Tuesday, September 15, 2015

Σχέδιο Β για την Ευρώπη των Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Μελανσόν, Λαφοντέν και Φασίνα με άρωμα Σόρος, του Δημήτρη Καζάκη.

Σχέδιο Β για την Ευρώπη των Βαρουφάκη, Κωνσταντοπούλου, Μελανσόν, Λαφοντέν και Φασίνα με άρωμα Σόρος

Έδωσαν στη δημοσιότητα οι Μελανσόν, Λαφοντέν, Φασίνα, Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκης ένα -υποτίθεται- Σχέδιο Β για την Ευρώπη. Το εν λόγω μανιφέστο ουσιαστικά προαναγγέλλει την δημιουργία πολιτικής κίνησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο και το κάλεσμα για διεθνή διάσκεψη στις αρχές Νοεμβρίου. Η κίνηση αυτή εντάσσεται στον υπό διαμόρφωση "ενιαίο πολιτικό χώρο" της ΕΕ, που είχε εξαγγείλει ο Μπαρόζο ήδη από το 2013. Επιδίωξή τους είναι η υποκατάσταση των εθνικών κομμάτων σε κάθε χώρα μέλος με "ευρωπαϊκά κόμματα", ως μέρος της επιχείρησης κατάλυσης έως το 2025 των εθνικών κυβερνήσεων και κοινοβουλίων.
Πρόκειται για την "Αριστερά του Σόρος" όπως έχουν αποκαλέσει - όχι άδικα - τους Λαφοντέν, Μελανσόν και Φασίνα. Οι πολιτικές τους δραστηριότητες διαπλέκονται με πλήθος ΜΚΟ και σκοτεινές χρηματοδοτήσεις μαζί με άλλες δήθεν "κοινωνικές οργανώσεις" που βρίσκονται - έμμεσα ή άμεσα - υπό την ομπρέλα της Open Society του μεγαλοκερδοσκόπου Σόρος.

Από την παρέα αυτή δεν θα μπορούσε να λείπει ο κ. Βαρουφάκης. Τον θυμόμαστε από το 2011 με πόση πρεμούρα γινόταν φερέφωνο των συμφερόντων του Σόρος και των πιο αδίστακτων κερδοσκόπων διεθνώς. Παλαιότερα, πλάσαρε ως πανάκεια το "ευρωομόλογο" που είχε ζητήσει τότε επίμονα ο Σόρος. Αργότερα θέλησε να πουλήσει το perpetual bond για να καταντήσει σήμερα ο πιο ξεφωνημένος ντελάλης των παράλληλων, διπλών, ηλεκτρονικών νομισμάτων - της μεγαλύτερης, δηλαδή, απάτης που έχουν σκαρφιστεί ποτέ οι κερδοσκόποι νομισμάτων. Κι ο Σόρος είναι ένας από τους μεγαλύτερους.
Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο κ. Βαρουφάκης παραδέχθηκε ότι με εντολή του Τσίπρα προετοιμαζόταν η εισαγωγή παράλληλου νομίσματος με την μορφή IOU. Βέβαια, η ομολογία αυτή ενέχει σοβαρές ποινικές ευθύνες για τον ίδιο τον Βαρουφάκη, τον Τσίπρα και οποιονδήποτε άλλο ενέχεται στο σχέδιο παράλληλου νομίσματος. Η εισαγωγή δεύτερου ή παράλληλου νομίσματος συνιστά μορφή παραχάραξης του νομίσματος, που χρησιμοποιεί η χώρα ως μέσο συναλλαγής και κιβδηλοποίησής του. Επομένως, αν υπήρχε δικαιοσύνη σ' αυτή την χώρα θα έπρεπε να είχε κινηθεί αυτεπάγγελτα εναντίον του Βαρουφάκη με βάση τους νόμους που προστατεύουν το νόμισμα που χρησιμοποιεί η χώρα ως μέσο συναλλαγής.
Αυτή που δεν περιμέναμε να υπογράφει το κείμενο είναι η κ. Κωνσταντοπούλου. Όμως, ίσως έτσι να εξηγείται και το γεγονός ότι από τις διακηρύξεις της παρθενικής της ομιλίας ως προέδρου της Βουλής, δεν τόλμησε να τηρήσει απολύτως τίποτε στην πράξη. Όταν ήρθε αντιμέτωπη με το καθήκον να μην επιτρέψει Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και εκβιασμούς του κοινοβουλίου για να ψηφιστούν αντισυνταγματικά μνημόνια, η ίδια προτίμησε να λιποτακτήσει.
Πάντα αναρωτιόμασταν γιατί τόσα πολλά λόγια και καμιά, μα καμιά πράξη. Μην ξεχνάμε πως αν ήθελε η κ. Κωνσταντοπούλου - φυλάσσοντας το Σύνταγμα ως τρίτος τη τάξη πολιτειακός παράγοντας και εφαρμόζοντας τον κανονισμό της Βουλής - μπορούσε να τινάξει στον αέρα τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα με την ψήφιση των προαπαιτουμένων και του νέου μνημονίου.
Αντί γι' αυτό διάλεξε να καταγγέλει από τη γωνιά της και να αφήσει να περάσουν αυτά που η ίδια χαρακτήρισε ως κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Λες και είναι άμοιρος ευθυνών με βάση το Σύνταγμα ο Πρόεδρος της Βουλής που επιτρέπει τέτοια πραξικοπήματα. Λες και την απαλλάσσει από τις ποινικές ευθύνες, το γεγονός ότι λιποτάκτησε από τον θεσμικό της ρόλο για να ασκηθεί σε απλές και ανώδυνες καταγγελίες.
Όμως, ας επανέλθουμε σ' αυτό κείμενο-μανιφέστο, που φυσικά όλες οι φανερές και κρυφές "θυγατρικές" της Open Society εξύψωσαν στα ουράνια. Ιδιαίτερα στο χώρο της γνωστής αριστεράς της αποικιοκρατικής ιδεολογίας του ευρωπαϊσμού.
Το συγκεκριμένο κείμενο είναι δια χειρός Βαρουφάκη. Έτσι μόνο εξηγείται η απίστευτη φλυαρία που το διακρίνει χωρίς τίποτε το συγκεκριμένο. Σαν τις εκθέσεις ιδεών που ζητούσαν από τα 16χρονα για την ευρωπαϊκή ιδέα. Το λάιτ μότιφ γνωστό από τη δεκαετία του 1970. Μπορούμε δήθεν να φτιάξουμε μια άλλη Ευρώπη. Παλιά την έλεγαν "Ευρώπη των εργαζομένων". Σήμερα της δίνουν ότι επιθετικό προσδιορισμό θέλουν για να κρύψουν ότι όλοι αυτοί οι "καλοί" και οι "κακοί" της Ευρώπης έχουν μια κοινή συνισταμένη: το μίσος τους ενάντια στην εθνική αυτοδιάθεση των λαών της Ευρώπης. Τρέφουν το ίδιο μίσος μ' εκείνο του Μέτερνιχ, των αυτοκρατόρων της Ευρώπης, του Χίτλερ.
Φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι η ελευθερία ενός λαού, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή του ισοδυναμεί με απομονωτισμό. Ό,τι ακριβώς έλεγαν οι εκπρόσωποι του "Αρχαίου Καθεστώτος" από την εποχή της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του 15ου αιώνα, της Ιερής Συμμαχίας, του Κονσέρτου της Ευρώπης και της αποικιοκρατικής Νέας Τάξης, που ματοκύλισε δυό τουλάχιστον φορές την Ευρώπη και τον κόσμο. Κι έτσι εκφυλίζουν την ίδια την έννοια της δημοκρατίας, η οποία μπορεί να υπάρξει μόνο πάνω σε εθνικό έδαφος. Δηλαδή στο έδαφος μιας ελεύθερης, κυρίαρχης και ανεξάρτητης πατρίδας.
Το κεντρικό νόημα του κειμένου Βαρουφάκη είναι το ίδιο με το κήρυγμα των δεσποτάδων του μεσαίωνα προς όλους τους καταπιεσμένους. Μην ασχολείστε με τα εγκόσμια, ασχοληθείτε με τα επουράνια. Το ίδιο υπόσχονται και οι εκπρόσωποι του Σχεδίου Β για την Ευρώπη. Μην ασχολείστε με την καταστροφή των χωρών σας. Μην ξεσηκωθείτε εναντίον του αποικιοκρατικού οικοδομήματος της ΕΕ, γιατί αυτοί θα αλλάξουν τις Συνθήκες. Ουάου, όπως θα έλεγε κι ο Βαρουφάκης.
Πόσα τέρμενα θα χρειαστεί για να αλλάξουν οι Συνθήκες; Πόσες ελληνικές καλένδες; Και μέχρι τότε τι πρέπει να κάνουν οι λαοί που χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους; Τι πρέπει να κάνουν οι Έλληνες που η χώρα τους τεμαχίζεται και εκποιείται με τους χειρότερους αποικιοκρατικούς όρους; Κάτι πολύ απλό. Να προσεύχονται στην "Αριστερά του Σόρος" και να υπομένουν τα μνημόνια μέχρι να έρθει η έλευση του Κυρίου, η δευτέρα παρουσία και δήθεν αλλάξει χαρακτήρα η αποικιοκρατική Ευρώπη.
Όλα τα λεφτά όμως βρίσκονται σε μία και μόνη παράγραφο του κειμένου-μανιφέστου: "Το Σχέδιο Α μας για δημοκρατική Ευρώπη, υποστηριζόμενο με ένα Σχέδιο Β το οποίο δείχνει τη δύναμη που έχουμε και για ποιό λόγο δεν μπορούν να μας τρομοκρατήσουν και να μας υποτάξουν είναι ένα σχέδιο χωρίς αποκλεισμούς, ελκυστικό για την πλειοψηφία των ευρωπαίων. Για να πετύχει απαιτείται ένα υψηλό  επίπεδο προετοιμασίας. Η συζήτηση θα ενισχύσει τα τεχνικά του στοιχεία. Πολλές ιδέες βρίσκονται ήδη στο τραπέζι: η εισαγωγή παράλληλων συστημάτων πληρωμών, παράλληλα νομίσματα, η ψηφιοποίηση των συναλλαγών σε ευρώ, συστήματα ανταλλαγής που βασίζονται στις κοινότητες, έξοδος από το ευρώ και μετατροπή του σε ένα νέο κοινό νόμισμα."
Καταλάβατε που βρίσκεται το ζουμί; Αν όχι να σας εξηγήσω. Οι λεβέντες και η κυρία που υπογράφουν το κείμενο, καίγονται να εισάγουν τα παράλληλα ή διπλά νομίσματα στις χώρες του ευρώ. Σε τι διαφέρει η λογική τους από εκείνη της πρότασης Σόιμπλε για 5ετή "αγραναύπαση" της Ελλάδας; Σε τίποτε.
Και πραγματικά μας κάνει τρομερή εντύπωση. Αυτοί που θεωρούν ως "ουτοπία" στο σημερινό "παγκοσμιοποιημένο" κόσμο, ή συνώνυμο του απομονωτισμού την ελευθερία και την αυτοδιάθεση των λαών. Αυτοί που ονειρεύονται την αναβίωση των παρλιαμέντων του μεσαίωνα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτοί που κατεβάζουν καντήλια και επικαλούνται λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς στην αναφορά και μόνο του εθνικού νομίσματος, της πιο πρακτικά πετυχημένης λύσης του νομισματικού για τους λαούς εδώ και δυο αιώνες τουλάχιστον, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εμφανίσουν σαν Σχέδιο Β τις πιο αποτυχημένες εγκεφαλικές επινοήσεις των κερδοσκόπων.
Όλα αυτά τα "παράλληλα συστημάτα πληρωμών, παράλληλα νομίσματα, η ψηφιοποίηση των συναλλαγών σε ευρώ, συστήματα ανταλλαγής που βασίζονται στις κοινότητες..." είναι επί χάρτου εγκεφαλικές επινοήσεις χωρίς ούτε μια πετυχημένη πρακτική εφαρμογή. Όπου έγινε προσπάθεια να εφαρμοστούν, έφεραν την καταστροφή και οι κερδοσκόποι των νομισμάτων έγραψαν νέες σελίδες δόξας σε βάρος των εργαζομένων και της πραγματικής οικονομίας.
Γιατί δεν κάνουν τον κόπο να μας πουν πότε και πού εφαρμόστηκαν αυτές οι "ιδέες"; Πότε και πού έδωσαν διέξοδο προς όφελος της πλειοψηφίας των πολιτών; Ποτέ και πουθενά. Όλες αυτές οι εγκεφαλικές επινοήσεις είναι μια συνειδητή προσπάθεια των πιο άγριων και αδίστακτων κερδοσκόπων τύπου Σόρος να εκμεταλλευθούν την κατάρρευση του ευρώ και την παράλληλη κατάρρευση των οικονομιών της ευρωζώνης.
Όσο για την "έξοδο από το ευρώ και μετατροπή του σε ένα νέο κοινό νόμισμα," αυτή κι αν είναι εγκεφαλική επινόηση. Η μόνη οικονομία που μπορεί να το πετύχει, είναι η Γερμανία και ίσως ο Γερμανογαλλικός άξονας. Με άλλα λόγια οι αριστεροί μας προτείνουν αυτό που έχει σαν εναλλακτικό σχέδιο η Γερμανία σε περίπτωση ολοκληρωτικής κατάρρευσης του ευρώ.
Και ρωτάμε: πότε και πού συνέβη μια τέτοια μετεξέλιξη από ένα κοινό νόμισμα σε ένα άλλο; Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο υπό συνθήκες ανοιχτής δικτατορίας και απολυταρχίας. Μόνο υπό συνθήκες ανοιχτής προσάρτησης των μικρότερων οικονομιών από την κυρίαρχη και δεσπόζουσα οικονομία. Μόνο με τον τρόπο που το Πρωσικό κράτος διαμόρφωσε το Γερμανικό Ράιχ, ή με τον τρόπο που ο Χίλτερ επιχείρησε να δημιουργήσει την Ενωμένη Ευρώπη. 
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που σε κάθε περίπτωση υπήρχε πάντα μια αριστερά που υποστήριζε επί Κάιζερ ότι το πρόβλημα δεν είναι η αποικιοκρατία, αλλά οι "απάνθρωπες μέθοδοί" της. Ενώ επί Χίτλερ υποστήριζε ότι έστω και με βάρβαρο τρόπο - με την βέρμαχτ και τα Ες Ες - η ναζιστική Ενωμένη Ευρώπη συνιστά ιστορική πρόοδο γιατί κατέλυσε το ξεπερασμένο "εθνικό κράτος".
Άξιοι επίγονοι της αποικιοκρατικής αριστεράς των Κάιζερ και της επαναστατικής αριστεράς επί Χιτλερισμού, είναι οι σύγχρονοι Βαρουφάκηδες, Κωνσταντοπούλου και οι λοιποί της "Αριστεράς του Σόρος". Οι ίδιες λογικές, τα ίδια επιχειρήματα, οι ίδιοι στόχοι. Ας ανοίξουν τα μάτια τους, ιδίως όσοι τυφλώνονται από τον επιθετικό προσδιορισμό αριστερός. Κι ας επαγρυπνούμε όλοι μας. Η δοτή αριστερά των μνημονίων και της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας φαίνεται πώς δεν έχει πει ακόμη το τελευταίο της τραγούδι με τον Τσίπρα. Εγκυμονεί νέες τερατογεννέσεις. Να μην της το επιτρέψουμε.

Πλήρης πρόσβαση της εφορίας στους τραπεζικούς λογαριασμούς.

Πλήρης πρόσβαση της εφορίας στους τραπεζικούς λογαριασμούς


Δημοσιεύθηκε (ΦΕΚ Β΄ 1957/11.9.2015) Απόφαση του Αναπληρωτή Υπουργού Οικονομικών, Τρύφωνα Αλεξιάδη, που αφορά την επέκταση και τροποποίηση του Συστήματος Μητρώων Τραπεζικών Λογαριασμών και Λογαριασμών Πληρωμών (όπως θεσπίστηκε με το Ν.4170/2013 και συμπληρώθηκε με το Ν.4211/2013).
Ειδικότερα, με την ανωτέρω Απόφαση, η οποία υπογράφεται σύμφωνα με τα οριζόμενα στην παρ.6 του άρθρου 62 του Ν.4170/2013 (ΦΕΚ Α΄ 163/12.7.2013), αντιμετωπίζονται βασικά γραφειοκρατικά και λειτουργικά προβλήματα τα οποία δημιουργήθηκαν κατά την πρώτη εφαρμογή του Συστήματος και τα οποία δεν είχαν επιλυθεί μέχρι σήμερα.

Με τον τρόπο αυτό, οι ελεγκτικές υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών, η Οικονομική Αστυνομία, ο Οικονομικός Εισαγγελέας, ο Εισαγγελέας Εγκλημάτων Διαφθοράς και η Αρχή Καταπολέμησης της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες και της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας και ελέγχου των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης, θα έχουν πλήρη και άμεση πρόσβαση στις αναλυτικές κινήσεις των τραπεζικών λογαριασμών, κάθε φυσικού και νομικού προσώπου, καθώς και στο σύνολο των συναλλαγών που επηρεάζουν το λογιστικό υπόλοιπο των λογαριασμών αυτών.

Άρειος Πάγος: Να δικαστεί και για κακούργημα ο Α. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ.

Άρειος Πάγος: Να δικαστεί και για κακούργημα ο Α. Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ

Το Ανώτατο Δικαστήριο θα κρίνει εάν τελικώς ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέας Γεωργίου, πέραν του πλημμελήματος της παράβασης καθήκοντος που αντιμετωπίζει, θα δικαστεί και για το κακούργημα της ψευδούς βεβαίωσης. Η αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου έκρινε ότι ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ θα πρέπει να δικαστεί και για την κακουργηματική κατηγορία και ως εκ τούτου άσκησε αναίρεση επί του σχετικού βουλεύματος (υπ. αριθμ. 1149/2015), με το οποίο ο κ. Γεωργίου παραπέμφθηκε να δικαστεί μόνο για το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.
Η κατηγορία της ψευδούς βεβαίωσης αφορά καταγγελίες για διόγκωση του ελλείμματος το 2009 προκειμένου η Ελλάδα να εισαχθεί στο Μνημόνιο. Το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος για το οποίο έχει ήδη παραπεμφθεί σε δίκη ο κ. Γεωργίου αφορά τη μη παραίτησή του από την θέση που κατείχε στο ΔΝΤ όταν ανέλαβε πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ.

Η εφικτή Επανάσταση, του Νίκου Καραβέλου.

Η εφικτή Επανάσταση

του Νίκου Καραβέλου
«Ως χαρίεν εστ’ άνθρωπος όταν άνθρωπος ή» (πόσο όμορφος είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος). Με αυτό το υπέροχο επιφώνημα ο ποιητής Μένανδρος (342-291 π.Χ.) θαύμασε αυτό το ανεκτίμητο δημιούργημα, τον άνθρωπο. Πότε, όμως, αυτό το ον είναι χαρίεν; Τότε και μόνο, όταν είναι άνθρωπος. Όταν πραγματώνει το σύνολο των ανθρωπιστικών αξιών που δικαιώνουν το περιεχόμενο του ονόματός του(1).
Ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος μόνο ανάμεσα στους ανθρώπους. Με την παιδεία, που τον βοηθάει να ολοκληρώνει τις προδιαγραφές του είδους του. Με πιο απλά λόγια να σκέφτεται και να μιλάει σωστά, να σιωπά με σύνεση και να πράττει. Έγραφε ο ποιητής Π. Κυπαρίσσης: «Η πράξη, η μόνη εφικτή επανάσταση. Να κάνεις καλά τη δουλειά σου και να είσαι δοτικός. Πράξη δοτική είναι αυτή του εμπνευσμένου δασκάλου, στο δημοτικό και νηπιαγωγείο, που οδηγεί ψυχές και τις κινεί στη γνώση και στην ομορφιά. Πράξη που γεννάει πολίτες, όχι υπηκόους»(2).
Η παιδεία εδραιώνει την ώριμη λογική και παραλλήλως την αναγκαία ωρίμανση του συναισθήματος. Αυτά τα δύο βασικά στοιχεία είναι οι πηγές της ευτυχίας του ανθρώπου. Δεν είναι ...
η πολυμάθεια, ακόμα λιγότερο η πολυπληροφόρηση, όπως συμβαίνει στις μέρες μας.
Παιδεία είναι η μόρφωση, αυτό που μένει τελικά μέσα μας, όταν ξεχάσουμε εκείνα που ξέρουμε.
Κατά τον Αριστοτέλη, παιδεία είναι η «περί τα ανθρώπεια φιλοσοφία» (Ηθικά 1181Β, 12). Πρέπει να πλουτίζεται συνεχώς με τα δρώντα στοιχεία της κλασσικής παράδοσης, ώστε αυτά να αφομοιώνονται, κυρίως, όμως, να γίνονται αντικείμενο παίδευσης των νέων.
Βεβαίως, υπάρχει και υποστηρίζεται τις τελευταίες δεκαετίες (και φαίνεται μάλιστα να επικρατεί) η αντίθετη άποψη. Ότι η παιδεία πρέπει να αποσκοπεί στην κατασκευή υποτελών ατόμων και μάλιστα σε γραμμή παραγωγής, ότι παιδεία είναι η εμπέδωση του κυριαρχικού ρόλου της τεχνολογίας, της πληροφορικής, των ξένων γλωσσών και ότι είναι αναγκαία η σύνδεσή της με τα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιρειών και των μεγάλων ομίλων.
Επομένως, παιδεία δεν είναι η γνωστική πραγματικότητα, που αντλεί γνώσεις και δύναμη από το σύνολο των αιώνων και συντελεί στη διάπλαση ήθους, αλλά μια απλή, μηχανιστική, άνευρη και συνειδητά κατευθυνόμενη διαδικασία υπονόμευσης της λογικής.
Κατά την ίδια θεωρία, πρόσβαση στην κλασσική παιδεία μπορούν να έχουν μόνο οι κανακάρηδες των πλουσίων, εάν το επιθυμούν. Και επειδή είναι αδύνατον να καλυφθούν οι ανάγκες τους αποκλειστικά και μόνο με τα τέκνα τους, δίνουν ορισμένες «ευκαιρίες» και στα τέκνα των κατώτερων τάξεων, όχι για να μορφωθούν, αλλά για να εξειδικευθούν, υπό τον όρο ότι διά βίου θα υπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Έγραφε ένας σημαντικός λόγιος : «Μόνο μικρά νομίσματα έχει στην τσέπη του ο φτωχός, μόνο μικρές ιδέες έχει στο κεφάλι του ο απαίδευτος, ωστόσο υπάρχουν και πολλοί που είναι χειρότεροι και απ’ τους απαίδευτους. Είναι αυτοί που χρειάστηκαν πολλές σπουδές για να μείνουν αμόρφωτοι»(3).
Ας θυμηθούμε τούτο: ο Λένιν τελείωσε το Γυμνάσιο με άριστα στα ελληνικά. Σήμερα σε μία βιβλιοθήκη της Στοκχόλμης δείχνουν με περηφάνια τα δώδεκα αρχαία βιβλία, που καταβρόχθισε μέσα σε δύο μήνες, γεμίζοντας τα περιθώριά τους με σημειώσεις. Ο δε Μαρξ «παρέμενε πάντα προσηλωμένος στους Αρχαίους Έλληνες κι ήταν έτοιμος να διώξει με το μαστίγιο από τον ναό του πολιτισμού κάθε άθλια ύπαρξη που ήθελε να στρέψει τους εργάτες ενάντια στην αρχαία κληρονομιά», έγραφε ο Κάρολος Μέρινγκ, που τον ήξερε καλά (4).
Αξίζει τον κόπο να τελειώσουμε τούτο το σημείωμα με τα λόγια ενός σύγχρονου κομμουνιστή διανοούμενου, του Ζαν Λουί Λεσέρκλ (Jean Louis Lecercle):
«Πολλοί φαντάζονται ότι οι κομμουνιστές θα ήταν υποστηρικτές μόνο ενός καθαρά μοντέρνου μαθήματος. Όμως, αν είχε υιοθετηθεί το κομμουνιστικό σχέδιο, το μάθημα των κλασσικών γλωσσών θα έπαιρνε νέα ώθηση. Σημαντικός αριθμός παιδιών από τον λαό θα έρχονταν για πρώτη φορά σε επαφή με ένα μάθημα, από το οποίο ως τώρα ήταν αποκλεισμένα. Σήμερα σπουδάζουν Ελληνικά και Λατινικά μόνο τα παιδιά των πλουσίων οικογενειών, όχι γιατί είναι ιδιαίτερα προικισμένα ή γιατί έχουν ενδιαφέρον ξεχωριστό γι’ αυτό το είδος σπουδών, αλλά γιατί αυτό είναι έκφραση ταξικού προνομίου».
Και ιδού το συμπέρασμα του Λεσέρκλ: «Η αντίδραση ονειρεύεται ένα σχολείο αμερικανικού τύπου, που βγάζει τεχνικούς στενά ειδικευμένους, χωρίς γενική καλλιέργεια και, επομένως, άτομα που επηρεάζονται ευκολότερα και είναι λιγότερο ικανά να δουν καθαρά τα ψέματα της άρχουσας τάξης» (5).
Οι παραπάνω σκέψεις ήρθαν στον νου μας ακούγοντας γνωστή τηλεοπτική «δημοσιογράφο» στο πρόσφατο ντιμπέιτ να ρωτά τον πρώην πρωθυπουργό εάν συμφωνεί στη σύνδεση της παιδείας με την αγορά. Αντί άλλης απαντήσεως ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να τις επαναλάβει τα παραπάνω λόγια του Λεσέρκλ ή κάτι ανάλογο.
Θα ήταν η μόνη αποστομωτική απάντηση σε μία ανόητη και υποβολιμιαία ερώτηση.
Εσείς, τι μάθατε ότι απάντησε;
(1) και (3) Ιάσων Ευαγγέλου «Γνώση και Παιδεία» εκδ.
(2) Π. Κυπαρίσσης www.imerodromos.gr 7.9.2015
(4) Κάρολος Μέρινγκ Ο Μαρξ και η ιστορία της ζωής του
(5) Πηγή Σαράντος Ι. Καργάκος ΑΛΑΛΊΑ εκδ. GUTENBERG

Το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού αρνήθηκε να παραλάβει ευρω-βραβείο.

Το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού αρνήθηκε να παραλάβει ευρω-βραβείο

Το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού με ανακοίνωση που εξέδωσε κατακεραυνώνει το Ευρωκοινοβούλιο το οποίο αποφάσισε να απονείμει το βραβείο Ευρωπαίου πολίτη για το 2015, ως αναγνώριση  του αγώνα που κάνει  σχεδόν 4 χρόνια για τον εγκαταλειμμένο από την επίσημη Πολιτεία άνεργο – ανασφάλιστο ασθενή και για μια καλύτερη κοινωνία.

Όπως αναφέρεται στη σχετική ανακοίνωση, <<αυτή η Ευρώπη, που θέλει να μας βραβεύσει, φαίνεται να μην ενοχλείται από τους χιλιάδες θανάτους ανασφάλιστων συμπολιτών μας.  Θανάτους που θα πάρουν μορφή χιονοστιβάδας το αμέσως επόμενο διάστημα γιατί έρχονται επιπλέον μειώσεις, που υπέγραψε η προηγούμενη κυβέρνηση, συνολικά 933 εκατομμυρίων ευρώ για το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας μας. Θα ήταν υποκριτικό εμείς να παραλάβουμε ένα βραβείο όταν αυτή η Ευρώπη κλείνει τα μάτια στα υποσιτισμένα βρέφη, στους νεκρούς καρκινοπαθείς ασθενείς, στα γεμάτα απελπισία βλέμματα των ασθενών που υποφέρουν, των μανάδων  που μας εξιστορούν ιστορίες τρομακτικής εγκατάλειψης αφού καλούνται να ζήσουν τις οικογένειες τους χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και ελάχιστη τροφή για άλλη μια χρονιά>>.

Τα λόγια του εκπροσώπου γιατρού Γιώργου Βήχα ήταν ξεκάθαρα «Οι χιλιάδες ανασφάλιστοι νεκροί και ασθενείς που στέκονται ανάμεσα μας, μας κοιτούν στα μάτια και δε μας επιτρέπουν να δεχτούμε αυτό το βραβείο«.


ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΑΚΤΙΒΙΣΤΡΙΑ ΖΗΤΑ ΝΑ ΤΗ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ !

ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΑΚΤΙΒΙΣΤΡΙΑ ΖΗΤΑ ΝΑ ΤΗ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ !





https://epaminternational.wordpress.com/2015/09/11/%CE%B3%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B1-%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%B2%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CE%BF%CE%B7%CE%B8/




Φτάνει να θυμηθούμε το ιστορικό μας χρέος, αυτό της λευτεριάς, της Ελισάβετ Διαμαντοπούλου.

Φτάνει να θυμηθούμε το ιστορικό μας χρέος, αυτό της λευτεριάς

της Ελισάβετ Διαμαντοπούλου
Ενώ όλο το «πολιτικό» σκηνικό κι οι «λογικές» που το έθρεψαν καταρρέουν, εμείς στέκουμε ενεοί παρατηρητές ενός εικονικού κόσμου, που τον «θρέψαμε» κι εμείς με τις αυταπάτες, τις ιδεοληψίες, τις ανασφάλειες ή το φόβο, που σκόπιμα μας υποβάλλουν οι ευρωδυνάστες και τα ντόπια ανδρείκελά τους.
Χάσαμε την ικανότητα της διάκρισης ζώντας τόσα χρόνια μέσα στο ψέμα και στη σύγχυση. Η Ελλάδα άφησε πίσω της ένα ιστορικό χρέος. Δεν απελευθερώθηκε το ’21,ούτε και μετά την πρώτη κατοχή, καθώς ατιμώρητοι έμειναν οι δοσίλογοι, οι συνεργάτες της δικτατορίας που «πούλησαν» και μάτωσαν τον Ελληνισμό -κυρίως της Κύπρου- άλλη μια φορά, υπηρετώντας «προστάτες».
Απόγονοι των δοσίλογων της πρώτης κατοχής μας και των χουντικών βδελυγμάτων μας «κυβερνάνε» χρόνια «σαπίζοντας» και «βρωμίζοντας» τη συνείδηση και το νου μας, μέσα από τα αριστεροδέξια...
δίπολα, τα ψευτοδιλήμματα, τις ίντριγκες, που στήνουν με τα ΜΜ «Ε» της εξαπάτησης, για να ξεχνάμε πάντα τα ουσιώδη και να επικεντρωνόμαστε στα επουσιώδη, σε σχήματα «πολιτικά» και μορφές. Γέμισε το «πολιτικό» σκηνικό «λαγούς», που «οργώνουν» το έδαφος για να ικανοποιήσουν την κενοδοξία και την μηδενική τους «αξία» πάνω στα συντρίμμια, στην καταρρακωμένη αξιοπρέπεια και στην εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού. Αυτοί οι «προφήτες» της καταστροφής, προετοιμάζουν την εθνική προδοσία και την παράδοση της χώρας στη μαφία των τοκογλύφων. Έχουν «αξιώματα», μπόλικη υποκρισία, οσμή χυδαιότητας, ευτέλειας και θανάτου. Το ζήτημα είναι να σταθεί το καθεστώς της εκπόρνευσης συνειδήσεων, της συναλλαγής και της απάτης.
Η ατιμωρησία, που ΟΛΟΙ ψήφισαν, χρόνια τώρα τους καλύπτει και παραγράφονται όλα τα εγκλήματά τους. Κι όμως ακόμα υπάρχουν ανάμεσά μας Έλληνες, που περιμένουν «σωτηρία» από το μαύρο μέτωπο -συμπολίτευσης κι αντιπολίτευσης- που μας έφερε εδώ. Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία της ανατροπής όλου του άθλιου τυχοδιωκτικού καθεστώτος, που μέσα από το κομμάτιασμα, τον κατακερματισμό της κοινωνικής συνείδησης, την πατριδοκαπηλία, τον εκχυδαϊσμό και την ευτέλεια είχε σκοπό «οπαδούς» να «εκτρέφει» και να μας σέρνει ανύποπτους στη μαύρη κόλαση της δουλοπρέπειας και του ραγιαδισμού.
Ποιος λαός γλίτωσε ποτέ έχοντας τη νοοτροπία του ραγιά; Είμαστε τόσο ηττοπαθείς και δειλοί ,για να καταδεχόμαστε τέτοια ντροπή;
Η λαίλαπα των «εταίρων» νεοναζί της Ε.Ε κατάντησε τη χώρα μας «κρανίου τόπο», και βέβαια δε θα διστάσει να διαμελίσει τη χώρα, όσο εμείς δε διεκδικούμε τα αυτονόητα.
Είναι αδιανόητο να ζούμε ακόμα στην αυταπάτη ενός « χθες», που πια δεν υπάρχει παρά μόνο στον εικονικό κόσμο, που το καθεστώς προβάλλει κατά το δοκούν.
Μοιάζει τουλάχιστον ηλίθιο να πιστεύουμε ότι θα σωθούμε ψηφίζοντας το λιγότερο κακό κι επιβραβεύοντας άλλη μια φορά τα εκτελεστικά όργανα των δημίων μας. Είμαστε υπό τη ναζιστική κατοχή της Ε.Ε και του ευρώ.
Στην κατοχή κάνεις αντίσταση, οργανώνεις παλλαϊκό ξεσηκωμό, για να διεκδικήσεις τη χώρα σου και τη ζωή σου, και δεν περιμένεις με μια σου ψήφο να σωθείς.
Ως πότε πια θα ζούμε στον παραλογισμό και στο ψέμα; Ακόμα δεν καταλάβαμε ότι η λύτρωσή μας περνάει μόνο μέσα από την ανατροπή ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΤΟΥ ΑΠΟΙΚΙΑΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ-ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ- ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΚΑΙ ΝΤΟΠΙΩΝ«ΠΡΟΣΤΑΤΩΝ»,ΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΤΑΛΑΝΙΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΑΦΑΝΙΖΕΙ;
Τόσο πολύ εθιστήκαμε σε μια εικονική πραγματικότητα, που μας «πουλάνε» χρόνια; Εξοικειωθήκαμε τόσο πολύ με το ψέμα ή μήπως κι εμείς ψευτίσαμε πολύ, γίναμε κάλπικοι σαν κι αυτούς κι επιλέγουμε τον αφανισμό μας;
Στο μαύρο του ραγιαδισμού μόνο με καθαρό το νου και την καρδιά απαντάμε κι αποφασίζουμε για την απελευθέρωσή μας από το σύστημα της απάτης.
Ναι, ανάμεσά μας υπάρχουν Έλληνες, που «ματώνουν» για την αναγέννηση της πατρίδας, γιατί απλά και πρακτικά θέλουν μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική χώρα για τα παιδιά τους και τη δικαίωση των πόθων του πολύπαθου Ελληνισμού.
Σε εμάς έλαχε η ιστορική ευθύνη να αναγεννήσουμε με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και πραγματικής δημοκρατίας τον τόπο μας κι είμαστε όλοι εδώ πιο δυνατοί και έτοιμοι από ποτέ γι’ αυτό.
ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
*Η Έλλη Διαμαντοπούλου είναι μέλος του ΕΠΑΜ και υποψήφια βουλευτής στην Α’ Θεσσαλονίκης

Διά νόμου το Κράτος θα σκοτώνει την Δημοκρατία, της Κατερίνας Γκαράνη.

Διά νόμου το Κράτος θα σκοτώνει την Δημοκρατία

Υπάλληλοι των δανειστών θα λειτουργούν το ελληνικό Κράτος - Αδίκημα η πολιτικοποί-ηση.
της Κατερίνας Γκαράνη
Οι Βρυξέλλες χωρίς κανένα εμπόδιο συνεχίζουν να οδεύουν προς τον στόχο τους να καταστήσουν και Συνταγματικά την Ελλάδα ως αποικία. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση Θάνου, δουλεύει ασταμάτητα το πρόγραμμα με το οποίο το Κράτος αποδεσμεύεται εντελώς από την οποιαδήποτε κυβέρνηση επιλέξει ο λαός, φτιάχνοντας ένα τεχνοκρατικό ναζιστικό μόρφωμα που θα διοικεί και θα ορίζει την ζωή των Ελλήνων αλλά και τα εθνικά θέματα.
Το πρόγραμμα αυτό είχε μπει μπροστά το 2012 με υπουργό τον κ. Μανιτάκη, ο οποίος και στην υπηρεσιακή κυβέρνηση έχει αναλάβει να το συνεχίσει μετά από εντολή που έλαβε από τις Βρυξέλλες μέσω προεκλογικής περιόδου.
Πατώντας στο Μνημόνιο 3, το οποίο έχει υπερψηφιστεί από την ελληνική βουλή, οι δανειστές θέτουν ως όρο να δημιουργηθεί μία ομάδα τεχνοκρατών, η οποία θα είναι πλήρως αποδεσμευμένη από...
την οποιαδήποτε εκλεγμένη δημοκρατικά κυβέρνηση πατώντας στην αιτιολογία ότι η κομματικοκρατία ήταν αυτή που έκανε το Κράτος δυσλειτουργικό και αυτό ήταν μία από τις κύριες αιτίες που η Ελλάδα μπήκε σε οικονομική κρίση.
"Διώχνουν" το πελατειακό κράτος, κρατάνε τους αυτουργούς
Ο κ. Μανιτάκης ήταν το κατάλληλο πρόσωπο να φέρει εις πέρας αυτό το αντιδημοκρατικό σχέδιο εφόσον ο ίδιος δήλωσε ότι δεν θεωρεί το μέτρο ως μνημονιακή δέσμευση αλλά τον χαροποιεί διότι ήταν μία εθνική ανάγκη. Κοροϊδεύοντας την κοινή γνώμη ο έγκριτος συνταγματολόγος υπουργός θέλει να πείσει ότι η πελατειακή σχέση που είχαν το κόμματα της εξουσίας θα σταματήσει με αυτό το μέτρο που σύντομα θα γίνει άρθρο του νέου Συντάγματος της Ελλάδας.
Ο υπουργός θέλει να πείσει ότι ο δικομματισμός του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ τα τελευταία 40 χρόνια έφερε την καταστροφή στο Κράτος με τις κομματικές τους επιλογές σε θέσεις κλειδιά του Δημοσίου την στιγμή που η ΝΔ (συμπεριλαμβανομένων των ΑΝΕΛ) και το ΠΑΣΟΚ (με ακόμα τρία κόμματα που είναι γεννήματά του, ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι και ΔΗΜΑΡ) θα είναι αυτά που πάρουν και πάλι την διακυβέρνηση της χώρας από την 21η Σεπτεμβρίου.
Μετά την υπερκομματική κυβέρνηση που όλοι οι πολιτικοί "σωτήρες" διαφημίζουν για την εθνική σωτηρία, έρχεται και το υπερκομματικό Κράτος που θα έχει ως φύλακες τους ίδιους που με τις πελατειακές τους σχέσεις κατέστρεψαν την Ελλάδα.
Το επιχείρημα του κ. Μανιτάκη καταρρέει από τα ίδια τα γεγονότα. Όμως αυτό που διαφαίνεται είναι ότι τα τελευταία 40 χρόνια οι Βρυξέλλες όχι απλά γνώριζαν τις πελατειακές σχέσεις των κυβερνήσεων στην Ελλάδα αλλά τις ενίσχυαν συνειδητά, έκλειναν τα μάτια στις λαμογιές των κομματικών τους εργαλείων που δεν ήταν άλλα από το ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα οποία μετά το 2010 διασπάστηκαν σε πολλά μικρότερα ως αναχώματα για την οργή του ελληνικού λαού.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα μετά από 40 και πλέον χρόνια οι πρώην εταίροι Ευρωπαίοι και νυν δανειστές να πάρουν στα χέρια τους τη διαχείριση του ελληνικού κράτους με δικούς τους υπαλλήλους τεχνοκράτες βάζοντας ως βιτρίνα δημοκρατίας τις κυβερνήσεις συνασπισμού κομμάτων που έφεραν τα άριστα αποτελέσματα καταστροφής της χώρας.
Το αγγελικό πρόσωπο των Ναζί
Με μεγάλη μαεστρία ο υπηρεσιακός υπουργός, κ. Μανιτάκης, κάνει την Κατοχική διακυβέρνηση της Ελλάδας να φαίνεται ως ένα ξεκαθάρισμα των λωποδυτών από το κέντρο λήψης και διαχείρισης αποφάσεων: "Δεν είναι δυνατόν να εξαρτάται από κόμματα και συνδικαλιστές ο δημόσιος υπάλληλος. Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση να αλλάζουν οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων - είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης - ή οι γενικοί διευθυντές να μην επιλέγονται με κριτήρια διαχειριστικής ικανότητας και στη συνέχεια να υπάρχει συνεχής αξιολόγηση με βάση την απόδοση».
Αυτό που δεν λέει όμως ο κ. Μανιτάκης είναι ότι η Ελλάδα του 2015 είναι μια χώρα με τρία επιβαλλόμενα Μνημόνια στην πλάτη της και οι δημόσιοι υπάλληλοι και γενικοί διευθυντές επιτροπών και υπουργείων δεν εκτελούν νόμους της Ελληνικής Βουλής, αλλά νόμους επιβαλλόμενων Μνημονίων. Επίσης, συνδικάτα τα τελευταία 5 χρόνια (εκτός από τα άκρως εντολευμένα και κομματικοποιημένα) έφεραν αντίσταση σε μνημονιακούς νόμους που έθιγαν τα εργασιακά τους δικαιώματα και την απάνθρωπη μεταχείριση όλων των Ελλήνων. Αυτές οι τακτικές σύμφωνα με τους δανειστές ήταν ένας λόγος που έφεραν πίσω τις "μεταρρυθμίσεις" και την "ανάπτυξη" της Ελλάδας κι ως εκ τούτου πρέπει να πάψουν. Έξω από το Κράτος οι επικίνδυνοι για το αποικιακό Κράτος.
Επίσης θεωρεί δημοκρατικό και εθνικά ηθικό ότι το σχέδιο για τους τεχνοκράτες, που θα πατάνε στους νόμους του μνημονίου και όχι στο ελληνικό σύνταγμα,  είναι φτιαγμένο αποκλειστικά από την γερμανική task force, από Γάλλους εμπειρογνώμονες και από εδώ και στο εξής θα έχει την σφραγίδα της ευρωπαϊκής αντιπροσωπείας (!!!) για τις αναδιαρθρώσεις στην Ελλάδα. Άκρως ηθικό και συνταγματικό υπάλληλοι των δανειστών να ορίζουν ποιοι θα εκτελούν εις βάρος του ελληνικού λαού τις τοκογλυφικές μεθόδους των δανειστών ως νόμους του ελληνικού κράτους.
Δίωξη πολιτικοποιημένων
Οι Έλληνες ψηφοφόροι μετά από αυτή την απίστευτη και απροκάλυπτη αποκάλυψη της υπηρεσιακής κυβέρνησης θα δώσουν την ψήφο τους σε μια κυβέρνηση που δεν θα έχει κανένα απολύτως δικαίωμα στην πραγματική διακυβέρνηση της χώρας παρά θα είναι μία βιτρίνα δημοκρατίας ενός ναζιστικού αποικιοκρατικού μορφώματος. Άλλοι θα είναι στην Βουλή και άλλοι θα είναι η πραγματική Βουλή. Με αυτό τον τρόπο η νομοθετική εξουσία καταργείται εφόσον το Κράτος τεχνοκρατών θα πρέπει να συμβαδίζει σύμφωνα με τους μνημονιακούς νόμους και τα νέα ισοδύναμα και όχι βάση των νόμων που ψηφίζονται μέσα στην Βουλή. Απίστευτο ότι ξεκινά η υλοποίηση αυτού του αντισυνταγματικού Κράτους με πρωθυπουργό την κορυφή της ελληνικής Δικαιοσύνης, την πρόεδρο του Αρείου Πάγου, κ. Θάνου.
Ανατριχιαστική είναι η φράση του κ. Μανιτάκη για τις πολιτικές συνειδήσεις των υπαλλήλων του δημοσίου. Ανάμεσα στον κρατισμό ο υπουργός έβαλε και μία δικτατορική φράση που θυμίζει άλλες εποχές προ του 1940: "Υπερβολική πολιτικοποίηση". Αυτό είναι πέρα από την κομματικοκρατία και από τις πελατειακές σχέσεις κομμάτων και υπαλλήλων. Η "πολιτικοποίηση" και δε η "υπερβολική" είναι ένας από τους εχθρούς του νέου Κράτους της αποικίας Ελλάδα και πρέπει να παταχθεί για να μπορεί ως αποικία να έχει ελάχιστους πυρήνες αντίδρασης βάση ιδεολογιών που είναι αντίθετες με τον ολοκληρωτισμό.
από το «Στον Τοίχο»

Εκλογικός Χορός Πάνω στο πτώμα της Δημοκρατίας, του Γρηγόρη Σουλτάνη.

Εκλογικός Χορός Πάνω στο πτώμα της Δημοκρατίας

του Γρηγόρη Σουλτάνη
«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία». Πρέβεζα, Καρυωτάκης Κ.
Οι εκλογές- παρωδία, στις 20 του Σεπτέμβρη, κατ’ απαίτηση των ευρωκρατών, έχουν ως κύριο στόχο τη νομιμοποίηση της μετατροπής της χώρας σε νεο-αποικία.
Μέσω της τελετουργίας των εκλογών, οι ευρωκράτες και οι ιθαγενείς υποτακτικοί τους, ευελπιστούν ότι με την υφαρπαγή της ψήφου των λαϊκών στρωμάτων, θα έχουν την τυπική νομιμοποίηση για την εφαρμογή στο ακέραιο του τρίτου νεοφιλελεύθερου αποικιακού πακέτου, για το οποίο, όπως δηλώνεται στη συμφωνία: «Για την επιτυχία (του) θα απαιτηθεί η συνεχής εφαρμογή των συμφωνημένων πολιτικών επί πολλά έτη», (ν. 4336/2015, ΦΕΚ Α 94/14-8-2015, σελ. 1014).
Η βεβαιότητα των ευρωκρατών ότι μέσω των εκλογών-παρωδία θα πετύχουν την παραπλάνηση των λαϊκών στρωμάτων και την τυπική συναίνεση τους στο κοινωνικό Άουσβιτς που.....
ετοιμάζουν, βασίζεται στην υπόθεση ότι τα λαϊκά στρώματα, μετά το ψυχολογικό σοκ που έχουν υποστεί, αδυνατούν να έχουν συνείδηση της πραγματικότητας.
Η επιχείρηση «πρώτη φορά Αριστερά» -σύντομα θα έχουμε και το «πρώτη φορά ακροδεξιά»- υπήρξε μια επιχείρηση νεοφιλελεύθερου ψυχολογικού πολέμου που στόχο είχε την ανάσχεση της κοινωνικής δυναμικής, επιφέροντας βαρύ πλήγμα στη κοινωνική ψυχολογία.
Αν η προδοσία στο ατομικό επίπεδο επιφέρει κατακλυσμικά συναισθήματα οδύνης, άγχους, θυμού, φόβου, ενοχών, αδυναμίας και απάθειας και επισύρει αμυντικούς μηχανισμούς άρνησης της πραγματικότητας ή υποκατάστασής της, ώστε για την θεραπεία να απαιτείται χρόνος τουλάχιστον έξι μηνών, στο συλλογικό επίπεδο, τα φαινόμενα αυτά λειτουργούν πολλαπλασιαστικά, έτσι ώστε, για την επούλωση του τραύματος να απαιτείται εξίσου πολλαπλάσιος χρόνος.
Το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού  βρίσκεται σε κατάσταση μετατραυματικού συνδρόμου, εντελώς αποπροσανατολισμένο και σε πλήρη σύγχυση, ενώ είναι εμφανή τα σημάδια που δείχνουν ότι για το μεγαλύτερο μέρος των λαϊκών στρωμάτων δεν υπάρχει συνείδηση του τι έχει συντελεστεί.
Έτσι, το σώου των εκλογών λειτουργεί σαν την φάκα για το ποντίκι, που θα πιαστεί στην ευρωφυλακή, εγκρίνοντας άθελά του τη συμφωνία περαιτέρω αποικιοποίησης της χώρας, τους  εφαρμοστικούς νόμους, την περαιτέρω απώλεια οικονομικής, πολιτικής και εθνικής κυριαρχίας, και τη μετατροπή του σε είλωτα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Στρατηγικός στόχος των ευρωκρατών είναι η κατασκευή ενός νέου υποκειμένου. Η δημιουργία ενός νέου «ευρωπαίου», μιας φτηνής παραγωγικής μηχανής.  Με αυτό το βιοπολιτικό στόχο συνάδει το τέλος του προνοιακού και εθνικού κράτους και η δομική αλλαγή του πολιτειακού και πολιτικού συστήματος, που ξεκινώντας από την Ελλάδα θα επεκταθεί στο σύνολο της ΕΕ.
Οι επερχόμενες εκλογές σηματοδοτούν τη προδιαγεγραμμένη πορεία: το γεγονός ότι από τα κοινοβουλευτικά κόμματα, τα πέντε εμφανίζονται με πολιτικό πρόγραμμα το τρίτο μνημόνιο, σημαίνει ότι τόσο το πολιτικό όσο και το κομματικό σύστημα έχουν μεταλλαχθεί σε μορφές που έρχονται σε σύγκρουση με το αντιπροσωπευτικό πολίτευμα.
Εκ των πραγμάτων, όταν ο Κυρίαρχος του πολιτεύματος είναι οι ευρωκράτες, ηχεί ως ανέκδοτο να μιλάει κανείς για λαϊκή κυριαρχία· ακόμη και για αντιπροσωπευτικό πολίτευμα.
Το πολίτευμα είναι ήδη κάποιο είδος κοινοβουλευτικής δικτατορίας που χρησιμοποιεί το περιτύλιγμα μιας νεκρής Δημοκρατίας.

Ten Dollars A Week Can Keep A Refugee Child Off The Streets, by Gordon Brown.

Ten Dollars A Week Can Keep A Refugee Child Off The Streets

Gordon Brown
Gordon Brown

Just days ago, Abdul al-Kader, his four-year-old daughter, Abdelillah, draped over his shoulders, was photographed standing at a dangerous intersection in Beirut, trying to sell biro pens to feed his family. The image of this Syrian refugee family’s plight, tweeted by a Norwegian, Gissur Simonarson, immediately went viral.

Within a day or two, £100,000 ($154,000) was raised to help Abdul, Abdelillah, and her nine-year-old sister, Reem. When asked what he would do with the money, Abdul said he would use it to educate his children and their friends.

The story of Abdul and his children highlights an obvious, if overlooked, truth: Far from seeking to scrounge off Europe, thousands of Syrian exiles are desperate to return home as soon as it is safe. It is sheer desperation that is forcing them to embark on life-threatening voyages.

And they are not alone. An astonishing 30 million children are displaced around the world: two-thirds to other parts of their countries, and the rest forced to flee from their homelands altogether.

Some refugees are victims of natural disasters – for example, the one million children recently made homeless by the earthquake in Nepal. Others are displaced by climate change. But the main reason for the rising number of refugees is violent conflict. Five years ago, war and fighting displaced roughly 5,000 children per day; today, that number is more than 20,000.

Aside from Afghanistan since the 1970s, Somalia since the 1980s, the Democratic Republic of Congo since the 1990s, and now Syria, the past year alone has seen refugees fleeing the Central African Republic, South Sudan, Iraq, Libya, Yemen, and Burundi. And, because the average time a refugee is away from his or her homeland is ten years, millions of refugee children could go without education for most of their childhood years.

That scenario – life on the streets, with some children trapped in slave-labor conditions, others trafficked for prostitution or forced into unwanted marriages, and all vulnerable to extremists who seek to exploit their suffering – is so unacceptable that it forces us to act. While food, medicine, and shelter come first, education must be a high priority.

I found that out a few weeks ago while visiting a refugee center in Beirut, where mothers pleaded with me to get their children into school. They understood that while nutrition and health care are vital to survival, education – which enables young people to prepare and plan for the future – is what gives them hope.

Yet, despite the efforts of international agencies, these vulnerable children will continue to fall through the cracks unless drastic action is taken now. Refugee children lose out because they benefit mainly from humanitarian aid, which maintains a short-term focus on shelter and food, and development aid, which is by its very nature long-term. Only 2% of humanitarian aid currently goes to schools, and aid agencies struggle to cope with emergencies.

To address this, plans are underway for a humanitarian fund that can provide money to keep schools operating through an emergency or to build new ones in refugee camps and settlements. Indeed, the real test for such a fund is in countries such as Jordan, Lebanon, and Turkey, where services are at a breaking point and some two million children – the majority with no schooling – are languishing in shacks, tents, huts, and squalid camps.

Turkey has 621,000 Syrian child refugees and needs additional school capacity for some 400,000. Lebanon has 510,000, with no room for 300,000. Jordan has 350,000, and is 90,000 places short.

Last week, the Global Business Coalition for Education and the charity Theirworld outlined a way forward that is economical and can be implemented immediately. The plan is simple: double shifts in existing schools, with local children attending during the first half of the day, and refugee children attending during the second half. The plan could ensure that one million refugee children are not condemned to lose their chance at an education.

Over the past year, thanks to international donors around the world and a determined education minister, Elias Bou Saab, 106,000 refugee children in Lebanon have been enrolled under a double-shift system. Starting with the new autumn term, the total is set to rise to 140,000.

But the funding for this year is $30 million short – and 60,000 of the students cannot be accommodated. And then there are the 300,000 children in Lebanon alone whose education needs remain to be met.

Normally in an emergency, there are no facilities, buildings, or staff to keep children in school. What is missing in Jordan, Lebanon, and Turkey, however, are not classrooms or trained teachers – there are plenty locally and among adult Syrian refugees – but the money to pay for them.

The sums are not large relative to the scale of the problem. For just over $500 a year, or $10 per child per week, we can provide school places that would allow parents and children to do what they would prefer to do – be educated in the region.

Later this month in New York, I will ask the international community – old donors and potential new donors alike – to add another $250 million to the $100 million that we have already raised for Lebanon. If an impoverished refugee father is willing to give all he has to help children go to school, surely $10 dollars a week is not too much for the international community to offer to keep a refugee child off the streets.

What is TTIP? And six reasons why the answer should scare you.

What is TTIP? And six reasons why the answer should scare you

The trade negotiations are an assault on democracy. I would vote against them except… hang on a minute, I can’t

Share
09K













Have you heard about TTIP? If your answer is no, don’t get too worried; you’re not meant to have.

The Transatlantic Trade and Investment Partnership is a series of trade negotiations being carried out mostly in secret between the EU and US. As a bi-lateral trade agreement, TTIP is about reducing the regulatory barriers to trade for big business, things like food safety law, environmental legislation, banking regulations and the sovereign powers of individual nations. It is, as John Hilary, Executive Director of campaign group War on Want, said: “An assault on European and US societies by transnational corporations.”

Since before TTIP negotiations began last February, the process has been secretive and undemocratic. This secrecy is on-going, with nearly all information on negotiations coming from leaked documents and Freedom of Information requests.
But worryingly, the covert nature of the talks may well be the least of our problems. Here are six other reasons why we should be scared of TTIP, very scared indeed:

1 The NHS
Public services, especially the NHS, are in the firing line. One of the main aims of TTIP is to open up Europe’s public health, education and water services to US companies. This could essentially mean the privatisation of the NHS.
The European Commission has claimed that public services will be kept out of TTIP. However, according to the Huffington Post, the UK Trade Minister Lord Livingston has admitted that talks about the NHS were still on the table.

2 Food and environmental safety
TTIP’s ‘regulatory convergence’ agenda will seek to bring EU standards on food safety and the environment closer to those of the US. But US regulations are much less strict, with 70 per cent of all processed foods sold in US supermarkets now containing genetically modified ingredients. By contrast, the EU allows virtually no GM foods. The US also has far laxer restrictions on the use of pesticides. It also uses growth hormones in its beef which are restricted in Europe due to links to cancer. US farmers have tried to have these restrictions lifted repeatedly in the past through the World Trade Organisation and it is likely that they will use TTIP to do so again.
The same goes for the environment, where the EU’s REACH regulations are far tougher on potentially toxic substances. In Europe a company has to prove a substance is safe before it can be used; in the US the opposite is true: any substance can be used until it is proven unsafe. As an example, the EU currently bans 1,200 substances from use in cosmetics; the US just 12.

3 Banking regulations
TTIP cuts both ways. The UK, under the influence of the all-powerful City of London, is thought to be seeking a loosening of US banking regulations. America’s financial rules are tougher than ours. They were put into place after the financial crisis to directly curb the powers of bankers and avoid a similar crisis happening again. TTIP, it is feared, will remove those restrictions, effectively handing all those powers back to the bankers.

4 Privacy
Remember ACTA (the Anti-Counterfeiting Trade Agreement)? It was thrown out by a massive majority in the European Parliament in 2012 after a huge public backlash against what was rightly seen as an attack on individual privacy where internet service providers would be required to monitor people’s online activity.  Well, it’s feared that TTIP could be bringing back ACTA’s central elements, proving that if the democratic approach doesn’t work, there’s always the back door. An easing of data privacy laws and a restriction of public access to pharmaceutical companies’ clinical trials are also thought to be on the cards.

5 Jobs
The EU has admitted that TTIP will probably cause unemployment as jobs switch to the US, where labour standards and trade union rights are lower. It has even advised EU members to draw on European support funds to compensate for the expected unemployment.
Examples from other similar bi-lateral trade agreements around the world support the case for job losses.  The North American Free Trade Agreement (NAFTA) between the US, Canada and Mexico caused the loss of one million US jobs over 12 years, instead of the hundreds of thousands of extra that were promised.

6 Democracy
TTIP’s biggest threat to society is its inherent assault on democracy. One of the main aims of TTIP is the introduction of Investor-State Dispute Settlements (ISDS), which allow companies to sue governments if those governments’ policies cause a loss of profits. In effect it means unelected transnational corporations can dictate the policies of democratically elected governments.

ISDSs are already in place in other bi-lateral trade agreements around the world and have led to such injustices as in Germany where Swedish energy company Vattenfall is suing the German government for billions of dollars over its decision to phase out nuclear power plants in the wake of the Fukushima disaster in Japan. Here we see a public health policy put into place by a democratically elected government being threatened by an energy giant because of a potential loss of profit. Nothing could be more cynically anti-democratic.

There are around 500 similar cases of businesses versus nations going on around the world at the moment and they are all taking place before ‘arbitration tribunals’ made up of corporate lawyers appointed on an ad hoc basis, which according to War on Want’s John Hilary, are “little more than kangaroo courts” with “a vested interest in ruling in favour of business.”

So I don’t know about you, but I’m scared. I would vote against TTIP, except… hang on a minute… I can’t. Like you, I have no say whatsoever in whether TTIP goes through or not.  All I can do is tell as many people about it as possible, as I hope, will you. We may be forced to accept an attack on democracy but we can at least fight against the conspiracy of silence.

Monday, September 14, 2015

50% αυξήθηκαν μέσα σε ένα χρόνο οι Βέλγοι συνταξιούχοι άνω των 65 που δουλεύουν για να τα βγάζουν πέρα.

http://www.xpats.com/more-over-65ers-belgium-continue-work

More over-65ers in Belgium continue to work

Sep 14, 2015
In 2014 in Belgium, 46,200 people over the age of 65 had a job, 49% more than five years ago (31,000), write Het Laatste Nieuws and De Morgen, based on figures from the FPS Economy.

Belgians of retirement age remain active for various reasons, including maintaining a certain standard of living. "The generation that should now be retiring witnessed the consumerism boom of the 1950s and '60s," says labour market specialist Jan Denys of Randstad. "They continue working in order to keep enjoying the good life."

The figures from the FPS Economy also show that half of the over-65ers who work 
perform highly skilled jobs, and in most cases part-time. Full-time work at this age is rare, except among the self-employed.

Belgium still lags behind the Netherlands, where more than 200,000 people of retirement age still work, according to figures from ING.

Sunday, September 13, 2015

Economists Vs. Economics, by Dani Rodrik.

Economists Vs. Economics

Dani Rodrik
Dani Rodrik

Ever since the late nineteenth century, when economics, increasingly embracing mathematics and statistics, developed scientific pretensions, its practitioners have been accused of a variety of sins. The charges – including hubris, neglect of social goals beyond incomes, excessive attention to formal techniques, and failure to predict major economic developments such as financial crises – have usually come from outsiders, or from a heterodox fringe. But lately it seems that even the field’s leaders are unhappy.

Paul Krugman, a Nobel laureate who also writes a newspaper column, has made a habit of slamming the latest generation of models in macroeconomics for neglecting old-fashioned Keynesian truths. Paul Romer, one of the originators of new growth theory, has accused some leading names, including the Nobel laureate Robert Lucas, of what he calls “mathiness” – using math to obfuscate rather than clarify.

Richard Thaler, a distinguished behavioral economist at the University of Chicago, has taken the profession to task for ignoring real-world behavior in favor of models that assume people are rational optimizers. And finance professor Luigi Zingales, also at the University of Chicago, has charged that his fellow finance specialists have led society astray by overstating the benefits produced by the financial industry.

This kind of critical examination by the discipline’s big names is healthy and welcome – especially in a field that has often lacked much self-reflection. I, too, have taken aim at the discipline’s sacred cows – free markets and free trade – often enough.

But there is a disconcerting undertone to this new round of criticism that needs to be made explicit – and rejected. Economics is not the kind of science in which there could ever be one true model that works best in all contexts. The point is not “to reach a consensus about which model is right,” as Romer puts it, but to figure out which model applies best in a given setting. And doing that will always remain a craft, not a science, especially when the choice has to be made in real time.

The social world differs from the physical world because it is man-made and hence almost infinitely malleable. So, unlike the natural sciences, economics advances scientifically not by replacing old models with better ones, but by expanding its library of models, with each shedding light on a different social contingency.

For example, we now have many models of markets with imperfect competition or asymmetric information. These models have not made their predecessors, based on perfect competition, obsolete or irrelevant. They have simply made us more aware that different circumstances call for different models.

Similarly, behavioral models that emphasize heuristic decision-making make us better analysts of environments where such considerations may be important. They do not displace rational-choice models, which remain the go-to tool in other settings. A growth model that applies to advanced countries may be a poor guide in developing countries. Models that emphasize expectations are sometimes best for analyzing inflation and unemployment levels; at other times, models with Keynesian elements will do a superior job.

Jorge Luis Borges, the Argentine writer, once wrote a short story – a single paragraph – that is perhaps the best guide to the scientific method. In it, he described a distant land where cartography – the science of making maps – was taken to ridiculous extremes. A map of a province was so detailed that it was the size of an entire city. The map of the empire occupied an entire province.

In time, the cartographers became even more ambitious: they drew a map that was an exact, one-to-one replica of the whole empire. As Borges wryly notes, subsequent generations could find no practical use for such an unwieldy map. So the map was left to rot in the desert, along with the science of geography that it represented.

Borges’s point still eludes many social scientists today: understanding requires simplification. The best way to respond to the complexity of social life is not to devise ever-more elaborate models, but to learn how different causal mechanisms work, one at a time, and then figure out which ones are most relevant in a particular setting.

We use one map if we are driving from home to work, another one if we are traveling to another city. Yet other kinds of maps are needed if we are on a bike, on foot, or planning to take public transport.

Navigating among economic models – choosing which one will work better – is considerably more difficult than choosing the right map. Practitioners use a variety of formal and informal empirical methods with varying skill. And, in my forthcoming book Economics Rules, I criticize economics training for not properly equipping students for the empirical diagnostics that the discipline requires.

But the profession’s internal critics are wrong to claim that the discipline has gone wrong because economists have yet to reach consensus on the “correct” models (their preferred ones of course). Let us cherish economics in all its diversity – rational and behavioral, Keynesian and Classical, first-best and second-best, orthodox and heterodox – and devote our energy to becoming wiser at picking which framework to apply when.
© Project Syndicate

Το αόρατο πραξικόπημα, του Περικλή Κοροβέση.

Το αόρατο πραξικόπημα

του Περικλή Κοροβέση
Κάποτε στα παλιά τα χρόνια στην μακρινή Κίνα ήταν ένας σοφός δάσκαλος, ζωγράφος στο επάγγελμα, που ζωγράφισε ένα περιστέρι τόσο τέλειο, που οι μαθητές του κάθε πρωί που πήγαιναν στο σχολείο κοίταζαν να δουν αν το περιστέρι είχε πετάξει. Δουλεία των μαθητών ήταν να αντιγράψουν το περιστέρι όσο πιο πιστά μπορούσαν. Με τη σειρά τους οι μαθητές του γίνηκαν και αυτοί δάσκαλοι και εκπαίδευσαν νέους δάσκαλους και πάντα το θέμα ήταν το τέλειο περιστέρι του ιδρυτή της σχολής. Όπου καμιά ωραία μέρα ένας νεαρός μαθητής κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε ένα πραγματικό περιστέρι. Έμεινε έκθαμβος όταν διαπίστωσε πως ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό που ζωγράφισαν. Και έκανε το δικό του που στηριζόταν στην πραγματικότητα. Αποτέλεσμα; Του κόψανε το δίπλωμα.
Έκτοτε στο ποτάμια της Ιστορίας κύλησαν πολλοί αιώνες και το ίδιο φαινόμενο ξαναεμφανιζόταν. Όποιος έβλεπε μια άλλη πραγματικότητα από αυτή που ήταν επιτρεπτή, την πλήρωνε με το κεφάλι του. Στην Ευρώπη σήμερα δεν κόβουν κεφάλια. Αλλά έχουν την παντοδυναμία να εξαφανίσουν τις άλλες ιδέες και να μη φτάσουν πουθενά. Εν τούτοις υπάρχουν πολλές εστίες διαφωτισμού...
και αντίστασης, όπως και ποικίλα δίκτυα κάθε λογής που κάνουν πολύτιμη δουλειά. Αλλά δεν φτάνουν στον ψηφοφόρο-καταναλωτή, που κατά κανόνα έχει εμμονές και πιστεύει πως το δικό του περιστέρι είναι το σωστό. Αν δούμε την κινητικότητα των ψηφοφόρων στην Ελλάδα, εκτός από το σκληρό πυρήνα του κάθε κόμματος, θα δούμε πως ψηφίζουν ανάλογα με την προσφορά του κάθε κόμματος, ακριβώς όπως στα σούπερ μάρκετ. Το είδαμε και με τον Αντρέα Παπανδρέου και στην ανανεωμένη του μορφή με τον Αλέξη Τσίπρα.
Η έννοια του κυρίαρχου λαού στην ουσία είναι η έννοια του κυριαρχούμενου λαού που έχει την δυνατότητα να επιλέξει ολιγάρχες, αλλά τίποτα για τον εαυτό του. Στην ουσία οι εκλογές είναι ένα μεσσιανικό φαινόμενο. Διαλέγεις Μεσσία και συ γυρίζεις σπίτι και περιμένεις το θαύμα που ποτέ δεν έρχεται. Γίνεσαι πιστός, αλλά όχι πολίτης. Με άλλα λόγια, διαλέγεις την ανυπαρξία σου και τη θεωρείς προσωπικότητα σου, χάρη στον Μεσσία.
Άρα για ποια πολιτική μιλάμε όταν όλη η εξουσία είναι στους Μεσσίες-κόμματα; Πρώην σύντροφοι του Τσίπρα τον κατηγόρησαν για προδοσία. Βαριά κουβέντα. Αλλά αντικειμενικά έτσι είναι. Έκανε ακριβώς τα αντίθετα από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα πέρασε μια συμφωνία που θέτει την Ελλάδα υπό γερμανική κατοχή. Εγώ έχω μια άλλη προσέγγιση του φαινομένου. Αυτή η στήλη σε ανύποπτο χρόνο είχε διαπιστώσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια δεξιά Σοσιαλδημοκρατία, με μια ισχυρή αριστερή πτέρυγα, με αρχηγοκεντρική δομή που δεν χρειαζόταν κόμμα και οργανώσεις, αλλά αυλοκόλακες, προπαγανδιστές, και μηχανισμούς στήριξης. Εξ' ου και τα κορυφαία στελέχη του εγκατέλειψαν το κόμμα για να εγκατασταθούν στην κρατική μηχανή. Η δεξιά Σοσιαλδημοκρατία έψαχνε να βρει την οικογένεια της, που δεν ήταν τίποτ' άλλο από το παλιό πολιτικό σύστημα, το οποίο από χρόνια βρισκόταν υπό διάλυση, και να του δώσει νέα πνοή. Αλλά πρώτα έπρεπε να δώσει εξετάσεις στα πραγματικά κέντρα εξουσίας.
Και ο Τσίπρας πήγε με δώρα και υποσχέθηκε στον Σόιμπλε να παγώσει το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Και στην κυρία Μέρκελ εξήγησε πως οι γερμανικές αποζημιώσεις είναι ηθικού χαρακτήρα. Και προφανώς περίμενε κάποιο αντάλλαγμα, ίσως κανένα λουκάνικο Φρακφούρτης, για να φανεί ότι κερδίσαμε και εμείς κάτι και να το παρουσιάσουμε στους ιθαγενείς ως θρίαμβο της ελληνικής διπλωματίας. Ο Βαρουφάκης παραδέχτηκε μετά πως ο μόνος στόχος αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν ο εξευτελισμός της ελληνικής αντιπροσωπείας. Και σε αυτή τη διαδρομή γίνεται αντιληπτό πως χωρίς μνημόνιο δεν μπορεί να είσαι πρωθυπουργός. Επιπλέον ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Τσίπρα να διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, για να απαλλαγεί από την ενοχλητική Αριστερή Πτέρυγα. Ένα κόμμα ατού ήταν πως η δημοτικότητα του αρχηγού ήταν μεγάλη και με εκλογές φαστ φουντ ίσως κέρδιζε και αυτοδυναμία.
Όλα δείχνουν πως κανένα κόμμα δεν μπορεί να κερδίσει την αυτοδυναμία. Και παίζοντας διάφορα σενάρια. Στην ουσία πρόκειται για τη δημιουργία του “Εξτρεμιστικού Κέντρου”, που κυβερνάει στις πιο πολλές χώρες της Ε.Ε. Η συμφωνία που υπέγραψε στις 12 Ιουλίου 2015 η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Ταρίκ Αλί, θα γίνει το ίδιο μισητή με την 21η Απριλίου 1967. Δεν την έχουμε δει ακόμα να εφαρμόζεται. Μας περιμένουν καταστροφή και χάος.
Σχόλιο «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ»: Για το λόγο αυτό πρέπει να τους σταματήσουμε! Το οφείλουμε σ’ εμάς τους ίδιους και τα παιδιά μας. Το ΕΠΑΜ έχει το σχέδιο, η Ελλάδα έχει τη λύση!