπουν» στην Καμπίντ… 
Το «ελεύθερο» της Δύσης είναι απόλυτο στο οικονομικό πεδίο, στο πολεμικό και σε κάθε «μεικτό». Και είναι «ελεύθερο» απολύτως… μονομερές. Αίρεται, ενίοτε αγρίως, όταν οι άνθρωποι των πληγεισών περιοχών σπεύδουν να αναζητήσουν προς δυσμάς καλύτερη τύχη ή απλώς ευκαιρίες επιβίωσης. Γίνεται; Ε, δεν γίνεται… 
Ο αξιότιμος κ. Βαλς ξέρει καλά ότι δεν χρειάζεται να γυρίσουμε στην εποχή του… Μποκάσα για να γεμίσουμε ένα ολόκληρο βιβλίο με το μερίδιο των γαλλικών «αμαρτιών». Κι αν βρίσκει «πολλούς» τους πρόσφυγες-μετανάστες που ζουν στη χώρα του, εμείς θα λέγαμε ότι είναι πολλαπλάσια η ντροπή που θα όφειλε να νιώθει η γαλλική πολιτική και οικονομική ελίτ για τα διαχρονικά της πεπραγμένα. 
(Ξέρουμε, ξέρουμε, «ντροπή» και «ελίτ» είναι έννοιες τόσο συμβατές, όσο η ελευθερι­ότητα και ο ISIS…)
από το «prin.gr»

Flemish bus drivers were paid danger money for entering Brussels, by Paul McNally.

Flemish bus drivers were paid danger money for entering Brussels

Nov 28, 2015

Flemish public transport operator De Lijn paid its staff danger money for driving in Brussels during last week's heightened terror alert - an incentive it says will not happen again, after it was criticised by politicians.

Drivers on the 45 De Lijn bus routes that serve Brussels were paid an extra €50 a day from Monday to Thursday this week while the region's terror threat level was at its highest.

Flemish mobility minister Ben Weyts said the payments sent out the wrong message. Representatives from the Open VLD party also condemned the idea.

A De Lijn spokesman said: "The threat level has now been revised to 3 [from 4], which means that the measure is no longer applicable. It was, in any case, a unique and exceptional measure. It will not be repeated in the future."
Meanwhile, the economic impact of the Brussels terror threat on the hospitality and retail industries has been estimated at €52m a day by Flemish public broadcaster VRT.

Employment minister Kris Peeters said 535 businesses in Brussels had made staff temporarily unemployed - a measure available to them in exceptional circumstances when they are unable to trade.

Passenger numbers at Brussels airport were down 20% during the level 4 terror alert, while online shopping and childcare enjoyed a boost.

Photo: Vitaly Volkov/Wikimedia. Licensed under Creative Commons

Saturday, November 28, 2015

A Step Forward For Sovereign Debt, by Joseph E. Stiglitz and Martin Guzman.

A Step Forward For Sovereign Debt

Jospeh Stiglitz
Jospeh Stiglitz

Every advanced country has a bankruptcy law, but there is no equivalent framework for sovereign borrowers. That legal vacuum matters, because, as we now see in Greece and Puerto Rico, it can suck the life out of economies.

In September, the United Nations took a big step toward filling the void, approving a set of principles for sovereign-debt restructuring. The nine precepts – namely, a sovereign’s right to initiate a debt restructuring, sovereign immunity, equitable treatment of creditors, (super) majority restructuring, transparency, impartiality, legitimacy, sustainability, and good faith in negotiations – form the rudiments of an effective international rule of law.

The overwhelming support for these principles, with 136 UN members voting in favor and only six against (led by the United States), shows the extent of global consensus on the need to resolve debt crises in a timely manner. But the next step – an international treaty establishing a global bankruptcy regime to which all countries are bound – may prove more difficult.
Martin Guzman
Martin Guzman

Recent events underscore the enormous risks posed by the lack of a framework for sovereign debt restructuring. Puerto Rico’s debt crisis cannot be resolved. Notably, US courts invalidated the domestic bankruptcy law, ruling that because the island is, in effect, a US colony, its government had no authority to enact its own legislation.

In the case of Argentina, another US court allowed a small minority of so-called vulture funds to jeopardize a restructuring process to which 92.4% of the country’s creditors had agreed. Similarly, in Greece, the absence of an international legal framework was an important reason why its creditors – the troika of the European Commission, the European Central Bank, and the International Monetary Fund – could impose policies that inflicted enormous harm.

But some powerful actors would stop well short of establishing an international legal framework. The International Capital Market Association (ICMA), supported by the IMF and the US Treasury, suggests changing the language of debt contracts. The cornerstone of such proposals is the implementation of better collective action clauses (CACs), which would make restructuring proposals approved by a supermajority of creditors binding on all others.

But while better CACs certainly would complicate life for vulture funds, they are not a comprehensive solution. In fact, the focus on fine-tuning debt contracts leaves many critical issues unresolved, and in some ways bakes in the current system’s deficiencies – or even makes matters worse.

For example, one serious question that remains unaddressed by the ICMA proposal is how to settle conflicts that arise when bonds are issued in different jurisdictions with different legal frameworks. Contract law might work well when there is only one class of bondholders; but when it comes to bonds issued in different jurisdictions and currencies, the ICMA proposal fails to solve the difficult “aggregation” problem (how does one weight the votes of different claimants?).

Moreover, the ICMA’s proposal promotes collusive behavior among the major financial centers: The only creditors whose votes would count for the activation of CACs would be those who owned bonds issued under a restricted set of jurisdictions. And it does nothing to address the severe inequity between formal creditors and implicit ones (namely, the pensioners and workers to whom sovereign debtors also have obligations) who would have no say in a restructuring proposal.

All six countries that voted against the UN resolution (the US, Canada, Germany, Israel, Japan, and the United Kingdom) have domestic bankruptcy legislation, because they recognize that CACs are not enough. Yet all refuse to accept that the rationale for a domestic rule of law – including provisions to protect weak borrowers from powerful and abusive creditors – applies at the international level as well. Perhaps that is because all are leading creditor countries, with no desire to embrace restrictions on their powers.

Respect for the nine principles approved by the UN is precisely what’s been missing in recent decades. The 2012 Greek debt restructuring, for example, did not restore sustainability, as the desperate need for a new restructuring only three years later demonstrated. And it has become almost the norm to violate the principles of sovereign immunity and equitable treatment of creditors, evidenced so clearly in the New York court’s decision on Argentine debt. The market for credit default swaps has led to non-transparent processes of debt restructuring that create no incentive for parties to bargain in good faith.

The irony is that countries like the US object to an international legal framework because it interferes with their national sovereignty. Yet the most important principle to which the international community has given its assent is respect for sovereign immunity: There are limits beyond which markets – and governments – cannot go.

Incumbent governments may be tempted to exchange sovereign immunity for better financing conditions in the short run, at the expense of larger costs that will be paid by their successors. No government should have the right to give up sovereign immunity, just as no person can sell himself into slavery.
Debt restructuring is not a zero-sum game. The frameworks that govern it determine not just how the pie is divided among formal creditors and between formal and informal claimants, but also the size of the pie. Domestic bankruptcy frameworks evolved because punishing insolvent debtors with prison was counterproductive – a prisoner cannot repay his debts. Likewise, kicking debtor countries when they’re down only makes their problems worse: Countries in economic free-fall can’t repay their debts, either.

A system that actually resolves sovereign-debt crises must be based on principles that maximize the size of the pie and ensure that it is distributed fairly. We now have the international community’s commitment to the principles; we just have to build the system.

Scientific Study Says We Are an Oligarchy !!!

We like to assert that Daily Kos is a reality-based community. At the very least we surely do not deny science. A new study appearing at Princeton's website may test these assumptions for some of us here. For others, it will be grim vindication of what we already know: the United States of America is no longer a democracy, but rather an oligarchy. The anecdotes are plentiful, from modest gun control proposals that saw 90% public support, to unemployment compensation, to infrastructure spending, to women's rights; where a plurality exists even across party lines, the median public interest seems to hold no sway in policy making. Now science has proven this to be correct:
The central point that emerges from our research is that economic elites and organized groups representing business interests have substantial independent impacts on U.S. government policy, while mass-based interest groups and average citizens have little or no independent influence. Our results provide substantial support for theories of Economic Elite Domination and for theories of Biased Pluralism, but not for theories of Majoritarian Electoral Democracy or Majoritarian Pluralism.
Distilled down into simple terms: The U.S.A. is now provably an oligarchy; we are a democracy in name only. DINO, as in dinosaur... As in extinct.... Has the acronym ever been more pathetically poignant?
The authors of this study, which will appear in the Fall issue of of the academic journal Perspective on Politics, are Martin Gilens of Princeton University and Benjamin I. Page of Northwestern University. The findings are shocking, but should surprise none. The progressive website Common Dreams (www.commondreams.org/view/2014/04/14) today posted an article on the study and pulls this deeply disturbing nugget from the study.
...the nearly total failure of 'median voter' and other Majoritarian Electoral Democracy theories [of America]. When the preferences of economic elites and the stands of organized interest groups are controlled for, the preferences of the average American appear to have only a minuscule, near-zero, statistically non-significant impact upon public policy.
Since we are not science deniers, we need to do our part to make this report gets the audience it deserves. None here should take comfort in an "I told you so moment," because we are all losers here. Despite the trappings and tradition of a representative democracy, the truth is those are just theatrics. At this point, even the echos of democracy are becoming faint. Spectacles like GOP presidential nominees making the pilgrimage to kiss the ring of King Adelson now happen with full knowledge, the vampires are out of the shadows and discover it's fun in the sun. While satirists rightly lampoon it, media practically celebrates it and the Supreme Court in practice has endorsed it as a victory for the 1st Amendment. Now that we have science on our side, will we be able to go beyond online outrage? Will the Democratic Party have the courage to fight for the restoration of the public's will?
I'll close with an understated gem from page 24 of the study's published report:
Despite the seemingly strong empirical support in previous studies for theories of majoritarian democracy, our analyses suggest that majorities of the American public actually have little influence over the policies our government adopts. Americans do enjoy many features central to democratic governance, such as regular elections, freedom of speech and association, and a widespread (if still contested) franchise. But we believe that if policymaking is dominated by powerful business organizations and a small number of affluent Americans, then America’s claims to being a democratic society are seriously threatened.
The bold is from me. The warning is from science. Update Note:
In a previous diary penned by HoundDog, which I missed, he revealed the date range for the data set for this study was 1981-2002. Did you catch that, the set of data does not include study beyond 2002, yet the conclusion even then is that we've become an oligarchy. Consider all that's then missing in the equation:
The Iraq War, drones, the 2008 criminally-caused economy crash, the rise of the Kochs, the most obstructive Congress in history, OWS beat down by government proven collusive with the banks, Citizen's United, McCutcheon, Wikipedia's leaks & Manning's torture (arguably), Edward Snowden revelations. Even without the rigors of research, it would be obvious to conclude that 2002 compared to today was practically a majoritarian paradise. It boggles the mind and fuels the urgency of the issue.
Tue Apr 15, 2014 at 12:54 AM PT: I woke to share the blood moon with one of my young daughters, so I thought I'd run through the comments before heading back to bed. I see lots of "well no shit, water is wet" responses. While this is obvious to even casual observers, scientific validation is important as it elevates the discussion and can't be disregarded as mere whining by the 99.9%. It is provides both meat and hammer in the messaging.
Tue Apr 15, 2014 at  6:34 AM PT: I reached out to the authors and received a reply from Ben Page. He hopes their work will be used as part of evidence-based debate and he was pleased the work is gaining wider audience.
Tue Apr 15, 2014 at 12:03 PM PT: A commenter makes note from one of HoundDog's diaries that the data used for this study was drawn from study of public policy 1,779 instances between 1981 and 2002. Did you get that....2002...In other words the closing set of data PRE-dates the years most of us would say were when the oligarchs truly built steam. Think of what's unaccounted for: the Iraq War, OWS, drones and the NSA, Citizen's United and now McCutcheon. One has to think if the last

Όταν ακούς «Invest in Greece» μην χαίρεσαι, της Θεοδοσίας Μπατάλα.


Ο ρόλος της αριστερής κυβέρνησης στα κέρδη των τζογαδόρων - Οι απειλές για Grexit έφεραν αναγκαστική υποταγή και χρυσάφι στις τσέπες των επενδυτών.
της Θεοδοσίας Μπατάλα
Τον Φεβρουάριο του 2015, ο πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, Άλαν Γκρίνσπαν δήλωσε πως η Ελλάδα θα εγκαταλείψει το ευρώ και ότι το κοινό νόμισμα θα καταρρεύσει. Ένα μήνα αργότερα, ο επενδυτής- “φιλάνθρωπος” Τζορτζ Σόρος δήλωσε ότι η Ελλάδα θα βούλιαζε κάτω από τον υπόνομο! Τον Ιούλιο του 2015 ο πρόεδρος του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών, Marcel Fratzscher, χαρακτήρισε την Ελλάδα ως "πολιτική και οικονομική καταστροφή αφού θα επανέλθει στην απόγνωση της δραχμής".
Ωστόσο η Ελλάδα αναδείχτηκε σε νικήτρια επενδύσεων ήδη από το τέλος του 2014, η κορυφαία ερμηνεύτρια του χρέους στη ζώνη του ευρώ από τον Ιανουάριο του 2015 και το καλύτερο....
περιουσιακό στοιχείο στον κόσμο από τον Ιούλιο του 2015.
Από την στιγμή που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας το αυτοαποκαλούμενο αντιμνημονιακό και ενάντια στην επιβεβλημένη από το Βερολίνο λιτότητα, κόμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει μετοχή, ομόλογο, εμπόρευμα ή συναλλαγματική ισοτιμία που να παρήγαγε κάτι που να μοιάζει με την επιστροφή κέρδους από την αγοραπωλησία του ελληνικού χρέους, το οποίο απέδωσε σε όσους επένδυσαν σε αυτό πάνω από 100 τοις εκατό σε μερικούς μήνες.
Η Ελλάδα χτύπησε όλα τα εισηγμένα περιουσιακά στοιχεία, αφού τα ομόλογα της αυξήθηκαν σε αξία από το χαμηλότερο σημείο τους τον Ιούλιο στο υψηλότερο τους μέχρι σήμερα. Όποιος είχε εσωτερική πληροφόρηση και αγόρασε αυτά τα ελληνικά ομόλογα, ενώ ταυτόχρονα δανειζόταν για να πουλήσει με την διαδικασία short selling παρόμοιας ωριμότητας τίτλους ομολόγων της Γερμανίας -της πιο φερέγγυας χώρας στη ζώνη του ευρώ- κέρδιζε ακόμη περισσότερα.
Το χρονικό της μεγάλης "ληστείας" του χρέους
Στις 25 Ιανουαρίου 2015 ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε τα καθήκοντα του πρωθυπουργού της Ελλάδας με την αντιφατική υπόσχεση να τερματίσει την μείωση των κρατικών δαπανών και ταυτόχρονα να αποπληρώσει την τελική δόση των 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ από το πακέτο διάσωσης των 240 δισεκατομμυρίων ευρώ στους πιστωτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έξι ημέρες αργότερα το επιτόκιο του 10ετούς ελληνικού ομολόγου είχε φθάσει στο υψηλότερο του μέσα σε 15 μήνες, 11,2 τοις εκατό. Αγοράζοντας αυτό το χρέος στη συνέχεια και κρατώντας το μέχρι σήμερα, όταν η απόδοση έχει πέσει στο 8,11 τοις εκατό, και με την ταυτόχρονη αύξηση της τιμής των ομολόγων, κάποιοι είχαν επιστροφή κερδών 26 τοις εκατό.
Λίγες ημέρες μετά τη νίκη του Αλέξη Τσίπρα, ο Γκρίνσπαν δήλωσε στο British Broadcasting Corporation, ότι “είναι απλά θέμα χρόνου η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και η αποσύνθεση του ευρώ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να καταλάβω την ύπαρξη του ευρώ, εκτός εάν και έως ότου όλα τα μέλη της Ευρωζώνης συγχωνευτούν πολιτικά - στην πραγματικότητα η φορολογική εναρμόνιση δεν αρκεί”.
Αν στις 24 Μαρτίου 2015, που δημοσιεύτηκε η αναφορά της απόδοσης του ελληνικού ομολόγου, σύμφωνα με την οποία μειώθηκε σε 10,8 τοις εκατό, ο δισεκατομμυριούχος Σόρος, πρόεδρος του Soros Fund Management, ο οποίος δήλωσε στην τηλεόραση του Bloomberg ότι "η Ελλάδα βουλιάζει στον υπόνομο” είχε αγοράσει ελληνικά ομόλογα και τα κρατούσε μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015 η επιστροφή των κερδών του θα ήταν 21 τοις εκατό.
Το δημοψήφισμα γέννησε δισεκατομμυριούχους
Η κορύφωση της απαισιοδοξίας σημειώθηκε την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου, που οι Έλληνες ψήφισαν «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα απορρίπτοντας τις πολιτικές λιτότητας που υπέγραψαν οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 με τους διεθνείς πιστωτές του ελληνικού κράτους. Ο Γερμανός Δόκτωρ Marcel Fratzscher, μορφωμένος στην Οξφόρδη και στο Χάρβαρντ, πρώην επικεφαλής αναλυτής της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έγραψε στο blog του: "Το δημοψήφισμα μεταφράζεται σε μια πολιτική και οικονομική καταστροφή για την Ελλάδα. Το Grexit είναι και παραμένει η χειρότερη επιλογή για την Ελλάδα και γίνεται όλο και πιο πιθανό".
Οι επενδυτές δεν το είδαν έτσι. Ο ενθουσιασμός τους για το ελληνικό χρέος αντανακλάται στην άνοδο της τιμής του και ήταν μια ψήφος εμπιστοσύνης στο μέλλον της Ελλάδας και στη συνταγή των πιστωτών της, την επιβολή σκληρής λιτότητας ως θεραπεία για τα οικονομικά της δεινά.
Αν κάποιοι απέρριψαν την προοπτική του Δόκτωρα Fratzscher και αγόρασαν ελληνικά ομόλογα με απόδοση 19,2 τοις εκατό, όταν ο Fratzscher έκανε αυτήν την πρόβλεψη, και κράτησαν τα ελληνικά ομόλογα μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015, η επιστροφή των κερδών τους θα ήταν 101 τοις εκατό. Αυτό σημαίνει ότι μια επένδυση 100 εκατομμύρια δολάρια στις 8 Ιουλίου αξίζει 201 εκατομμύρια δολάρια μέσα σε δύο μήνες.
Κατά την ίδια περίοδο, το σημείο αναφοράς για όλα τα ευρωπαϊκά ομόλογα επέστρεψε λίγο περισσότερο από 1 τοις εκατό. Μια επένδυση στο ίδιο ευρωπαϊκό σημείο αναφοράς μέχρι τις 24 Μαρτίου 2015 έχασε 3,3 τοις εκατό, σύμφωνα με τα στοιχεία του Bloomberg. Ο αγοραστής του ελληνικού χρέους από τις 31 Ιανουαρίου μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015 έχει απόδοση 26 τοις εκατό ενώ τα ευρωπαϊκά ομόλογα έχασαν 1,8 τοις εκατό κατά την ίδια περίοδο.
Από τις 8 Ιουλίου 2015 καμιά μετοχή, κανένα ομόλογο, εμπόρευμα, νόμισμα, τίποτα στον κόσμο, δεν απέδωσε περισσότερα κέρδη από τα ελληνικά ομόλογα. Το 2015 δύο πράγματα δεν άλλαξαν ποτέ: οι δημοσκοπήσεις που έδειξαν ότι οι Έλληνες προτίμησαν συνεπέστατα τη σταθερότητα της Ευρώπης και του κοινού νομίσματος από την αβεβαιότητα της επιστροφής στη δραχμή και ότι το ευρώ είναι το εργαλείο που κάνει τους επενδυτές σε ελληνικά ομόλογα νικητές του 2015.

από το «Στον Τοίχο»

Thursday, November 26, 2015

Αναβλήθηκαν χημειοθεραπείες σε Λάρισα και Κρήτη λόγω έλλειψης φαρμάκων.

Αναβλήθηκαν χημειοθεραπείες σε Λάρισα και Κρήτη λόγω έλλειψης φαρμάκων

Αναβλήθηκαν οι χημειοθεραπείες ασθενών στα νοσοκομεία της Λάρισας και της Κρήτης, όπως κατήγγειλε η πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών – Εθελοντών – Φίλων – Ιατρών ΚΕΦΙ κα Ζωή Γραμματόγλου . Όπως ανέφερε, οι ασθενείς δεν υποβλήθηκαν σε χημειοθεραπείες ενώ σε επικοινωνία που είχε με τους αρμόδιους για το τι θα γίνει με τα φάρμακα που λείπουν έλαβε ως απάντηση ότι αναμένονται. Το πόσο καιρό και πότε θα τα έχουν τελικά οι ασθενείς είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό.

The Paris Attack And Its Aftermath, by Jürgen Habermas.

The Paris Attack And Its Aftermath

Jürgen Habermas
Jürgen Habermas

President Hollande spoke of the need for constitutional changes to amend the processes of the state of emergency (which go back as far as the Algerian war). It’s a question of defining a “state of war” suited to a situation that is neither a “state of siege” (in order to overcome a rebellion) nor Article 16 of the Constitution handing full powers to the President of the Republic – employed once by General de Gaulle at the time of the ‘generals’ putsch’ in April 1961. What’s your take on this discussion? More generally, do you think an amendment to the Constitution is a proper response to the attacks of November 13?

Basically, it seems to me to be sensible to adapt the two relevant paragraphs on emergency in the French Constitution to today’s situation. The fact that this is now on the agenda is clearly a consequence of the fact that the President called a state of emergency after the shocking events and wants to extend it for three months. I cannot judge the reasons why this policy is necessary; I’m no security expert. But, seen from afar, it looks like a symbolic act on the part of the government to react to the mood of the country – and probably in an appropriate manner. In Germany this warlike rhetoric of the French President – driven by domestic politics – is met with significant reservations.

President Hollande has also decided to increase the level of French intervention in Syria, notably by bombing Raqqa, the “capital” of Daesh (ISIS). What do you think of such interventionism in general? 

This is not a new political decision but a stepping up of the French air force’s operations that are long under way. Of course, experts agree that such a remarkable phenomenon as Daesh – a mixture of a “Caliphate” within undefined territorial borders and of globally deployed killer squads – cannot simply be defeated from the air. But an intervention by American and European ground troops would not just be unrealistic but, above all, unwise. It’s of no help at all bypassing local political forces.

Obama has learned the lesson of the failed interventions of his predecessor and, at the last G20 summit in Turkey, made an interesting remark. He pointed to the fact that foreign troops can no longer guarantee the results of their military successes post-withdrawal. What’s more, you can’t cut the ground from under ISIS’s feet through military means alone. The experts agree on that too.

However much we look on these barbarians as enemies and must oppose them ruthlessly, we simply cannot be allowed to deceive ourselves over the complex reasons for this barbarism if we want to succeed in the long term. Given the state of mind of a deeply wounded French nation, a Europe in turmoil and a highly insecure western civilisation, this may not be the right time to recall the context which lies behind this explosive and, for now, uncontrolled potential for conflict in the Middle east – from Afghanistan and Iran to Saudi Arabia, Egypt and the Sudan.

Let’s just cast a glance back at the era since the Suez crisis of 1956. A policy based almost exclusively on geo-political and economic interests of the USA, Europe and Russia has run up against an artificial and tattered legacy of the colonial period in this fragile region of the world; these powers have exploited local conflicts for their own ends and contributed nothing towards stabilising the situation. It’s common knowledge that the conflicts between Sunnis and Shias, the main source of energy for ISIS’s fundamentalist drive, erupted only as a consequence of George W. Bush’s illegal (in international law) intervention. Barriers in the faltering process of modernisation in these societies may also be rooted in distinctive aspects of a proud Arab culture. But the West’s policy is far from innocent when it comes to the lack of any future prospects and hopelessness felt by young generations seeking opportunities to build a better life on their own and be recognised for doing so. And, when all political efforts fail, become radicalised in order to regain their self-respect via sociopathic routes.

A similarly desperate psycho-dynamic of lack of self-respect seems to make isolated petty criminals, who come from our European migrant milieus, into the perverse heroes of remote-controlled killer commandos. Early journalistic research into the background and CVs of the November 13 terrorists would suggest this is the case.

Along with the causal chain leading to Syria there’s another one drawing our attention to the failed efforts to integrate in the social cauldrons of our big cities.

At the time of the 9/11 attacks, a certain number of intellectuals around the world, including Jacques Derrida and yourself, worried at the removal of civil liberties threatened by the pressures of the “war on terror” and recourse to ideas such as the “clash of civilisations” or “hoodlum states”. This diagnosis has been largely confirmed by the use of torture, NSA controls, arbitrary detentions in Guantanamo etc. Is a fight against terrorism that keeps the democratic public space intact possible or even thinkable in your view? And in what conditions?

Looking back at 9/11 we, like many of our American friends, must note that Bush’s, Cheney’s and Rumsfeld’s “War on Terror” has harmed the political and mental state of American society. The Patriot Act, swiftly enacted then by Congress and still in force, undermines basic civil rights. The same holds for the fatal extension of the concept of  “enemy combatant” that has legitimised Guantanamo and other crimes and has only been withdrawn from circulation by the Obama government. Without this unwise reaction to what had been until then an unimaginable attack on the World Trade Center, the spreading of the kind of mentality that today signs up in agreement with such an unspeakable character as Donald Trump, the Republican presidential contender, could scarcely be imagined.

That’s no reply to your question. But can we not – like the Norwegians in 2011 after the horrific attack on the island of Utoya – resist our first reflex of turning back on ourselves in face of the incomprehensible alien and of resorting to aggression against the “internal enemies” (Carl Schmitt)? I’m confident that the French nation will set an example as it did after the attack on Charlie Hebdo. There’s no need here for repulsing a fictive danger such as the looming “subjection” to an alien culture. The danger is much more concrete. Civil society must beware of sacrificing individual liberty, tolerance towards the diversity of life-styles and readiness to take on the perspective of the other – all these democratic virtues of an open society – on the altar of an imaginary stage of security that we cannot reach anyway.

Given the fortified Front National that’s easier said than done. But there are good reasons over and above exhortations. The most important is staring us in the face: prejudice, mistrust and seclusion of Islam, fear of it and a preventive fight against it, are also down to sheer projection. For jihadi fundamentalism expresses itself in religious codes but it is no religion. Under other circumstances it could use any other religious language, indeed any other ideology to hand, that promises redemptive justice. The world’s great religions have roots going back a long way. On the other hand, jihadism is a thoroughly modern form of reaction to uprooted ways of life. Of course, a prophylactic pointer to the background of failed social integration or faltering social modernisation does not absolve the perpetrators of their personal guilt.

Germany’s attitude towards the inflow of refugees came as a positive surprise despite a recent rowing back. Do you think that the terrorist wave threatens to change this state of mind (isn’t it already being said that quite a few Islamists tried to sneak in via the crowds of refugees)?

I hope not. We’re all sitting in the same boat. Both, the terror and the refugee crisis, are – perhaps for the last time – dramatic challenges for a much closer sense of co-operation and solidarity than anything European nations, even those tied up to one another in the currency union, have so far managed to achieve.

This interview was conducted by Nicolas Weill and was first published by Le Monde in French. It was translated and adapted for Social Europe with permission of the interviewee.

Tuesday, November 24, 2015

Επί ποδός πολέμου οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ.

Επί ποδός πολέμου οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ

Την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου αρχίζει στα Δικαστήρια της Θεσσαλονίκης η διαδικασία εκποίησης του οικοπέδου της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟΜΕ) μέσω πλειστηριασμού. Η προοπτική αυτή θα ήταν καταστροφική για την πορεία του αγώνα των εργαζομένων, που με αυτοδιαχείριση μέσα από τη συνέλευση των εργαζομένων δεν έχει σταματήσει τη λειτουργία του εδώ και 2,5 χρόνια.
Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ καλούν όλους τους αλληλέγγυους, όλη την εργατική τάξη, καθεμιά και καθέναν που αντιλαμβάνεται τη ΒΙΟΜΕ ως τον δικό του αγώνα να σταθεί στο πλάι της. Δηλώνουν πως δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να πάρει το εργοστάσιο από τους εργάτες και την κοινωνία, γιατί σε αυτούς ανήκει. Στο πλαίσιο αυτό προγραμματίζουν για την Τρίτη ​24​ Νοεμβρίου στις 6 μμ​ πορεία από την Καμάρα, για την Τετάρτη ​25​ Νοεμβρίου στις 6μμ πανελλαδική συνέλευση αλληλέγγυων υποστηρικτών στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, ενώ την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου θα μπλοκάρουν τον πρώτο πλειστηριασμό με ραντεβού στις 11 πμ στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης.

Monday, November 23, 2015

Αποκλεισμένοι από γιατρούς και φάρμακα οι καρκινοπαθείς.

Αποκλεισμένοι από γιατρούς και φάρμακα οι καρκινοπαθείς


Σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζουν εκατοντάδες καρκινοπαθείς, που είναι αποκλεισμένοι από γιατρούς και φάρμακα. Οι διαπιστώσεις της έρευνας που διεξάγει ο επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Υγείας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου δρ Κυριάκος Σουλιώτης μαζί με τον Σύλλογο Καρκινοπαθών, Εθελοντών, Φίλων και Ιατρών «ΚΕΦΙ» Αθηνών είναι αποκαλυπτικές: Το 32% των ογκολογικών ασθενών δεν έχει πρόσβαση σε γιατρό. Ως εμπόδια αναφέρονται η αναμονή για ραντεβού, η απόσταση και η δυσκολία μετακίνησης, καθώς συχνά καλούνται να μεταβούν σε άλλη πόλη. Το 28% δεν έχει πρόσβαση στα φάρμακα, καθώς τα φαρμακεία των νοσοκομείων δεν έχουν το κατάλληλο απόθεμα.

Έτσι, οι ασθενείς αναζητούν από νοσοκομείο σε νοσοκομείο τα φάρμακά τους με συνέπεια το 40% να λαμβάνει με καθυστέρηση τη θεραπεία του ή να χάνει κάποια δόση. Στο 4ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ασθενών, όπου παρουσιάστηκαν και τα σχετικά στοιχεία ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Δημήτρης Βαρνάβας έκανε λόγο για αναμονή για ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία έως και δύο χρόνια, αλλά και για γιατρούς, που εξετάζουν ημερησίως από 30-40 ασθενείς.

Να πως αγοράζουν χρόνο πληρωμένο με παραμύθι, μέχρι να ολοκληρώσουν τη βρώμικη δουλειά, του Κ. Κυριακόπουλου.

Να πως αγοράζουν χρόνο πληρωμένο με παραμύθι, μέχρι να ολοκληρώσουν τη βρώμικη δουλειά

Η είδηση που ακολουθεί περνά στα ψιλά, γιατί κάποιοι δε θέλουν να αναδείξουν την πραγματική της σημασία. Πρόκειται όμως για μια είδηση αποκαλυπτική αυτού που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα...
του Κ. Κυριακόπουλου
Για μια αλήθεια που αν η κοινωνία συνειδητοποιήσει την πραγματική σημασία της, αν καταλάβει το βρώμικο τρόπο με τον οποίο στήθηκε το πιο άθλιο παιχνίδι όλων των εποχών, τότε σίγουρα θα κατανοήσει γιατί η μοναδική ανταμοιβή όλων εκείνων που διαχειρίστηκαν τη «σωτηρία» μας, δε μπορεί να είναι άλλη από το εκτελεστικό απόσπασμα.
Σε ένα σύστημα που αυτοκαταστρέφεται, γιατί αυτή είναι η μοίρα που το ακολουθεί σαν προπατορικό αμάρτημα, συνένοχοι και προσκυνημένες δουλίτσες που μετέτρεψαν τη γραβάτα σε φερετζέ του ξεβράκωτου κώλου τους, επένδυσαν στη συνενοχή σου.
Αυτή την επένδυση εσύ την αποδέχτηκες. Ενσωματώθηκες στη φιλοσοφία της, και πλήρωσες ...
πανάκριβο τίμημα. Και αυτό το τίμημα δεν είναι μονάχα οικονομικό.
Έλα να δούμε το αποτέλεσμα με τη γλώσσα των αριθμών:
Την ώρα που οι τελευταίες τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις των ελληνικών τραπεζών ανεβάζουν τον λογαριασμό πάνω από τα 50 δισ. ευρώ (αυτά εσύ τα πληρώνεις), οι τραπεζικές μετοχές στο Χρηματιστήριο της Αθήνας βρέθηκαν σήμερα σε νέο ιστορικό χαμηλό. Η συνολική τους κεφαλαιοποίηση κυμαίνεται πλέον στην περιοχή των 2,2 δισ. ευρώ σημειώνοντας απώλειες 17,3 δισ. ευρώ από την αρχή του έτους (έτσι αδειάζει το βαρέλι) (κεφαλαιοποίηση 31.12.2014: 19,52 δισ. ευρώ) και 10,7 δισ. ευρώ από την περίοδο πριν από το κλείσιμο των τραπεζών εφέτος (κεφαλαιοποίηση 26.6.2015: 12,9 δισ. ευρώ).
Καθώς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα κάθε φορά που ανακεφαλαιοποιείται οδηγεί τους μετόχους να καταγράψουν ζημιές και δραστική μείωση του ποσοστού τους στο μετοχικό κεφάλαιο (dilution), ξένα επενδυτικά κεφάλαια που συμμετέχουν στις αυξήσεις φαίνεται ότι μπαίνουν στις ελληνικές τράπεζες σε τιμές που αντιπροσωπεύουν περίπου 10% τη λογιστική τους αξία.
Τι έχουμε λοιπόν εδώ;;;
Από τη μία μεριά έχουμε μια κοινωνία που καλείται καθημερινά να ανακεφαλαιοποιεί το τραπεζικό τέρας με το αίμα της και τη ζωή της, καταθέτοντας τα πάντα στο αδηφάγο στόμα του…
Και από την άλλη το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα του οποίου οι τράπεζες είναι ο στυλοβάτης, και το οποίο αποκεφαλαιοποιεί τις αξίες τους. Και αυτός ο φαύλος κύκλος, δεν έχει τελειωμό.
Συμπεράσματα…
  • Πρώτον: Το βαρέλι που σε καλούν να γεμίσεις με τον ιδρώτα, με το αίμα σου, με τα όνειρα και τη ζωή σου δεν έχει πάτο και δε θα αποκτήσει ποτέ. Έτσι κατασκευάστηκε… Έτσι θα παραμείνει. Τελεία και παύλα.
  • Δεύτερον: Τα επιχειρήματα και η τρομολαγνεία με τα οποία συντηρούν την υπομονή και επενδύουν στην αφέλειά σου είναι έωλα. Χρόνο αγοράζουν πληρωμένο με παραμύθι, για να ολοκληρώσουν τη βρώμικη δουλειά.
  • Τρίτον: Το σύστημα στο οποίο σε καταδίκασαν να ζεις αυτοκαταστρέφεται, αφανίζοντας κομπάρσους και πρωταγωνιστές, και αυτή η πορεία είναι μη αναστρέψιμη. Η καθημερινότητά σου μετατρέπεται σε κόλαση, η διαδρομή είναι μονόδρομος, παράδεισος πίσω από αυτό το παραμύθι δεν υπάρχει. Τελεία και παύλα.
  • Τέταρτον: Το χρήμα και οι μέθοδοι ελέγχου της ροής και της διακίνησής του, έπαψε προ πολλού να είναι μέσο βιοπορισμού για τους πολλούς, και μετατρέπεται σε σύγχρονα δεσμά για την εφιαλτική φυλακή τους.
  • Πέμπτον: Το στάδιο της απόλυτης τερατογένεσης στο οποίο πλέον πέρασε ο καπιταλισμός, μεταλλάσσεται ανεξέλεγκτα σε Κρόνο που τρώει τα παιδιά του, και αυτή η πορεία είναι μη αναστρέψιμη. Τελεία και παύλα.
  • Έκτον: Η «ανάπτυξη» με την οποία σε αποκοιμίζουν, δε θα έρθει ποτέ. Όλοι εκτός από σένα ξέρουν πως είναι μια απατηλή προσδοκία, που την συντηρούν σκόπιμα για να φυλακίζει τη σκέψη σου και να παραλύει τη δράση σου.
  • Έβδομον: Όλα τα παραπάνω είναι κανόνες νομοτελειακή. Αυτή είναι η φύση του συστήματος που υπηρετούν, και η πολιτική απάτη που ακούει στο όνομα «ΣΥΡΙΖΑ» είναι σ αυτήν χωμένη μέχρι τα μπούνια.
Συνεννοηθήκαμε ή θ αλλάξεις πλευρό αρνούμενος γι’ ακόμη μια φορά να δραπετεύσεις από το πρόγραμμα εκτεταμένης αποβλάκωσης;;;
από το «Νέο Ελληνικό Φόρουμ»

Στημένο, του Καρτέσιου.

Στημένο

του Καρτέσιου
Το 1991 ο στρατός του Σαντάμ αποτελούνταν από 260.000 μάχιμους άνδρες και άλλους 800.000 σε εφεδρεία. Οι Δυτικοί ξεμπέρδεψαν με αυτόν το στρατό πριν καν τελειώσουν τα διαφημιστικά συμβόλαια του CNN που υπέγραψε αποκλειστικά για τη ζωντανή μετάδοση εκείνου του πολέμου. Τα μπουλούκια του Ισλαμικού Κράτους αριθμούν περί τους 13.000 άνδρες. Οι Δυτικοί δηλώνουν ότι αδυνατούν να ξεμπερδέψουν. Ελάχιστοι άνθρωποι πλέον σε όλο τον πλανήτη απέμειναν να πιστεύουν ότι οι Δυτικοί αδυνατούν και είναι βέβαιοι ότι απλώς δεν θέλουν να το κάνουν.
Το Ισλαμικό Κράτος είναι χρήσιμο και βολεύει πολλούς. Οικονομικά, αλλά και πολιτικά. Και πλέον αυτών των κερδών, υπάρχουν και τα εξτραδάκια. Για τρεις μήνες απαγόρευση απεργιών στη Γαλλία. Τώρα που μίλησε για επίθεση με χημικά ο Βαλς, μπορεί να γίνουν και έξι οι μήνες. Η CIA που ενημέρωσε την ιταλική κυβέρνηση να περιμένει επιθέσεις στη Ρώμη, σαφώς δίνει ένα καλό επιχείρημα για να κλειστεί ο κόσμος σπίτι του. Αύριο – μεθαύριο θα κάνει κάτι αντίστοιχο και η Γερμανία για να… προστατέψει τους πολίτες της. Ο φόβος φυλάει τα έρμα. Κι όταν δεν υπάρχει φόβος, κατασκευάζουμε έναν. Κι ας σκοτωθούν και πέντε, δέκα, διακόσιοι πολίτες της χώρας μας. Η σιωπή απαιτεί θυσίες.
Μέχρι και την κυβέρνηση της μικρής Ελλάδας βόλεψε η επίθεση στο Παρίσι και όλη αυτή η...
τραγωδία με το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα. Περνάνε και θα περάσουν μέτρα από τη βουλή που θα τα βιώσουμε ως αβίωτα. Βέβαια, να πούμε και δυο αλήθειες για το θέμα των μέτρων που περνάνε σαν βαγόνια από πάνω μας.
Η πρώτη αλήθεια είναι ότι, αν αυτά τα μέτρα τα έπαιρνε η κυβέρνηση Σαμαρά θα μιλούσαμε τώρα πάλι για κρεμάλες και οι κυβερνητικοί βουλευτές θα τα έβρισκαν ζόρικα όταν θα έπρεπε να φύγουν από τη Βουλή. Τώρα απλώς «μας κορόιδεψε κι ο Τσίπρας, αλλά δείχνει μωρέ και να το παλεύει». Άμα θες να παραμείνεις ηλίθιος, βρίσκεις ένα κάρο λόγους για να κοροϊδευτείς.
Η δεύτερη αλήθεια είναι ότι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ που τώρα κατακρίνουν τα μέτρα και λένε ότι δεν θα τα ψηφίσουν είναι τα κόμματα που έδιναν την εντολή στον Τσίπρα να φέρει οπωσδήποτε ένα Μνημόνιο, μια συμφωνία, ένα βομβαρδισμό από τις Βρυξέλλες, αλλιώς θα ήταν εθνικός προδότης. Ε, κι ο Τσίπρας το έκανε. Και μάλιστα με μεγάλη του ευχαρίστηση. Κι επειδή σίγουρα δεν παίρνει ναρκωτικά, είναι πασιφανές ότι το μόνιμο γέλιο του προέρχεται από την ευτυχία του που επιτέλους έγινε Θατσερικός.
Το «Θατσερικός» δεν είναι υπερβολή. Δεν ξέρω αν διαβάσατε αυτή την είδηση. Πρόκειται για την πλήρη ομολογία σχεδιασμού  μετατροπής του δημόσιου τομέα σε ανώνυμη επιχείρηση και μάλιστα με όλους τους όρους λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς. Τουτέστιν, ό,τι δεν φέρνει κέρδη ας ρημάξει.
Σχεδιάζει, λοιπόν, η κυβέρνηση για το 2016 «την απελευθέρωση των προσλήψεων μονίμων υπαλλήλων σε τομείς που λειτουργούν με ανταποδοτικά τέλη ή καταβολή αντιτίμου από τους πολίτες, όπως είναι η καθαριότητα, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί όπου καταβάλλονται τροφεία, τα ωδεία κ.λπ. που δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό». Δηλαδή, για όποια δημόσια παροχή θα πληρώνει ο πολίτης έξτρα από τους φόρους που καταβάλει, αυτή θα συνεχίσει να παρέχεται. Αρκεί πάντα να έχει κέρδη. Προσέξτε τώρα το καλύτερο. «Ο συνολικός προϋπολογισμός των προσλήψεων που θα προγραμματίζει η υπηρεσία θα περιορίζεται στο ύψος ενός ποσοστού επί των κερδών της σε ετήσια βάση -για παράδειγμα 15%- που θα έχει συμφωνηθεί με το υπουργείο». Δηλαδή, όσα περισσότερα κέρδη έχει ένας δημόσιος οργανισμός τόσους περισσότερους εργαζόμενους θα μπορεί να προσλαμβάνει.
Ποιος γίνεται αυτομάτως ο στόχος των δημόσιων υπηρεσιών; Όχι η καλύτερη παροχή υπηρεσιών, αλλά η αύξηση των κερδών. Και πως μπορεί να επιτευχθεί η αύξηση των κερδών; Μα με αύξηση των τροφείων σε βρεφονηπιακούς σταθμούς ή με αύξηση τελών καθαριότητας. Απλά τα πράγματα.
Τομείς του δημοσίου όπως η Υγεία και η Παιδεία, δυστυχώς δε μπορούν να εμφανίσουν κέρδη. Δε μπορούν με τα σημερινά δεδομένα. Λύσεις πάντα υπάρχουν. Το ότι η σημερινή κυβέρνηση επιτρέπει ακόμη τη λειτουργία των απογευματινών ιατρείων επί πληρωμή μέσα στα δημόσια νοσοκομεία δείχνει τον δρόμο και τον τρόπο μιας μελλοντικής κερδοφορίας των νοσοκομείων.
Εφόσον ούτε αυτή η κυβέρνηση θεωρεί παράλογο να πληρώνει 50ευρα ο ασφαλισμένος για να αποφύγει την αναμονή των ραντεβού με ένα γιατρό του ΕΣΥ, θα μπορούσε να πληρώνει και 500ευρα για να αποφύγει την ουρά των χειρουργείων. Μισά ο γιατρός -μισά το νοσοκομείο, ορίστε η κερδοφορία. Αν η κερδοφορία των νοσοκομείων είναι ο μόνος τρόπος για να προσληφθεί προσωπικό και να μην κατεβάσουν στόρια, σύμφωνα με τη λογική της κυβέρνησης, ποιος θα τη σταματήσει; Όταν αυτά τα προετοίμαζαν οι Λοβέρδοι και οι Αδώνηδες, τους λέγαμε εγκληματίες και ήταν όντως εγκληματικές οι πολιτικές τους. Όταν η σημερινή κυβέρνηση συνδέει ξεδιάντροπα τις προσλήψεις σε υπηρεσίες του δημοσίου -ουσιαστικά τη συνδέει με τη συνέχιση της λειτουργίας τους!- με την κερδοφορία των υπηρεσιών από την τσέπη του φορολογούμενου και ασφαλισμένου πολίτη, τότε απλώς «μας κορόιδεψε κι ο Τσίπρας, αλλά δείχνει και να το παλεύει μωρέ».
Κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβεί και με τα σχολεία. Να κάνουν νομίμως οι καθηγητές των δημόσιων σχολείων φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές τους, επί πληρωμή, εντός του σχολείου τους. Μισά ο καθηγητής – μισά το σχολείο, ιδού η κερδοφορία, άρα μπορούν να γίνουν προσλήψεις εκπαιδευτικών.
Ναι, ξέρω, αυτά είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Όπως ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας μάς φαινόταν πέρυσι η πιθανότητα να κέρδιζε ο Τσίπρας τις εκλογές και αντί να σκίσει τα μνημόνια να έφερνε το τρίτο και μακρύτερο. Όπως ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας έμοιαζε πριν λίγο καιρό η πιθανότητα να χρηματοδοτείται το Ισλαμικό Κράτος από δυτικά κράτη και τις πολυεθνικές τους. Το μόνο που πραγματικά μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας είναι ότι κάποτε οι λαοί θα ξυπνήσουν και θα καταλάβουν ποιος πραγματικά τους δολοφονεί και τους εξαθλιώνει. Ότι κάποτε η οργή θα στραφεί προς τον πραγματικό της στόχο. Αυτό ναι, μοιάζει με όνειρο.

Ποιος δημιουργεί τους τρομοκράτες και ποιος τους δίνει όπλα; του Στέλιου Ελληνιάδη.

Ποιος δημιουργεί τους τρομοκράτες και ποιος τους δίνει όπλα;

του Στέλιου Ελληνιάδη
Δείχνουν και ξαναδείχνουν τα κανάλια τον πρόεδρο της Γαλλίας Ολάντ στις δηλώσεις του για τη σφαγή στο Παρίσι, να υπόσχεται εκδίκηση χωρίς οίκτο, sans pitie. Και κολλητά τον υπουργό εξωτερικών της Γαλλίας να δηλώνει ότι η Γαλλία θα συνεχίσει να βομβαρδίζει στη Συρία! Η απόλυτη κτηνωδία, η απόλυτη ατιμωρησία. Γιατί και οι δυο θα έπρεπε να είναι στα κάτεργα. Για τα εγκλήματα τα οποία διαπράττονται με δική τους εντολή στη Λιβύη, το Τσαντ, το Μάλι και τη Συρία. Που είναι υπεύθυνοι και για τη σφαγή στο Παρίσι, σαν προέκταση, μία από τις συνέπειες, των σφαγών και των καταστροφών που πραγματοποιούν οι Γάλλοι στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Είναι άγνωστος ο αριθμός των νεκρών και των ακρωτηριασμένων από τους βομβαρδισμούς των γαλλικών Μιράζ, επί χρόνια, χωρίς καμία απειλή σε βάρος των Γάλλων και της Γαλλίας από τους Μεσανατολίτες, τους Ασιάτες και τους Αφρικανούς, που πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να μην ήξεραν ούτε πού βρίσκεται η Γαλλία.
Οι Γάλλοι βομβαρδίζουν, σκοτώνουν και ακρωτηριάζουν αδιακρίτως σε χώρες που τις....
έχουν μεταβάλλει σε ανθρωποσφαγεία χωρίς καμιά νομιμοποίηση. Μόνοι τους αποφασίζουν, μαζί με τους Αμερικανούς και τους Άγγλους, να καταστρέφουν μια χώρα, να ανατρέψουν το καθεστώς μιας άλλης κρατικής οντότητας, αδιαφορώντας πλήρως για τις ανθρώπινες απώλειες.
Εάν αθροίσει κανείς τους νεκρούς, τους τραυματίες, τους ακρωτηριασμένους, τους φυλακισμένους και τους πρόσφυγες από τις επεμβάσεις της σατανικής συμμαχίας Αμερικής-Αγγλίας-Γαλλίας, με τη συνδρομή κυρίως της Σαουδικής Αραβίας, του Ισραήλ και ντόπιων συμμοριών, θα χάσει το μυαλό του. Γιατί αθροίζονται σε δεκάδες εκατομμύρια! Μόνο στη Συρία υπάρχουν 11 εκατομμύρια πρόσφυγες, ο μισός πληθυσμός της χώρας! Κι άλλα πέντε εκατομμύρια στο Ιράκ! Οι νεκροί και τραυματίες σ’ αυτές τις δύο χώρες ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο!
Δηλαδή, στο Ιράκ και τη Συρία, τα θύματα, χωρίς να υπολογίσουμε αυτούς που παραμένουν, αλλά έχουν καταστραφεί οι περιουσίες τους, ξεπερνούν τα 17 εκατομμύρια. Εάν προσθέσουμε τους νεκρούς, τραυματίες και πρόσφυγες από Λίβανο, Αφγανιστάν, Κουρδιστάν, Πακιστάν, Υεμένη, Λιβύη, Τσαντ, Μάλι, Σουδάν, Σομαλία, όλες τις χώρες που βομβαρδίζονται ανεξέλεγκτα από Αμερικανούς, Γάλλους, Άγγλους, Καναδούς, Σαουδάραβες, Ισραηλινούς, Δανούς, Νορβηγούς και Αυστραλούς, μιλάμε για ένα σύνολοπάνω από 25 εκατομμύρια ανθρώπους, νεκρούς, ακρωτηριασμένους ή ξεριζωμένους. Κι αν προσθέσουμε τους κατοίκους αυτών των χωρών που ζουν σε συνθήκες πολέμου, που υφίστανται τις συνέπειες των επεμβάσεων των Δυτικών, τότε το σύνολο υπολογίζεται σε πολλές δεκάδες εκατομμύρια.
Αυτοί, λοιπόν, σαν τον Ολάντ, και τον προκάτοχό του, τον Σαρκοζί, έχουν το θράσος του ψυχρού δολοφόνου που δεν έχει τύψεις για τα εγκλήματά του. Και με την υποστήριξη των ολιγαρχών, την κάλυψη των ΜΜΕ και τη σιωπή των διανοουμένων, με θράσος και κυνισμό, επιρρίπτουν τις ευθύνες στους αυτόχειρες του Παρισιού που είναι παράγωγα της δικής τους πολιτικής. Γιατί ο Σαρκοζί, ο Ολάντ, ο Κάμερον, ο Μπους και ο Ομπάμα, οπλίζουν τα χέρια των δολοφόνων. Οι δυτικοί άρχοντες παρακινούν και εξοπλίζουν τους καμικάζι με όπλα made in FTance και made in USA.
Κάτω από το λούστρο
Αλλά δεν θα μπορούσαν να τα κάνουν αυτά, οι Ομπάμες, οι Σαρκοζίδες και οι Ολάντες, εάν δεν είχαν διασφαλίσει τη συναίνεση μεγάλων τμημάτων των κοινωνιών τους. Κι αυτή η συναίνεση, ενώ αποτελεί σημαντική συνδρομή στη διάπραξη των μεγάλων εγκλημάτων, περνάει ασχολίαστη, γιατί αυτοί οι πολίτες είναι πελάτες των ΜΜΕ και πελάτες των πολιτικών. Κανένας δεν τους θίγει, κανένας δεν τους κριτικάρει, κανένας δεν τους αποδοκιμάζει. Ούτε οι πολιτικοί της Αριστερός, οι οποίοι μιλούν κολακευτικά για το λαό, σαν να είναι άγιος ο λαός, σαν να είναι κάτι ενιαίο, ομοιογενές, προοδευτικό και πάντα στο σωστό δρόμο. Κι όμως, χωρίς τη συναίνεση και τη συνδρομή μεγάλου μέρους αυτών των λαών δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν αυτά τα μαζικά εγκλήματα, οι σφαγές και οι γενοκτονίες.
Και δεν είναι μόνο στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που ο γερμανικός λαός, ο ιταλικός λαός, ο ιαπωνικός λαός, και ουκ ολίγοι άλλοι λαοί, υποστήριξαν στην πλειονότητά τους τις φασιστικές κυβερνήσεις τους σε όλα τα τεράστια εγκλήματα που διαπράχτηκαν στο όνομά τους. Στις μέρες μας, η πλειονότητα των Αμερικάνων, από ολιγάρχες μέχρι μεροκαματιάρηδες εργάτες, στήριξε τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ. Το ίδιο και στην Ευρώπη. Και εν πάση περιπτώσει, καμία κυβέρνηση δεν έπεσε, κανένας πολιτικός, πρωθυπουργός ή βουλευτής, δεν λογοδότησε για κανέναν πόλεμο, για καμία ανατροπή καθεστώτος, για καμία ισοπέδωση χώρας και για καμία γενοκτονία στη Μέση Ανατολή ή την Αφρική.
Το βλέπουμε αυτό και έναντι των προσφύγων. Σε χώρες, όπως η Αυστρία, η Αγγλία, η Γερμανία, η Ολλανδία, η Ουγγαρία και η Γαλλία, γεμάτες πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες, όπερες, μουσεία και εκκλησίες, ο ρατσισμός και ο φασισμός αναδύονται άθικτοι από τη φρίκη του πρόσφατου παρελθόντος. Με μίσος εναντίον των προσφύγων που δημιουργούνται από τις πολιτικές των κυβερνήσεων που ψηφίζουν. Προσφύγων που δεν μπορούν πια να μείνουν σε χώρες που έχουν μετατραπεί σε ερείπια από τους βομβαρδισμούς των Δυτικών.
Θα αναρωτηθεί κανείς, πώς γίνεται αυτοί οι λαοί, σε τόσο πολιτισμένο περιβάλλον, να κάνουν τέτοιες επιλογές; Είναι μόνο η πλύση εγκεφάλου από τους πολιτικούς, τα ΜΜΕ και τα οργανωμένα συμφέροντα; Όχι, βέβαια. Είναι και κάτι εξίσου πολύ σημαντικό, και πολύ ιδιοτελές, που καθιστά συνυπεύθυνους για τους πολέμους και τις καταστροφές τους λαούς που συναινούν ή αποδέχονται παθητικά τις εγκληματικές πολιτικές των αρχουσών τάξεων. Κι αυτό το κάτι είναι ότι έχουν συνδέσει την ευημερία τους μ’ αυτές τις πολιτικές. Έχουν πειστεί, ή έχουν σιωπηρά αποδεχτεί, ότι για να έχουν όλες τις ανέσεις (που η πλειονότητα των ανθρώπων σε όλη τη γη στερείται), δεν αρκεί η εργασία τους, δεν αρκεί η τεχνολογική πρόοδος, δεν αρκούν τα γράμματα και οι τέχνες. Χρειάζονται και οι σταυροφορίες, οι πόλεμοι, τα πραξικοπήματα και οι γενοκτονίες για να διατηρείται και να βελτιώνεται το βιοτικό επίπεδο των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σκοτώνουν, να ακρωτηριάζουν και να ρημάζουν όλους τους άλλους λαούς του κόσμου. 15 πόλεμοι βρίσκονται σε εξέλιξη με πρωτοβουλία ή με συνδρομή των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων. Και οι πολίτες της Αμερικής και της Ευρώπης ή δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι κάνουν οι ηγεσίες τους ή συναινούν θεωρώντας όλους τους άλλους κατώτερους, ζώα, που μπορείς να τα σφάζεις και να τα λεηλατείς κατά βούληση, προκειμένου να ζεις εσύ σε ωραίες πολιτείες κι ας ζουν αυτοί σε ερείπια, σε τρύπες και αντίσκηνα.
Για να ζουν οι Δυτικοί πολυτελώς, αρπάζουν τζάμπα ή σε εξευτελιστικές τιμές τις πρώτες ύλες των άλλων, το πετρέλαιο, το ουράνιο και το χρυσό. Δυτικές και γιαπωνέζικες εταιρίες έχουν εξαφανίσει τα δάση στην Ινδονησία και τη Βραζιλία, που δίνουν οξυγόνο στη γη και είναι η κατοικία εκατομμυρίων ιθαγενών, για να πουλάνε φτηνά ξύλινα έπιπλα τα ΙΚΕΑ. Και όλοι πια ξέρουν ότι οι τσάντες Γκούτσι και Αρμάνι, και όλα σχεδόν τα είδη πολυτελείας, κατασκευάζονται σε εργοστάσια με δούλους, με παιδιά εργάτες από δέκα ετών. Κανένας Δυτικός δεν έχει τύψεις για όλη αυτή τη βαρβαρότητα . Και κανένας δεν θέλει να του θυμίζουν ότι όλοι αυτοί οι πόλεμοι και οι επεμβάσεις γίνονται προκειμένου να τοποθετούνται σε κάθε χώρα κυβερνήσεις-μαριονέτες που θα εκτελούν τις οδηγίες των Δυτικών.
Εάν τους νοιάζει τόσο πολύ η Δημοκρατία, γιατί δεν εξαπέλυσαν πόλεμο εναντίον της Σαουδικής Αραβίας, που έχει ίσως την πιο φασιστική εξουσία στον κόσμο και είναι ο βασικός τοπικός παράγοντας πολέμων και καταστροφών; Ή μήπως είναι δημοκρατίες το Κατάρ, το Ομάν, τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Ιορδανία, η Αίγυπτος και το Μπαχρέιν; Είναι δημοκρατία το Ισραήλ που έχει κατ’ επανάληψη ρημάξει τη Γάζα, τη Δυτική Όχθη και το Λίβανο και καταπιέζει σαν πολίτες τρίτης κατηγορίας το 20% των κατοίκων του που είναι αραβικής καταγωγής;
Οι ζωές των άλλων
Tα παπαγαλάκια στα κανάλια λένε ότι οι δυτικές χώρες δέχονται επιθέσεις γιατί οι άλλοι, οι ανατολίτες, οι καθυστερημένοι, ζηλεύουν τον πολιτισμό, τις ελευθερίες και τον πλούτο της Δύσης. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα ή μεγαλύτερη πλάνη απ’ αυτό. Οι λαοί θέλουν να ζήσουν ήσυχα, να αφεθούν να ρυθμίσουν την τύχη τους και να λύσουν μόνοι τους τα εσωτερικά τους προβλήματα. Γιατί οι δυτικές, χώρες δεν δέχονταν επιθέσεις στις δεκαετίες του ’80 και του ’90; Τότε δεν τους ζήλευαν οι Άραβες; Άρχισαν να τους ζηλεύουν ξαφνικά μετά το 2001; Κι αυτό δεν έχει σχέση με την επιδρομή της Δύσης στις αραβικές και αφρικανικές χώρες με όλα τα καταστροφικά επακόλουθα που γνωρίζουμε; Αυτό είναι ένα ωραίο, εύληπτο ψέμα, που σερβίρεται από τα καθεστώτα, τους πολιτικούς και τους διανοούμενους που έχουν πλήρως ενσωματωθεί στο σύστημα και δικαιολογούν τους πολέμους και τις γενοκτονίες. Για να κατευνάσουν τους πολίτες τους, να διατηρήσουν τη νάρκωσή τους, για να συνεχίσουν την κυριαρχία τους και τις δολοφονικές πολιτικές τους.
Έστω, όμως, ότι τους τη δίνει ο τρόπος ζωής των Ευρωπαίων. Δεν ξέρω πώς νιώθει ένας άνθρωπος που του έχουν ξεκληρίσει την οικογένεια και του έχουν αφανίσει την πατρίδα, με αμερικάνικες και γαλλικές βόμβες τρομακτικής ισχύος, ενώ οι καλοθρεμμένοι και μορφωμένοι Γάλλοι διασκεδάζουν αμέριμνοι στα γήπεδα, τα θέατρα και τα εστιατόρια, την ώρα που τα γαλλικά αεροπλάνα ισοπεδώνουν τις πατρίδες των άλλων, την ώρα που οι ζωντανοί, δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι, παλεύουν για επιβίωση μέσα σε ερείπια, λασπωμένους δρόμους και τρικυμισμένες θάλασσες. Μπορεί κανείς να σκεφτεί πώς θα ένιωθε ένας Έλληνας που αγαπάει την πατρίδα του, εάν ζούσε στο Παρίσι, βλέποντας κάθε μέρα στις ειδήσεις την Αθήνα, τη Χαλκίδα, τη Θεσσαλονίκη, το Άργος, τα Χανιά και την Καβάλα, τα σπίτια των οικείων του, να γίνονται ερείπια από τους βομβαρδισμούς των Γάλλων επειδή θα αρνούμασταν να τους παραχωρήσουμε τζάμπα τα πετρέλαια του Αιγαίου;
Και ένα άλλο εύληπτο ψέμα είναι ότι φταίει η θρησκεία των θυμάτων. Και ποιοι το λένε; Οι καθολικοί και οι προτεστάντες που πάντα ευλογούσαν τα όπλα, τις επιδρομές της αποικιοκρατίας και του φασισμού! Από τις λεηλασίες και τις σφαγές των σταυροφόρων, στο όνομα του θεού, στις γενοκτονίες των Ινδιάνων στην Αμερική και τη δουλεία των μαύρων από την Αφρική! Από την ευγενική παράδοση της Ιεράς Εξέτασης και της Κου Κλουξ Κλαν μέχρι το ναζισμό! Πάντα με το σταυρό στο χέρι!
Αναμφίβολα, η θρησκεία παίζει ρόλο. Αλλά οι Ισλαμιστές δεν επιτέθηκαν μέχρι να αρχίσουν οι επιδρομές των Δυτικών στις αραβικές χώρες. Και όλοι πια ξέρουν ότι ο φονταμενταλισμός χρησιμοποιείται από τους Αμερικανούς και τους Σαουδάραβες, για την ανατροπή των κοσμικών καθεστώτων, αλλά και των θρησκευτικών καθεστώτων που δεν είναι αρεστά στους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους.
Καλοί και κακοί φόνοι
Στη Γαλλία, η φρικαλέα εκτέλεση των σκιτσογράφων του Charlie Hebdo ήταν ένα σήμα κινδύνου για μια κοινωνία που δεν αντιδρούσε ή συναινούσε για τις πολεμικές επιχειρήσεις. Αντί, όμως, η κυβέρνηση και η κοινωνία να αλλάξουν την πολιτική που προκάλεσε αυτή τη σφαγή, η επίθεσή τους εναντίον των Αράβων και των Αφρικανών συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση, μεγεθύνοντας την καταστροφή και πολλαπλασιάζοντας τον αριθμό των θυμάτων.
Λένε ότι κατέβηκαν στους δρόμους τρία εκατομμύρια άνθρωποι στη Γαλλία μετά την εκτέλεση των σκιτσογράφων, αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Γιατί η διαμαρτυρία τους ήταν να μην σκοτώνονται Γάλλοι. Οι φωνές για να μην σκοτώνονται και Άραβες και Αφρικανοί από τους Γάλλους καταπνίγηκαν. Έτσι, οι βομβαρδισμοί στη Συρία, κι αλλού, συνεχίστηκαν αδιάκοπα.
Ούτε οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που αναζητούν ένα ειρηνικό καταφύγιο δεν συγκίνησαν τους πολιτισμένους Ευρωπαίους, πέρα από μερικές ευαίσθητες μειοψηφίες. Οι πιο πολλοί έδειξαν ενεργητική ή παθητική δυσφορία.
Ένας νεαρός Γάλλος που άναβε ένα κερί στον τόπο των δολοφονιών, έλεγε ότι είναι φοβερό να πηγαίνεις σε μία καφετέρια για να πιείς ένα καφέ και να σε σκοτώνουν με σφαίρες και βόμβες. Ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle, βέβαια, δεν ρώτησε το νεαρό εάν άναψε ένα κεράκι όταν τα συμμαχικά αεροπλάνα βομβάρδισαν και διαμέλισαν δεκάδες ανθρώπους που συμμετείχαν σε ένα γάμο στο Αφγανιστάν ή πριν από μερικές βδομάδες βομβάρδισαν ένα ιατρείο των Γιατρών χωρίς Σύνορα στο Ιράκ, κάνοντας σκόνη 22 ανθρώπους, ασθενείς, νοσοκόμες και γιατρούς μαζί. Ούτε του είπε ότι οι Γάλλοι στρατηγοί όλους τους άμαχους νεκρούς, ανεξαρτήτως εθνικότητας, τους θεωρούν «παράπλευρες απώλειες».
Τι περιμένουν, λοιπόν, οι Ευρωπαίοι, όταν τα κράτη τους σπέρνουν τον όλεθρο σε τόσες χώρες; Περιμένουν την ευγνωμοσύνη των θυμάτων τους; Ή την συγχώρεση των συγγενών, των φίλων και των συμπατριωτών των εκατομμυρίων νεκρών, ακρωτηριασμένων και ξεριζωμένων που δεν έχουν ούτε σπίτι ούτε πατρίδα; Αυτά τα εκατομμύρια θύματα δεν ήταν άνθρωποι; Δεν έχουν μάνες, αδέρφια, παιδιά που τους κλαίνε; Κι αυτοί, που επιζούν, με τόσες απώλειες, με τόση συντριβή, δεν θα έχουν οργή για τους δολοφόνους τους;
Δυστυχώς, στην Ευρώπη έχουν τυφλωθεί. Και είναι πολύ καχεκτική ή συμβιβασμένη η Αριστερά για να αντιδράσει. Κι έτσι, δεν υπάρχουν δυνατές φωνές, διαμαρτυρίες, καταγγελίες και αποκαλύψεις που θα αφυπνίσουν τους πολίτες, που θα αλλάξουν τους συσχετισμούς μέσα στις χώρες τους, για να απαιτήσουν το σταμάτημα των πολέμων και να επιβάλλουν την ειρήνη, που αποτελεί τη μοναδική διέξοδο από τη σημερινή κρίση και τη μοναδική σωτηρία για όλους τους πολίτες και όλους τους λαούς ανεξαρτήτως εθνότητας, φυλής, χρώματος και θρησκείας.
Αλλά, μήπως κι αυτό είναι ουτοπικό; Ότι μπορεί να υπάρχει διαρκής ειρήνη όσο κυριαρχεί ο άπληστος καπιταλισμός;
από το «Δρόμος της Αριστεράς» μέσω του «Βαθύ Κόκκινο»