Tuesday, June 30, 2015

Puerto Rico joins Greece on the verge of a Massive Default !

Puerto Rico joins Greece on the verge of a Massive Default


Instead of Greece and the E.U. $73 Billion in bad loans made to Puerto Rico's government is threatening to cause chaos for the municipal bond market in the US.
Puerto Rico says it cannot pay its debt, setting off potential crisis in the U.S. By Michael Fletcher
The governor of Puerto Rico has decided that the island cannot pay back more than $70 billion in debt, setting up an unprecedented financial crisis that could rock the municipal bond market and lead to higher borrowing costs for governments across the United States.
Puerto Rico’s move could roil financial markets already dealing with the turmoil of the renewed debt crisis in Greece. It also raises questions about the once-staid municipal bond market, which states and cities count on to pay upfront costs for public improvements such as roads, parks and hospitals.
For many years, those bonds were considered safe investments — but those assumptions have been shifting in recent years as a small but steady string of U.S. municipalities, including Detroit, as well as Stockton and Vallejo in California, have tumbled into bankruptcy.

http://www.dailykos.com/story/2015/06/29/1397625/--Puerto-Rico-joins-Greece-on-the-verge-of-a-Massive-Default?detail=email

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Π.Γ. Ε.Πα.Μ. 2015-6-30 -ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!


Συγχαρητήρια αξίζουν στις Επαμίτισες και στους Επαμίτες!

Συναγωνίστριες και Συναγωνιστές,
Η Οργανωτική γραμματεία του ΕΠΑΜ θεωρεί υποχρέωσή της να σας εκφράσει θερμά συγχαρητήρια για τη μεγάλη προσέλευσή σας στη σημερινή συγκέντρωση της πλατείας Συντάγματος υπέρ της στήριξης του ΟΧΙ, στο δημοψήφισμα της προσεχούς Κυριακής.
Ο ΓΓ του ΕΠΑΜ μας εξουσιοδότησε να σας μεταφέρουμε και τα δικά του συγχαρητήρια για αυτήν τη μεγάλη ανταπόκρισή σας στο σημερινό κάλεσμα.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, που δεν πέρασε απαρατήρητο από κανέναν Επαμίτη, ότι τη σημερινή μας συγκέντρωση πλαισίωσαν πάρα πολλά πρώην μέλη και φίλοι του Μετώπου, που με τον τρόπο τους αυτό απέδειξαν ότι οι δεσμοί συντροφικότητας που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ μας είναι δυνατοί, πέρα από κάθε άλλη πικρία ή στενοχώρια.
Η σημερινή μαζική δράση του ΕΠΑΜ, ύστερα από πολύ καιρό, αποδεικνύει ότι ο κινηματικός χαραχτήρας του Μετώπου είναι το οξυγόνο του, η τροφή του, η δύναμή του, που δεν θα πρέπει με κανέναν τρόπο να παραμένει ανενεργός.
Οι ημέρες και οι στιγμές που έρχονται είναι πολύ κρίσιμες και επιβάλλεται να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε κόκκινο συναγερμό, αφού πολύ σύντομα θα ξανασυναντηθούμε ΟΛΟΙ μαζί και με άλλους πολλούς, στη νέα δράση που άρχισε ήδη να σχεδιάζεται.
Δημήτρης Κυπριώτης
Οργανωτικός Γραμματέας

Το «ΟΧΙ» που έσωσε την Ισλανδία από την καταστροφή, του Άρη Χατζηστεφάνου.

Το «ΟΧΙ» που έσωσε την Ισλανδία από την καταστροφή.

του Άρη Χατζηστεφάνου
Όταν ο λαός της Ισλανδίας κλήθηκε να αναλάβει την ευθύνη για τα προβλήματα μιας τράπεζας έθεσα το ζήτημα σε δημοψήφισμα. Και όχι μία φορά, αλλά δύο. Ήταν η πρώτη φορά που η δημοκρατική βούληση του λαού κρίθηκε σημαντικότερη από τα οικονομικά συμφέροντα των αγορών».
Τα λόγια του Ισλανδού προέδρου Ολάφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον αντηχούν ακόμη στα αυτιά των περίπου 300.000 κατοίκων της Ισλανδίας, που έσωσαν τη χώρα τους αρνούμενοι να πληρώσουν ένα απεχθές χρέος το οποίο δημιουργήθηκε σε βάρος τους και χωρίς τη συγκατάθεσή τους. «Αποφασίσαμε», εξηγούσε παλαιότερα ο Γκρίμσον, «να μη διασώσουμε τις τράπεζες και να τις αφήσουμε να καταρρεύσουν, επιβάλαμε ελέγχους στη ροή κεφαλαίων, υποτιμήσαμε το νόμισμα και δεν ακολουθήσαμε την πολιτική λιτότητας των υπόλοιπων χωρών».
Η επιτυχία της Ισλανδίας ήταν τόσο μεγάλη ώστε ακόμη και το ΔΝΤ αναγκάστηκε ύστερα από μερικά...
χρόνια να παραδεχτεί σε έκθεσή του ότι ο λόγος για τον οποίο η ισλανδική οικονομία αναπτύσσεται, όταν οι υπόλοιπες βυθίζονταν στην ύφεση, είναι ότι δεν ακολούθησε κανέναν από τους κανόνες που συνήθως προτείνουν οι θεσμοί.
Αναζητώντας εναγωνίως δικαιολογίες για να αμφισβητήσουν το success story της Ισλανδίας, οι οπαδοί των μνημονίων προωθούν την άποψη ότι «στην Ισλανδία οι τράπεζες συμπαρέσυραν τον υγιή δημόσιο τομέα ενώ στην Ελλάδα ο δημόσιος τομέας συμπαρέσυρε τις υγιείς τράπεζες».
Όπως απέδειξε όμως στο προκαταρκτικό της πόρισμα η Επιτροπή Αλήθειας Δημόσιου Χρέους, τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. Στην Ελλάδα, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο, οι κυβερνήσεις της λιτότητας μετέτρεψαν μια κρίση του ιδιωτικού τομέα σε δημοσιονομική, παρεμβαίνοντας για τη διάσωση τραπεζών που με βάση και τους πιο σκληρούς κανόνες της καπιταλιστικής οικονομίας θα έπρεπε να έχουν αφεθεί να καταρρεύσουν και να εθνικοποιηθούν αυτομάτως από το κράτος.
Δεκάδες μύθοι ακόμη επιχειρούν να αμφισβητήσουν τους τρεις πυλώνες που οδήγησαν στην επιτυχία της Ισλανδίας, δηλαδή την προσφυγή σε δημοψήφισμα, την απόφαση για αθέτηση πληρωμών ενός παράνομου και απεχθούς χρέους αλλά και την ικανότητα υποτίμησης του νομίσματος – καθώς η Ισλανδία δεν ήταν μέλος της ευρωζώνης. «Το ισλανδικό Δημόσιο ακολούθησε και αυτό πολιτική λιτότητας» υποστήριζε πριν από μερικές εβδομάδες αρθρογράφος των «New York Times», θεωρώντας ότι εντόπισε κάποια τρύπα στην εξήγηση της επιτυχίας. Είναι αλήθεια ότι το Ρέικιαβικ κατάφερε να περιορίσει δαπάνες του Δημοσίου αλλά το έκανε με τρόπο που προστάτευσε και ενίσχυσε τα ασθενέστερα στρώματα.
Μία από τις πρώτες αποφάσεις ήταν η αύξηση των δαπανών για την υγεία, προκειμένου να προληφθούν τα αυξημένα περιστατικά καρδιαγγειακών παθήσεων που συνήθως ακολουθούν τις μεγάλες οικονομικές κρίσεις. Λίγο αργότερα η κυβέρνηση προχώρησε και σε γενναίο κούρεμα των ιδιωτικών χρεών των νοικοκυριών και μικρών επιχειρήσεων, δίνοντας μια ισχυρή δόση οξυγόνου το οποίο επέστρεψε με πολλαπλασιαστικά οφέλη στην εθνική οικονομία.
Και φυσικά, αφού αμφισβήτησε έμπρακτα όλα όσα πρεσβεύει η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως την υποδούλωση χωρών στο χρέος, την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών και την ενίσχυση των τραπεζών σε βάρος των ανθρώπων και της κοινωνικής συνοχής, η Ισλανδία πήρε και την τελική απόφαση να διακόψει οριστικά τις διαδικασίες ένταξης στην Ε.Ε. Οι δρόμοι τους δεν ήταν πλέον απλώς ασύμπτωτοι, αλλά οδηγούσαν σε σύγκρουση αρχών και αξιών.
Εν τέλει όποιο και αν ήταν το ερώτημα που τέθηκε στην Ισλανδία -όσο βαθιά οικονομικό ή νομικό- η απάντηση ήταν: δημοκρατία. Τα δημοψηφίσματα έφεραν την αστική δημοκρατία της Ευρώπης όσο πιο κοντά γινόταν στην αληθινή δημοκρατία που οραματιζόταν η Ντολόρες Ιμπαρούρι όταν έλεγε την περίφημη φράση της: «Καλύτερα να πεθάνεις όρθιος παρά να ζήσεις για πάντα γονατιστός».
από το «efsyn.gr» μέσω του «Βαθύ Κόκκινο»

Monday, June 29, 2015

Επτά κρίσιμες ημέρες, του Πέτρου Παπακωνσταντίνου.

Επτά κρίσιμες ημέρες

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου
1. Το πρωί του Σαββάτου ο ελληνικός λαός ξύπνησε σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη. Το «όχι» του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του στο ιταμό τελεσίγραφο των δανειστών έβγαλε- επιτέλους- τη χώρα από την κινούμενη άμμο όπου την είχε βυθίσει ο κάκιστος συμβιβασμός της 20ής Φεβρουαρίου. Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σενάρια οικονομικής πολιορκίας, κοινωνικής πόλωσης και πολιτικής ανωμαλίας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Περνάμε απολύτως κρίσιμες ώρες, που απαιτούν απ’ όλους μας ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, καθολική στράτευση και κυρίως αποφασιστικότητα.
2. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου- όχι βέβαια στρατιωτικού, αλλά οικονομικού, πολιτικού και ψυχολογικού. Αυτόν τον πόλεμο δεν τον ξεκίνησαν ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του- ίσα ίσα, έκαναν το παν για να τον αποφύγουν, παραχωρώντας πολύτιμο πολιτικό έδαφος, χρήμα και...
χρόνο στον αντίπαλο. Τον πόλεμο τον ξεκίνησαν, από την επομένη κιόλας της 25ης Ιανουαρίου, οι ξένοι επικυρίαρχοι, με μια προσπάθεια μεταμοντέρνου πραξικοπήματος, που ενδέχεται να καταγραφεί από την Ιστορία ως πολιτικό πείραμα πρώτης γραμμής, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά ανάλογης σημασίας με εκείνο του Πινοτσέτ, εναντίον της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή. Από τα χαράματα του Σαββάτου, η ελληνική κυβέρνηση πήρε τα όπλα της και μπήκε κι αυτή σ’ έναν πόλεμο που δεν επέλεξε, αποφεύγοντας την ύστατη στιγμή την ταπεινωτική παράδοση. Όμως δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο η κυβέρνηση ή τα κόμματα που τη στηρίζουν. Τον πόλεμο μπορεί να τον δώσει πραγματικά και να τον κερδίσει μόνο ο οργανωμένος λαός. Η εβδομάδα προς το δημοψήφισμα είναι η πρώτη, καθοριστικής σημασίας για το μέλλον, μάχη αυτού του πολέμου. Εδώ θα κριθούν όλοι.
3. Το ψυχόδραμα της «διαπραγμάτευσης», που κράτησε πέντε μήνες, ήταν εν πολλοίς η σύγκρουση δύο αυταπατών. Η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης είχε την αυταπάτη ότι οι δανειστές θα υποχωρήσουν, έστω και την ύστατη στιγμή, προσφέροντας μια κακή μεν, πλην πολιτικά διαχειρίσιμη συμφωνία, αφενός μεν γιατί θα φοβούνταν το οικονομικό κόστος της ρήξης, αφετέρου δε λόγω των εσωτερικών τους αντιθέσεων ή και των αντιθέσεών τους με τις ΗΠΑ. Η πλευρά των δανειστών, συνηθισμένη από την εύκολη παράδοση των Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλου, πίστευε ότι και ο Αλέξης Τσίπρας είναι κουτάβι που γαυγίζει, αλλά δεν δαγκώνει. Ότι στο τέλος, με το πιστόλι του bankrun στον κρόταφο, θα παραδινόταν άνευ όρων και θα υπέγραφε μια συμφωνία που θα διέλυε την κυβέρνηση και το κόμμα του, για να δρομολογήσει τη μετατροπή ενός ακρωτηριασμένου ΣΥΡΙΖΑ σε νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, όμηρο των νέων κυβερνητικών του εταίρων, όπως το ΠΟΤΑΜΙ. Κι οι δύο πλευρές συμπεριφέρθηκαν σαν τους επιβάτες της κλινάμαξας, που δεν ξυπνούν παρά την ώρα της σύγκρουσης. Και η σύγκρουση ήρθε.
4. Μέχρι την τελευταία στιγμή, η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης έκανε το παν για να αποφύγει τη σύγκρουση. Η πρόταση των 47 σελίδων που κατέθεσε αποτελούσε Μνημόνιο με υφεσιακά μέτρα οκτώ δις ευρώ. Κρατούσε ωστόσο δύο στοιχεία που την έκαναν- ίσως- οριακά διαχειρίσιμη: κάποια στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη στον επιμερισμό των βαρών («να πληρώσουν οι πλούσιοι, και όχι τα συνήθη υποζύγια») και κάποια δέσμευση ουσιαστικής ελάφρυνσης για το χρέος. Το ισχυρότατατο μέτωπο ΔΝΤ- Σόιμπλε αφαίρεσε και τα δύο αυτά στοιχεία, καθιστώντας σαφέστατο ότι το πρόβλημά τους δεν ήταν οικονομικής, τεχνοκρατικής φύσης, αλλά ξεκάθαρα πολιτικό: να ταπεινωθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά ο Τσίπρας, η κυβέρνησή του και κυρίως ο ελληνικός λαός, αυτό το απείθαρχο στρατιωτάκι που δεν λέει να κάτσει στη σειρά του και βάζει τρελές ιδέες ανυπακοής και ανταρσίας στους υπόλοιπους υποτελείς. Με άλλα λόγια, εκβίασαν τον Αλέξη Τσίπρα να περάσει τον Ρουβίκωνα όχι μόνο χωρίς τα όπλα του, αλλά και χωρίς τα ρούχα του. Προς τιμήν του, δεν το έκανε.
5. ΑΝ γίνει το δημοψήφισμα και ΑΝ κερδηθεί- δύο πολύ μεγάλα ΑΝ- θα αποτελέσει δρόμο χωρίς γυρισμό, για την κυβέρνηση, το λαό και τη χώρα. Ήδη, με την προσωρινή έστω ρήξη με τους δανειστές, κάηκε και η απαράδεκτη πρόταση των 47 σελίδων και η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου. Η κυβέρνηση δεν δεσμεύεται από τίποτα, όπως δεν δεσμεύονται από τίποτα οι αντίπαλοι. Ο κόσμος που θα ψηφίσει ΟΧΙ στη συμφωνία των δανειστών θα ξέρει πάρα πολύ καλά, ανεξάρτητα από το περιορισμένο ερώτημα του δημοψηφίσματος, ότι το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ βρίσκεται ούτως η άλλως μπροστά μας και- είτε το βλέπει ως επιβεβλημένη, λυτρωτική έξοδο από το θάλαμο βασανιστηρίων του κ. Σόιμπλε, είτε ως το μη χείρον έναντι της αιώνιας λιτότητας- θα είναι έτοιμος να το αποδεχθεί αν καταστεί εκ των πραγμάτων αναγκαία. Το κυριότερο, τα καταιγιστικά γεγονότα της εβδομάδας που έρχεται, η πόλωση και οι συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα, θα παρασύρουν και τα δύο στρατόπεδα σε μια δίνη ριζοσπαστικοποίησης. Την 6η Ιουλίου θα βρεθούμε, ούτως ή άλλως, σε μια άλλη Ελλάδα, με μια άλλη Αριστερά και έναν άλλο λαό- για το καλύτερο ή το χειρότερο.
6. Ακριβώς γιαυτό το λόγο, οι δανειστές και τα ελληνικά κέντρα πραγματικής εξουσίας θα κάνουν το παν για να μη γίνει το δημοψήφισμα (κι αν δεν τα καταφέρουν, για να το κερδίσουν, επιστρατεύοντας κάθε νόμιμο και βρώμικο μέσο). Η απόφαση του Eurogroup για τερματισμό του προγράμματος και οαναμενόμενος τερματισμός του ELA στις τράπεζες, σημαίνουν απλούστατα επιτάχυνση τουbankrun, ώστε οι πολίτες να πάνε στις κάλπες με κλειστές τράπεζες και επιβολή capital controls (Το τελευταίο δεν είναι τόσο τραγικό: λίγοι θα υποφέρουν αν μπορούν να σηκώσουν από την τράπεζα «μόνο» 500 ευρώ τη μέρα, άλλωστε η Κύπρος δεν έζησε και την Αποκάλυψη με capital controls επί δύο χρόνια). Ο ιταμός αποκλεισμός Βαρουφάκη από τη συνεδρίαση του Eurogroup από τους Ντάισελμπλουμ- Σόιμπλε (τον οποίο αποδέχτηκαν, ρουφώντας τη μύτη τους, τα ανθρωπάκια που τους πλαισιώνουν) ήθελε να στείλει το μήνυμα ότι η Ελλάδα ήδη βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός ευρώ, για να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τους «αγανακτισμένους πολίτες». Οι Γάλλοι έχουν δικαίωμα να λένε ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα κι οι Βρετανοί έχουν δικαίωμα να κάνουν δημοψήφισμα με το ερώτημα της απόσυρσης από την ΕΕ, χωρίς κανείς να τολμά να αμφισβητήσει τη δημοκρατία και την κυριαρχία τους. Αλλά ένα ελληνικό δημοψήφισμα για μια εξοντωτική οικονομική συμφωνία είναι αιτία πολέμου.
Στην προσπάθεια ματαίωσης του δημοψηφίσματος και δημιουργίας κλίματος πολιτικής ανωμαλίας, Σαμαράς και Βενιζέλος προσπάθησαν να εμπλέξουν και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κ. Παυλόπουλος, ένας συντηρητικός πολιτικός, ο οποίος ωστόσο απέφυγε, παρά τις τρομερές πιέσεις, να βάψει τα χέρια του με αίμα το Δεκέμβρη του 2008, δεν διανοείται να περάσει στην πολιτική Ιστορία του τόπου σαν καινούργιος Γλύξμπουργκ των καινούργιων Ιουλιανών.
7. Σε κάθε περίπτωση, η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί. Η άθλια στάση των δανειστών και του ντόπιου υπηρετικού προσωπικού τους έχει συσσωρεύσει τεράστια οργή και ριζοσπαστικοποίηση σε ένα μεγάλο μέρος τόσο των εργατικών, όσο και των μεσαίων στρωμάτων που ασφυκτιούν. Το στρατόπεδο του ΟΧΙ διαθέτει τρία πολύ ισχυρά, στο συνδυασμό τους, χαρτιά- την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων απέναντι σε διεθνείς τοκογλύφους και Έλληνες ολιγάρχες, της δημοκρατίας απέναντι στους νεοπραξικοπηματίες και της εθνικής κυριαρχίας απέναντι σε όσους καθηλώνουν την Ελλάδα σε ρόλο αποικίας χρέους. Η ρήξη με το ιερατείο των Βρυξελλών θα προκαλέσει αναταραχή στις αγορές και σοβαρά πολιτικά προβλήματα των κυβερνώντων, ιδίως στις χώρες της περιφέρειας. Σε λίγο θα δουν ότι το ΟΧΙ δεν είναι το «Κούγκι» κάποιων απελπισμένων. Είναι, μπορεί να γίνει, όπλο σε ένα ασύμμετρο πόλεμο, από τον οποίο έχουν κι αυτοί πολλά να χάσουν.
8. Αυτό προϋποθέτει, πρώτον, αποφασιστικότητα και γερά νεύρα- κάτι που δεν έδειξαν οι δηλώσεις Βαρουφάκη από τις Βρυξέλλες, όπου εμφάνισε το δημοψήφισμα κάτι σαν απλό διαπραγματευτικό ατού, που μπορεί να αποσυρθεί ανά πάσα στιγμή, αν μας φέρουν κάτι σαν το κείμενο των 47 σελίδων.
Δεύτερον, αποφασιστικές κινήσεις της κυβέρνησης για τον έλεγχο από την πλευρά της της Τράπεζας της Ελλάδας και των συστημικών τραπεζών, ώστε να διαχειρισθεί, εν ανάγκη με έκτακτα μέτρα, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρισκόμαστε.
Τρίτον, την άμεση κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, με επιτροπές του «όχι» σε όλη την Ελλάδα, στηριγμένες στο σύνολο των μαχόμενων, λαϊκών δυνάμεων, με συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, εκστρατεία γειτονιά τη γειτονιά, δρόμο το δρόμο, σπίτι το σπίτι.
Τέταρτον, τις γενικές γραμμές του πολιτικού και κοινωνικού σχεδίου για την Ελλάδα της 6ης Ιουλίου: ο ελληνικός λαός είναι σε θέση να κατανοήσει την ανάγκη να αναλάβει ρίσκα, να σηκώσει άγκυρα για «αχαρτογράφητα νερά», όπως μας λένε, όταν η μόνη εναλλακτική λύση που του προσφέρουν είναι να μείνει εσαεί καθηλωμένος στα βρώμικα νερά, σ’ αυτό το λιμάνι της αγωνίας, όπου τον βομβαρδίζουν καθημερινά χωρίς να έχει έξοδο κινδύνου. Για να το κάνει, όμως, θα πρέπει τα ρίσκα που θα πάρει να είναι ανάλογα με τα οφέλη που θα προσδοκά, έτσι ώστε ο φόβος του άγνωστου να υπερκεραστεί από τη θετική ελπίδα μιας Ελλάδας της δικαιοσύνης και της κυριαρχίας, όπου ο ίδιος ο λαός της θα είναι καπετάνιος στο καράβι της ζωής του.

Εντάξει όχι, αλλά σε τι; του Καρτέσιου.

Εντάξει όχι, αλλά σε τι;

του Καρτέσιου
Βρίσκομαι στη δύσκολη θέση να ανακοινώσω στον εαυτό μου ότι θα συμμετέχω σ’ ένα δημοψήφισμα στο οποίο πρώτα καλούμαι να απαντήσω και στο τέλος θα μάθω την ερώτηση. Απομένουν εφτά μέρες πριν τη διεξαγωγή αυτού του δημοψηφίσματος. Ως τότε ελπίζω να γίνει ξεκάθαρο τι σημαίνει το «ναι» και τι το «όχι». Αν δε μάθω, πάλι «όχι» θα πάω να ψηφίσω, αλλά απλώς και μόνο επειδή έτσι μ’ αρέσει και επειδή το «ναι» το στηρίζει ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Στ. Θεοδωράκης και τα καρακόλια τους, οι τηλεοπτικοί σταθμοί.
Στις τελευταίες εκλογές ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και πίστεψα ότι έδωσα μια καθαρή εντολή στην κυβέρνηση. Στη συνέχεια τα πράγματα εξελίχτηκαν με τρόπο τέτοιο ώστε κι εγώ ακόμη να μην ξέρω τι εντολή έδωσα, τι περίμενα όταν ψήφιζα, πώς είναι μια «πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση».
Στη συνέχεια, είδα κάποια στιγμή τον κ. Τσίπρα να δίνει συνέντευξη και να ομολογεί ότι «εγώ ο ίδιος πήρα από τον πρόεδρο του Eurogroup  δέσμευση στις 20 Φεβρουαρίου -όταν συμφωνήσαμε στην παράταση της δανειακής σύμβασης- ότι θα αποκαταστήσει η ΕΚΤ το θέμα. Το λάθος ήταν ότι τον πιστέψαμε και δε ζητήσαμε έγγραφη επιβεβαίωση».
Κι όμως, ο κ. Τσίπρας επί 4 μήνες συνέχισε να διαπραγματεύεται το μέλλον μας με τους...
ανθρώπους που ο ίδιος δήλωσε ότι τον κορόιδεψαν και τον ξανακορόιδεψαν και τον ξαναεξαπάτησαν, ξαναεκβίασαν και ξαναπήραν πίσω τις υποσχέσεις τους. Αυτό δεν θα το καταλάβω ποτέ. Καταλαβαίνω όμως πολύ καλά για ποιο λόγο δεν έχω πλέον και ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον κ. Τσίπρα. Κρίμα, γιατί κάποτε φώναξα και «Μπράβο Τσίπρα». Δεν πειράζει. Αρκεί που ακόμη είναι ο αγαπημένος του λαού. Ό,τι θέλει ο λαός είναι σεβαστό. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της Δημοκρατίας, των εκλογών, του δημοψηφίσματος.
Το ερώτημα που δημιουργείται σήμερα είναι, ακόμη κι αν ο λαός ξέρει τι θέλει, ο κ. Τσίπρας ξέρει; Αν ξέρει, καλό και χρήσιμο θα είναι να μας εξηγήσει κάποια πράγματα, όπως για ποιο λόγο η κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις «έκανε συνεχώς υποχωρήσεις» σε τέτοιο σημείο ώστε «Αν διαβάσει κανείς την πρόταση της κυβέρνησης, θα πίστευε ότι είναι πρόταση των δανειστών». Μία πρόταση με μέτρα 8 δισ. ευρώ τα οποία «Προφανώς και είναι υφεσιακά». Οι προτάσεις μέσα σε εισαγωγικά είναι του υπουργού Οικονομικών, κ. Βαρουφάκη.
Όμως εγώ δεν είχα εμπιστευτεί τον κ. Τσίπρα για να διαπραγματευτεί μεγάλη ή μέτρια ύφεση, ούτε για να καταθέσει προτάσεις που θα έμοιαζαν με εκείνες των δανειστών. Το δείγμα διακυβέρνησης αυτών των μηνών με κάνει επιφυλακτικό και για το δημοψήφισμα. Αν, λοιπόν, ο λαός ψηφίσει το «ναι» στην πρόταση των δανειστών, ο κ. Τσίπρας θα την υπηρετήσει; Μα αν το κάνει, απλώς δεν θα είναι πρωθυπουργός αριστερής κυβέρνησης. Αν πάλι, δεν την υπηρετήσει, δεν θα σέβεται τη θέληση του λαού. Αν παραιτηθεί και ξαναγίνουν εκλογές, με ποια πρόταση και πρόγραμμα θα κατέβει ο ΣΥΡΙΖΑ; Με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ή με την πρόταση που έμοιαζε με εκείνη των δανειστών;
Από την άλλη, αν ο λαός ψηφίσει «όχι», τι ακριβώς απορρίπτει; Απορρίπτει μόνο τη συγκεκριμένη πρόταση – τελεσίγραφο των δανειστών ή γενικότερα τη λειτουργία της ευρωζώνης «που αντίκειται στις ιδρυτικές αρχές και αξίες της Ευρώπης. Στις αξίες του κοινού ευρωπαϊκού μας οικοδομήματος» με προτάσεις και πρακτικές που «παραβιάζουν ευθέως το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο και τα θεμελιώδη δικαιώματα: στην εργασία, την ισότητα και την αξιοπρέπεια, αποδεικνύουν ότι στόχος κάποιων εκ των εταίρων και των θεσμών, δεν είναι μια βιώσιμη και επωφελής συμφωνία για όλα τα μέρη, αλλά η ταπείνωση ολόκληρου του ελληνικού λαού»; Τα λόγια εντός εισαγωγικών είναι από το διάγγελμα του κ. Τσίπρα.
Εν ολίγοις, αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα είναι «όχι», τότε ο κ. Τσίπρας θα το ερμηνεύσει ως εντολή να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις μέχρι να πετύχει μία καλύτερη συμφωνία; Διότι αν το αντιληφθεί έτσι, τότε αυτομάτως το «όχι» μετατρέπεται σε «ναι στη συνέχιση της διαπραγμάτευσης με αυτούς που θέλουν να μας ταπεινώσουν». Αν συμβαίνει αυτό, τότε το διακύβευμα (sic) του δημοψηφίσματος είναι μεταξύ ενός «ναι σε όλα» και ενός «ναι σε λιγότερα», μεταξύ μιας μέτριας ή μεγάλης ταπείνωσης, οπότε είναι και τραγικό και θλιβερό και κωμικό το να μαλώνουμε.
Αν ένα πιθανό «όχι» θα εκληφθεί ως εντολή για απόλυτη ρήξη και πάμε γι’ άλλα, τότε θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο. Οι δηλώσεις κάποιων υπουργών κατά τη χθεσινή αποχώρησή τους από το Μαξίμου δήλωναν το ακριβώς αντίθετο, ότι δηλαδή στο δημοψήφισμα δεν τίθεται θέμα αποχώρησης από την ευρωζώνη, ούτε μπαίνει κάποιο ερώτημα «ναι ή όχι στο ευρώ». Παραθέτω τη δήλωση Κουρουμπλή: «Παραμένουμε στο ευρώ, στην Ευρώπη, διεκδικούμε μια συμφωνία που να δίνει προοπτική». Παραθέτω τη δήλωση Κατρούγκαλου: «Το δίλημμα δεν είναι “ναι ή όχι στο ευρώ”, αλλά «όχι» σε μια συμφωνία που καταβαραθρώνει τη χώρα σε μια σπείρα αργού θανάτου».
Από την άλλη, ο υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης, φεύγοντας τη νύχτα από το Μαξίμου και ερωτηθείς εάν στο ενδεχόμενο του «ναι» η κυβέρνηση θα υπογράψει νέο μνημόνιο, ξεκαθάρισε πως «όχι, θα κάνουμε διαπραγμάτευση για τους καλύτερους όρους αξιοπρεπούς επιβίωσης του ελληνικού λαού και του ελληνικού έθνους». Ο ίδιος άνθρωπος, λίγες ώρες αργότερα, το πρωί του Σαββάτου σε τηλεοπτική συνέντευξή του και στο ερώτημα τι θα γίνει αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι «όχι» απάντησε: «H χώρα έχει 100 τρόπους να συνεχίσει, μπορεί να ξαναγίνει μια συζήτηση με τους δανειστές μας, μήπως και θυμηθούν ότι υπάρχει μια Ευρώπη που έχει ομοσπονδιακά χαρακτηριστικά».
Δηλαδή και το «ναι» και το «όχι» εκλαμβάνονται ως εντολή του λαού για συνέχιση των συζητήσεων. Και να φανταστείτε τώρα ότι αυτοί οι υπουργοί είχαν προσωπική ενημέρωση από τον ίδιο τον πρωθυπουργό! Και φαίνονται να μη μπορούν να εξηγήσουν το λόγο του δημοψηφίσματος, ούτε τις διαφορές του «ναι» από το «όχι». Οπότε, εντάξει, «όχι» θα πάω να ψηφίσω, όμως θα το κάνω επειδή ακόμη σιχαίνομαι τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Στ. Θεοδωράκη και σε καμία περίπτωση επειδή εμπιστεύομαι τον κ. Τσίπρα.

Κουτσουμπέϊκο! Τακτική ηλιθίων ή… υπόπτων; του Κώστα Γιαννιώτη.

Κουτσουμπέϊκο! Τακτική ηλιθίων ή… υπόπτων;

του Κώστα Γιαννιώτη
Στη δίνη των ραγδαίων πολιτικών διεργασιών και εξελίξεων των δύο τελευταίων ημερών, κάποιοι δείχνουν να μην μπορούν να αντιληφθούν την ουσία της πραγματικότητας.
Περιχαρακωμένοι στο δικό τους μικρόκοσμο των ιδεοληπτικών σχημάτων-τοτέμ, σε μια φονταμενταλιστική λογική, μοιάζουν με ανθρώπους που φορούν παρωπίδες, οι οποίες τους περιορίζουν το οπτικό τους πεδίο και μάσκα που τους εμποδίζει να οσμιστούν την ανάσα της κοινωνίας.
Μια στάση που κατάντησε πάγια τακτική τους, σ` όλα αυτά τα πέντε χρόνια της β΄ κατοχής, που ζει ο τόπος μας. Μια τακτική που από μόνη της δημιουργεί απορίες, ερωτηματικά και….. υποψίες !

Μιλώ για τη στάση του ΚΚΕ, απέναντι στο δημοψήφισμα που εξήγγειλε η κυβέρνηση.
Από τη μια, πράττοντας σωστά, καταγγέλλει την κυβέρνηση για υποκριτική στάση και ψευτοαντιστασιακή πολιτική, αφού στο ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν περιλαμβάνει και τη δική της πρόταση των 8,5 δις.
Από την άλλη αρχίζει η ιλαροτραγωδία.
Παίρνοντας σαν αφορμή τη στάση αυτή της κυβέρνησης αρνείται τη συμμετοχή του στο ...
δημοψήφισμα (!!) αναιρώντας τον ίδιο τον εαυτό του σαν πολιτική οντότητα. Δείχνει να μη θυμάται τις ίδιες του τις εκτιμήσεις για το ΣΥΡΙΖΑ. Δίνει την εντύπωση ότι τώρα ανακάλυψε ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι άλλα περίμενε απ` αυτόν και άλλα του προέκυψαν στην πορεία. Μια στάση απατημένου συζύγου που βρέθηκε προ του ……. απροόπτου άσκησης της συζύγου του στην ….. ιππασία  μετά του ….. ευμόρφου γείτονος !!
Μήπως – παρά τον προεκλογικό καταγγελτικό τους λόγο - έτρεφαν κρυφές αυταπάτες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναδείκνυε σαν κυρίαρχο παράγοντα το λαό και θα εγκαθίδρυε ….. λαϊκή δημοκρατία ; Μήπως ανέμεναν να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ τα άρματα και τα βουνά, παρέα με τους  Σταθάκηδες, Τσακαλώτους ( σ.σ. μετόχους της JP MORGAN, της BLACK ROCK και της ‘’ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ’’) ;
Τι περισσότερο περίμεναν από το ΣΥΡΙΖΑ πέρα από το να αποτελέσει έναν νέο διαχειριστή της ίδιας κατοχικής πολιτικής, μέσα στα πλαίσια της ….. ‘’συνέχειας του κράτους’’ και της…… ‘’ευρωπαϊκής οικογένειας’’, κατά τις ρήσεις του κ. Τσίπρα και τις επιθυμίες των κυρίαρχων κύκλων ;
Αν λοιπόν αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτός είναι ο νέος διαχειριστής της προϋπάρχουσας κατάστασης, αλλά σου δώσει – για τους δικούς του μικροκομματικούς λόγους – την ευκαιρία να βροντοφωνάξεις στους κατακτητές ΟΧΙ, εσύ θα το αρνηθείς γιατί δεν σου κάνει τη χάρη να σου φέρει και το…… σοσιαλισμό που ονειρεύεσαι ; Χαράς ευαγγέλια για το ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ!!
Με τη λογική αυτή που κουβαλούν οι κύριοι του Περισσού φτύνουν, στην πράξη, τους χιλιάδες ήρωες του ιστορικού ΚΚΕ, του ηρωικού αυτού κόμματος, του οποίου καμώνονται ότι είναι συνεχιστές. Φτύνουν όλους αυτούς που δραπέτευσαν κατά εκατοντάδες από τις φυλακές για να υπερασπιστούν όχι το καθεστώς, που τους κυνήγησε και τους φυλάκισε, αλλά τη μαρτυρική ΠΑΤΡΙΔΑ από την εισβολή των ορδών του φασισμού και του ναζισμού.
Βλέπεις αυτοί οι αγνοί πατριώτες ήταν πραγματικοί κομμουνιστές και δεν έθεσαν προαπαιτούμενα για να δώσουν τη ζωή τους στο μέγιστο καθήκον της υπεράσπισης της ΠΑΤΡΙΔΑΣ ! Ονειρεύονταν τη λαοκρατία, αλλά σε κείνο το στάδιο έταξαν άλλο σκοπό. Να κρατήσουν ζωντανή και ελεύθερη τη χώρα τους.
Γιατί γνώριζαν καλύτερα από τον Κουτσούμπα πως αν δεν έχεις χώρο να αναφερθείς, κατοίκους που να ζουν ελεύθεροι σ` αυτόν το χώρο, με κοινά όνειρα, διεκδικήσεις, αγώνες, κατακτήσεις και δικαιώματα, τότε δεν έχεις χώρα, δεν έχεις λαό, δεν έχεις πατρίδα. Τότε δεν μπορείς να ονειρεύεσαι ούτε λαοκρατίες ούτε σοσιαλισμούς, ούτε …… κολοκύθια με τη ρίγανη !
Σήμερα η πατρίδα βρίσκεται σε κίνδυνο και πάλι. Το διακύβευμα αυτή τη στιγμή δεν είναι το είδος του πολιτεύματος που χρειάζεται αυτός ο τόπος, αλλά η σωτηρία αυτής της χώρας από την επιδρομή των αρπακτικών, για να εξακολουθήσουμε να έχουμε πατρίδα και να διατηρήσουμε την πολυτέλεια να συζητήσουμε αύριο και για το είδος του πολιτεύματος. Και για να σωθεί αυτή η πατρίδα, είναι πολύτιμη και η παραμικρή ανάσα που μπορεί να πάρει ο λαός, και η παραμικρή κραυγή που μπορεί να εκστομίσει κατά των κατακτητών. Γιατί αυτή η κραυγή θα είναι πολεμική κραυγή, ενός λαού πονεμένου και γονατισμένου.
Οι κατακτητές και οι ντόπιοι αντιπρόσωποί τους (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ ) το γνωρίζουν αυτό καλύτερα – ίσως – από τον Κουτσούμπα, γι` αυτό και όρμησαν ουρλιάζοντας σαν τους λυσσασμένους λύκους να ακυρώσουν κάθε δικαίωμα του λαού να εκφράσει άποψη. Φοβούνται τη γνώμη του, αλλά πιο πολύ φοβούνται μη νιώσει ο λαός τη δύναμή του και του γίνει κουσούρι να προεκτείνει τις απαιτήσεις του.
Οι μόνοι που δεν το καταλαβαίνουν – ή προσποιούνται πως δεν το καταλαβαίνουν ; - είναι ο Κουτσούμπας και τα παλικάρια του.
Μέσα από το θρησκοληπτικό καλειδοσκόπιο από το οποίο διαμορφώνει αντίληψη για την πολιτική πραγματικότητα - και σύμφωνα με την οποία πολιτεύεται – το ΚΚΕ σήμερα δίνει, εκούσια (;) ή ακούσια, ανάσα στο ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ των υποταγμένων ευρολάγνων. Δημιουργεί κλίμα εναντίον τού δημοψηφίσματος και – στην ουσία – καλεί τους οπαδούς του σε αποχή απ` αυτό.
Με τη στάση του αυτή αφαιρεί, από την αναμενόμενη βροντερή φωνή του λαού στο ΟΧΙ, χιλιάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών που θα πρόσθεταν τη φωνή τους στο ΟΧΙ προς τους κατακτητές. Λάθος ; Σκοπιμότητα ; Μια νέα Βάρκιζα ή άλλο ένα ‘’λάθος’’ τύπου ΕΔΑ της δεκαετίας του εξήντα;
Η ιστορία θα τους κρίνει ! Αυστηρά !
Ας κρατήσουν, λοιπόν, τους οπαδούς τους μακριά από την ανάσα και τα ‘’θέλω’’ της κοινωνίας. Ας περιμένουν τη μέρα που θα συννεφιάσει και θα βρέξει σοσιαλισμό, για να λυθούν τα προβλήματα όσων θα έχουν απομείνει ζωντανοί σ` αυτή τη χώρα ( αν υπάρχει κι αυτή ). Μέχρι τότε, ούτε κιχ ο λαός!!  Τσιμουδιά!! Να μην εκφράσει την απέχθεια και το μίσος του κατά των κατακτητών, αφού αυτό δεν καλύπτει τα πρωτόκολλα του Περισσού.
Έτσι μπράβο, παιδιά του Κουτσούμπα!!
Βουλώστε κάθε τρύπα, μέσα από την οποία μπορεί να ακουστεί η φωνή του λαού και τα ‘’θέλω’’ του, αφού απ` αυτή την τρύπα δε χωρά να περάσει ο ‘’σοσιαλισμός’’ σας και η ‘’λαοκρατία’’ σας.
Να θυμάστε όμως ότι απ` αυτή τη μικρή τρυπούλα, που εσείς προσπαθείτε να βουλώσετε, παίρνει ανάσα ο λαός, συντηρείται ζωντανό το όραμα και η ελπίδα του για ριζική ανατροπή και λύση. Απ` αυτή την τρυπούλα του δημοψηφίσματος μπορεί και θα περάσει βροντερό το ΟΧΙ, είτε το θέλετε είτε όχι. Και ποιος ξέρει ! Μπορεί να είναι τόσο βροντερό και βίαιο που ίσως κάνει την τρυπούλα….. τρυπάρα !!
Μέχρι τότε, εσείς στο…. εκκλησάκι σας, εκεί στο μοναστήρι του Περισσού, απολαύστε τις επιδοτήσεις (από το σύστημα το οποίο… ‘’αντιπαλεύετε’’) και τις παχυλές βουλευτικές αποζημιώσεις. Γιατί αν πάρει ανάσα ο λαός, αν αναθαρρήσει μέσα από αυτό το βροντερό του ΟΧΙ, αν ανακαλύψει τις δυνάμεις που έχει κι ανοίξει άλλες προοπτικές, τότε – ποιος ξέρει – μπορεί να σας κόψει τις κρατικές επιδοτήσεις και τους παχυλούς βουλευτικούς μισθούς !

Να θυμάστε όλοι εσείς! Το όλα ή τίποτε, στην πολιτική, είναι η θεωρία των ηλιθίων ή των υπόπτων!!

Europe’s Attack On Greek Democracy, by Joseph Stiglitz.

Europe’s Attack On Greek Democracy

Joseph Stiglitz, Greek Democracy
Joseph Stiglitz
The rising crescendo of bickering and acrimony within Europe might seem to outsiders to be the inevitable result of the bitter endgame playing out between Greece and its creditors. In fact, European leaders are finally beginning to reveal the true nature of the ongoing debt dispute, and the answer is not pleasant: it is about power and democracy much more than money and economics.
Of course, the economics behind the program that the “troika” (the European Commission, the European Central Bank, and the International Monetary Fund) foisted on Greece five years ago has been abysmal, resulting in a 25% decline in the country’s GDP. I can think of no depression, ever, that has been so deliberate and had such catastrophic consequences: Greece’s rate of youth unemployment, for example, now exceeds 60%.
It is startling that the troika has refused to accept responsibility for any of this or admit how bad its forecasts and models have been. But what is even more surprising is that Europe’s leaders have not even learned. The troika is still demanding that Greece achieve a primary budget surplus (excluding interest payments) of 3.5% of GDP by 2018.
Economists around the world have condemned that target as punitive, because aiming for it will inevitably result in a deeper downturn. Indeed, even if Greece’s debt is restructured beyond anything imaginable, the country will remain in depression if voters there commit to the troika’s target in the snap referendum to be held this weekend.
In terms of transforming a large primary deficit into a surplus, few countries have accomplished anything like what the Greeks have achieved in the last five years. And, though the cost in terms of human suffering has been extremely high, the Greek government’s recent proposals went a long way toward meeting its creditors’ demands.
We should be clear: almost none of the huge amount of money loaned to Greece has actually gone there. It has gone to pay out private-sector creditors – including German and French banks. Greece has gotten but a pittance, but it has paid a high price to preserve these countries’ banking systems. The IMF and the other “official” creditors do not need the money that is being demanded. Under a business-as-usual scenario, the money received would most likely just be lent out again to Greece.
But, again, it’s not about the money. It’s about using “deadlines” to force Greece to knuckle under, and to accept the unacceptable – not only austerity measures, but other regressive and punitive policies.
But why would Europe do this? Why are European Union leaders resisting the referendum and refusing even to extend by a few days the June 30 deadline for Greece’s next payment to the IMF? Isn’t Europe all about democracy?
In January, Greece’s citizens voted for a government committed to ending austerity. If the government were simply fulfilling its campaign promises, it would already have rejected the proposal. But it wanted to give Greeks a chance to weigh in on this issue, so critical for their country’s future wellbeing.
That concern for popular legitimacy is incompatible with the politics of the eurozone, which was never a very democratic project. Most of its members’ governments did not seek their people’s approval to turn over their monetary sovereignty to the ECB. When Sweden’s did, Swedes said no. They understood that unemployment would rise if the country’s monetary policy were set by a central bank that focused single-mindedly on inflation (and also that there would be insufficient attention to financial stability). The economy would suffer, because the economic model underlying the eurozone was predicated on power relationships that disadvantaged workers.
And, sure enough, what we are seeing now, 16 years after the eurozone institutionalized those relationships, is the antithesis of democracy: Many European leaders want to see the end of Prime Minister Alexis Tsipras’s leftist government. After all, it is extremely inconvenient to have in Greece a government that is so opposed to the types of policies that have done so much to increase inequality in so many advanced countries, and that is so committed to curbing the unbridled power of wealth. They seem to believe that they can eventually bring down the Greek government by bullying it into accepting an agreement that contravenes its mandate.
It is hard to advise Greeks how to vote on July 5. Neither alternative – approval or rejection of the troika’s terms – will be easy, and both carry huge risks. A yes vote would mean depression almost without end. Perhaps a depleted country – one that has sold off all of its assets, and whose bright young people have emigrated – might finally get debt forgiveness; perhaps, having shriveled into a middle-income economy, Greece might finally be able to get assistance from the World Bank. All of this might happen in the next decade, or perhaps in the decade after that.
By contrast, a no vote would at least open the possibility that Greece, with its strong democratic tradition, might grasp its destiny in its own hands. Greeks might gain the opportunity to shape a future that, though perhaps not as prosperous as the past, is far more hopeful than the unconscionable torture of the present.
I know how I would vote.

A Rule Of Law For Sovereign Debt, by Joseph E. Stiglitz and Martin Guzman.

A Rule Of Law For Sovereign Debt

Joseph Stiglitz
Joseph Stiglitz
Governments sometimes need to restructure their debts. Otherwise, a country’s economic and political stability may be threatened. But, in the absence of an international rule of law for resolving sovereign defaults, the world pays a higher price than it should for such restructurings. The result is a poorly functioning sovereign-debt market, marked by unnecessary strife and costly delays in addressing problems when they arise.
We are reminded of this time and again. In Argentina, the authorities’ battles with a small number of “investors” (so-called vulture funds) jeopardized an entire debt restructuring agreed to – voluntarily – by an overwhelming majority of the country’s creditors. In Greece, most of the “rescue” funds in the temporary “assistance” programs are allocated for payments to existing creditors, while the country is forced into austerity policies that have contributed mightily to a 25% decline in GDP and have left its population worse off. In Ukraine, the potential political ramifications of sovereign-debt distress are enormous.
Martin Guzman
Martin Guzman
So the question of how to manage sovereign-debt restructuring – to reduce debt to levels that are sustainable – is more pressing than ever. The current system puts excessive faith in the “virtues” of markets. Disputes are generally resolved not on the basis of rules that ensure fair resolution, but by bargaining among unequals, with the rich and powerful usually imposing their will on others. The resulting outcomes are generally not only inequitable, but also inefficient.
Those who claim that the system works well frame cases like Argentina as exceptions. Most of the time, they claim, the system does a good job. What they mean, of course, is that weak countries usually knuckle under. But at what cost to their citizens? How well do the restructurings work? Has the country been put on a sustainable debt path? Too often, because the defenders of the status quo do not ask these questions, one debt crisis is followed by another.
Greece’s debt restructuring in 2012 is a case in point. The country played according to the “rules” of financial markets and managed to finalize the restructuring rapidly; but the agreement was a bad one and did not help the economy recover. Three years later, Greece is in desperate need of a new restructuring.
Distressed debtors need a fresh start. Excessive penalties lead to negative-sum games, in which the debtor cannot recover and creditors do not benefit from the larger repayment capacity that recovery would entail.
The absence of a rule of law for debt restructuring delays fresh starts and can lead to chaos. That is why no government leaves it to market forces to restructure domestic debts. All have concluded that “contractual remedies” simply do not suffice. Instead, they enact bankruptcy laws to provide the ground rules for creditor-debtor bargaining, thereby promoting efficiency and fairness.
Sovereign-debt restructurings are even more complicated than domestic bankruptcy, plagued as they are by problems of multiple jurisdictions, implicit as well as explicit claimants, and ill-defined assets upon which claimants can draw. That is why we find the claim by some – including the US Treasury – that there is no need for an international rule of law so incredible.
To be sure, it may not be possible to establish a full international bankruptcy code; but a consensus could be reached on many issues. For example, a new framework should include clauses providing for stays of litigation while the restructuring is being carried out, thus limiting the scope for disruptive behavior by vulture funds.
It should also contain provisions for lending into arrears: lenders willing to provide credit to a country going through a restructuring would receive priority treatment. Such lenders would thus have an incentive to provide fresh resources to countries when they need them the most.
There should be agreement, too, that no country can sign away its basic rights. There can be no voluntary renunciation of sovereign immunity, just as no person can sell himself into slavery. There also should be limits on the extent to which one democratic government can bind its successors.
This is particularly important because of the tendency of financial markets to induce short-sighted politicians to loosen today’s budget constraints, or to lend to flagrantly corrupt governments such as the fallen Yanukovych regime in Ukraine, at the expense of future generations. Such a constraint would improve the functioning of sovereign-debt markets by inducing greater due diligence in lending.
A “soft law” framework containing these features, implemented through an oversight commission that acted as a mediator and supervisor of the restructuring process, could resolve some of today’s inefficiencies and inequities. But, if the framework is to be consensual, its implementation should not be based at an institution that is too closely associated with one side of the market or the other.
This means that regulation of sovereign-debt restructuring cannot be based at the International Monetary Fund, which is too closely affiliated with creditors (and is a creditor itself). To minimize the potential for conflicts of interest, the framework could be implemented by the United Nations, a more representative institution that is taking the lead on the matter, or by a new global institution, as already suggested in the 2009 Stiglitz Report on reforming the international monetary and financial system.
The crisis in Europe is just the latest example of the high costs – for creditors and debtors alike – entailed by the absence of an international rule of law for resolving sovereign-debt crises. Such crises will continue to occur. If globalization is to work for all countries, the rules of sovereign lending must change. The modest reforms we propose are the right place to start.

Χαρείτε τους...δια χειρός βαρβιτσιώτη:NON PAPER | ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.



29.06.2015


NON PAPER

Δημοψήφισμα: Τι σημαίνει το «ΝΑΙ» και τι το «ΟΧΙ»

ΝΑΙ, σημαίνει :

·         ΝΑΙ στην Ευρώπη και στην Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
·         ΝΑΙ στη διασφάλιση των καταθέσεων και άνοιγμα των τραπεζών.
·         ΝΑΙ στη διασφάλιση απρόσκοπτης παροχής μισθών και συντάξεων στους πολίτες.
·         ΝΑΙ στη διασφάλιση των προγραμμάτων της Ευρώπης, όπως το ΕΣΠΑ και οι αγροτικές επιδοτήσεις, που συνολικά φέρνουν στη χώρα πάνω από 43 δις ευρώ, έως το 2020.
·         ΝΑΙ στη συμμετοχή σε αναπτυξιακά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως το «πακέτο Γιουνκέρ» που προβλέπει 35 δις για την ελληνική οικονομία έως το 2020.
·         ΝΑΙ στην επιστροφή της χώρας και της οικονομίας στην ομαλότητα και την κανονικότητα.
·         ΝΑΙ στη διασφάλιση ρευστότητας για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.
·         ΝΑΙ σε ισχυρή γεωπολιτική θέση, με ό, τι αυτό σημαίνει στο διαρκώς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
·         ΝΑΙ στην οικονομική σταθερότητα, προϋπόθεση απαραίτητη για την προσέλκυση διεθνών επενδύσεων.
·         ΝΑΙ στη διασφάλιση της χρηματοδότησης της χώρας, που δεν είναι εφικτή από άλλη πηγή χρηματοδότησης, πλην της Ευρώπης.
·         ΝΑΙ στη διαφύλαξη και ισχυροποίηση του εθνικού πυλώνα και της πιο βασικής πηγής εσόδων για τη χώρα, του Τουρισμού.

ΟΧΙ σημαίνει:
·         ΟΧΙ, σημαίνει αδυναμία ανταπόκρισης στις διεθνείς οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας, άρα χρεοκοπία.
·         ΟΧΙ, σημαίνει έξοδος από το Ευρώ. Η μετάβαση στη δραχμή θα είναι ένα απότομο σοκ με απρόβλεπτες, χαοτικές συνέπειες για την οικονομία και τους πολίτες.
·         ΟΧΙ, σημαίνει έξοδος από την Ευρώπη, άρα απώλεια των πόρων από το ΕΣΠΑ και τις αγροτικές επιδοτήσεις που συνολικά ξεπερνούν τα 43 δις.
·         ΟΧΙ, σημαίνει αποκλεισμός από κάθε άλλο αναπτυξιακό πακέτο της Ευρώπης, όπως το «Πακέτο Γιούνκερ», που προβλέπει 35 δις για την Ελλάδα έως το 2020 .
·         ΟΧΙ, σημαίνει διακοπή έργων υποδομών (δρόμοι, γέφυρες, πλατείες και έργα αστικής ανάπλασης χρηματοδοτούμενα από το ΕΣΠΑ).
·         ΟΧΙ, σημαίνει νέα εκτίναξη του δημόσιου χρέους. Ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας υπόκειται σε μη ελληνικό δίκαιο και είναι αδύνατο να μετατραπεί σε εθνικό νόμισμα με ένα απλό νόμο από την ελληνική Βουλή. Επομένως, σε δραχμικούς όρους το χρέος θα αυξηθεί αντίστοιχα με το ύψος της υποτίμησης, με την επιπλέον επιβάρυνση των κεφαλαίων που έχουν χρησιμοποιηθεί από τον ELA.
·         ΟΧΙ, σημαίνει κατάρρευση των τραπεζών και απώλεια καταθέσεων.
·         ΟΧΙ, σημαίνει αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων.
·         ΟΧΙ, σημαίνει ότι δεν διαγράφονται τα δάνεια, αλλά αντίθετα θα καταστεί πιο δύσκολη η αποπληρωμή τους, αφού θα εκτοξευθούν τα επιτόκια τους και θα υποτιμηθούν οι μισθοί.
·         ΟΧΙ, σημαίνει κούρεμα ή μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμή, άρα απώλεια μεγάλου μέρους τους λόγω των συνεχών υποτιμήσεων.
·         ΟΧΙ, σημαίνει κλείσιμο επιχειρήσεων και απώλεια θέσεων εργασίας. Επιχειρήσεις εισαγωγής και εμπορίου πρώτων υλών, αυτοκινήτων, ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών, τροφίμων, φαρμάκων, μηχανημάτων, ρουχισμού θα καταρρεύσουν, αφού θα εισπράττουν δραχμές και θα πρέπει να πληρώνουν ή θα χρωστούν ήδη ευρώ.
·         ΟΧΙ, σημαίνει τριτοκοσμικός πληθωρισμός που θα δημιουργηθεί από την υποτίμηση δραχμής και θα φτάσει την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων στα τάρταρα. Σε λίγο καιρό οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι θα δουν να χάνεται πάνω από το μισό του σημερινού εισοδήματός τους.
·         ΟΧΙ, σημαίνει εξευτελισμός των τιμών της ακίνητης περιουσίας των Ελλήνων και μετατροπή της σε βορά σε διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους. Εισβολή, δηλαδή, ξένων επενδυτών -αρπαχτικών, οι οποίοι θα αποκτήσουν σε εξευτελιστικές τιμές επιχειρήσεις, ακίνητα, κομμάτια δημόσιας περιουσίας κτλ. Θα λάβει χώρα, αυτό που απεύχονται όλοι, το ξεπούλημα της χώρας, που σήμερα επικαλούνται οι θιασώτες της δραχμής.
·         ΟΧΙ, σημαίνει ότι ο πλούτος γι’ αυτούς που έχουν τις περιουσίες τους στο εξωτερικό θα πολλαπλασιαστεί, τη στιγμή που οι καταθέσεις των μικρομεσαίων θα εξανεμιστούν. Ο πληθωρισμός και οι συνεχείς υποτιμήσεις θα μεγαλώνουν το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ενώ θα δημιουργηθούν καινούργιες τάξεις νεόπλουτων που θα έχουν πρόσβαση σε συνάλλαγμα.
·         ΟΧΙ, σημαίνει ότι η  ανταγωνιστικότητα δεν θα βελτιωθεί, αφού οι εγχωρίως παραγόμενες πρώτες ύλες είναι ελάχιστες σε σχέση με τις εισαγόμενες, που θα γίνουν πανάκριβες, ενώ οι μισθοί, λόγω πληθωρισμού, θα συνεχίσουν πλασματικά να αυξάνονται. Άρα, το κόστος παραγωγής δεν θα μειωθεί σε βαθμό αντίστοιχο με το ύψος της υποτίμησης.
·         ΟΧΙ, σημαίνει ότι οι ελληνικές επιχειρήσεις θα χάσουν την πρόσβαση σε διεθνή χρηματοδότηση, ενώ θα κληθούν να καταβάλλουν πληρωμές σε ρευστό για εισαγωγές, αντιμετωπίζοντας υπερβολικά υψηλό κόστος δανεισμού.
·         ΟΧΙ, σημαίνει δραματική συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ, με τις εκτιμήσεις να κυμαίνονται γύρω στο 50% ή ενδεχομένως και περισσότερο.
·         ΟΧΙ σημαίνει διατάραξη της δημόσιας ασφάλειας, καθώς η κοινωνική αστάθεια θα προκαλέσει αυξημένα κρούσματα εγκληματικότητας.
·         ΟΧΙ, σημαίνει ότι η Ελληνική Ακτοφυλακή και η Ελληνική Αστυνομία θα αποστερηθούν τους αναγκαίους πόρους από τα Ευρωπαϊκά Ταμεία και τον Frontex, για την αντιμετώπιση της τεράστιας πίεσης που δέχεται η χώρα από τα κύματα των παράνομων μεταναστών.
·         ΟΧΙ, σημαίνει ότι τα νοσοκομεία, τα σχολεία και οι δημόσιες υπηρεσίες στο σύνολο τους θα υπολειτουργούν παρέχοντας περιορισμένες και υποβαθμισμένες υπηρεσίες στον πολίτη.
·         ΟΧΙ, σημαίνει ότι υποβαθμίζονται αυτόματα οι  κοινωνικές δομές των δήμων και των περιφερειών ( πχ Βοήθεια στο Σπίτι, Κοινωνικό Παντοπωλείο, Κοινωνικό Ιατρείο, φύλαξη παιδιών σε παιδικούς σταθμούς χρηματοδοτούμενους από το ΕΣΠΑ, προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, επιδόματα πρόνοιας χρηματοδοτούμενα από την Ευρώπη).
·         ΟΧΙ, σημαίνει έλλειψη βασικών αγαθών για τον πολίτη και την καθημερινότητα του, μεταξύ των οποίων, φάρμακα και καύσιμα.
·         ΟΧΙ, σημαίνει διπλωματική και οικονομική απομόνωση της Ελλάδας, η οποία όντας σε πολύ δυσχερή θέση δε θα μπορεί να παρακολουθήσει τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, καθώς και τυχόν προκλήσεις από άσπονδους γείτονες.

Γραμματέας Στρατηγικού Σχεδιασμού,
Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης

The day the euro died.

http://www.forbes.com/sites/francescoppola/2015/06/29/the-day-the-euro-died/2/

The last and most damaging of the leaks was given to Robert Peston of the BBC on the morning of Sunday June 28th. The choice of both media institution and reporter is significant: Robert Peston’s reporting of Northern Rock’s liquidity problems in September 2007 famously caused a run on the bank. And Peston did it again. He reported IN ADVANCE of the ECB governing council’s decision that the ECB was going to “turn off” ELA. By the time the ECB announced its decision, some hours later, Greek ATMs were rapidly running out of cash.
Where the leak to Robert Peston came from we do not know. But front-running the ECB governing council’s decision is tantamount to spreading rumors to start a bank run, which is illegal in most Eurozone countries (though apparently not in Germany). And since the Eurosystem is responsible for ensuring financial stability, deliberately starting a bank run is a major breach of the mandate of both the ECB and the national central banks. Whoever leaked this should be summarily dismissed.
Anyway, wherever it came from, it was clearly intended to force Greece to impose a bank holiday and capital controls. And it achieved its objective.
Late in the afternoon of Sunday June 28th, the ECB announced that it would freeze ELA funding for Greek banks at its current level, although it didn’t seem too happy about it:
--
  
José Manuel Sousa

Sunday, June 28, 2015

ΕΔΩ και ΤΩΡΑ ο Ελληνικός Λαός δίνει την απάντησή του.

ΕΔΩ και ΤΩΡΑ ο Ελληνικός Λαός δίνει την απάντησή του



Του Δημήτρη Κυπριώτη

Η Ελλάδα, οι Έλληνες έρχονται από τα βάθη της ιστορίας και θα πάνε πολύ πιο μακριά από εκεί που υπολογίζουν κάποιοι να τους τελειώσουν. Έμαθαν να αγωνίζονται και να πολεμούν για τα ιδανικά της ελευθερίας και της Εθνικής ανεξαρτησίας, έστω και αν πολλές φορές προδόθηκαν από τα ντόπια πολιτικά και άλλα συμφέροντα που συμμάχησαν με τις  ξένες δυνάμεις.

Ο Ελληνισμός έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα γνώσεις και πολιτισμό και δεν είναι δυνατόν να προσπαθούν, αυτά τα μοναδικά επιτεύγματα για την ίδια την ανθρωπότητα, να τα εκμηδενίσουν οι επί αιώνες απολίτιστοι και  γνωστοί παραχαράκτες της Ελληνικής παιδείας.

Η Ελλάδα με την ιδιαίτερη   γεωστρατηγική της θέση, που αποτελεί μοναδικό σημείο σταθερότητας στο τρίγωνο ανασφάλειας της ευρύτερης περιοχής,  δεν είναι δυνατό να αποσταθεροποιηθεί για την εξυπηρέτηση άλλων εξωγενών δυνάμεων. Ο Λαός έχει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και  δεν θα επιτρέψει τη διασάλευση  της συνοχής του, μέσα από προγράμματα φτωχοποίησης που του έχουν υποβάλει. Αυτό πρέπει σταματήσει ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!

Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα, που οι πολιτικές όμως της ΕΕ που εφαρμόστηκαν είχαν μοναδικό σκοπό να εξαφανίσουν τη βιομηχανία, τη βιοτεχνία, τη μικροεπιχείρηση, τη γεωργία αλλά και κάθε παραγωγικό ιστό της χώρας, ώστε σήμερα η Πατρίδα μας να βρίσκεται με την πλάτη στο τοίχο και να ζητάνε οι τοκογλύφοι- εταίροι- να αρπάξουν και αυτήν την κρατική της υπόσταση.

Τώρα  ήρθε η ώρα να δώσουν οι Έλληνες την απάντησή τους!

Με τη σημερινή απόφαση της κυβέρνησης για δημοψήφισμα, ο Λαός θα κάνει και πάλι το καθήκον του βροντοφωνάζοντας ένα μεγάλο ΟΧΙ. Ένα όχι όμως που πρέπει να έχει συνέχεια, για να ολοκληρωθεί  ο θρίαμβος της λαϊκής κυριαρχίας.

ΌΧΙ στο δημοψήφισμα πρέπει να σημάνει για την κυβέρνηση ότι ο περήφανος Λαός μας δεν ανέχεται και δεν καταλαβαίνει από τελεσίγραφα και κάθε είδους πιέσεις. Σημαίνει ότι δίνει εντολή στην κυβέρνησή του, όχι απλά να αρνηθεί το σχέδιο μέτρων που της έφεραν να υπογράψει οι πιστωτές, αλλά και αυτό των 47 σελίδων που η ίδια η κυβέρνηση τους κατέθεσε, όπως και κάθε άλλο σχέδιο που θα είναι προϊόν της όποιας διαπραγμάτευσης με δανειστές.   

Η λύση, στην κατάσταση που έφεραν την Ελλάδα οι πολιτικές της υποτέλειας, δεν είναι ο μονόδρομος της λιτότητας και του Ευρώ. Δεν είναι η υποτέλεια στα κελεύσματα της τρόικας και των ξένων πατρώνων.   Η λύση πρέπει να είναι αυτή που με οδηγό  την περήφανη απάντηση που θα έχει το δημοψήφισμα του Λαού,  θα οδηγεί:

 Στη καταγγελία των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων

 Στη μη αποδοχή του χρέους και τη μονομερή διαγραφή στο σύνολό του

 Στην κατάργηση του ευρώ και στην επιστροφή στη νέα δραχμή

 Στην κοινωνική δικαιοσύνη

 Στην ευημερία του Ελληνικού Λαού.

Ένα δημοψήφισμα που τρέμουν όλοι, ακόμη και η ίδια η κυβέρνηση.

Σάββατο, 27 Ιουνίου 2015

Ένα δημοψήφισμα που τρέμουν όλοι, ακόμη και η ίδια η κυβέρνηση.

Ο Αλέξης Τσίπρας εισηγήθηκε δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου, δηλαδή ουσιαστικά σε μια εβδομάδα, για το "τελεσίγραφο" όπως αποκάλεσε τις τελευταίες απαιτήσεις των δανειστών. Δεν διευκρίνησε όμως τι θα γίνει αν μέσα στο σαββατοκύριακο αποσύρουν οι δανειστές το τελεσίγραφο και επαναφέρουν την προταση της ίδιας της κυβέρνησης των 47 σελίδων με μέτρα κοινωνικής σφαγής και ύφεσης. 

Ούτε διευκρίνησε τι θα γίνει αν επικρατήσει το ΟΧΙ, που και ο ίδιος φαίνεται να υποστηρίζει. Θα συνεχίσει την ίδια πορεία "διαπραγμάτευσης" μέχρις ολοκλήρωτικής εξόντωσης της ελληνικής οικονομίας κάτω από το βάρος της εξυπηρέτησης του χρέους και του ευρώ; Ή θα δρομολογηθεί η έξοδος από το ευρώ και η καταγγελία του χρέους;

Προσωπικά δεν μας έπεισε η εξαγγελία του κ. Τσίπρα. Δεν μας έπεισε ότι θέλει πραγματικά δημοψήφισμα. Αν το ήθελε πραγματικά δεν θα έστελνε εκτάκτως χθες το βράδυ τους Δραγασάκη και Τσακαλώτο στον Ντράγκι. Αν το ήθελε θα έδινε τη δυνατότητα αληθινού πολιτικού διαλόγου για να ξεκαθαριστεί το βασικό ερώτημα που θα κριθεί στο δημοψήφισμα. Αν το ήθελε δεν θα το πρότεινε εντός μιας εβδομάδας, όταν ξέρει πολύ καλά ότι με μεγάλη δυσκολία μπορεί να ανταποκριθεί ο κρατικός μηχανισμός με στήσιμο κάλπης, κοκ.

Αν πραγματικά το ήθελε αυτός και οι δικοί του, συμπεριλαμβανομένης και της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης, θα παρουσίαζαν εναλλακτικές προτάσεις στον ελληνικό λαό. Εναλλακτικές της λογικής των μνημονιων και της εξάρτησης από το ευρώ. Όχι εναλλακτικά μνημόνια, το ένα χειρότερο από το άλλο, που έχει έως σήμερα παρουσιάσει η κυβέρνησή του.

Πάντως εμείς του λέμε να το τολμήσει. Να μην το κάνει όπως ο Γ. Παπανδρέου όταν για ξεκάρφωμα πρότεινε δημοψήφισμα στις 31/10/2011. Ας το τολμήσει. Ας δώσει τη δυνατότητα επιτέλους ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου στον ελληνικό λαό. Ας κάνει αληθινό δημοψήφισμα αφού πρώτα ενημερωθεί ο λαός για τις εναλλακτικές. Ας κάνει δημοψήφισμα για το βασικό και θεμελιώδες: Θελει ο ελληνικός λαός να συνεχίσει με όρους μαζικής εξόντωσης στο ευρώ και με την εξυπηρέτηση του χρέους, ή όχι;

Αυτό είναι το μοναδικό αληθινά δημοκρατικό δημοψήφισμα που οφείλει να γίνει τώρα. Γιατί δεν θέτει αυτό το ερώτημα - που ήδη συζητά ολόκληρη η ελληνική κοινωνία; Τι φοβάται; Μήπως κι ο ελληνικός λαός παρά την τρομοκρατία και την παραπληροφόρηση δώσει εντολή να καταγγελθεί το χρέος και να φύγουμε από το ευρώ;

Τέλος, τι θα κάνει ο κ. Τσίπρας για να προστατεύσει τη χώρα από τις εχθρικές ενέργειες του Ντράγκι και του τραπεζικού καρτέλ; Τι θα κάνει για να μην κλείσουν οι τράπεζες την Δευτέρα; Τι θα κάνει για να μην γενικευτεί το bank run; Τι θα κάνει για να μη προσχωρήσουν οι τράπεζες σε στάση πληρωμών προς το εσωτερικό για να εκβιάσουν καταστάσεις; Ή μήπως είναι κάτι που επιθυμεί κι ο ίδιος για να τρομοκρατηθεί ο κοσμάκης; Τσιμουδιά για όλα αυτά.


Πάντως ένα είναι σίγουρο. Ακόμη και με τις λογικές που εισηγείται το δημοψήφισμα ο Τσίπρας, όσο κι αν θέλει να παραπλανήσει τον κόσμο, το σίγουρο είναι πώς αν τελικά έχουμε δημοψήφισμα αυτό που θα κυριαρχήσει είναι το ΝΑΙ στην υποδούλωση της Ελλάδας, ή ΌΧΙ στο νέο Ράιχ, το χρέος και το ευρώ. Κάντε το λοιπόν κ. Τσίπρα αν τολμάτε. Εμείς πάντως, όπως και την εποχή της πρότασης Παπανδρέου για το δημοψήφισμα, το υποστηρίζουμε γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι το ΟΧΙ δεν θα αφορά μόνο ή απλά τα τελεσίγραφα των δανειστών, αλλά και τη δική σας, κ. Τσίπρα, ενδοτική πολιτική της υποτέλειας στην αποικιοκρατική Ευρώπη.