Friday, October 30, 2015

What a bargain: Brussels government buys Citroen building for €20.5 million (63.000 sq.m. in a fantastic location).

Brussels government buys Citroen building for €20.5 million

Summary
The Brussels-Capital Region has finalised its purchase of the old Citroen showroom on Leopold II-laan, repeating its intentions to turn it into a museum of modern art

“A shop-window”

The government of the Brussels-Capital Region has concluded the purchase of the Citroen building for the price of €20.5 million. The region intends to create a new museum of contemporary art in the building.

According to minister-president Rudi Vervoort, who closed the sale on Thursday, the museum will open in 2018 or 2019, taking up 15,000 to 18,000 square metres of the former Citroen building on Leopold II-laan, which backs on to the canal at Akenkaai.

The rest of the site, which measures 45,000 square metres in total, is earmarked for housing.

“Brussels plays an important role in the contemporary art scene and attracts the attention of collectors from around the world,” Vervoort said. “It is a must for us to have a suitable shop-window here.”

The collection of any future museum, however, remain a mystery. Elke Sleurs is state secretary of science policy, a portfolio that covers the functioning of the Royal Library, the Jubelpark complex and the Royal Museums of Fine Arts, among others. She stated earlier this year that the government intends to house its modern art collection in the existing Fine Arts Museum complex on Regentschapsstraat.

That collection went into storage when that section of the complex closed for repairs in 2011. Since then, the Capital-Region has been working on a plan for a new museum. But, according to Sleurs, the federal government’s plan has always been to return the collection to its original home in the Fine Arts Museum.

An alternative is the Art Nouveau collection donated by the Gillon-Crowet family to the city in lieu of inheritance tax, which is currently housed in the Fin de Siècle Museum on Kunstberg.

Photo courtesy De Standaard

Thursday, October 29, 2015

Το «σύμπλεγμα της Μέδουσας» στην ελληνική κοινωνία.

Το «σύμπλεγμα της Μέδουσας» στην ελληνική κοινωνία

9 1022
 
Φανταστείτε ένα κοπάδι αντιλόπες που βόσκουν στη σαβάνα. Το χορταράκι είναι τρυφερό, πριν λίγες μέρες σταμάτησε η βροχή. Οι αντιλόπες μασουλάνε, μηρυκάζουν και κουτσομπολεύουν. Τότε ξαφνικά ο άνεμος αλλάζει και στα ρουθούνια τους φτάνει μυρωδιά από… Κίνδυνος!

Μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι συμβαίνει ένα τσιτάχ πετάγεται απ” τα ψηλά χόρτα και τους επιτίθεται. Το τσιτάχ πιάνει τα 100 χιλιόμετρα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Όλες αρχίζουν να τρέχουν, αλλά μία, που παράφαγε, αργεί ένα δευτερόλεπτο. Το τσιτάχ τη καταδιώκει, τη φτάνει, πηδάει πάνω της και…

Η αντιλόπη πέφτει. Δεν είναι νεκρή, αλλά δεν νιώθει τίποτα πια, έχει «παγώσει».

Αυτή την κατάσταση οι ηθολόγοι την ονομάζουν «αντίδραση ακινησίας».
images (1)~~

Στη χώρα μας, όπου δεν υπάρχουν αντιλόπες και τσιτάχ, ίσως να το έχετε παρατηρήσει όταν οδηγάτε σε κάποιον επαρχιακό δρόμο. Ένας λαγός που θα βρεθεί μπροστά στο αυτοκίνητο σας θα «παγώσει», σαν να περιμένει το θάνατο.

Μπροστά στον κίνδυνο όλα τα ζώα, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, αντιδρούν συνήθως με φυγή ή πάλη. Αν νομίζουν ότι μπορούν να κερδίσουν επιτίθενται. Αν νομίζουν ότι δεν μπορούν να κερδίσουν τρέπονται σε φυγή.

Η τρίτη περίπτωση, του παγώματος, συμβαίνει όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με έναν πολύ πιο ισχυρό αντίπαλο και αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να φύγουν.

Η αντίδραση ακινησίας εξυπηρετεί δύο σκοπούς:
 
Αν ο θύτης δεν σιγουρευτεί πως το θύμα είναι νεκρό (πράγμα που σπάνια ξεχνάνε να κάνουν τα τσιτάχ), τότε καθώς θα το κουβαλάει σε κάποιο ήσυχο μέρος για να γευματίσει ή καθώς θα κοιτάει τριγύρω μήπως έρθει κάποιο άλλο αρπακτικό, ισχυρότερο, το θύμα έχει την ευκαιρία να επιχειρήσει μια απόδραση.

Ακόμα, όμως, κι αν το τσιτάχ αρχίζει να κατασπαράζει αμέσως την αντιλόπη, το πάγωμα της προσφέρει έναν ανώδυνο θάνατο, αφού οι μηχανισμοί πόνου βρίσκονται υπό καταστολή.
~~
Αυτή η ψυχική αποσύνδεση έχει περιγραφεί κι από έναν άνθρωπο που έγινε βορά λιονταριού.

Ο γνωστός εξερευνητής της μαύρης ηπείρου David Livingstone βρέθηκε κάποτε αντιμέτωπος με τον βασιλιά της ζούγκλας (όχι τον Ταρζάν).

Το αιλουροειδές του επιτέθηκε ξαφνικά, τον άρπαξε από τον ώμο και ξεκίνησε να τον τινάζει «όπως ένα σκυλί τεριέ τινάζει έναν ποντικό».
tumblr_ls971rlgn31qedj5wo1_500Και συνεχίζει:
 
«Το σοκ μου προκάλεσε κατάπληξη. Ήταν κάτι σαν όνειρο, στο οποίο δεν υπήρχε αίσθηση πόνου ούτε συναίσθημα τρόμου, αν και είχα απόλυτη συναίσθηση των όσων συνέβαιναν.»

Ο Livingstone επέζησε για να μπορέσει να μας περιγράψει αυτή την εμπειρία αποπροσωποίησης. Ενώ, όμως, λίγοι άνθρωποι έχουν επιβιώσει από επίθεση λιονταριού, έχουμε πολλές παρόμοιες μαρτυρίες από βετεράνους πολέμου.

Οι στρατιώτες που έχασαν κάποιο μέλος τους ή είχαν διαμπερές τραύμα από βλήμα/θραύσμα αναφέρουν μια κατάσταση αποπροσωποποίησης, όπως αυτή του εξερευνητή.

Λέει ο βετεράνος του Βιετνάμ Τζον Κ:
 
«Άκουσα την έκρηξη του ολμού και πετάχτηκα στο έδαφος. Ευτυχώς, σκέφτηκα, δεν χτυπήθηκα. Είδα, σαν να ήμουν σε ταινία, τον νοσοκόμο να τρέχει πάνω μου. Άρχισε να ασχολείται με τα πόδια μου και τον είδα να γίνεται όλος κόκκινος, από το αίμα. 

Μου φάνηκε παράξενο και κοίταξα κάτω… Και είδα ότι δεν είχα πόδια… Αλλά δεν ένιωθα πόνο, δεν ένιωθα καν να είμαι εγώ.»

Μια παρόμοια κατάσταση περιγράφει κι ο Τζορτζ Όργουελ, όταν τραυματίστηκε στην Ισπανία.
 
«Σε γενικές γραμμές είχα την αίσθηση ότι βρισκόμουν στο κέντρο μιας έκρηξης. Μου φάνηκε ότι ακούστηκε ένας δυνατός πάταγος και ότι με τύλιξε ένα εκτυφλωτικό φως, κι ένιωσα ένα τρομερό σοκ -όχι πόνο, απλώς ένα βίαιο σοκ, σαν από ηλεκτρική εκκένωση. Μαζί του μια αίσθηση απόλυτης αδυναμίας.» (Ο θάνατος του συμβατικού κυρίου Όργουελ – http://sanejoker.info/2014/11/near-death-experience-orwell.html)
~~
Τελευταίες έρευνες έδειξαν ότι αυτή η έλλειψη πόνου οφείλεται στην ενδορφίνη β, μια ορμόνη που εκκρίνει ο εγκέφαλος και είναι πενήντα φορές πιο ισχυρή από τη μορφίνη.

Ο Peter Levine, γιατρός, βιολόγος και ψυχολόγος, με ειδικότητα στη διαταραχή μετατραυματικού άγχους (ΔΜΤΑ) αποκαλεί αυτήν την κατάσταση το «σύμπλεγμα της Μέδουσας».

Όπως όποιος αντίκριζε καταπρόσωπο τη μυθολογική Μέδουσα γινόταν άγαλμα, έτσι και το ζώο (ή άνθρωπος), όταν βιώσει μια αναπάντεχη και συντριπτική εμπειρία, «παγώνει».
~~

Αν επιχειρήσουμε έναν ζωομορφισμό της ελληνικής κοινωνίας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το «σύμπλεγμα της Μέδουσας» για να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την αντίδραση της στην συντριπτική εμπειρία της οικονομικής κατάρρευσης.

Η Ελλάδα, ως αντιλόπη, μηρύκαζε αμέριμνη τα φρέσκα χορταράκια που της είχαν προσφέρει οι βροχές της ένταξης στο ευρώ.
Όταν της επιτέθηκε το τσιτάχ του νεοφιλελευθερισμού ήταν πολύ χοντρή και ανόητη για να imagesτρέξει, ήταν πολύ αργά για να ξεφύγει.

Αν στεκόταν, μαζί με τις υπόλοιπες αντιλόπες και τα γκνου, να αντιμετωπίσει το σαρκοφάγο, εκείνο θα αποθαρρυνόταν και θα έφευγε. Όμως τα φυτοφάγα σπάνια το κάνουν αυτό.

Άλλωστε την είχαν πείσει ότι κάθε αντίδραση, κάθε αντίσταση, είναι περιττή και μάταιη. Και ίσως να μην είχαν άδικο, αφού η αντιλόπη μόνη της δεν μπορεί να νικήσει ένα αιλουροειδές, όπως και ένα μικρό κράτος βρίσκεται σε μειονεκτική θέση όταν αντιμετωπίζει την ξαφνική επίθεση κρατών και οργανισμών πολύ πιο ισχυρών από αυτό.

Μετά το σοκ της επίθεσης και την επίκτητη (με τη βοήθεια των media) ανημποριά, το αιχμαλωτισμένο ζώο πάγωσε.

Με αυτήν την αντίδραση πετυχαίνει δύο πράγματα:
 
Είτε θα φαγωθεί χωρίς πόνο είτε θα περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να δραπετεύσει.
~~

Η ελληνική κοινωνία ποντάρει πολλά σε αυτό το πάγωμα, που συνήθως συνοδεύεται από φράσεις του τύπου «think positive», «keep calm», «τη δουλειά μου να κοιτάω» κλπ.

Έχει μείνει αδρανής, ελπίζοντας πως θα μπορέσει να ξεφύγει, μόλις το αρπακτικό στρέψει αλλού την προσοχή του (και προσεύχεται για έναν πόλεμο κάπου μακριά).

Δεν πολεμάει, δεν αντιδράει. Ουσιαστικά ζει μια κατάσταση αποπροσωποίησης, λες και ό,τι βιώνει συμβαίνει σε κάποιον άλλον, λες και όλα είναι ένα άσχημο όνειρο, που σύντομα θα περάσει και η ανάπτυξη θα επανέλθει ως δια μαγείας, φέρνοντας πίσω όλο το φρέσκο χορταράκι για να συνεχίσουν τη νομή.
images (2)
~~
Από τη μεριά του αρπακτικού, το δόγμα του σοκ που αναφέρει και η Ναόμι Κλάιν, είναι ακριβώς η σωστή τακτική εξουδετέρωσης του θύματος.

Δεν του αφήνει χρόνο να σκεφτεί, να αντιδράσει, να συνασπιστεί. Είναι βέβαιο ότι το θήραμα θα αφεθεί να κατασπαραχτεί, ελπίζοντας μάταια στο έλεος του κυνηγού.
~~

Μπορούμε επίσης να φανταστούμε κάθε αντιλόπη όχι ως κράτος, αλλά ως μεμονωμένο άτομο, και το κοπάδι ως την ελληνική κοινωνία.

Όταν το αιλουροειδές επιτέθηκε, οι αντιλόπες δεν συνασπίστηκαν για να το διώξουν, αλλά τράπηκαν σε φυγή αφήνοντας πίσω τους πιο αδύναμους.

Αυτό το μοντέλο της «επιβίωσης του ισχυρότερου» προωθούν και οι ίδιοι οι νεοφιλελεύθεροι, αυτό είναι το σλόγκαν κάθε σαρκοφάγου. Κάποιοι θα φαγωθούν για να ζήσουν οι άλλοι.

Αλλά υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στα τσιτάχ και στον νεοφιλελευθερισμό: 
Ο δεύτερος είναι αδηφάγος. Δεν χορταίνει με έναν.
Το τσιτάχ θέλει μόνο να τραφεί. Ο άνθρωπος θέλει να κυριαρχήσει.

Και η κυριαρχία επιτυγχάνεται μέσω του γενικού τρόμου, της κοινωνικής αποσάθρωσης, της εμφύλιας σύγκρουσης και της γενικευμένης αναταραχής.

Στην αναμπουμπούλα το τσιτάχ χαίρεται.
~~
Και θα σας πω μια πιθανή διέξοδο από το «σύμπλεγμα της Μέδουσας» χρησιμοποιώντας μια αληθινή ιστορία:
Το 1976, στο Τσοντίλλα της Καλιφόρνια, 26 παιδιά απήχθησαν μέσα από το σχολικό τους 7ad3f881fec2000d100f6a706700c780λεωφορείο. Οι απαγωγείς τα πήγαν σε ένα λατομείο και τα φυλάκισαν σε μια «τρύπα», ένα τροχόσπιτο θαμμένο κάτω από τόνους χώματος.

Τα παιδιά έμειναν μια ολόκληρη μέρα εκεί μέσα, μέχρι που κατάφεραν να αποδράσουν, χωρίς κανένα να τραυματιστεί.
Σωματικά, γιατί ψυχικά όλα τραυματίστηκαν. Οι ψυχίατροι που τα παρακολούθησαν βρήκαν ότι όλα παρουσίαζαν «μακροπρόθεσμα σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχολογική, την ιατρική και την κοινωνική τους λειτουργικότητα.»

Όλα εκτός από ένα, τον δεκατετράχρονο Bob Barklay. Τι είχε συμβεί; Γιατί ο Μπομπ δεν παρουσίασε ΔΜΤΑ;

Τα παιδιά, όπως είπαμε, είχαν φυλακιστεί κάτω από τόνους χώματος. Όταν κάποιο έγειρε πάνω σε έναν ξύλινο πάσαλο το «ταβάνι» υποχώρησε και το χώμα άρχισε να μπαίνει στην «τρύπα» τους, σαν μέσα σε μια κλεψύδρα.

Τα περισσότερα παιδιά έμειναν αποσβολωμένα, περιμένοντας το τέλος τους. Άλλα μόνο ούρλιαζαν.

Τότε ο Μπομπ ξεκίνησε να σκάβει. Κατάφερε να συνεφέρει ένα ακόμα παιδί για να τον βοηθήσει. Τελικά, χάρη στην πρωτοβουλία του Μπομπ, έφτιαξαν ένα μικρό τούνελ και κατάφεραν να βγουν πριν θαφτούν ζωντανοί.

Αυτό που απάλλαξε τον Μπομπ από το «σύμπλεγμα της Μέδουσας» και το επακόλουθο ΔΜΤΑ, ήταν ακριβώς η κινητοποίηση του. Δεν έμεινε απαθής, περιμένοντας το θάνατο. Αντέδρασε, προσπάθησε και χάρη στην κινητοποίηση του σώθηκαν όλοι.

«The andidote to despair is action», έλεγε η Joan Baez. Αυτή είναι και η μόνη σωτηρία για την αντιλόπη: Η δράση.

Σε διακρατικό επίπεδο είναι ο συνασπισμός όλων των φυτοφάγων, των αδύναμων κρίκων, των γουρουνιών, ενάντια στο αδηφάγο αρπακτικό.

Όσο ο καθένας νοιάζεται μόνο για το τομάρι του το αρπακτικό θα είναι πιο δυνατό. Το «σύμπλεγμα της Μέδουσας» ωφελεί συνήθως τους θύτες. Σπάνια τα θύματα.

Life in Lesbos: "The Children's Feet Are Rotting - You Guys Have One Month and Then All These People Will Be Dead".


Life in Lesbos: "The Children's Feet Are Rotting - You Guys Have One Month and Then All These People Will Be Dead"

Posted: Updated:

"There are thousands of children here and their feet are literally rotting, they can't keep dry, they have high fevers and they're standing in the pouring rain for days on end. You have one month guys, and then all these people will be dead".

Those were the final words of Dr Linda on the phone, a doctor that our volunteer organisations (Help Refugees and CalAid) had asked to fly out to Lesbos in response to an emergency cry for help from an overwhelmed volunteer on the ground.
The weight of those words and the responsibility that comes with them felt crippling. But why are we, a film maker, a radio presenter, and a music assistant being tasked with this responsibility? Shouldn't, as we had presumed, the large charities and governments be taking the charge of care for the precious lives arriving on Europe shores?

Another call came in - this time from volunteers in Serbia - the refugees are burning plastic bags to keep warm, they have nothing else, they are freezing to death, and the fumes from the bags are slowly poisoning them, please send help.
Then another - this time from volunteers on Lesbos trying to find out how to order body bags en masse... will they have to resort this? Time will tell, but certainly people there have already started to die.

We wished we could pick up the phone and call someone... who? A charity? An emergency team? The government? The army? How could we sit by and watch whilst these people die, and the handfuls of volunteers struggle and suffer too. But who is there to call? The charities are acting slowly, they have protocols to follow, political considerations, red tape, hierarchy and procedures. Our government's policy is not to help in Europe, and only to send aid to places like Syria, Lebanon in Jordan. So... it's left to everyday people, untrained, unprepared, and overwhelmed, to deal with this crisis.

Everyday people like us... a small group of friends who nine weeks ago decided to raise a little bit of cash, get a car load of goods and drive it to Calais. We'd heard from friends who'd been there some of the terrible stories of war and persecution, we knew that numbers were growing, that more children were coming everyday, and that conditions were dire. Our plan was to do our bit, pat ourselves on the back, and then go back to our lives feeling that we'd done something good for our fellow mankind.

Here we are, nine weeks later, registered as a small charity (Help Refugees), more deeply involved than ever in this refugee crisis, and with no signs of returning any time soon.

The reason is simple, because trust me, none of us set out to do this (our group are a bunch of TV producers, music managers, radio broadcasters and documentary film makers)... but we couldn't walk away, because in so many instances there simply aren't enough people helping. We expected to meet the large charities in huge numbers on the ground taking charge of things, or for government presence to be strong, or for the UN to be there in force. It's just not happening. So our team, and ordinary volunteers like us, have been forced to step in. Unconstrained by red tape, political considerations and bureaucracy and the slow decision making processes of large corporations, we can act fast. And we have had to. So far our teams have visited and delivered aid and other assistance to Kos, Lesbos, Calais, Serbia, Greece, Macedonia. But it isn't even close to enough. We are just a few, we are untrained, and whilst there are handfuls of incredible volunteers and small groups doing what they can (and struggling and becoming traumatised in the process), people (children, women and men) are literally dying.

We can't ignore their cries for help. The volunteer I mentioned earlier in Lesbos called Merel Greaves, (now ill herself with a high fever) shared some incredibly disturbing reports on the situation in Moria (a refugee camp in Lesbos), with thousands arriving every day, and very little visible support or help from large charities or governments.

"The situation in Moria is utterly catastrophic. We need organisations to come. There is just a handful of us volunteers in Moria, there are no organisations except for a once a day food distribution which is nowhere near enough. I've had people holding half dead babies up to me the whole day and we have nowhere to send them. All the NGOs are inside and doctors only rarely come out. Tomorrow will be a disaster, there are no dry clothes for anyone, no shelter, there are children sleeping in bin bags, no food, no blankets, no diapers for babies. No access to drinking water for the people at the back of the line, people will sleep in the wet and cold tonight in the open air, half the people will wake up sick, some will die, I'm sure of it. We urgently need medics on the ground, some sort of sheltering and dry clothes. Please please please help. We are just a few volunteers by ourselves without resources but people are looking at us to help and we can do nothing... we are a handful of volunteers who do not even belong to an organisation with no resources to give the thousands of ill and dying and drenched people waiting out there. The rain has not stopped, it has been relentless and never ending, draining every single and last person to the bone. There are no shelters for people to hide, there is not enough food for everybody: No water.

No clean clothes for the babies. No doctors. The rain, the rain.

We, the volunteers in Moria, are completely desperate. I am completely desperate. The situation is inhuman, it is not possible that this is happening to people in Europe. Yet it is happening, my god it's happening and people are dying out there, people are collapsing in my arms and dozens of babies will die of hypothermia over the next few days.

Staff from UNHCR come to ask us for help (I've only ever seen two staff on the ground from UNHCR - those two are amazing and do what they can as individuals) but where the hell is the money? They ask us to help them clean the trash of a few shelters down the road... we went in by the gate but we get side tracked, sucked in by the horrors around and the people asking for help... For hours we plead with police to let through sick babies, the passed out woman, the leg injuries. Sometimes they let us go in, sometimes not. So many people want my help... a girl no older than eight falls on her knees in front of me and folds her hands together and in hysterics says 'please help, please help'. A passed out woman in dragged in, babies drenched in their blankets. These are the scenes I can see before my eyes like a horror film I can't switch off.

Every single person is drenched to the bone, all their clothes, their shoes stuck in the knee-high river of mud. Inside the gates we help the families who are about to register, every single person is shivering and pretty much every single person is in need of medical attention. The woman from UNHCR grabs me, 'they are about to open the gates for the next group' I take one look at the gate and see the squashed people pushed up against it, sounds of crying and screaming: I know already exactly what will happen when we open the gate. The riot police remove the bolts and open it. Hordes of people run in, we make gestures to walk slowly but it's no use, she pulls me aside to step away from the crowd. But what unfolds in the next few seconds we knew already: people are getting trampled on, piled on top of each other when they all try to push in. She grabs my arm, 'we have to pull out the babies!', we run in and with all my might I tug at the people stuck at the bottom, it's no use, I see a child and pull her arms. Then, a strange smell and a quick sensation: teargas. It burns my eyes, my throat, my face, people scream and run away from the gas. I have to let go of the child and run also, it is unbearable. We run behind the bus, a little boy with a red coat is waiting for me. 'Sister!' He shouts, he takes my hand and we run together, away from the gas. We stop, i bend over and spit. A little girl comes over to me and cries, I pick her up and we sit on a roll of fencing wire in the corner. Her family gathers around us, I hug the girl tight, stroke her face and all together we weep for the deep misery that is so unnecessary. After 15 minutes I know I have to go back in to help. I leave them behind.

For the rest of the night we try to dress the drenched babies that are coming in with the clothes from the van. I've never seen such feet and hands, completely white and shrivelled up. Again nothing fits and there are no jackets or shoes. But we try our best. I've come to realise you cannot do anything but make the situation for one individual a little better for a very short period. God knows what more they'll have to endure. I feel such anger also, how out of control is the situation when you have volunteers who have no experience or training working with the UNHCR to try and fight the shitstorm?"

Merel is angry, she is also very sick herself now, but she can't walk away. How can we? How can anyone of us sit by and allow all this to happen? On European shores? To human beings escaping war? No matter what your political views, no matter the eventual fate of these people, surely our duty now is to keep them alive? To use the huge resources and experience we have here in Europe to care for these people, these children. Volunteers like Merel can't do this alone, it needs much larger presence from the huge, experienced organisations. It needs immediate government action. Lesbos is just one of so many examples, and the longer we leave things the worse things will be.

Please write to your MPs, call your local news teams, and use your voices. Together we can make them listen.

And continue to support our work here:

You can donate here - https://mydonate.bt.com/fundraisers/helprefugees1

HELP ! – AIDEZ ! – HILFE ! – ΒΟΗΘΗΣΤΕ !

HELP ! – AIDEZ ! – HILFE ! – ΒΟΗΘΗΣΤΕ !

english

 Η ζωή στη Λέσβο: « Παιδικά ποδαράκια παθαίνουν γάγγραινα, στην κυριολεξία σαπίζουν – έχετε ένα μήνα περιθώριο, στη συνέχεια όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι νεκροί»
εξωφυλλο
Άρθρο της Lliana Bird για το Huffington Post
«Υπάρχουν χιλιάδες παιδιά εδώ και τα πόδια τους, κυριολεκτικά σαπίζουν, δεν μπορούν να κρατηθούν στεγνά, έχουν υψηλούς πυρετούς και στέκονται μέσα στη βροχή για τις ημέρες. Έχετε ένα μήνα παιδιά, και στη συνέχεια όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα είναι νεκροί»..

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια της Δρ Λίντα στο τηλέφωνο, μιας εκ των γιατρών των εθελοντικών οργανώσεων μας (Help Refugees and CalAid) από τις οποίες είχε ζητηθεί να αποσταλεί στη Λέσβο σε μια προσπάθεια για παροχή βοηθείας έκτακτης ανάγκης, και με σκοπό να βοηθήσει τους βαρυφορτωμένους συναδέλφους της που βρίσκονταν ήδη εκεί .

Το βάρος αυτών των λέξεων και η ευθύνη που τα συνοδεύει προκάλεσαν παράλυση. Αλλά γιατί εμείς, μια κινηματογραφίστρια, ένας ραδιοφωνικός παρουσιαστής, και ένας βοηθός παραγωγής να έχουν επιφορτιστεί με αυτήν την ευθύνη; Δεν θα έπρεπε, όπως είχαμε όλοι μας υποθέσει, οι μεγάλες φιλανθρωπικές οργανώσεις και οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ να λαμβάνουν την επιβάρυνση της φροντίδας για τις πολύτιμες ζωές που καταφθάνουν στις ακτές της Ευρώπης;

Μια άλλη κλήση – αυτή τη φορά από εθελοντές από την Σερβία – «οι πρόσφυγες καίνε πλαστικές σακούλες για να κρατηθούν ζεστοί, δεν έχουν τίποτα άλλο, παγώνουν μέχρι θανάτου, και οι καπνοί από τις σακούλες σιγά-σιγά τους δηλητηριάζουν, παρακαλούμε να σταλεί βοήθεια.»

Στη συνέχεια, άλλη κλήση – αυτή τη φορά από τους εθελοντές της Λέσβου προσπαθώντας να μάθουν πώς να παραγγείλουν τσάντες πτωμάτων (body bags) μαζικά … μέχρι εκεί έχει φτάσει η κατάσταση; Ο χρόνος θα δείξει, το σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι εκεί έχουν ήδη αρχίσει να πεθαίνουν.

Μακάρι να μπορούσαν να σηκώσουν το τηλέφωνο και να καλέσουν κάποιον … ποιόν όμως; Κάποια φιλανθρωπική οργάνωση; Μια ομάδα έκτακτης ανάγκης; ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ? Τον στρατό? Πώς μπορούμε να καθόμαστε και να παρακολουθούμε ενώ αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουν, και οι χούφτες εθελοντές αγωνίζονται, προσπαθούν υποφέρουν πάρα πολύ. Αλλά ποιόν να καλέσουν για βοήθεια; Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις δρουν αργά, έχουν πρωτόκολλα και πρέπει να ακολουθήσουν πολιτικές σκοπιμότητες, υπάρχει τρομερή γραφειοκρατία, τυπολατρία στην ιεραρχία και τις διαδικασίες. Η πολιτική της κυβέρνησης (Μ. Βρετανία) μας δεν είναι να βοηθήσει τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ στο προσφυγικό πρόβλημα, παρά μόνο για απ’ ευθείας αποστολή βοήθειας σε μέρη όπως η Συρία, ο Λίβανος η Ιορδανία. Έτσι, το βάρος πέφτει επάνω σε αυτούς τους ανθρώπους, τους ανεκπαίδευτους, απροετοίμαστους και συγκλονισμένους, αλλά πρόθυμους και διατεθειμένους για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης.

Καθημερινοί άνθρωποι σαν εμάς … μια μικρή ομάδα φίλων που πριν από εννέα μήνες αποφασίσαμε να διαθέσουμε ένα μικρό κομμάτι των οικονομιών μας, να πάρουμε ένα αυτοκίνητο φορτωμένο με εφόδια και προμήθειες και να οδηγήσουμε ως το Καλαί (Απέναντι από την Μ. Βρετανία, στις γαλλικές ακτές, σημείο όπου συγκεντρώνονται πολλοί πρόσφυγες έχοντες προορισμό την Μ. Βρετανία). Είχαμε ακούσει από φίλους που βρίσκονταν ήδη εκεί μερικές από τρομερές ιστορίες πολέμου και διώξεων, γνωρίζαμε ότι οι αριθμοί αυτοί αυξάνονται καθημερινά, ότι περισσότερα παιδιά έρχονταν κάθε μέρα, και ότι οι συνθήκες ήταν φρικτές. Το σχέδιό μας ήταν να κάνουμε το χρέος μας, να συγχαρούμε τους εαυτούς μας, και στη συνέχεια να επιστρέψουμε στη ζωή μας με την αίσθηση ότι είχαμε κάνει κάτι καλό για την ανθρωπότητα και τους συνανθρώπους μας.

Ακόμα εδώ είμαστε, εννέα εβδομάδες αργότερα, καταχωρηθήκαμε και ως μια μικρή φιλανθρωπική οργάνωση (Help Refugees), συμμετέχουμε πιο ενεργά από ποτέ σε αυτή την ανθρωπιστική κρίση, και κάποια πραγματικά σημάδια ότι θα επιστρέψουμε στην μέχρι πρότινος ζωή μας σύντομα δεν υπάρχουν.

Ο λόγος είναι απλός, γιατί πιστέψτε με, κανείς από εμάς δεν είχε ως στόχο να κάνουμε αυτό το πράγμα (η ομάδα μας είναι ένα μάτσο από τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς παραγωγούς, σκηνοθέτες, ντοκιμαντέρίστες κλπ) … αλλά δεν μπορούσαμε έτσι απλά να φύγουμε. Σε τόσες πολλές περιπτώσεις απλά δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι να βοηθήσουν. Περιμέναμε να έχουν ανταποκριθεί οι μεγάλες φιλανθρωπικές οργανώσεις με τεράστιους αριθμούς on site αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πραγμάτων, ή η παρουσία της όποιας κυβέρνησης να είναι ισχυρή, είτε ακόμα και τα Ηνωμένα Έθνη να έχουν εμπλακεί ενεργά. Όχι.

Δεν συμβαίνει αυτό.

Έτσι, η ομάδα μας, και άλλοι απλοί εθελοντές σαν κι εμάς, έχουν αναγκαστεί να παρέμβουν.

Εμποδίζονται από τη γραφειοκρατία, πολιτικές σκοπιμότητες τη γραφειοκρατία και την αργή διαδικασία λήψης αποφάσεων των μεγάλων επιχειρήσεων, αν και εμείς μπορούμε να δράσουμε γρήγορα. Και έτσι θα έπρεπε κιόλας. Μέχρι στιγμής, οι ομάδες μας έχουν επισκεφθεί και παράσχει βοήθεια σε Κω, Λέσβο, Καλαί, Σερβία, Σκόπια. Αλλά δεν είναι ούτε καν αρκετή. Είμαστε μόλις πολύ λίγοι, ανεκπαίδευτοι, και ενώ υπάρχουν λίγες χούφτες απίστευτων εθελοντών και μικρές ομάδες κάνουν ό, τι μπορούν (με τεράστιο προσωπικό ψυχικό κόστος), οι άνθρωποι (παιδιά, γυναίκες και άνδρες) συνεχίζουν να πεθαίνουν.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις κραυγές τους για βοήθεια. Η εθελόντρια που ανέφερα νωρίτερα στη Λέσβο ονομάζετε Merel Greaves, (τώρα άρρωστη με υψηλό πυρετό) μοιράζεται μαζί μας μερικές απίστευτα ανησυχητικές αναφορές σχετικά με την κατάσταση στη Μόρια (ένα στρατόπεδο προσφύγων στη Λέσβο), με χιλιάδες να καταφτάνουν κάθε μέρα, και με μια πολύ μα πολύ μικρή απτή στήριξη από κάποια από τις μεγάλες φιλανθρωπικές οργανώσεις ή κυβερνήσεις.

Η κατάσταση στο Μόρια είναι εντελώς απελπιστική. Χρειαζόμαστε τις μεγάλες οργανώσεις να έρθουν να βοηθήσουν την κατάσταση. Υπάρχει μόνο μια χούφτα των εθελοντών μας στο Μόρια, δεν υπάρχουν κάποιοι οργανισμοί, εκτός από μία φορά την ημέρα διανομή τροφίμων τα οποία και είναι ελάχιστα, σχεδόν τίποτα . Είδα ανθρώπους να βαστάνε μπροστά μου τα ημιθανή βρέφη τους και να μην έχουμε πουθενά να τους στείλουμε για βοήθεια. Όλες οι ΜΚΟ κάθονται στα γραφεία τους και οι γιατροί σπάνια βγαίνουν έξω. Αύριο θα είναι μια καταστροφική ημέρα, δεν υπάρχουν στεγνά ρούχα για κανέναν, δεν υπάρχει κάποιο καταφύγιο, υπάρχουν παιδιά που κοιμούνται σε μεγάλους σάκους, ούτε φαγητό υπάρχει, ούτε κουβέρτες, ούτε πάνες για μωρά. Δεν παρέχεται πρόσβαση σε πόσιμο νερό για τους ανθρώπους, άνθρωποι οι οποίοι θα κοιμηθούν στο βρεγμένο και κρύο απόψε ύπαιθρο, οι μισοί από αυτούς θα ξυπνήσουν άρρωστοι, κάποιοι θα πεθάνουν, είμαι σίγουρη γι ‘αυτό. Χρειαζόμαστε επειγόντως γιατρούς εδώ , κάποιου είδους καταφύγιο και στεγνά ρούχα.

Παρακαλώ παρακαλώ παρακαλώ βοηθήστε.

Είμαστε μόλις λίγοι εθελοντές βασιζόμενοι μονάχα στους εαυτούς μας, χωρίς πόρους, αλλά οι άνθρωποι αυτοί, οι πρόσφυγες, αναζητούν σε εμάς μια βοήθεια … … είμαστε λίγοι εθελοντές οι οποίοι δεν ανήκουν καν σε μια οργάνωση, χωρίς πόρους, για να δώσουν και να βοηθήσουν τις χιλιάδες αρρώστων που πεθαίνουν περιμένοντας εκεί έξω. Η βροχή δεν έχει σταματήσει, ήταν αμείλικτη και ποτέ δεν τελειώνει, έχει ποτίσει τον καθέναν από αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους μέχρι το κόκαλο. Δεν υπάρχουν καταφύγια για να καλυφθούν, δεν υπάρχει αρκετή τροφή για όλους, δεν υπάρχει καν πόσιμο νερό. Δεν υπάρχουν καθαρά ρούχα για τα μωρά. Δεν υπάρχουν γιατροί.

Η βροχή, η βροχή, η βροχή…

Εμείς, οι εθελοντές στη Μόρια, είμαστε απελπισμένοι. Είμαι εντελώς απελπισμένη. Η κατάσταση είναι απάνθρωπη, δεν είναι δυνατόν αυτό που συμβαίνει με τους ανθρώπους στην Ευρώπη. Ωστόσο, αυτό συμβαίνει, Θεέ μου, αυτό συμβαίνει και οι άνθρωποι πεθαίνουν εκεί έξω, οι άνθρωποι καταρρέουν στα χέρια μου και δεκάδες μωρά μου θα πεθάνουν από υποθερμία κατά τη διάρκεια των προσεχών ημερών.

Για το προσωπικό της UNHCR (United Nations Refugee Agency) που έχει έρθει να μας βοηθήσει (έχω δει ποτέ μόνο δύο μέλη του προσωπικού από την UNHCR – αυτά τα δύο είναι καταπληκτικά και κάνουν ό, τι μπορούν ως άτομα), αλλά που διάολο κολλήσαν τα χρήματα; Θα μας ζητήσουν να τους βοηθήσουμε να καθαρίσουμε τα σκουπίδια από τα λίγα καταφύγια που βρίσκονται πιο κάτω …. με το που περάσαμε την πύλη, μας αναρρόφησε πλήρως η φρίκη που επικρατούσε εκεί γύρω και τους ανθρώπους που ζητούν βοήθεια …. Απευθύνουμε έκκληση στην αστυνομία να μας αφήσει να περάσουμε τα άρρωστα βρέφη, μια γυναίκα λιποθύμησε, πάμπολλοι τραυματισμοί στα πόδια…. Καμιά φορά μας επιτρέπουν την είσοδο, άλλοτε όχι. Τόσοι πολλοί άνθρωποι θέλουν τη βοήθειά μας …. ένα κορίτσι όχι μεγαλύτερα από 8 πέφτει στα γόνατα μπροστά μου και διπλώνει τα χέρια μαζί και μέσα στην υστερία λέει «παρακαλώ βοηθήστε με, παρακαλώ βοηθήστε με”. Μια γυναίκα που λιποθύμησε την έσυραν πίσω και μέσα, τα μωρά βουτηγμένα στις καταβρεγμένες βρόμικες κουβέρτες τους.

Αυτές είναι οι σκηνές που μπορώ να δω μπροστά στα μάτια μου σαν ταινία τρόμου.
Δεν μπορώ να τις σβήσω.
Κάθε άνθρωπος είναι βουτηγμένος στη βροχή μέχρι το κόκαλο, όλα τα ρούχα τους, τα παπούτσια τους κολλάνε στις μέχρι το γόνατο λάσπες. Μέσα από τις πύλες του καταυλισμού βοηθάμε τις οικογένειες που πρόκειται να εγγραφούν, τα πρόσωπα τους χλωμά, τρέμουν από το κρύο και την κακουχία και λίγο πολύ κάθε μα κάθε άτομο έχει ανάγκη από ιατρική φροντίδα. Η γυναίκα από την UNHCR με αρπάζει και μου λέει, ότι «είναι έτοιμοι να ανοίξουν τις πύλες για την επόμενη ομάδα» Ρίχνω ένα βλέμμα στην πύλη και βλέπω τα σχεδόν πολτοποιημένα κορμιά των άνθρωπων να ωθούνται κατά πάνω της, και ήχους, κλάματα και ουρλιαχτά: Ξέρω ήδη τι ακριβώς θα συμβεί όταν θα ανοίξουν την πύλη. Τα ΜΑΤ αφαιρούν τον σύρτη της πύλης και την ανοίγουν. Ορδές ανθρώπων που τρέχουν να την διαβούν, τους κάνουμε χειρονομίες για να περπατήσουν αργά, αλλά δεν, μάταια, κάποιος με τραβάει στην άκρη για να μην με ποδοπατήσει το πλήθος. Αυτό που εκτυλίσσεται μέσα στα επόμενα λίγα δευτερόλεπτα το ξέραμε ήδη από πρίν, το είχαμε ξαναδεί…: οι άνθρωποι ποδοπατώνται, συσσωρεύονται, στοιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο, όλοι προσπαθούν να περάσουν. Η συνάδελφος με αρπάζει απο το χέρι μου, «πρέπει να βγάλουμε τα μωρά!», μου λέει!! Τρέχουμε. Μέσα στο πλήθος και με όλες τις δυνάμεις μου προσπαθώ να τραβήξω τον κόσμο που ποδοπατείται κολλημένος στο έδαφος, χωρίς αποτέλεσμα, βλέπω ένα παιδί τυλιγμένο στα χέρια της πεσμένης μάνας του, προσπαθώ να την τραβήξω…
Στη συνέχεια, μια παράξενη μυρωδιά και μια ακαριαία αίσθηση: δακρυγόνα. Καίει τα μάτια μου, το λαιμό μου, το πρόσωπό μου, οι άνθρωποι ουρλιάζουν και προσπαθούν να τρέξουν μακριά από τα χημικά αέρια…Πρέπει να εγκαταλείψω την γυναίκα και το παιδί, να τρέξω να φύγω από τα δακρυγόνα, είναι αφόρητα.

Τρέχουμε να καλυφθούμε πίσω από ένα λεωφορείο… ένα μικρό αγόρι με ένα κόκκινο παλτό με περιμένει. «Αδερφή μου!» μου φωνάζει, παίρνει το χέρι μου και τρέχουμε όλοι μαζί, μακριά από τα χημικά. Σταματώ, και κρατώντας το πρόσωπο μου φτύνω ακατάπαυστα… Ένα μικρό κορίτσι έρχεται προς το μέρος μου και κλαίει, εγώ την παίρνω αγκαλιά και καθόμαστε σε μια γωνιά της περίφραξης. Η οικογένειά της συγκεντρώνεται γύρω μας, εγώ κρατώ αγκαλιά σφιχτά το κορίτσι, την χαϊδεύω στο πρόσωπο και όλοι μαζί κλαίμε για την βαθιά αυτή δυστυχία…. Μετά από 15 λεπτά ξέρω ότι έχω να πάω πίσω για να βοηθήσω. Θα την αφήσω πίσω την μικρή….

Για το υπόλοιπο της νύχτας προσπαθούμε να ντύσουμε τα καταβρεγμένα μωρά που έρχονται με τα ρούχα από το φορτηγό. Δεν έχω δει ποτέ τέτοια πόδια και χέρια, εντελώς λευκά και ζαρωμένα. Και πάλι τίποτα δεν ταιριάζει, και δεν υπάρχουν μπουφάν ή παπούτσια. Αλλά θα κάνουμε ότι καλύτερό μπορούμε. Έχω πλέον συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα, πέρα από το να κάνω την κατάσταση για ένα άτομο λίγο καλύτερα και πιο υποφερτή για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Θεός ξέρει τι περισσότερο θα πρέπει να υπομείνουν αυτοί οι άνθρωποι. Νιώθω όμως και πολύ οργή, και θυμό επίσης, για αυτήν την εκτός ελέγχου κατάσταση, όταν έχεις εθελοντές σαν εμένα, οι οποίοι δεν έχουν καμία εμπειρία ή εκπαίδευση σε συνεργασία με την UNHCR και να προσπαθήσουμε και να παλέψουμε το shitstorm; ”

Η Merel είναι οργισμένη. Εκτός αυτού είναι πλέον πολύ άρρωστη και η ίδια τώρα, αλλά δεν μπορεί έτσι απλά να φύγει. Πώς θα μπορούσε; Πώς μπορεί κάποιος από εμάς να κάθεται άπραγος και να επιτρέπει να συμβαίνουν όλα αυτά; Στις ακτές της Ευρώπης; Για τους συνανθρώπους μας που απλά δραπετεύουν από τον πόλεμο; Δεν έχουν σημασία τι πολιτικές απόψεις σας, δεν έχει σημασία η τελική μοίρα αυτών των ανθρώπων, το καθήκον μας τώρα είναι να τους κρατήσουμε στη ζωή. Για να χρησιμοποιήσετε τους τεράστιους πόρους και την εμπειρία που έχουμε εδώ στην Ευρώπη να φροντίσουμε για αυτούς τους ανθρώπους, τα παιδιά και τα βρέφη αυτά. Εθελοντές, όπως Merel δεν μπορεί να κάνει αυτό από μόνοι τους, χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη παρουσία από τις τεράστιες, έμπειρες ανθρωπιστικές οργανώσεις. Χρειάζεται άμεση δράση των κυβερνήσεων. Η Λέσβος είναι ένα μόνο από τα τόσα πολλά παραδείγματα, και πλέον όσο αφήνουμε τα πράγματα στη τύχη τους τόσο χειρότερα θα είναι.

Παρακαλούμε γράψτε στους βουλευτές σας, επικοινωνήστε με του τοπικούς δημοσιογράφους σας , χρησιμοποιήστε τις φωνές σας. Μαζί μπορούμε να τους κάνουμε να μας ακούσουν.

Μετάφραση-επιμέλεια κειμένου:Συντακτική ομάδα Νόστιμον ήμαρ

Wednesday, October 28, 2015

Κάτι τέτοιες ώρες, καλύτερα να σιωπούν κάποιοι …… ποιμενάρχες ! Του Κώστα Γιαννιώτη.

Κάτι τέτοιες ώρες, καλύτερα να σιωπούν κάποιοι …… ποιμενάρχες !

Του Κώστα Γιαννιώτη

Την ώρα που η κρατική γαλλική τηλεόραση - αναφερόμενη στην επίσκεψη Ολάντ στην Ελλάδα – μετέδιδε ότι ….. « ο Ολάντ πάει να κάνει τα ψώνια του στην Ελλάδα» συμπληρώνοντας ότι …… « η Ελλάδα θεωρείται μια χώρα προς πώληση και οι επιχειρηματίες , συνοδοί του κ. Ολάντ, διεκδικούν να πάρουν το μερίδιό τους από την πίτα», ο Τσίπρας και οι συν αυτώ ‘’υπουργοί’’ και παρατρεχάμενοι έστρωναν κόκκινα χαλιά για να διαβούν …… αβρόχοις ποσί(ν) το κατώφλι της εκποιούμενης χώρας οι αποικιοκράτες ! Έτσι χωρίς τσίπα, με χαμόγελα και αγκαλιές, προσυπέγραφαν συμφωνίες παραχώρησης στρατηγικών τομέων της οικονομίας της χώρας, παραχώρησης της εθνικής κυριαρχίας της χώρας, ανάμεσα σε – απαραίτητες - πατριωτικές κορόνες, για κάλυψη του εγκλήματος !! Κορόνες περί εθνικής κυριαρχίας την ώρα που έμπαιναν υπογραφές ξεπουλήματος ! Έτσι για να σηκώνεται σκόνη και να μη φαίνεται το αίμα !

Δε θα σταθώ στους δυο αρχοντόβλαχους ‘’υπουργούς και τον ‘’πρόεδρο’’ της ‘’βουλής’’ , που στήθηκαν μπροστά στο κόκκινο χαλί περιμένοντας υπομονετικά την ώρα τους για να κάμψουν τον αυχένα και να σφίξουν το χέρι του αγοραστή των ασημικών της πατρίδας !

Δε θα σταθώ στον ανεκδιήγητο ‘’πρωθυπουργό’’ που μπροστά στη ιερή σκήτη του αίματος του ελληνικού λαού, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, κρατούσε ….. χάσκων τα αχαμνά του, παραπέμποντας σε εικόνα μπράβου της νύχτας μπροστά στα άρτι σφαγιασθέντα θύματά του !!

Δε θα σταθώ στους τεμενάδες και τις οσφυοκαμψίες προς τον Ολάντ των παρατρεχάμενων καλλιτεχνών, που παριστάνουν τους φίλους του λαού και εξαπολύουν μύδρους κατά των κατακτητών μέσα από τα (συν)εταιρικά καναλικά …… τσαντίρια !!

Όλο αυτό το αμάλγαμα και ο συρφετός δε με ξένισε, γιατί δεν περίμενα τίποτε περισσότερο απ` αυτούς.

Εκείνο που με πείραξε, που με όργισε και το κατέγραψα σαν εξέχουσα προδοτική στάση ήταν αυτή του περιώνυμου ……. Ιερώνυμου, που λίγες μέρες πριν μιλώντας στο ΜEGA δήλωνε ότι …… «ο λαός δεν πρέπει να αγανακτεί» ……. « δεν μπορεί να ψηφίζει τη μια μέρα και την άλλη μέρα να λέει επαναστατώ».

Ο κ. Ιερώνυμος θέλει να λογίζεται ως ο ποιμενάρχης του χριστεπώνυμου μέρους της κοινωνίας. Ως τέτοιος, λοιπόν, θα έπρεπε να ποιμαίνει και να είναι σε διαρκή επιφυλακή για την προστασία του ποιμνίου του, από τους λύκους.

Σε αντίθεση όμως με αυτό - το πρώτιστο καθήκον του - όταν είδε τους λύκους να σπαράσσουν το ποίμνιο, αντί να αρπάξει το όπλο του και να πετσοκόψει τους λύκους, άρχισε να μέμφεται τα μέλη του ποιμνίου του και να τα εγκαλεί, επειδή …….. ξέσπασαν σε απεγνωσμένα βελάσματα ! Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι !!

Με πείραξε και με εξόργισε γιατί σαν πονηρός εμποράκος που πούλησε σάπιο κρέας, προσπάθησε να εγκλωβίσει το …‘’ποίμνιο’’, το κοπάδι, στη λογική ότι είναι συνυπεύθυνο που δε μύρισε εγκαίρως την αποφορά της σαπίλας! Που δεν κατανόησε εγκαίρως ότι είχε να κάνει με κοινούς πολιτικούς απατεώνες !

Η ποιμαντορική ράβδος του τον απέτρεψε από το να κατέβει στο μπόι του Μιχελογιαννάκη και να ανακράξει κι αυτός στο λαό  …….. «σκάσε και κολύμπα»!

Ακόμα περισσότερο όμως με εξόργισε το γεγονός ότι μέσα από τις ……. ‘’πατερικές του παραινέσεις’’ προωθούσε τη δόλια …… ‘’πίστη’’ στη ‘’δημοκρατία’’ των δωσίλογων, που υπερασπίζονται τη ‘’δημοκρατία’’ τους διακηρύσσοντας ότι ο λαός έχει το δικαίωμα και τη δύναμη της επιλογής !

Ένα δικαίωμα επιλογής που περνά μέσα από τους σκοτεινούς θαλάμους των εκτρωματικών εκλογικών νόμων και το ραφιναρισμένο ρετουσάρισμα των αποτελεσμάτων της Singular Logic.

Ένα δικαίωμα που δίνεται άπαξ της τετραετίας και …….. ‘’μετά την απομάκρυνσιν εκ του ταμείου’’ ουδέν λάθος αναγνωρίζεται, για μια ολόκληρη τετραετία ! Για ένα χρονικό διάστημα ικανό να ολοκληρώσει τη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού!
Αυτό θα πει δημοκρατία για τον κ. Ιερώνυμο, που κάνει πως δεν άκουσε ποτέ για το δικαίωμα ενός λαού να εφαρμόσει το απαράβατο καθήκον της ΑΝΑΚΛΗΤΟΤΗΤΑΣ για όλους εκείνους που τον εξαπάτησαν, αθετώντας τους λόγους τους. Ένα δικαίωμα που θα μπορεί να το ασκήσει κυριαρχικά, από την επομένη κιόλας των εκλογών!

Αν ο λαός είχε αυτό το - αυτονόητο – δικαίωμα και δεν το ασκούσε, τότε θα ήταν ελεύθερος και ο κ. Ιερώνυμος και ο κάθε Μιχελογιαννάκης ή Βαρεμένος να επικαλούνται τις ευθύνες του λαού !

Τώρα όμως που ο λαός είναι κυκλωμένος από το ζόφο της κρατικής παρανομίας, καλό είναι να σιωπούν ! Να προωθούν τις όποιες δοσοληψίες τους με αυτό το κράτος – όσο ακόμα θα του επιτρέπουν οι κατακτητές να υφίσταται ως κράτος – προς όφελος των ‘’θεάρεστων’’ συμφερόντων τους, αλλά να σιωπούν ! Γιατί τους ακούνε και κάποιοι ανώνυμοι και ταπεινοί ιερείς, πραγματικοί πατριώτες, κάποιοι Πατροκοσμάδες, που ζουν ανάμεσά μας ακόμα και σήμερα και θα τους πάρουν με τις πέτρες !

Ας ανοίξει κάποια στιγμή, ο κάθε κ. Ιερώνυμος, την ‘’ΕΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ’’, να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι(ν), το πώς έβλεπε ο σκλαβωμένος λαός, στην τουρκοκρατία, τα καμώματα πολλών προκατόχων του.

Ας ανοίξει … ‘’ΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ’’ του εθνεγέρτη Ρήγα Βελεστινλή για να μάθει τι ευαγγελιζόταν ο μεγάλος μάρτυρας του έθνους μας, ο οποίος στο άρθρο 35 του κεφαλαίου ‘’ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ’’ βροντοφώναζε πως ….. «Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του».

Για να συνεχίσει, απαντώντας στην άγνοια - ή τη δολιότητα κάποιων Ιερώνυμων - πως …. «Τα χρέη των πόλεων, πολιτειών, χωρών, και των κατά μέρος πολιτών, όπου εχρωστούντο παρθέντα προ πέντε χρόνων και εις αυτό το διάστημα επληρώνετο διάφορον (σ.σ. τόκος) εις τους δανειστάς, η παρούσα Διοίκησις τα αναιρεί και οι δανεισταί δεν έχουν να ζητούν εις το εξής, μήτε κεφάλαιον, μήτε διάφορον από τους χρεώστας, ωσάν οπού επήραν τα δάνειά των, διότι διπλώνουν τα κεφάλαια εις πέντε χρόνους»!!

Ο Κώστας Γιαννιώτης είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.

Tuesday, October 27, 2015

Belgian farmers' markets, Shortening the food chain, one neighbour at a time.

Shortening the food chain, one neighbour at a time

Summary
A cross between a webshop and a farmers’ market, Buurderijen are popping up all over Flanders, bringing consumers ever closer to the people who produce their food

Local and seasonal

Last month there were four; last week there were five; by the time you read this there will be six. They’re springing up like mushrooms after an autumn shower, and, like an autumn shower, they’ll bring you all kinds of tasty things to eat.
The concept is called a buurderij in Dutch – a play on the words “neighbour” and “farmhouse”. Think of it as Farmers’ Market 2.0.

Here’s how it works: set up a weekly market in the local area, and recruit local food producers to sell their goods. Offer an online shop window for customers during the week, and on the day of the market, they come and pick up their orders, meeting the people who supply the food they’re eating.

The idea came over the border from France, where there are about 650 such projects, via Wallonia, where there were 31 at last count. The first buurderij in Flanders was in Mechelen, followed by Meise, both of which opened last summer. Kraainem, just outside of Brussels, and Antwerp each opened one in September, followed by Wommelgem, east of Antwerp. Last Wednesday, the latest one opened in Bruges.

Meanwhile, in Brussels, the main buurderij is at Tour & Taxis, with smaller versions dotted around in several communes, including Jette, Sint-Lambrechts-Woluwe and Elsene. “The good thing about our way of working is that we can easily open new markets everywhere there are people interested in it,” says Hannes Van den Eeckhout, co-ordinator for Belgium.

“The initiative comes from the customers,” she continues. “Someone from the local area – it could be a producer – decides to start a buurderij. They then look for a suitable location and a team of producers interested in taking part and offering produce. Then they go looking for neighbours who are ready to buy their produce online on a weekly basis and come and pick it up.” 

Try before you buy

There is a structure, but each market is basically self-running. “The organisers are pretty autonomous,” Van den Eeckhout explains. “These are local initiatives that we support and that work with the web platform we developed. We try to provide some backup along with the website. But they’re local and independent.”

The concept responds to the idea – part of the Flemish government’s agricultural policy – of the korte keten, a short food chain that tries to ensure that food consumers are as close to food producers as possible.

When we start up, such as this week in Bruges, we open with a party and a tasting
- Hannes Van den Eeckhout

That idea is also, of course, centuries old: In the past, no Flemish family would have dreamed of eating asparagus in October, even if it had been possible to transport it refrigerated from Peru. Despite the technological advances that allow us to do so now, for many people the trend is turning back towards seasonal eating – which also means sustainable agriculture and support for the local economy.

“We try as far as possible to find producers from close to the buurderij,” says Van den Eeckhout. “That’s a little bit more difficult for some products, like quality meat or dairy products, which are not so easy to find in Antwerp. Then we have to look a bit farther afield – in the Kempen, for example.”

Call me a difficult customer, but I like to see and smell the food I’m about to buy, and taste it as well if possible. The idea of buying food online seems like a sterile experience.

“You can always come to the buurderij and have a look around before buying,” says Van den Eeckhout. “The local organiser would be glad to show you around, and you can talk to producers and ask anything you like. Then the following week you’ll have what you need to make a proper choice online.”

Another way to see before you buy is by attending opening day of your local buurderij. “When we start up, such as this week in Bruges, we open with a party and a tasting where the producers can present their wares to people for the first time.” 

Eurozone crosses Rubicon as Portugal's anti-euro Left banned from power.

Eurozone crosses Rubicon as Portugal's anti-euro Left banned from power

Constitutional crisis looms after anti-austerity Left is denied parliamentary prerogative to form a majority government


 
Portugal's president: 'This is the worst moment for a radical change to the foundations of our democracy'
  

Portugal has entered dangerous political waters. For the first time since the creation of Europe’s monetary union, a member state has taken the explicit step of forbidding eurosceptic parties from taking office on the grounds of national interest.
Anibal Cavaco Silva, Portugal’s constitutional president, has refused to appoint a

Left-wing coalition government even though it secured an absolute majority in the Portuguese parliament and won a mandate to smash the austerity regime bequeathed by the EU-IMF Troika.

He deemed it too risky to let the Left Bloc or the Communists come close to power, insisting that conservatives should soldier on as a minority in order to satisfy Brussels and appease foreign financial markets.

 
This is the worst moment for a radical change to the foundations of our democracy.
President Cavaco Silva

Democracy must take second place to the higher imperative of euro rules and membership.

“In 40 years of democracy, no government in Portugal has ever depended on the support of anti-European forces, that is to say forces that campaigned to abrogate the Lisbon Treaty, the Fiscal Compact, the Growth and Stability Pact, as well as to dismantle monetary union and take Portugal out of the euro, in addition to wanting the dissolution of NATO,” said Mr Cavaco Silva.



“This is the worst moment for a radical change to the foundations of our democracy.

"After we carried out an onerous programme of financial assistance, entailing heavy sacrifices, it is my duty, within my constitutional powers, to do everything possible to prevent false signals being sent to financial institutions, investors and markets,” he said.

Mr Cavaco Silva argued that the great majority of the Portuguese people did not vote for parties that want a return to the escudo or that advocate a traumatic showdown with Brussels.

This is true, but he skipped over the other core message from the elections held three weeks ago: that they also voted for an end to wage cuts and Troika austerity. The combined parties of the Left won 50.7pc of the vote. Led by the Socialists, they control the Assembleia.

• Why Portugal's constitutional crisis threatens all of Europe's democracies

The conservative premier, Pedro Passos Coelho, came first and therefore gets first shot at forming a government, but his Right-wing coalition as a whole secured just 38.5pc of the vote. It lost 28 seats.

The Socialist leader, Antonio Costa, has reacted with fury, damning the president’s action as a “grave mistake” that threatens to engulf the country in a political firestorm.

“It is unacceptable to usurp the exclusive powers of parliament. The Socialists will not take lessons from professor Cavaco Silva on the defence of our democracy,” he said.

Mr Costa vowed to press ahead with his plans to form a triple-Left coalition, and warned that the Right-wing rump government will face an immediate vote of no confidence.

There can be no fresh elections until the second half of next year under Portugal’s constitution, risking almost a year of paralysis that puts the country on a collision course with Brussels and ultimately threatens to reignite the country’s debt crisis.

The bond market has reacted calmly to events in Lisbon but it is no longer a sensitive gauge now that the European Central Bank is mopping up Portuguese debt under quantitative easing.

Portugal is no longer under a Troika regime and does not face an immediate funding crunch, holding cash reserves above €8bn. Yet the IMF says the country remains “highly vulnerable” if there is any shock or the country fails to deliver on reforms, currently deemed to have “stalled”.

Public debt is 127pc of GDP and total debt is 370pc, worse than in Greece. Net external liabilities are more than 220pc of GDP.


The IMF warned that Portugal's “export miracle” remains narrowly based, the headline gains flattered by re-exports with little value added. “A durable rebalancing of the economy has not taken place,” it said.

“The president has created a constitutional crisis,” said Rui Tavares, a radical green MEP. “He is saying that he will never allow the formation of a government containing Leftists and Communists. People are amazed by what has happened.”

Mr Tavares said the president has invoked the spectre of the Communists and the Left Bloc as a “straw man” to prevent the Left taking power at all, knowing full well that the two parties agreed to drop their demands for euro-exit, a withdrawal from Nato and nationalisation of the commanding heights of the economy under a compromise deal to the forge the coalition.

• Defiant Portugal shatters the eurozone's political complacency

President Cavaco Silva may be correct is calculating that a Socialist government in league with the Communists would precipitate a major clash with the EU austerity mandarins. Mr Costa’s grand plan for Keynesian reflation – led by spending on education and health – is entirely incompatible with the EU’s Fiscal Compact.
The secretary-general of the Portuguese Socialist Party, Antonio Costa, during his speech after the results that give the victory to the PSD - CDS/PP coalition, Lisbon, Portugal, 04 October 2015The secretary-general of the Portuguese Socialist Party, Antonio Costa, appears on Saturday after the election results are made public  Photo: EPA
This foolish treaty law obliges Portugal to cut its debt to 60pc of GDP over the next 20 years in a permanent austerity trap, and to do it just as the rest of southern Europe is trying to do the same thing, and all against a backdrop of powerful deflationary forces worldwide.

The strategy of chipping away at the country’s massive debt burden by permanent belt-tightening is largely self-defeating, since the denominator effect of stagnant nominal GDP aggravates debt dynamics.
It is also pointless. Portugal will require a debt write-off when the next global downturn hits in earnest. There is no chance whatsoever that Germany will agree to EMU fiscal union in time to prevent this.
 
What Portugal needs to pay off (Source: Deutsche Bank)
The chief consequence of drawing out the agony is deep hysteresis in the labour markets and chronically low levels of investment that blight the future.

Mr Cavaco Silva is effectively using his office to impose a reactionary ideological agenda, in the interests of creditors and the EMU establishment, and dressing it up with remarkable Chutzpah as a defence of democracy.

The Portuguese Socialists and Communists have buried the hatchet on their bitter divisions for the first time since the Carnation Revolution and the overthrow of the Salazar dictatorship in the 1970s, yet they are being denied their parliamentary prerogative to form a majority government.

This is a dangerous demarche. The Portuguese conservatives and their media allies behave as if the Left has no legitimate right to take power, and must be held in check by any means.

These reflexes are familiar – and chilling – to anybody familiar with 20th century Iberian history, or indeed Latin America. That it is being done in the name of the euro is entirely to be expected.

Greece’s Syriza movement, Europe’s first radical-Left government in Europe since the Second World War, was crushed into submission for daring to confront eurozone ideology. Now the Portuguese Left is running into a variant of the same meat-grinder.

Europe’s socialists face a dilemma. They are at last waking up to the unpleasant truth that monetary union is an authoritarian Right-wing enterprise that has slipped its democratic leash, yet if they act on this insight in any way they risk being prevented from taking power.
Brussels really has created a monster

Monday, October 26, 2015

Το «πείραμα» πέτυχε: η Σουηδία καθιερώνει την εξάωρη εργασία, (Επιμέλεια – Νοηματική απόδοση: Χρήστος Θ. Παναγόπουλος).

Το «πείραμα» πέτυχε: η Σουηδία καθιερώνει την εξάωρη εργασία

186367-souidiawrario

Ήταν Απρίλιος του 2014 όταν αξιωματούχοι στον δήμο του Γκέτεμποργκ, της δεύτερης μεγαλύτερης σε πληθυσμό πόλης στη Σουηδία, ανακοίνωναν για πρώτη φορά την εφαρμογή ενός εξάωρου ημερησίου προγράμματος εργασίας για τους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα. 

(Επιμέλεια – Νοηματική απόδοση: Χρήστος Θ. Παναγόπουλος)

Ο στόχος: η βελτίωση της πνευματικής και σωματικής υγείας των εργαζομένων, μέσω της αλλαγής του εργασιακού παραδείγματος. Το πιλοτικό πρόγραμμα θα επέτρεπε ουσιαστικά στους υπαλλήλους, να περνούν περισσότερο χρόνο με τα αγαπημένα τους πρόσωπα και να ξεκουράζονται, ώστε να αυξάνουν την παραγωγικότητά τους κατά την εργασία τους.

«Ελπίζουμε ότι με αυτό τον τρόπο τα μέλη του υπαλληλικού προσωπικού θα παίρνουν λιγότερες ημέρες αναρρωτικής αδείας και θα νιώθουν καλύτερα τόσο πνευματικά όσο και σωματικά, δουλεύοντας καθημερινά σε χαμηλότερη συχνότητα», δήλωνε σε συνέντευξή του πριν από έναν χρόνο ο αντιδήμαρχος του Γκέτεμποργκ Ματς Πίλχεμ. Κι όπως αποδείχθηκε, αυτό που ξεκίνησε ως πείραμα, άρχισε να αποδίδει καρπούς.

Μέσα σε έναν χρόνο από την εφαρμογή του πιλοτικού προγράμματος εξάωρης εργασίας στο Γκέτεμποργκ, το πείραμα άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλές και να υιοθετείται σταδιακά σε ολόκληρη τη χώρα.

Ήδη η εφαρμογή του έχει ξεκινήσει σε έναν οίκο ευγηρίας του Γκέτεμποργκ αλλά και στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της πόλης Σαχγκένσκα. Την ίδια στιγμή, επιχειρήσεις ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα έχουν ήδη συμφωνήσει να δοκιμάσουν το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Προφανώς, δείχνουν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από το πώς πηγαίνουν τα πράγματα.

Η Filimundus, μια εταιρεία δημιουργίας εφαρμογών και παιχνιδιών για κινητά τηλέφωνα με έδρα τη Στοκχόλμη, ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο το πρόγραμμα εξάωρης εργασίας. Ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Λίνους Φελντ υπογραμμίζει, ότι μετά την αλλαγή του προγράμματος, οι υπάλληλοι άρχισαν να βελτιώνουν τις επιδόσεις τους σε επίπεδο εργασίας και έγιναν πιο αποτελεσματικοί.

«Η εντύπωσή μου είναι ότι μπορούμε πλέον να εστιάσουμε πιο έντονα στη δουλειά που πρέπει να γίνει και να έχουμε την αντοχή, ώστε να τη διεκπεραιώσουμε και πάλι να έχουμε αρκετά αποθέματα ενέργειας, φεύγοντας από το γραφείο», επισημαίνει ο Φελντ.

«Πιστεύω ότι η οκτάωρη εργασία δεν είναι τελικά τόσο αποτελεσματική, όπως θα πίστευε κανείς. Το να παραμένεις προσηλωμένος σε μια συγκεκριμένη εργασία για 8 ώρες αποτελεί μια τεράστια πρόκληση», προσθέτει ο ίδιος σε συνέντευξη που παραχώρησε στην περιοδική έκδοση Science Alert.

Μια άλλη startup επιχείρηση νέων τεχνολογιών, η Brath, ξεκίνησε την εφαρμογή του προγράμματος εξάωρης εργασίας πριν από περίπου τρία χρόνια. Μάλιστα, έχουν αποφασίσει να το διατηρήσουν, επομένως θα μπορούσε κάποιος να συμπεράνει πως τα πράγματα μάλλον πάνε καλά και πως το σύστημα δουλεύει.

« Πιστεύουμε ότι κανένας δεν μπορεί να είναι δημιουργικός και παραγωγικός, δουλεύοντας 8 ώρες συνεχόμενα. 6 ώρες είναι ένα πιο λογικό χρονικό διάστημα», εξηγεί η εταιρεία υπερασπιζόμενη την υιοθέτηση του εξάωρου προγράμματος εργασίας.

Τώρα πλέον όλοι θέλουν να μετακομίσουν στη Σουηδία

Κι ενώ είναι αληθές, ότι το πρόγραμμα εξάωρης εργασίας κερδίζει σταθερά ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος στη Σουηδία, θα πρέπει όλοι να έχουμε κατά νου ορισμένα πράγματα, προτού αποφασίσουμε να πακετάρουμε τα υπάρχοντά μας και πάμε να ζήσουμε εκεί.

Καταρχάς, όσο κι αν το πρόγραμμα φαίνεται δημοφιλές, δεν αποτελεί ακόμη νόρμα στη Σουηδία. Για να το θέσουμε αλλιώς, υπάρχουν ακόμα πάρα πολλοί άνθρωποι που εργάζονται καθημερινά οκτάωρο ή και παραπάνω.

Ωστόσο, το να δουλεύεις μόνον έξι ώρες καθημερινά υποκρύπτει μια σημαντική λεπτομέρεια: αφού, λοιπόν, το όλο ζήτημα είναι η αύξηση της παραγωγικότητας, οι εταιρείες απαιτούν από τους εργαζόμενους να δουλεύουν καθ’ όλες αυτές τις έξι ώρες. Επομένως, όχι Facebook, ούτε Twitter, ούτε άλλες ασχολίες που να αποσπούν την προσοχή. Δεν γίνεται να τα έχεις όλα σε αυτή τη ζωή…
tvxs.gr

ΕΝΦΙΑ: Ένας παράνομος φόρος που δεν πρέπει επ’ ουδενί να πληρωθεί (όπως και οι υπόλοιποι) - επικαιροποιημένο, του Όθωνα Κουμαρέλλα.

ΕΝΦΙΑ: Ένας παράνομος φόρος που δεν πρέπει επ’ ουδενί να πληρωθεί (όπως και οι υπόλοιποι) - επικαιροποιημένο

Η πιο δίκαιη πράξη, η πιο έντιμη στάση, η πιο πατριωτική ενέργεια που μπορεί κάποιος σήμερα να πράξει είναι να μην πληρώσει κανένα φόρο. Μαζική άρνηση πληρωμής για την ανατροπή των φαύλων και των κακοποιών που λυμαίνονται την χώρα. Αυτή είναι η λύση, αυτή πρέπει να είναι η απάντηση του ελληνικού λαού. 

του Όθωνα Κουμαρέλλα
Το παρόν άρθρο γράφτηκε και δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2014, όταν πρωτοκαθιερώθηκε ο ληστρικός ΕΝΦΙΑ. Τότε ένα μεγάλο κίνημα αντίδρασης δημιουργήθηκε και συνέβαλε αποφα-σιστικά στη πτώση της κυβέρνησης των «σαμαροβενιζέλων» και την υφαρπαγή της ψήφου του ελληνικού λαού από την «πρώτη φορά αριστερά», που πρωτοστάτησε τότε κατά της επιβολής του φόρου, για να έλθει σήμερα ανερυθρίαστα να τον εφαρμόσει μαζί με χιλιάδες άλλα προαπαιτούμενα του 3ου μνημονίου και να μας λοιδορεί κατάμουτρα για «πενταροδεκάρες». Έτσι, με μερικές προσθήκες το άρθρο αυτό ξαναγίνεται επίκαιρο, τη στιγμή που 6 εκατομμύρια ιδιοκτήτες ακινήτων καλούνται να πληρώσουν μέχρι τέλους του μήνα την πρώτη δόση, με τις συντάξεις να πετσοκόβονται, με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών, με την επιβολή ΦΠΑ ακόμα και στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών και με τόσα άλλα, που η με «κόκκινη» προβιά κυβέρνηση ήλθε για να επιβάλει.
Θα ήταν κοινοτυπία να επαναληφθεί κι εδώ, ότι ο νέος «φόρος» ακινήτων, ο επονομαζόμενος...
ΕΝΦΙΑ, ήλθε στη συνέχεια και για να καταστήσει μόνιμο και πιο ολοκληρωμένο το περίφημο χαράτσι της ΔΕΗ. Δηλαδή το ΕΕΤΗΔΕ που επεβλήθη το 2011 μέσω της ΔΕΗ, υποτίθεται ως προσωρινό και έκτακτο μέτρο. Αυτό ακριβώς που μετονομάσθηκε κατόπιν σε ΕΕΤΑ, προκειμένου να παρακαμφθούν οι δικαστικές αποφάσεις που τόνιζαν τόσο την παροδικότητα του μέτρου, όσο και την πολύπλευρη αντισυνταγματικότητά του. Ωστόσο η «κεραμίδα» που έπεσε, κατακαλόκαιρο (πέρσι), στο κεφάλι των περισσοτέρων ήταν τέτοια, που είναι αδύνατο να αγνοηθεί το παλιό εκείνο γνωμικό που θέλει την επανάληψη ως μητέρα της γνώσης.
Θα ήταν χρήσιμο βέβαια να κάνουμε ταυτόχρονα μια ανακεφαλαίωση όλης της «σωτήριας» φορολόγησης που επιβλήθηκε επί δικαίων και αδίκων από το πραξικόπημα του Μαΐου του 2010 μέχρι σήμερα, παράλληλα με την καταβαράθρωση των εισοδημάτων, την τεράστια ανεργία και την εξαθλίωση ολοένα και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού. Μια φορολογία παράλογη, χωρίς την παραμικρή ανταπόδοση. Ας μην μας παρασύρει η εικόνα της ευμάρειας που έδειχναν τα κανάλια στα μπίτς πάρτις της Μυκόνου και αλλού. Αφορά μια μικρή μειοψηφία περίπου του 20% του πληθυσμού, αυτό των κομματικών στρατών, των παραοικονομούντων και των παρασιτούντων, που ξεθάρρεψαν από την κινηματική αδράνεια των δύο τελευταίων χρόνων και πίστεψαν ότι «με εντολή Σαμαρά» (και Μέρκελ) -και τώρα Τσίπρα- μπορούν να ξεσαλώνουν πίνοντας στην «υγεία» των κορόιδων, που πολύ, μα πολύ νωρίς σκύψαν το κεφάλι και παραδόθηκαν στη μοίρα τους. Θα θύμιζα σε όλους αυτούς το «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά», αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα:
Άμεσοι φόροι:
α) Μείωση του αριθμού των φορολογικών συντελεστών και κατάργηση των χαμηλότερων απ’ αυτούς, με συνέπεια την ληστρική φορολογική επιβάρυνση κυρίως των χαμηλών εισοδημάτων.
β) Κατάργηση κάθε αφορολόγητου. Το μέτρο πλήττει κατά κύριο λόγο τους φτωχούς με τα χαμηλά εισοδήματα και τους άνεργους. Όμως και η επιβάρυνση των λεγόμενων «μεσαίων» δεν είναι καθόλου αμελητέα.
γ) Κατάργηση της έκπτωσης των δαπανών για υγεία αν αυτές δεν ξεπερνούν το 5% του εισοδήματος.
δ) Επιπλέον βαριά φορολόγηση για όσους φτωχούς δεν μπορούν να προσκομίσουν αποδείξεις (είναι προφανές ότι δεν έχουν αποδείξεις επειδή δεν έχουν ξοδέψει, επειδή είναι φτωχοί).
ε) Κατάργηση της έκπτωσης των δαπανών για τις στοιχειώδεις ανάγκες μιας μέσης οικογένειας, όπως για τα παιδιά, τα φροντιστήριά τους, τα ενοίκια, τους τόκους των στεγαστικών δανείων πρώτης κατοικίας κτλ.
στ) Η αυθαίρετη επιβολή των τεκμηρίων διαβίωσης: Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες κατά κανόνα φτωχοί μεροκαματιάρηδες -και συνήθως άνεργοι- άνθρωποι που έχουν κληρονομήσει ένα σπίτι, ή το αγόρασαν με κάποιο δάνειο, που το χρωστούν ακόμα και που κάποτε αγόρασαν με δόσεις (ή τους αγόρασε η οικογένειά τους) ένα αυτοκίνητο, θεωρούνται φοροκλέπτες και ανειλικρινείς όταν δηλώνουν το πραγματικό πενιχρό τους εισόδημα και το «σύστημα» τους χρεώνει ανύπαρκτα εισοδήματα, βάσει των οποίων τους φορολογεί με εξωφρενικούς φόρους.
ζ) Φορολόγηση των αγροτών από το πρώτο ευρώ και των εκατοντάδων χιλιάδων ελευθεροεπαγγελματιών με το βαρύ χαράτσι του λεγόμενου «τέλους επιτηδεύματος». Το τέλος αυτό ανέρχεται σήμερα στα 650 ευρώ και επιβάλλεται ανεξαρτήτως εισοδήματος σε όσους έχουν μπλοκάκια. Και καλά για έναν μεγαλογιατρό, ή αρχιλογιστή, ή μεγαλοδικηγόρο, αλλά πόσοι είναι αυτοί σε σχέση με τις εκατοντάδες χιλιάδες που μαραζώνουν από την -μη καταγραφόμενη επίσης- ανεργία και την υποαπασχόληση που μαστίζει όλους τους κλάδους, αλλά και τους εκατοντάδες χιλιάδες επίσης μισθωτούς που αμείβονται με «μπλοκάκι»; Ναι αυτούς τους σύγχρονους δούλους που οι κυβερνήσεις επέβαλαν την αμοιβή με «μπλοκάκι» για να επωφελούνται οι εργοδότες των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, αλλά και με την κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος. Φόρος επιτηδεύματος λοιπόν 650 ευρώ, στον τυχερό μισθωτό που έχει ακόμα δουλειά, στον υποαπασχολούμενο, ή και στον άνεργο με το «μπλοκάκι» και το ίδιο ποσό για τον μεγαλογιατρό και τον επιχειρηματία των 500.000 και βάλε ευρώ το χρόνο εισόδημα.
η) Έκτακτη εισφορά, εισφορά «αλληλεγγύης», νέο ΛΑΦΚΑ για τους συνταξιούχους κτλ.
Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθούν δεκάδες άλλες ρυθμίσεις, όπως η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, οι προκαταβολές φόρου για το επόμενο έτος, δηλαδή για εισοδήματα που ούτε καν γνωρίζουμε αν θα υπάρξουν, αλλά και κρυφές άλλες επιβαρύνσεις που σε συνδυασμό με τις τεράστιες φοροαπαλλαγές των «ημετέρων» μεγαλοεπιχειρηματιών, των εφοπλιστών και άλλων «ευγενών» μπαταχτσήδων καθιστούν το φορολογικό σύστημα ως το πλέον άδικο, αντικοινωνικό και εν τέλει αντιπαραγωγικό σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αλλά το κακό δεν σταματάει εδώ:
Έμμεση φορολογία:
α) Αύξηση του ΦΠΑ από 18% σε 23% και μεταφορά πολλών ειδών πρώτης ανάγκης από το χαμηλό φορολογικό συντελεστή στον υψηλότερο. Ο, υποτίθεται, χαμηλός συντελεστής ΦΠΑ -για πολύ λίγα προϊόντα πια-διαμορφώθηκε στο 13%.
β) Τουλάχιστον διπλασιασμός της φορολογίας στα τσιγάρα, τα ποτά και τα καύσιμα. Θυμίζουμε ότι σε «μια νύκτα» εκτινάχθηκε η τιμή της βενζίνης από τα 80 λεπτά το λίτρο στο 1,50 ευρώ. Βεβαίως το συνηθίσαμε κι αυτό, όπως τόσα άλλα….
γ) Η εξίσωση του φόρου πετρελαίου θέρμανσης με το φόρο του πετρελαίου κίνησης, με την θρασύτατη δικαιολογία της δήθεν «καταπολέμησης» της φοροδιαφυγής στο πετρέλαιο κίνησης. Έτσι, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι δεν έχουν (χωρίς ρεύμα και πετρέλαιο) άλλους υγιεινούς και ασφαλείς εναλλακτικούς τρόπους θέρμανσης. Πολλοί πέθαναν. Κανείς δεν τους κατέγραψε. Πολύ περισσότερο δεν καταγράφονται οι λόγοι. Η μείωση του πληθυσμού όμως είναι γεγονός σε συνδυασμό με την κατάρρευση κάθε δομής υγείας για τους πολλούς και τους φτωχότερους. Δεν είναι όμως μόνο το πόσοι πέθαναν, ή θα πεθάνουν: Το επίπεδο διαβίωσης και η υγεία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που δεν έχουν ρεύμα και πετρέλαιο στο σπίτι τους έχει ανεπανόρθωτα υποχωρήσει σε συνθήκες «τρίτου κόσμου». Ταυτόχρονα η αιθαλομίχλη έχει καταστεί μόνιμο φαινόμενο τους χειμώνες στις μεγάλες πόλεις. Ευτυχώς που οι δύο τελευταίοι χειμώνες ήσαν αρκετά ήπιοι. Αυτός όμως που έρχεται; Πόσες «παράπλευρες» απώλειες θα καταγράψουμε για το success story των Σαμαρά - Βενιζέλου και των εγχώριων και ξένων πατρώνων τους;
Ακίνητα:
Και εδώ ερχόμαστε στο επίμαχο που κινδύνεψε πέρσι να ταράξει αυγουστιάτικα τα «μπάνια του λαού» και η «εντολή Σαμαρά» δεν φαίνεται να θεράπευσε το πρόβλημα, ούτε τώρα η «εντολή» Τσίπρα το μπορεί. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Έγκαιρα είχαμε προειδοποιήσει, ότι η πολιτική της λεγόμενης εσωτερικής υποτίμησης είχε σαν τελικό σκοπό και στόχο τη ρευστοποίηση και την εκποίηση στις χαμηλότερες δυνατές τιμές, ακόμα και δωρεάν, κάθε περιουσιακού στοιχείου στον χώρο της πάλαι ποτέ ελληνικής επικράτειας. Οι διεθνείς γύπες και τα εγχώρια κοράκια για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι το «οικόπεδο» καθαρό από κάθε δέσμευση, ή εμπράγματο δικαίωμα. Και επειδή ισχύει πάντα στο real estate τα «υπερκείμενα» να ανήκουν στα «υποκείμενα» και αντιστρόφως, η ρευστοποίηση κάθε περιουσιακού στοιχείου, τόσο δημόσιου, όσο και κυρίως ιδιωτικού είναι εκ των «ων ουκ άνευ» για την επιτυχή ολοκλήρωση της «δουλειάς».
Για τη δημόσια περιουσία τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Το περίφημο ΤΑΙΠΕΔ ανέλαβε να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά. Ενέργεια, λιμάνια, αεροδρόμια, τα πάντα όλα στο σφυρί!
Για την ιδιωτική ακίνητη περιουσία όμως τα πράγματα είναι λίγο πιο δύσκολα. Χρειάζονται σταδιακές «χειρουργικού» τύπου παρεμβάσεις, ώστε οι Έλληνες κάτοχοι ακίνητης περιουσίας να βρεθούν, χωρίς καν να το καταλάβουν, ξεσπιτωμένοι, χωρίς στον ήλιο μοίρα, έρμαια του κάθε επιτήδειου γκάνγκστερ φοράει γραβάτα και παριστάνει τον μεγαλοτραπεζίτη, ή τον επιχειρηματία (Εξ άλλου πάντα οι μαφιόζοι είχαν ιδιαίτερη ροπή στην υπερπολυτέλεια και την επιδειξιομανία).
Έτσι, προχωρήσανε στην πρώτη φάση του σχεδίου. Εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, χτυπημένα αλύπητα από την φτωχοποίηση και την ανεργία που προκαλεί η εσωτερική υποτίμηση, αδυνατούσαν πλέον να εκπληρώσουν υποχρεώσεις που δημιούργησαν στο παρελθόν για να αποκτήσουν ιδιόκτητη κατοικία, παίρνοντας στεγαστικά δάνεια. Έτσι μπήκε στην καθημερινή ορολογία ο όρος «κόκκινα» δάνεια και οι εκβιαστικές πρακτικές των τραπεζών, οι καθημερινοί πλειστηριασμοί και τώρα η πλήρης απελευθέρωσή τους κτλ.
Αλλά αυτό βεβαίως δεν στάθηκε αρκετό, αφού σε κάθε έναν που είχε πάρει δάνειο και αδυνατούσε να το αποπληρώνει, αντιστοιχούσε και κάποιος που, είτε δεν είχε δάνειο, είτε είχε προλάβει να το αποπληρώσει, είτε κατάφερνε, ή καταφέρνει ακόμα, να πληρώνει τις δόσεις, τρώγοντας από τα «έτοιμα», ή ό,τι απέμεινε από αυτά. Από την άλλη, υπήρξαν αναχώματα στις αρπακτικές διαθέσεις των τραπεζών, όπως ευνοϊκές για τους δανειολήπτες δικαστικές αποφάσεις. Ακόμα και ο νόμος «Κατσέλη», μολονότι έγινε για να «χρυσωθεί το χάπι», λειτούργησε και λειτουργεί εν μέρει προστατευτικά για τις εκτεθειμένες περιουσίες των πολιτών, που καμιά δεξιά κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να επιχειρήσει την κατάργησή του.
Έτσι, το σχέδιο ανέλαβαν να το ολοκληρώσουν οι τσανακογλείφτες της «αριστερής» κυβέρνησης και η εφορία ελεγχόμενη μέσω της «ανεξάρτητης» Γενικής γραμματείας Εσόδων κατ’ ευθείαν από τους δανειστές.
Με τον ΦΑΠ (φόρο ακίνητης περιουσίας), που είχε επιβληθεί παλαιότερα, δεν μπορούσε να γίνει «σωστή» δουλειά, αφού περιελάμβανε μεγάλα αφορολόγητα ποσά και ουσιαστικά απάλλασσε την μικροϊδιοκτησία. Έτσι επεβλήθη το χαράτσι της ΔΕΗ. Βλέπετε, η μαφία είτε στη διεθνή, είτε στην εγχώρια εκδοχή της, διαθέτει φαντασία.
Αφού μάλιστα και τα τρία κόμματα του δωσιλογισμού (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) «έσκιζαν τα ιμάτιά τους» πριν τις εκλογές του 2012 ότι θα καταργήσουν το χαράτσι, ως άδικο και εν πάσει περιπτώσει έκτακτο μέτρο, για να θολώσουν τα νερά και να υφαρπάξουν την ψήφο των αφελών, αμέσως μετά τις εκλογές, πέταξαν τις υποσχέσεις στο καλάθι των αχρήστων και διατήρησαν τον ληστρικό φόρο μετονομάζοντάς τον σε ΕΕΤΑ.
Όμως το χαράτσι είτε ως ΕΕΤΗΔΕ, είτε μετέπειτα ως ΕΕΤΑ είχε ένα πρόβλημα. Ως εισπραττόμενο μέσω των λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος, έδωσε σε πολλούς την ευκαιρία να μην το πληρώνουν, αφού με δικαστικές αποφάσεις η ΔΕΗ δεν μπορούσε να κόψει το ρεύμα σε αυτούς που πλήρωναν το τμήμα του λογαριασμού που αφορούσε στην ίδια. Επίσης και το κυριότερο, αφορούσε μόνο στους ηλεκτροδοτούμενους χώρους. Δηλαδή έμεναν στο φορολογικό απυρόβλητο, τμήματα ακινήτων ή πολλά ολόκληρα ακίνητα που δεν ηλεκτροδοτούνταν, ενώ εξαιρούνταν επίσης, η γη, οικόπεδα και αγροί. Έτσι εφευρέθηκε ο πρωτοφανής παγκοσμίως ΕΝΦΙΑ.
Ποια όμως είναι τα χαρακτηριστικά του ΕΝΦΙΑ που τον καθιστούν ληστρικό της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών και κυρίως των φτωχότερων εξ αυτών;
Πρώτον, δεν φορολογείται εισόδημα, ή οποιουδήποτε τύπου πρόσοδος, αλλά κάθε είδους εμπράγματο δικαίωμα, ανεξάρτητα αν αυτό το δικαίωμα αποφέρει εισόδημα, ή όχι.
Δεύτερον, δεν υπάρχει κανενός είδους αφορολόγητο. Ακόμα και ένα τετραγωνικό μέτρο κτίσματος, ή γης φορολογείται.
Τρίτον, δεν λαμβάνεται καθόλου υπ' όψη η φοροδοτική ικανότητα του οφειλέτη, εφ' όσον και οι υποτιθέμενες απαλλαγές, ή μειώσεις του φόρου για τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα είναι κυριολεκτικά για γέλια, αφού πρέπει να συντρέχουν συσωρευτικά διάφορες προϋποθέσεις, που δύσκολα μπορεί να τις συγκεντρώσει κάποιος (εισόδημα μικρότερο των 9.000 ευρώ, συνολική ακίνητη περιουσία κάτω των 150 τ.μ., καμία άλλη φορολογική οφειλή, ή οφειλή σε ασφαλιστικό ταμείο κτλ). Ειδικά για συνολική ακίνητη περιουσία κάτω των 150 τ.μ. σημαίνει ότι κάποιος που έχει στην ιδιοκτησία του ένα διαμέρισμα 80 τ.μ. και ένα χωράφι ξεχασμένο στο χωριό του παππού του, επιφανείας ενός στρέμματος εξαιρείται οποιασδήποτε απαλλαγής, ή μείωσης, αφού η συνολική του περιουσία ξεπερνά κατά πολύ τα 150 τ.μ.. Πολύ περισσότερο αν έχει κληρονομήσει και ένα παλιό σπίτι στο χωριό, έστω κι αν το τελευταίο είναι ερείπιο.
Και εδώ ας μην βαυκαλίζονται κάποιοι με φληναφήματα, ότι δήθεν οι συντελεστές είναι χαμηλοί, ή σε μια δεύτερη φάση μπορεί να χαμηλώσουν κι άλλο. Γιατί όπως μπορεί να χαμηλώσουν το ίδιο εύκολα μπορεί και να αυξηθούν, όταν και όπως αυτοί θελήσουν. Το ζήτημα ήταν να υπάρξει ο μηχανισμός εκπλειστηρίασης και ο μηχανισμός φτιάχτηκε κι άρχισε να λειτουργεί, θέτοντας τους πάντες στην ομηρεία του οφειλέτη. Το πότε και αν θα «φουλάρει» παρασύροντας τους πάντες και τα πάντα, καθαρίζοντας από τους «παρείσακτους» κατοίκους της το οικόπεδο «Ελλάδα», αυτοί θα το καθορίσουν, εκτός κι αν υπάρξει επιτέλους αντίδραση.
Τέταρτον, πληρώνουν οι πάντες, είτε έχουν πλήρη κυριότητα, είτε επικαρπία, είτε μόνο ψιλή κυριότητα. Δηλαδή, ένα παιδί που του έκαναν οι γονείς του γονική παροχή την ψιλή κυριότητα για ένα σπίτι, ή κάποιο άλλο ακίνητο, με τον ΕΝΦΙΑ καθίσταται οφειλέτης στην εφορία.
Τώρα όλοι οι φτωχοί μικροϊδιοκτήτες, που γύρευε με τι κόπους των ιδίων, ή των γονιών τους κατόρθωσαν να έχουν ένα σπίτι, ή εν πάσει περιπτώσει μια μικρή ιδιοκτησία, καθίστανται όμηροι ενός αδηφάγου συστήματος, το οποίο με τη ληστρική αυτή φορολόγηση θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια, άλλους πιο άμεσα, άλλους πιο αργά, στο να χάσουν αυτήν την περιουσία. Τελικά δεν ήταν οι κομμουνιστές που θα μας έπαιρναν τα σπίτια, αλλά κατ’ αρχήν οι λεγόμενοι προστάτες μας από τον κομμουνιστικό κίνδυνο, για να αποδειχθούν τελικά πραγματικοί νταβατζήδες και κακοποιοί του κοινού ποινικού δικαίου και τώρα αφού αυτοί με την πρασινομπλέ «προβιά» δεν τα κατάφεραν ήλθαν οι αληθινοί οικονομικοί δολοφόνοι. Ήλθαν οι «ροζουλί» φασίστες, οι ιδεοληπτικοί εθνομηδενιστές και οι γενοκτόνοι, εγκληματίες πολέμου σε καιρό δήθεν ειρήνης. Οι γενίτσαροι «μιχαλολιάκοι», τα ανθρωπόμορφα κτήνη, οι λύκοι κρυμμένοι κάτω από τη «κόκκινη» προβιά μιας δήθεν αριστεράς να ολοκληρώσουν το κακό!
Αυτοί, με περισσή αναίδεια τον βάφτισαν φόρο, μόνο που στην ουσία δεν είναι φόρος, αλλά ένα «οιωνοί στεγαστικό δάνειο»!! (για να δανειστώ, με τη σειρά μου τον επιτυχή ορισμό που έδωσε κάποιος φίλος). Ένα στεγαστικό «δάνειο» που ουδέποτε συνήφθη, γιατί ουδέποτε υπήρξε η ανάγκη να συναφθεί, αλλά επιβάλλεται στον καθένα από εμάς με γκανγκστερικό τρόπο από κυβερνήτες που λειτουργούν ως οι «νονοί» της νύχτας.
Έτσι γίναμε όλοι οφειλέτες για ένα «δάνειο» που ποτέ μας δεν λάβαμε. Και θα το πληρώνουμε μέχρι να χάσουμε, ή να αναγκαστούμε να «σκοτώσουμε» για ένα ξεροκόμματο το όποιο ακίνητο έχουμε στη διάθεσή μας.
Γιατί θέλει δεν θέλει κάποιος, με όλα τα φορολογικά βάρη που προκύπτουν, από τον φόρο εισοδήματος μέχρι τον ΕΝΦΙΑ, ένα 400σάρι περίπου (λίγο πάνω, λίγο κάτω), το μήνα οφειλή στην εφορία θα το έχει. Δεν τα έχει; Πάει το ακίνητο. Κατάσχεση, αργά, ή γρήγορα. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν λειτουργεί ο νόμος «Κατσέλη» για προστασία της πρώτης κατοικίας, που καταργείται κι αυτός! Αν η κατάσχεση γίνει από το Δημόσιο, τετέλεσθαι! Και μην βιαστεί να πει κάποιος «δεν βαριέσαι, τα έχω και τα δίνω», γιατί έτσι αποδεικνύει πόσο βλάκας είναι. Γιατί μπορεί κάποιος να τα έχει τώρα, αύριο θα τα έχει; Τα παιδιά του; Ωστόσο υπάρχει και κάτι άλλο που πρέπει να απαντήσει ο ίδιος: Η επιβολή ενοικίου, έστω και με τη μορφή φορολόγησης, καταργεί στην πράξη την ιδιοκτησία, ναι, ή όχι;
Τα πράγματα βεβαίως γίνονται πιο σοβαρά, όταν υπάρχει ταυτόχρονα και δάνειο προς τη τράπεζα. Ακόμα κι αν κάποιος έχει ενταχθεί στο Νόμο «Κατσέλη» δεν προστατεύεται. Ή βγαίνει κατ’ ευθείαν στο σφυρί και αμέσως από το εκπλειστηρίασμα πληρώνονται, αφού κρατήσει το δημόσιο τα δικά του, και στη συνέχεια οι τράπεζες, ή αν προσφύγει στη δικαιοσύνη και περιμένοντας την εκδίκαση, οι προσαυξήσεις μαζί με τους επόμενους φόρους θα φθάσουν σε απίστευτα υψηλά ποσά. Σε αυτήν την περίπτωση τι γίνεται; Θα υπάρξει ρύθμιση; Ας πούμε σε 48 δόσεις; Με τι επιτόκιο; Μα μόνο τη στιγμή που θα τελειώνουν οι πρώτες 48 δόσεις για το 2015, θα έχουν προστεθεί οι φόροι άλλων τεσσάρων ετών. Με αυτούς τι γίνεται; Πάλι ρύθμιση;
Να γιατί ο εγκλωβισμός πλέον είναι τέλειος και πολύ λίγοι θα έχουν τελικά τη δυνατότητα διαφυγής. Οι υπόλοιποι καλά θα κάνουν να πάρουν τα βουνά και να ψάξουν για σπηλιές, ή επιτέλους να αρνηθούν έμπρακτα να πληρώσουν.
Ας το πάρει και τελευταίος εύπιστος απόφαση. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μόνο η ολική ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος είναι η λύση. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνο με μαζική αντίσταση.
Η πιο δίκαιη πράξη, η πιο έντιμη στάση, η πιο πατριωτική ενέργεια που μπορεί κάποιος σήμερα να πράξει είναι να μην πληρώσει κανένα φόρο. Μαζική άρνηση πληρωμής για την ανατροπή των φαύλων και των κακοποιών που λυμαίνονται την χώρα. Αυτή είναι η λύση, αυτή πρέπει να είναι η απάντηση του ελληνικού λαού. Για όσο υπάρχει ακόμα καιρός!