Monday, August 31, 2015

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο αποφάσισε να συμμετάσχει αυτόνομα στην εκλογική αναμέτρηση της 20ης Σεπτεμβρίου.

Ανακοίνωση
Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο μετά από ένα κύκλο άκαρπων διαβουλεύσεων με διάφορα κινήματα και συλλογικότητες αποφάσισε να συμμετάσχει αυτόνομα στην εκλογική αναμέτρηση της 20ης Σεπτεμβρίου. Η απόφαση αυτή λήφθηκε αφού δεν προέκυψε η απαραίτητη εκείνη συμφωνία στη βάση της αναγκαιότητας δημιουργίας ενός μαζικού πλειοψηφικού ρεύματος εξουσίας που θα στέκονταν εμπόδιο στους σχεδιασμούς του καθεστώτος, όπως ακριβώς είχαμε διατυπώσει με την Ανακοίνωση της ΠΓ του ΕΠΑΜ της 21ης Αυγούστου.
Πράγματι, η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ εξάντλησε όλους τους τρόπους και χωρίς να θέτει προαπαιτούμενα προσπάθησε να πετύχει το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα με βάση την παραπάνω αναγκαιότητα, ερχόμενη σε επαφή και διαβούλευση με πολλές δυνάμεις, επιδιώκοντας τουλάχιστον μια κοινή συμπόρευση με τη «Λαϊκή Ενότητα» που συγκρότησαν οι αποχωρήσαντες από το ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς, υπήρξε κατ’ αρχήν μια ακατανόητη δυστοκία να πραγματοποιηθεί έστω και μια διερευνητική συνάντηση με την ηγεσία της ΛΑ.Ε.. Όταν τελικά υπήρξε το βράδυ της Τετάρτης 26ης Αυγούστου συνάντηση αντιπροσωπίας της ΠΓ του ΕΠΑΜ με τους κ.κ. Λαφαζάνη και Στρατούλη, έγινε από την αρχή φανερό, ότι η ΛΑ.Ε., ήταν αρνητική. Με πρόσχημα τις εσωτερικές αντιδράσεις στην ΛΑ.Ε. στο ενδεχόμενο συμμετοχής και του ΕΠΑΜ σε μετωπική συμπόρευση, φαίνεται ότι προτίμησαν την διατήρηση των εσωκομματικών τους ισορροπιών βάζοντας εκ των προτέρων περιορισμούς στην αναγκαιότητα δημιουργίας της πιο πλατιάς συμμαχίας και στην αντιμετώπιση της διαφαινόμενης σύμπραξης των μνημονιακών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ.
Κυρίως όμως, διότι παρά την αναγνώριση εκ μέρους τους, της αγωνιστικής συνέπειας και της εντιμότητας του ΕΠΑΜ στη στάση του σε κάθε περίπτωση, εξέφρασαν τον φόβο μήπως μετά τις εκλογές το ΕΠΑΜ διαφοροποιηθεί από μια ενιαία γραμμή μετεκλογικής συμπόρευσης όπως μας είπαν, χωρίς να μας εξηγήσουν από πού πηγάζει αυτός ο φόβος. Το τελευταίο μόνο απορίες μπορεί να δημιουργήσει σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις και τις σκοπιμότητες που ενδεχομένως εξυπηρετούνται με τη δημιουργία της ΛΑ.Ε..
Τι μπορεί να φοβάται κανείς από το ΕΠΑΜ άραγε; Οι ασυνεπείς βέβαια τη συνέπειά του. Οι διστακτικοί και οι «χλιαροί» την αποφασιστικότητά του. Οι ανορθολογικοί και οι προχειρολόγοι τον ορθό και τεκμηριωμένο προγραμματικό του λόγο. Οι άλλοι;
Κατόπιν αυτού και αφού εξαντλήθηκε η προθεσμία των τεσσάρων ημερών που μας ζητήθηκε, πριν εκδώσουμε δημόσια ανακοίνωση και προκειμένου να λάβουν -υποτίθεται- τις οριστικές τους αποφάσεις, το ΕΠΑΜ, δημόσια ανακοινώνει -όπως ακριβώς έκανε γνωστό και στην ηγεσία της ΛΑ.Ε. στη συνάντηση μαζί της- ότι είναι έτοιμο και θα συμμετάσχει αυτόνομα στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου με κατάθεση ψηφοδελτίων πανελλαδικά.
Η εμπειρία των διαβουλεύσεων αυτών αποδεικνύει στη πράξη, ότι το ΕΠΑΜ είναι ο μόνος ενοποιητικός παράγοντας, πέρα από συμφέροντα, ιδεοληψίες και κρυφές ατζέντες. Το ΕΠΑΜ αποδεικνύεται στην πράξη, ότι είναι η μόνη συνεπής και συνετή δύναμη που με ολοκληρωμένο σχέδιο και κυβερνητικό πρόγραμμα, μπορεί να καταστεί ο μοχλός που θα δώσει διέξοδο στη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία του 61,3% του ΟΧΙ, με όρους ανατροπής των σχεδιασμών του καθεστώτος και ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης για μια προοδευτική πορεία για τον τόπο και το λαό.
Το ΕΠΑΜ, συμμετέχοντας αυτόνομα στην εκλογική μάχη, καλεί κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα δημοκράτη και πατριώτη σε μια παλλαϊκή πανεθνική συστράτευση που θα αποτελέσει πραγματικό εμπόδιο στα σχέδια του δωσιλογισμού και της ξένης επιβουλής για ολοκληρωτική διάλυση της χώρας μέσω των μνημονίων.
Με όραμα και σχέδιο προχωράμε μπροστά για μια Ελλάδα λεύτερη και δημοκρατική, με:
-Κατάργηση όλων των μνημονίων και των συνεπειών τους απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία
-Κατοχύρωση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας με απαλλαγή από το βραχνά του χρέους και τις δουλείες της παράδοσης της νομισματικής κυριαρχίας στους ξένους επικυρίαρχους.
-Αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας, της συνταγματικής τάξης και την εφαρμογή κανόνων Δικαιοσύνης στα δημόσια πράγματα της χώρας.
-Παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και άμεση βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού.
Έχουμε το όραμα, έχουμε το σχέδιο.

ΠΗΓΗ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.

Saturday, August 29, 2015

Το κωλόπαιδο του Γερμαναρά…Του Δημήτρη Καζάκη.

Το κωλόπαιδο του Γερμαναρά…

Του Δημήτρη Καζάκη
«Πολλές φορές τα ΌΧΙ στην ιστορία έχουν οδηγήσει σε εξελίξεις υπαναχώρησης. Το ΌΧΙ του 1940 ακολούθησε μια τετράχρονη κατοχή.» Τάδε έφη ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη του ALPHATV [26.08.2015]
Δεν με εντυπωσιάζει το πόσο βαθιά ανιστόρητος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Άλλωστε στις 14 Αυγούστου στη Βουλή ο Τσίπρας δήλωσε κάτι ανάλογο όταν είπε, «ούτε μετανιώνω για τον συμβιβασμό έναντι του χορού του Ζαλόγγου.» Προφανώς οι Σουλιώτες που προτίμησαν να πέσουν στον γκρεμό, παρά να γίνουν χανουμάκια του Αλή Πασά δεν είχαν τις ίδιες ευαισθησίες και προτεραιότητες με τον Τσίπρα. Δεν είχαν την διαπεραστική οξυδέρκεια του Αλέξη. Ήταν τόσο άγαρμποι, ξεροκέφαλοι, γραφικοί και εριστικοί, που εκτιμούσαν την ελευθερία τους περισσότερο από τη δουλεία και μάλιστα την εθελοδουλεία.
Αλήθεια, ξέρει άραγες ο Αλέξης τι απέγιναν όσοι Τσίπρες τότε έλεγαν στους αδούλωτους Σουλιώτες, ότι είναι προτιμότερη μια ζωή υποτελούς στον Αλή, παρά ο θάνατος για την ελευθερία της πατρίδας; Ξέρει το ανάθεμα που ανά τους αιώνες συγκεντρώνει το όνομα του Πήλιου Γούση; Θα μους πεις, τον ενδιαφέρει; Όχι, βέβαια. Ποιός Τσίπρας νοιάστηκε ποτέ για την υστεροφημία του. Το μόνο που νοιάζει τους Τσίπρες όλων των εποχών είναι η κονόμα του Πήλιου Γούση και φυσικά η εύνοια του Πασά.

Καλόγερε, τί καρτερεῖς κλεισμένος μὲς στὸ Κούγκι;
Πέντε νομάτοι σοῦ ῾μειναν κ᾿ ἐκεῖνοι λαβωμένοι!
Κι εἶναι χιλιάδες οἱ ἐχθροὶ ποὺ σ᾿ ἔχουνε ζωσμένον!
Ἔλα νὰ δώσεις τὰ κλειδιά, πέσε νὰ προσκυνήσῃς,
κι ἀφέντης ὁ Βελῆ Πασᾶς δεσπότη θὰ σὲ κάμη!
Ἔτσι ψηλὰ ἀπ᾿ τὸ βουνὸ φωνάζει ὁ Πήλιος Γούσης.
Κλεισμένος μὲς στὴν ἐκκλησιὰ βρίσκετ᾿ ὁ Σαμουήλης,
κι ἀγέρας παίρνει τὴ φωνὴ τοῦ Πήλιου τοῦ προδότη.

Έτσι φανταζόταν τη σκηνή ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης κι έτσι πέρασε στη λαϊκή παράδοση και μούσα το Κούγκι. Τι κάνει ο Τσίπρας σήμερα, εκτός από το να παπαγαλίζει τα ίδια με τον Πήλιο Γούσι; Η μόνη διαφορά είναι ότι μιλάει εξ ονόματος όχι του Βελή Πασά, αλλά της Μέρκελ.

Τι άλλο κάνει εκτός από το να εκθειάζει τη στάση του Πήλιου Γούση και να απαξιώνει τη θυσία για την ελευθερία είτε στο Κούγκι, είτε στο Ζάλογγο, ή πολύ παλιότερα στις Θερμοπύλες, ή πολύ νεότερα στην εποποιία του Αλβανικού και της εθνικής αντίστασης; Έτσι είναι. Σε κάθε κορυφαία ιστορική στιγμή που οι Έλληνες κλήθηκαν από τα πράγματα να πουν ΟΧΙ και να θυσιαστούν για την ελευθερία μαχόμενοι ενάντια στην απολυταρχία, τον δεσποτισμό και κάθε είδους φασιστικό ολοκληρωτισμό, δίκιο είχαν οι Πήλιοι Γούσηδες, οι Εφιάλτες, οι Τσολάκογλου κι όλοι εκείνοι που ήξεραν την τέχνη του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης.

Αλλά όπως δικαιολογείται πάντα ο εκ φύσεως ηλίθιος κι ο γόνος δοσιλόγων: άλλες εκείνες οι εποχές, άλλες σήμερα. Τότε είχε νόημα ο αγώνας για την ελευθερία, ενώ σήμερα έχει νόημα μόνο ο αγώνας για τον μπεζαχτά. Και μάλιστα για τον μπεζαχτά του μεγάλου αφέντη, του σύγχρονου Σουλτάνου και Πασά. Τι είναι η ελευθερία και η αυτοδιάθεση μπροστά στην εύνοια της Μέρκελ; Πώς αλλιώς ο ανίκανος, ο ανεπρόκοπος, ο τεμπέλης, ο θρασύδειλος και ο επιτείδιος θα μπορέσει να πιάσει την καλή, ή έστω να εξασφαλίσει, όπως τα κατοικίδια, κανά ξεροκόμματο για τον εαυτό του; Όντως άλλες εποχές, όπου όλα έχουν αλλάξει κι όλα παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα.

Ούτε αξίζει να ασχοληθεί κανείς με το πόσο εντυπωσιακά αστοιχείωτος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Το έχουμε επισημάνει επανειλημένα σε ανύποπτους καιρούς. Ιδίως την εποχή που τον προσκυνούσαν όλοι και τον εκθείαζαν ως λαμπρό ειλικρινή νέο, διαφορετικό από τους άλλους, με δήθεν μεγάλες ικανότητες. Πρόκειται παιδιόθεν για ένα χαρακτηριστικό προϊόν του κομματικού σωλήνα, τόσο ανεπρόκοπος και αστοιχείωτος ώστε να διαλέξει την καριέρα της κομματικής αργομισθίας. Πώς θα μπορούσε κανείς να περιμένει κάτι διαφορετικό από μια τέτοια ασημαντότητα;
Και δεν είναι ο μόνος. Η ιστορία διεθνώς έχει αποδείξει ότι όσοι έχουν σαν επάγγελμα την πολιτική κι όσοι ζουν με την κομματική αργομισθία, είναι οι πιο επιρρεπείς στην εξαγορά από της εξουσία και τα ισχυρά συμφέροντα. Είναι οι πρώτοι που θα ξεπουληθούν και θα προδώσουν θέσεις και αρχές. Ο Γκρούεζας του Μαυρογιαλούρου, που στο ερώτημα «πώς τα βγάζεις πέρα» απαντά με τέτοια φυσικότητα, «μα είμαι του κόμματος!», υπάρχει σαν ιδιαίτερο στρώμα και ευδοκιμεί στην ηγεσία όλων των κομμάτων με επαγγελματικά στελέχη, με κομματικές αντιμισθίες, με πληρωμένες θέσεις που μοιράζει ο κομματικός μηχανισμός. Κάνουν πολιτική επί μισθώσει. Κι αυτό τα λέει όλα.

Όμως, πέρα απ” όλα αυτά, που τα καταλαβαίνει μόνο όποιος έχει στοιχειώδη συνείδηση και νιονιό, εμένα προσωπικά μου έφεραν στο μυαλό μια ιστορία την οποία είχε διηγηθεί ο παππούς μου. Ο παππούς μου, ονόματι Περικλής Σκιαδόπουλος, ήταν ο χαρακτηριστικός τύπος του παππού για τον οποίο οι περισσότεροι από εμάς είμαστε περήφανοι. Ελαιοχρωματιστής στο επάγγελμα και παρότι αγράμματος ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του. Δουλευτής και επινοητικός σε τέτοιο βαθμό, που όσοι τον ήξεραν τον αποκαλούσαν με σεβασμό Μάστορα.

Ο Μάστορας λοιπόν μπορεί να μην πολιτικοποιήθηκε ποτέ στη ζωή του, αλλά ανήκε σε μια γενιά, που δεν μπορούσες με τίποτε να την πείσεις, ούτε καν με τα όπλα και την πείνα, ότι είναι γραφτό της να σκύβει το κεφάλι ταπεινωτικά στον εκάστοτε ισχυρό. Δεν υπήρξε ποτέ αριστερός, ούτε δεξιός. Δεν καταλάβαινε τι σημαίνει αυτός ο διαχωρισμός. Ήξερε μόνο να κρίνει με την κοινωνική μόρφωση της ζωής του. Κι αυτό το αισθητήριο τις περισσότερες φορές, αν δεν το αμβλύνουν οι εμμονές, φυτευτές, ή άλλες, είναι επαρκές και αλάνθαστο.

Ακόμη τον θυμάμαι να κάθεται μαζί με τον αδελφό του κάτω απο την κληματαριά στην αυλή τα καλοκαιριάτικα βράδυα και να παρακολουθεί τις ειδήσεις από την κρατική τηλεόραση του εθνάρχη Καραμανλή. Και μόλις εμφανιζόταν ο εντεταλμένος τηλεσχολιαστής, Δρόσος, αν θυμάμαι καλά τον έλεγαν – ένα είδος Πρετεντέρη και Πορτοσάλτε της εποχής – η κίνηση ήταν αστραπιαία: Να, ρε! Κι άπλωναν τα χέρια τους μαζί σ” αυτή την τόσο χαρακτηριστική και τόσο ελληνοπρεπή χειρονομία αποδοκιμασίας, που έλκει την καταγωγή της τουλάχιστον από το Βυζάντιο.

Ήμουν ο αγαπημένος του εγγονός καθότι πρωτότοκος κι επομένως δεν έχανε την ευκαιρία να με νουθετεί με ιστορίες και παθήματα από τη ζωή του. Μια απ” αυτές ήταν όταν μου μίλησε για ένα νέο Γερμανό, ψηλό, ξανθό με ελληνοπρεπές όνομα – το οποίο δεν μπορώ να θυμηθώ – και άψογα ελληνικά, αν και με ιδιαίτερο γερμανικό τονισμό. Μιλούσε με αγάπη για την Ελλάδα και δεν έχανε την ευκαιρία να απαγγέλει στίχους από τον Όμηρο.

Αν και κατοχή, ο Γερμανός αυτός εύχαρης και ανοιχτός καθώς ήταν, γρήγορα κέρδισε τις συμπάθειες της καλής κοινωνίας της Καλαμάτας. Ήταν πάντα ευπρόσδεκτος στα καλύτερα σαλόνια. Τον θεωρούσαν έναν διαφορετικό Γερμανό. Διαφορετικό από τον πατέρα του, που τότε υπηρετούσε ως διοικητής των μαυροφορεμένων με την νεκροκεφαλή στο πέτο.

Ακόμη κι όταν οι εκτελέσεις ομήρων για να τσακιστεί η αντίσταση του λαού, έγινε σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, ο νέος ενθουσιώδης Γερμανός με το ελληνοπρεπές όνομα συνέχιζε να κερδίζει τις συμπάθειες της καλής κοινωνίας. Ο παππούς μου τον συνάντησε τελείως αναπάντεχα, όταν από τον Δήμο Καλαμών τον κάλεσαν να περισυλλέξει το πτώμα συγγενούς του, που εκτελέστηκε αναπάντεχα ως όμηρος.

Πήγε λοιπόν στην τοποθεσία βόρεια του νεκροταφείου, όπου οι ναζί και οι συνεργάτες τους, συνήθιζαν να εκτελούν ομαδικά ομήρους. Καθώς μαζί με άλλους προσπαθούσαν να ξεχωρίσουν τα πτώματα των συγγενών τους από το σωρό των εκτελέσθεντων, διέκριναν τον νέο Γερμανό με το ελληνοπρεπές όνομα να κυκλοφορεί πάνω από νεοεκτελεσθέντες και να αφουγκράζεται την αναπνοή τους. Κάθε φορά που διέκρινε αναπνοή, έκανε σαν παιδί που κέρδιζε σε παιχνίδι. Καλούσε με φωνές τον Γερμανό αξιωματικό, επικεφαλής του αποσπάσματος, για να αποτελειώσει την εκτέλεση με χαριστική βολή.

Σε μια στιγμή, καθώς έσκυβε πάνω από το σώμα ένος παλικαριού, ένα χέρι τον πιάνει από το πουκάμισο. Ήταν το παλικάρι που δεν είχε ακόμη ξεψυχήσει. Με αχνή φωνή τον ρωτά: «Γιατί;» Κανείς απ” όσους παρακολουθούσαν τη σκηνή, δεν κατάλαβε το νόημα αυτής της ερώτησης, αλλά ο φέρελπις νεαρός Γερμανός με ελληνοπρεπές όνομα τράβηξε μακριά το χέρι που τον είχε αρπάξει και απάντησε: «Γιατί χάσατε και δεν λέτε να το δεχτείτε!»

Μια μαυροφορεμένη που παρακολουθούσε τη σκηνή την άκουσε ο παππούς μου να γριλίζει πίσω από τα δόντια: «κωλόπαιδο!» Κι από τότε ολόκληρη η Καλαμάτα έμαθε να τον αποκαλεί με το μόνο όνομα που αληθινά του ταίριαζε: «Το κωλόπαιδο του Γερμαναρά!»

Ο παππούς μου έμαθε μετά την απελευθέρωση ότι αυτό το κωλόπαιδο του Γερμαναρά, βρήκε οικτρό θάνατο – άγνωστο πώς και από ποιόν – στην Αθήνα. Ο πατέρας του, ανώτερος αξιωματικός των Ες-Ες, τον βρήκε σ” ένα χαντάκι, όπου έμεινε να φυλάει στην αιωνιότητα τους υπονόμους της Αθήνας. Ο ίδιος συνελήφθη από τους παρτιζάνους του Τίτο, καθώς υποχωρούσε μαζί με τη μονάδα του διαμέσου της Γουγκοσλαβίας. Οι παρτιζάνοι τον παρέδωσαν στον κόκκινο στρατό και πέθανε έγκλειστος σε φυλακή για εγκληματίες πολέμου.

Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από την όλη ιστορία είναι είναι η αίσθηση δικαίωσης που ένιωθε ο παππούς μου, καθώς έκλεινε την εξιστόρηση λέγοντας: Να αγιάσει το χέρι αυτού που έλιωσε το κεφάλι εκείνου του κωλόπαιδου…

Αυτό που θα ήθελα να μάθω σήμερα είναι μόνο τούτο. Σε τι κατηγορία σαπρόφυτων ανήκουν όσοι σκέφτονται να επιβραβεύσουν με τη ψήφο τους το κωλόπαιδο της Μέρκελ.

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Γενικός Γραμματέας του Ε.ΠΑ.Μ.

Wednesday, August 26, 2015

ΕΠΑΜ: Αδήριτη η ανάγκη διαμόρφωσης αντιμνημονιακής κυβερνητικής πλειοψηφίας. ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ.

ΕΠΑΜ: Αδήριτη η ανάγκη διαμόρφωσης αντιμνημονιακής κυβερνητικής πλειοψηφίας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Αδήριτη η ανάγκη διαμόρφωσης αντιμνημονιακής κυβερνητικής πλειοψηφίας
Η παραίτηση της κυβέρνησης Τσίπρα και η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες μέσα στο Σεπτέμβρη αποτελεί αναπόδραστο αποτέλεσμα της μεγάλης αναντιστοιχίας μεταξύ της λαϊκής βούλησης όπως αυτή εκφράστηκε με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και της πολιτικής που ακολουθήθηκε έκτοτε και που οδήγησε στη ταπεινωτική συμφωνία με τους δανειστές και τελικά στην υπογραφή του 3ου μνημονίου.
Από νωρίς έγινε φανερό, ότι η νεομνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν θα μπορούσε να πάει πολύ μακριά, ούτε θα της ήταν δυνατό να εφαρμόσει τα προβλεπόμενα από τις συμφωνίες που υπέγραψε. Ιδιαίτερα μάλιστα με την έντονη αντίσταση στο εσωτερικό της κυβερνητικής πλειοψηφίας, κατέστη ακόμα περισσότερο αδύναμη να προωθήσει τις καταστροφικές επιλογές της. Έτσι δεν υπήρχε άλλος τρόπος, είτε μέσω κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος να οδηγηθούμε σε μια κυβέρνηση υποτίθεται εθνικής σωτηρίας από το σύνολο των «προθύμων» στο κοινοβούλιο, είτε σε μια τέτοια κυβέρνηση, που με ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, να μπορεί να νομιμοποιηθεί μέσω των εκλογών. Και αυτό, προκειμένου να κατευναστούν οι αναμενόμενες λαϊκές αντιδράσεις έτσι ώστε, σχετικά απερίσπαστη, η κυβέρνηση αυτή να προχωρήσει στην εφαρμογή όλων των συμφωνηθέντων με τους δανειστές, που θα φέρουν τη χώρα σε ολοκληρωτική διάλυση και καταστροφή.
Απέναντι σε αυτές τις καθεστωτικές επιλογές η μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία του ΟΧΙ στα καταστροφικά μνημόνια, οφείλει να εκφραστεί πολιτικά με όρους θετικής διεξόδου, δηλαδή με ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από ένα σύνολο δυνάμεων που εδώ και πέντε χρόνια δίνουν με συνέπεια τον αγώνα για μια άλλη πορεία για την χώρα και ένα καλύτερο μέλλον για τον ελληνικό λαό.
Δεν αρκεί η προσπάθεια διαχείρισης της λαϊκής δυσαρέσκειας, μέσω μιας κοινοβουλευτικής, ή εξωκοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που θα καταγγέλλει, ή θα διαμαρτύρεται, απέναντι σε όποια κυβέρνηση που θα εφαρμόζει καταστροφικά μνημόνια. Εδώ και τώρα απαιτείται η ανάληψη κάθε πρωτοβουλίας, που θα εκφράσει και θα οδηγήσει με όρους νίκης τη λαϊκή αυτή πλειοψηφία του 61,3% στην κατάκτηση της κυβερνητικής ευθύνης και της εξουσίας για:
- Κατάργηση όλων των μνημονίων και των συνεπειών τους απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία
- Κατοχύρωση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας με απαλλαγή από το βραχνά του χρέους και τις δουλείες της παράδοσης της νομισματικής κυριαρχίας στους ξένους επικυρίαρχους.
- Αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας, της συνταγματικής τάξης και την εφαρμογή κανόνων Δικαιοσύνης στα δημόσια πράγματα της χώρας.
- Παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας και άμεση βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού.
Το ΕΠΑΜ με βάση την παραπάνω αναγκαιότητα, χαιρετίζει κατ’ αρχήν κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα βουλευτή, που τίμησε αυτή τη δύσκολη περίοδο την εμπιστοσύνη του λαού και αρνήθηκε να ψηφίσει το καταστροφικό 3ο μνημόνιο και τους νόμους που το συνοδεύουν, οδηγώντας με αυτόν τον τρόπο σήμερα στη δυνατότητα που ανοίγεται για την πραγματική ανατροπή. Χαιρετίζει επίσης και όλες εκείνες τις δυνάμεις, όπως και όλους τους πολίτες που δεν υπέστειλαν ούτε για μια στιγμή τη σημαία του αγώνα.
Το ΕΠΑΜ δεσμεύεται ότι θα εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες από την πλευρά του για τη δημιουργία μιας πλατιάς συμπαράταξης όλων των δυνάμεων, που τάσσονται με την πλευρά της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και επιδιώκουν έξοδο από τον καταστροφικό μονόδρομο που έχουν οδηγήσει τη χώρα, οι μνημονιακές πολιτικές, πέρα από δευτερεύουσες διαφορές και ανώφελες καχυποψίες.
Το ΕΠΑΜ είναι έτοιμο να συμπορευτεί με κάθε πολίτη, κάθε άνθρωπο της Επιστήμης, του Πολιτισμού και της Τέχνης, κάθε κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική δημοκρατική πολιτική δύναμη σε αυτή τη μεγάλη νικηφόρα συμμαχία με όρους ισοτιμίας, που θα δώσει διέξοδο στη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία του 61,3% του ΟΧΙ, με όρους ανατροπής των σχεδιασμών του καθεστώτος και ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης για μια προοδευτική πορεία για τον τόπο και το λαό.
Αθήνα 21 Αυγούστου 2015
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

Η Μεσόγειος σε «εκλογικό πυρετό»

Η Μεσόγειος σε «εκλογικό πυρετό»

Στα ύψη ανεβαίνει το εκλογικό θερμόμετρο στις μεσογειακές χώρες το φθινόπωρο, καθώς όλο και περισσότερες χώρες θα έχουν κάλπες και τους επόμενους μήνες.
Σύμφωνα με το μέχρι τώρα χρονοδιάγραμμα, στις 20 Σεπτεμβρίου, είναι η πιθανή ημερομηνία των Ελληνικών εκλογών.
Στις 27 Σεπτεμβρίου οι Καταλανοί θα προσέλθουν στις κάλπες, ενώ στις 4 Οκτωβρίου, μια εβδομάδα αργότερα, στις κάλπες θα βρίσκονται οι Πορτογάλοι.
Νέες εκλογές θα έχουν την 1η Νοεμβρίου και στην Τουρκία, καθώς δεν  επιτεύχθηκε συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων για τη δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας, ενώ το Νοέμβριο θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές στην Ισπανία.

12μελής Επιτροπή «σοφών» για το ασφαλιστικό...

12μελής Επιτροπή «σοφών» για το ασφαλιστικό

12μελής Επιτροπή “σοφών”, εκπονεί έως τις 15 Οκτωβρίου , νέο ασφαλιστικό σύστημα που θα προβλέπει – με μεταβατικές διατάξεις – ενιαίους κανόνες για όλους εξασφαλίζοντας τη μελλοντική βιωσιμότητα των συντάξεων, ύστερα και από τις αλλαγές που έχουν γίνει σε εφαρμογή του Μνημονίου.
Τη συγκρότηση της Επιτροπής προβλέπει απόφαση που εξέδωσε ο υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Γ. Κατρούγκαλος, παρά τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και με δεδομένη τη συμφωνία της χώρας με τους θεσμούς για ψήφιση στις 15 Οκτωβρίου νέου “πακέτου” αλλαγών στο συνταξιοδοτικό ή, εναλλακτικά, την κατάθεση προτάσεων με “ισοδύναμα” σε κάθε περίπτωση (ακόμη και για την απόφαση του ΣτΕ που είχε κρίνει ως αντισυνταγματικές τις επιπλέον περικοπές στις συντάξεις άνω των 1.000 ευρώ).
Η Επιτροπή θα λειτουργεί εκτός του νομίμου ωραρίου και υποστήριξη θα παρέχει  η Γενική Διεύθυνση Κοινωνικής Ασφάλισης του Υπουργείου.
Τα μέλη της Επιτροπής είναι τα εξής:
  1. Άννα Λιγωμένου, Αντιπρόεδρος Ελεγκτικού Συνεδρίου, ως Πρόεδρος
    2. Βασίλης Ανδρουλάκης, Δικαστής Συμβουλίου της Επικρατείας
    3. Διονύσιος Γράβαρης, Καθηγητής Κοινωνικής Πολιτικής
    4. Ξενοφών Κοντιάδης, Καθηγητής Δικαίου Κοινωνικής Ασφάλειας
    5. Κωνσταντίνος Κρεμαλής, ομ. Καθηγητής Δικαίου Κοινωνικής Ασφάλειας
    6. Σταυρούλα Κτιστάκη, Δικαστής Συμβουλίου της Επικρατείας
    7. Φρόλη Κουσκουνά, Πρόεδρος Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής
    8. Σπύρος Μαρκάτης, Δικαστής Συμβουλίου της Επικρατείας
    9. Δημήτριος Μπούρλος, Δικηγόρος, εξειδικευμένος σε συνταξιοδοτικά θέματα
    10. Μιλτιάδης Νεκτάριος, Καθηγητής Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης
    11. Αθηνά Πετρόγλου, Δικηγόρος, εξειδικευμένη σε συνταξιοδοτικά θέματα
    12. Άγγελος Στεργίου, Καθηγητής Δικαίου Κοινωνικής Ασφάλειας

«Μνημόνιο με δραχμή» και άλλα παραμύθια της δεκάρας, του Νίκου Περπερά.

«Μνημόνιο με δραχμή» και άλλα παραμύθια της δεκάρας

του Νίκου Περπερά
Θα προτιμούσαμε να ανεχθούμε, να μην ασχοληθούμε ή ακόμη και να ακούσουμε με κάποια συμπάθεια τα «επιχειρήματα» του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα στο απεγνωσμένο διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό αν τα περισσότερα από αυτά δεν είχαν πρόθεση να αποπροσανατολίσουν, να εξωραΐσουν τη μνημονιακή του «κωλοτούμπα» με έναν ακόμη εμπαιγμό, να «ψαρέψουν στα θολά νερά» και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Και, προ πάντων, αν δεν περιείχαν μια σειρά από ψευδολογίες επενδυμένες με αφοριστικές σοφιστείες και αν δεν δομούσαν την πλήρη διαστροφή της πραγματικότητας.
Δυστυχώς για τον ίδιο, η στροφή της «κυβερνώσας αριστεράς» της οποίας προΐσταται προς τη μνημονιακή κατηφόρα της υποταγής, παρά και ενάντια τις προεκλογικές και μετεκλογικές του εξαγγελίες και παρά την αμέριστη και επανειλημμένη στήριξη που είχε από τον ελληνικό λαό, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, όσα «σημεία και τέρατα» επικαλεστεί.

Όσο κι αν προσπαθεί ο Α. Τσίπρας να ρίξει την ευθύνη για τις εσπευσμένες πρόωρες εκλογές σε ...
άλλους, τον προδίδουν οι ίδιοι οι καλύτεροί του εσχάτως σύμμαχοι, όπως η καγκελάριος της Γερμανίας Α. Μέρκελ η οποία φέρεται να σχολίασε για τις εξελίξεις στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της συνάντησής της με την Πρόεδρο της Βραζιλίας, Ντ. Ρούσεφ πως «η παραίτηση του Τσίπρα είναι μέρος της λύσης και όχι μέρος της κρίσης»!
Όπερ εστί μεθερμηνευόμενον, η βιασύνη της προσφυγής στις κάλπες είναι μέρος του ευρύτερου σχεδιασμού – εντός και εκτός Ελλάδας - για να απαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση από τα «βαρίδια» όσων εμμένουν στο προεκλογικό αντιμνημονιακό τους πρόγραμμα, δηλαδή από την Αριστερή Πλατφόρμα. Οι εκλογές, επομένως, γίνονται για ένα και μόνο λόγο: Για να επισημοποιηθεί και εκλογικά η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και για να εφαρμοστεί απερίσπαστα το 3ο μνημόνιο που θα δέσει χειροπόδαρα την Ελλάδα στο άρμα της νεοαποικιακής κηδεμονίας και τους Έλληνες στα νεοφιλελεύθερα δεσμά της διαρκούς λιτότητας, από τους οποίους τώρα ζητά να ψηφίσουν «ναι» σ' αυτήν την πολιτική που περισφίγγει τη θηλιά στο λαιμό τους!
Άλλωστε δεν είχε να αντιμετωπίσει κανένα απολύτως πρόβλημα κυβερνητικής βιωσιμότητας ο Α. Τσίπρας, αφού τον στήριξαν «με χίλια» όλες οι μνημονιακές δυνάμεις από τη ΝΔ ως το ΠΑΣΟΚ και το «Ποτάμι». Άρα η οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία ούτε ως επικοινωνιακό τρυκ δεν στέκει.
Είπε, ωστόσο, ο πρωθυπουργός: «Θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής απέναντί σας. Δεν πετύχαμε τη συμφωνία που προσδοκούσαμε πριν τις εκλογές του Γενάρη. Δεν αντιμετωπίσαμε όμως και την αντίδραση που υπολογίζαμε».
Πώς θα μπορούσε όμως να επιτευχθεί μια «καλή συμφωνία»; Όλο αυτό το εξάμηνο διάστημα που έχει προηγηθεί ο ελληνικός λαός είδε μια κυβέρνηση -ή μάλλον τον σκληρό πυρήνα μιας αρχηγικού και μονεταριστικού τύπου παράταξης- να υποχωρεί και να υποτάσσεται διαρκώς σε όλο και σκληρότερες μνημονιακές θέσεις, δεχόμενη τα τελεσίγραφα και τους εκβιασμούς των θεσμικών δανειστών. Είδε μια κυβέρνηση να παραιτείται και να αρνείται να χρησιμοποιήσει το μοναδικό «όπλο» που είχε για μια σοβαρή διαπραγμάτευση: Το «όπλο» της ρήξης, της εναλλακτικής λύσης που εδράζεται στη στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την έξοδο από την λυκοφωλιά της ευρωζώνης.
Αλλά στο όνομα του μονόδρομου της ευρωζώνης αυτό το «όπλο» ούτε καν βγήκε από το θηκάρι. Απορρίφθηκε μετά βδελυγμίας, εκ των προτέρων και χωρίς να εξεταστεί ποτέ σοβαρά. Και παρότι βγήκε ενισχυμένο από το μεγαλειώδες και θριαμβευτικό «ΟΧΙ» του 62% του ελληνικού λαού από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Υπό αυτές τις προϋπόθεσεις, όμως, η τραγική κατάληξη των διαπραγματεύσεων και η υπογραφή μιας επονείδιστης συνθηκολόγησης και μιας επώδυνης συμφωνίας ήταν σαφώς προδιαγεγραμμένη. Μας θύμισε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός το στίχο του παλιού τραγουδιού «Στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει»! Μόνο που στην περίπτωσή μας είναι ακόμη πιο τραγικός ο απολογισμός, αφού οδηγεί στην καταστροφή και στον εξανδραποδισμό ενός ολόκληρου λαού κι όχι μονάχα ενός στρατιώτη...
Λέει τώρα ο πρωθυπουργός: «Θα μας κρίνετε όλους. Κι εκείνους που δώσαμε τη μάχη μέσα και έξω από τη χώρα, για να μη βρεθεί η Ελλάδα στο απόσπασμα. Κι εκείνους, που επικαλούμενοι ιδεολογική συνέπεια, εισηγούμενοι την άποψη ότι η Ελλάδα χρειάζεται δανεισμό, δηλαδή μνημόνιο, αλλά με δραχμή, διέπραξαν την ακραία ασυνέπεια να μετατρέψουν σε κοινοβουλευτική μειοψηφία την πλειοψηφία που ο λαός μας έδωσε στην πρώτη στο τόπο, κυβέρνηση της Αριστεράς».
Εδώ ο Α. Τσίπρας προσπαθεί νακαλύψει ένα προμελετημένο πολιτικό «έγκλημα» επιφέροντας πολλαπλά κατάγματα στην κοινή λογική. Και φυσικά θα κριθεί και γι' αυτό, όπως οι προηγούμενοι κήνσορες των μνημονίων στις εκλογές που έσπευσε να προκαλέσει. Διότι η Ελλάδα με το 3ο και πιο εξοντωτικό μνημόνιο που τελικά υπέγραψε ο ίδιος η Ελλάδα όχι μόνο βρέθηκε στο απόσπασμα, αλλά υποτάχθηκε, χωρίς καν μάχη, στους νεοαποικιοκράτες δανειστές και τέθηκε υπό κηδεμονία της γερμανοκρατούμενης ΕΕ. Και βέβαια ο ελληνικός λαός καταδικάστηκε να ζει για δεκαετίες σε μια «Ειδική Οικονομική Ζώνη» με μισθούς και συντάξεις πείνας, με ανύπαρκτα δικαιώματα και υπαρκτή μόνο τη διαρκή εξαθλίωσή του!
Αλλά από πού κι ως που προκύπτει πως η Αριστερή Πλατφόρμα εισηγήθηκε την άποψη ότι η Ελλάδα «χρειάζεται δανεισμό» και επομένως «ένα νέο μνημόνιο, αλλά με δραχμή»; Τι μας λέει εδώ ο πρωθυπουργός – που κατά τα άλλα δεν είχε καν ακούσει για κάποια εναλλακτική πρόταση και λύση, όπως υποστήριζε ο ίδιος όλο το προηγούμενο διάστημα; Μας λέει απλά ότι αναγκαστικά η καταφυγή στο εθνικό νόμισμα προϋποθέτει και ...μνημόνιο!
Εδώ αγγίζουμε το άκρον άωτον της διαστρέβλωσης της πραγματικότητας. Κάτι ανάλογο με τα ... «εμπνευσμένα» σενάρια για τα δήθεν γιουρούσια στο Εθνικό Νομισματοκοπείο και τη σύλληψη του Γ. Στουρνάρα που με εκτοξευτήρες τους «παπατζήδες» της προεδρικής φρουράς του Μαξίμου γέμισαν με λάσπη τα ντόπια και ξένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Σε πείσμα της ανερμάτιστης επιχειρηματολογίας του Αλέξη Τσίπρα, η πραγματικότητα, είναι εντελώς διαφορετική. Ευρωζώνη και μνημόνια είναι σιαμαία αδέλφια. Το παραδέχτηκε, σαφέστατα προ ημερών ο υπουργός Υγείας Π. Κουρουπλής λέγοντας ωμότατα πως «Αν βγούμε από τα μνημόνια θα βγούμε και από την Ευρώπη»!
Αυτό ακριβώς έλεγε εδώ και χρόνια και επιμένει και η Αριστερή Πλατφόρμα και όλες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις και η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που βροντοφώναξε το μεγαλειώδες «ΟΧΙ» στις 5 Ιουλίου: Αν δεν θέλουμε μνημόνια, η μόνη λύση είναι η απεμπλοκή μας από το μονόδρομο της ευρωζώνης και κατ' επέκταση αυτής της ΕΕ των καταναγκαστικών οδηγιών της εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας και της αποσάρθρωσης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, που μας κατάντησαν τον ουραγό της Ευρώπης σε όλους τους οικονομικούς και άλλους δείκτες.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με τα κουτοπόνηρα κυβερνητικά σοφίσματα, η έξοδος από τη λυκοφωλιά του ευρώ και της ΕΕ αποτελεί απαραίτητο όρο για να λάβουν επιτέλους τέλος τα μνημόνια. Για να τερματιστεί η διαρκής λιτότητα και ότι να δοθεί η ευκαιρία, παρά τις πρόσκαιρες δυσκολίες, για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, που θα έχει ως καρπό την καταπολέμηση της ανεργίας και την εμπέδωση της εθνικής ανεξαρτησίας.
Όσον αφορά την κυβερνητική πλειοψηφία η οποία τάχα χάθηκε από αυτούς που ψήφισαν «ΟΧΙ» στη μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης, ας κοιτάξει πρώτα ο πρωθυπουργός τον εαυτό του στον καθρέφτη: Εκεί θα δει ξεκάθαρα ποιος εγκατέλειψε ποιον. Ποιος από εκεί που θα έσκιζε τα μνημόνια αποδείχτηκε και καλαμοκαβαλάρης και καλαμοσχίστης!
Όλα τα άλλα είναι επιχειρήματα της δεκάρας, αντίστοιχα των υπερασπιστών της δήθεν ευμάρειας του ευρώ...
από το «iskra.gr»

Ο ρεαλισμός και η ωριμότητα του Αλέξη Τσίπρα, του Pitsirikos.

Ο ρεαλισμός και η ωριμότητα του Αλέξη Τσίπρα

του Pitsirikos
Μετά την υπογραφή του Μνημονίου Τσίπρα, ακούγεται και γράφεται πολύ πως ο Αλέξης Τσίπρας έγινε ρεαλιστής και ωρίμασε. Αφού υπενθυμίσω πως ό,τι ωριμάζει σαπίζει μετά, θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις:
Δεν είναι ρεαλισμός να προσκυνάς.
Αν το να προσκυνάς ήταν ρεαλισμός, οι αγωνιστές του 1821 δεν ήταν καθόλου ρεαλιστές. Δηλαδή, ήταν κάτι βλαμμένοι που έκαναν επανάσταση απέναντι σε μια αυτοκρατορία.
Αν το να προσκυνάς ήταν ρεαλισμός, οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης δεν ήταν καθόλου ρεαλιστές. Ήταν κάτι ηλίθιοι που τα έβαλαν με μια υπερδύναμη της εποχής.
Αν οι άνθρωποι ήταν ρεαλιστές -όπως εννοούν τον ρεαλισμό αυτοί που θεωρούν ρεαλιστή τον Τσίπρα-, θα ζούσαν ακόμα στις σπηλιές. Ένας «ρεαλιστής» δεν θα έβγαινε ποτέ από την σπηλιά.
Σήμερα, ο Αλέξης Τσίπρας κατηγόρησε τους μέχρι χτες συντρόφους του της Αριστερής...
Πλατφόρμας, λέγοντας πως δεν είναι επαναστατικό να επιλέγεις την απόδραση από την πραγματικότητα.
Το περίεργο είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορεί τους μέχρι χτες συντρόφους του για απόδραση από την πραγματικότητα επειδή υποστηρίζουν ακόμα αυτά που ήταν οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την υπογραφή του Μνημονίου.
Τους κατηγορεί γιατί επιμένουν στο πρόγραμμα που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.
Ας ενημερώσει κάποιος τον Αλέξη Τσίπρα πως ρεαλισμός δεν είναι ό,τι μας συμφέρει κάθε φορά προσωπικά και ό,τι διώχνει τις ευθύνες από πάνω μας. Αυτό είναι οπορτουνισμός.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μπερδέψει τον ρεαλιστή με τον ξεπουλημένο.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ρεαλιστής.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ξεπουλημένος.
Δεν πρέπει στην Ελλάδα να ταυτίσουμε τον ρεαλιστή με τον ξεπουλημένο.
Αν ο Αλέξης Τσίπρας άλλαξε και αισθάνεται πια ρεαλιστής και ώριμος -επειδή τώρα υποστηρίζει όσα κατηγορούσε μέχρι χτες- , θα πρέπει να καταλάβει πως και οι πολίτες αλλάζουν και μπορεί κι αυτοί να αισθάνονται ρεαλιστές και ώριμοι.
Οι ρεαλιστές και ώριμοι πολίτες δεν βλέπουν πια στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ούτε την Ελπίδα, ούτε την Αξιοπρέπεια.
Στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα βλέπουν πια έναν πολιτικό απατεώνα.
Και αυτό, ναι, είναι ρεαλισμός.

Οι εκλογές- Παράρτημα του Μνημονίου! του Δάνη Παπαβασιλείου.

Οι εκλογές- Παράρτημα του Μνημονίου!

του Δάνη Παπαβασιλείου
Η απόφαση της κυβέρνησης για επίσπευση των εκλογών κρίνεται από άλλους ως ιδιοφυής και από άλλους ως τυχοδιωκτική. Κατά τη γνώμη μας είναι μια εκδήλωση ενός τακτικισμού με διπλή στόχευση: Τη δημιουργία των βέλτιστων συνθηκών για την αποτελεσματικότερη εφαρμογή του νέου μνημονίου και την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε εγγυητή της «ομαλότητας» και της «σταθερότητας» του συστήματος.
Και οι δύο στόχοι έχουν ως σημείο αναφοράς τις απαιτήσεις που εγείρουν τόσο οι κύκλοι της ντόπιας ολιγαρχίας, όσο και οι δανειστές.
Ο κ. Σόιμπλε τόνιζε στην κρίσιμη Σύνοδο του Eurogroup (12 και 13 Ιουλίου), ότι επείγει η αποκατάσταση της «αξιοπιστίας» και της «εμπιστοσύνης» της ελληνικής κυβέρνησης στις σχέσεις της με τους «θεσμούς». Αυτό το διπλό στόχο, λοιπόν, επιδιώκει να πετύχει η κυβέρνηση με αυτές τις εκλογές.
Αν αφαιρέσει κανείς, από το διάγγελμα του πρωθυπουργού, αυτά που είπε για να εξωραϊσει την εικόνα της κυβέρνησης και της σημερινής κατάστασης, έχει μπροστά του ένα κείμενο που μοιάζει περισσότερο με Παράρτημα της Συμφωνίας του Eurogroup για το νέο μνημόνιο.
Στην αρχή του διαγγέλματος του, ο κ. Τσίπρας επανέλαβε την παραχάραξη του ΟΧΙ που είπε ο...
ελληνικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία, στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Επιχείρησε να το εμφανίσει ως εντολή για τη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, με τα γνωστά αποτελέσματα και τη συμφωνία για το 3ο μνημόνιο!
Αμέσως μετά, ο πρωθυπουργός προσπάθησε να παρουσιάσει τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου ως «ότι καλύτερο μπορούσε κανείς να πετύχει», καταφεύγοντας σε ταχυδακτειλουργία του τύπου: είναι η καλύτερη, γιατί θα μπορούσε να είναι πολύ …χειρότερη.
Είναι χαρακτηριστικό του τρόπου που ο ίδιος και η κυβέρνηση του αντιμετωπίζουν τα πράγματα, αλλά και την οπτική υπό την οποία αξιολογούν τις εξελίξεις, ότι αποτιμά τα άμεσα αποτελέσματα της συμφωνίας ως εξής: «Η οικονομία θα αναπνεύσει. Η αγορά θα εξομαλυνθεί. Οι τράπεζες θα βρουν σιγά- σιγά τον κανονικό τους ρυθμό»!
Πουθενά κουβέντα γι” αυτούς που καλούνται να πληρώσουν, για μια ακόμα φορά, τη «νύφη»…
Αλγεινή εντύπωση προκαλεί, όμως, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας από τον κ. Τσίπρα, όσον αφορά στις συνέπειες από την υλοποίηση του νέου μνημονίου. «Αυτή τη συμφωνία είμαστε υποχρεωμένοι να τη τηρήσουμε», είπε ο πρωθυπουργός και συνέχισε «χωρίς να αποδεχόμαστε οριζόντιες περικοπές, εργασιακές αγριότητες, αφαίμαξη πάντα των ασθενέστερων κοινωνικά δυνάμεων»!
Και αυτά, όταν το γνωστό γερμανικό περιοδικό Spiegel χαρακτήριζε τα μέτρα που περιέχει το μνημόνιο: «Κατάλογο φρικαλεοτήτων»!
Προσβολή για το σύνολο του ελληνικού λαού, αλλά ειδικότερα στις εκατοντάδες χιλιάδες που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις περασμένες εκλογές, συνιστά η διαπίστωση του κ. Τσίπρα ότι «η λαϊκή εντολή που πήρα στις 25 του Γενάρη εξήντλησε τα όριά της». Το ερώτημα είναι απλό: Τι απ΄ αυτά που υποσχέθηκε στις εκλογές πραγματοποίησε; Κατάργησε τα μνημόνια; Επανέφερε το βασικό μισθό στα προ της κρίσης επίπεδα; Κατάργησε τον ΕΝΦΙΑ; Κούρεψε το χρέος;
Αν δεν κάνουμε λάθος αυτή ήταν η λαϊκή εντολή που πήρε στις 25 Γενάρη και τώρα την παραδίδει… εξαντλημένη.
Όμως ο πρωθυπουργός αποκαλύπτεται και αποκαλύπτει την πλήρη μνημονιακή μετάλλαξη του Κόμματος του, όταν λέει στο διάγγελμα του: «Και όλα αυτά απαιτούν καθαρή εντολή, ισχυρή κυβέρνηση, σταθερή και χωρίς ταλαντεύσεις πορεία»!!!
Σας θυμίζουν τίποτα αυτά τα λόγια; Μήπως Μητσοτάκη, μήπως Σημίτη, μήπως Καραμανλή, μήπως Παπανδρέου, μήπως Σαμαρά;
Κύριε Τσίπρα! Για ποια πολιτική ζητάτε καθαρή εντολή; Για την εφαρμογή ποιών μέτρων χρειάζεται η «ισχυρή κυβέρνηση»; Σταθερή πορεία, προς τα που;
Καταλάβαμε ότι επιθυμείτε να καταστείτε εσείς και το κόμμα σας το κέντρο ισορροπίας του πολιτικού συστήματος. Το είπε εξάλλου με σαφήνεια ο υπουργός σας, Νίκος Παππάς, στην ιταλική εφημερίδα «Il Manifesto»: ««Σε κάθε περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται ως ο πόλος της πολιτικής σταθερότητας στην ελληνική πολιτική σκηνή»!
Το είπε και ο ευρωβουλευτής σας, Δημήτρης Παπαδημούλης, στο twitter: «Το ζητούμενο των εκλογών είναι μια σταθερή και συνεκτική κυβέρνηση 4ετίας. Η κοινοβουλευτική αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η καλύτερη εγγύηση»…
Κύριε πρωθυπουργέ!
Διαλέξατε τελικά σε ποια πλευρά θα πάτε. Δικαίωμα σας. Μόνο μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας, την «ασπίδα των ιδεών και των αξιών» σας. Δεν χρειάζεται σε κανέναν.

από το "Ημερόδρομος"

ΈΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ, Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ.

ΈΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ

Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ*
ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ
Στην αντεπίθεση πέρασε η κυβέρνηση προσπαθώντας να νομιμοποιήσει την υποταγή της στις πιέσεις των πιστωτών, εμφανίζοντας την συμφωνία που υπέγραψε στις 13 Ιουλίου ως την μοναδική συμφέρουσα επιλογή για τα λαϊκά συμφέροντα.
Σε αυτή την κατεύθυνση ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας επιχείρησε να δυσφημίσει και να συκοφαντήσειτην υπαρκτή δυνατότητα της ρήξης ταυτίζοντάς την με το σχέδιο του γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε, όπως είχε κατατεθεί στις 10 Ιουλίου 2015. Την Τρίτη συγκεκριμένα, επιτέθηκε στον Π. Λαφαζάνη και τον Γ. Βαρουφάκη κατηγορώντάς τους ότι αναζήτησαν ένα αριστερό σχέδιο στο σχέδιο Σόιμπλε, για πρόθεση αρπαγής του νομισματικού αποθέματος από την Τράπεζα της Ελλάδας και για σχέδιο απόδοσης μέρους της σύνταξης σε υποσχετικές (IOU).
Το φάντασμα των υποσχετικών δε ήταν παρά το προπέτασμα καπνού για να κρύψει ο Αλ. Τσίπρας τηνμείωση που θα δουν στις συντάξεις τους 2,6 εκ. συνταξιούχοι λόγω της αύξησης της ονομαστικής εισφοράς ασθένειας στο 6% από 4% στις κύριες και από 0% στις επικουρικές συντάξεις, ενώ η πραγματική μείωση θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Η μείωση αν και θα επιβληθεί αναδρομικά, θα φανεί στις συντάξεις τον Σεπτέμβριο, οπότε και θα έχει οριστικοποιηθεί το νέο ασφαλιστικό, που θα ανακοινωθεί, είτε στις αρχές Αυγούστου πριν δηλαδή τη νέα συμφωνία και στο πλαίσιο των προκαταρκτικών δράσεων όπως ορίζει με σαφήνεια η συμφωνία της 12ης Ιουλίου, ή μετά την υπογραφή της στο πλαίσιο του νέου μνημονίου που θα συνοδεύσει τη νέα δανειακή συμφωνία ύψους 82-86 δισ. ευρώ. Για τους συνταξιούχους επομένως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ο Αλ. Τσίπρας που πήρε επάξια τη σκυτάλη από τους προκατόχους του επιβάλλοντας μια νέα μείωση στις συντάξεις, η οποία μάλιστα πλήττει και τους χαμηλοσυνταξιούχους. Όχι οι υποσχετικές.
Σε ό,τι αφορά τα νομισματικά αποθέματα ύψους 22 δισ. ευρώ που αποκάλυψε ο Π. Λαφαζάνης ότι διαθέτει η Τράπεζα της Ελλάδας για περίπτωση έκτακτης ανάγκης, δεν υπήρξε καμία διάψευση εκ μέρους της κεντρικής τράπεζας. Επομένως αυτό το απόθεμα υφίσταται και κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καλύψει τις βραχυπρόθεσμες ανάγκες νομισματικής κυκλοφορίας σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ. Άμεσα, το ερώτημα που γεννιέται είναι γιατί αυτό το απόθεμα δεν αξιοποιήθηκε, δηλαδή δε ρίχτηκε στην αγορά έτσι ώστε να αποτραπούν τα όρια στις τραπεζικές αναλήψεις και η κυβέρνηση να ξεφύγει από τον θανάσιμο εναγκαλισμό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που αρνιόταν πεισματικά να απελευθερώσει ρευστότητα μέσω του έκτακτου μηχανισμού (ELA), κρατώντας τον σε πολύ πιο χαμηλά επίπεδα από το 2012, όπως φαίνεται στο διάγραμμα που παραθέτουμε κι έτσι πίεζε την κυβέρνηση να υποκύψει στα τελεσίγραφα…
Επομένως οι κατηγορίες περί ριφιφί στην κεντρική τράπεζα προς την Αριστερή Πλατφόρμα επιχείρησαν να καλύψουν την απροθυμία της κυβέρνησης να αξιοποιήσει υπαρκτές δυνατότητες ακύρωσης των εκβιασμών των πιστωτών.
 KAMIA ΣΧΕΣΗ Η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΟΪΜΠΛΕ
Προς άγρα εντυπώσεων και μόνο ήταν, επίσης, η προσπάθεια του Αλ. Τσίπρα να ταυτίσει τον Π. Λαφαζάνη και μέσω αυτού κάθε εναλλακτικής αριστερής ρήξης απέναντι στους πιστωτές, με τον Γ. Βαρουφάκη, καθώς ο πρώην υπουργός Οικονομικών μπορεί να μην υπέγραψε την εξευτελιστική συμφωνία της 13ης Ιουλίου (που φέρει ημερομηνία 12 Ιουλίου), αναλαμβάνει ωστόσο ακέραια την ευθύνη για σειρά ενεργειών που οδήγησαν στην τελική υποταγή στους πιστωτές: Από τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στο πλαίσιο της Ευρωομάδας όπου υπήρχε η σαφής δέσμευση για αποπληρωμή «πλήρως και εγκαίρως» όλων των χρηματοοικονομικών υποχρεώσεων της Ελλάδας – δήλωση που ισοδυναμεί με αναγνώριση του χρέους, μέχρι την πληρωμή όλων των υποχρεώσεων προς τους δανειστές το τελευταίο πεντάμηνο που οδήγησε ακόμη και στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία επιχειρήθηκε να δεσμευθούν τα ρευστά διαθέσιμα εκατοντάδων οργανισμών του δημοσίου, για να πληρωθεί το ΔΝΤ.
Το πλέον αναληθές και προβοκατόρικο ωστόσο επιχείρημα αφορά την ταύτιση του σχεδίου του Σόιμπλε για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, με τη ριζοσπαστική πρόταση ρήξης που περιλαμβάνει την έξοδο από το ευρώ, ως μέσο προφανώς για την ανατροπή της λιτότητας κι όχι ως αυτοσκοπό.
Το σχέδιο του Σόιμπλε δεν αποτελεί αυτή τη στιγμή την κυρίαρχη γραμμή του γερμανικού ιμπεριαλισμού που εκπροσωπείται από την πιο (επιφανειακά) συναινετική και μετριοπαθή γραμμή της Μέρκελ. Εκφράζει ωστόσο μια πιο επιθετική γραμμή διαχείρισης της κρίσης που προκρίνει τη φυγή προς τα εμπρός με την δημιουργία γύρω από τη Γερμανία μιας πειθαρχημένης ομοσπονδίας του ευρώ. Είναι ένα σχέδιο που εκ των πραγμάτων κατακερματίζει την ΕΕ και την ευρωζώνη που ξέρουμε (βλέπε επίσης σελ. 24) κι έχει περιέλθει σε γνώση της κυβέρνησης μέσω των συνομιλητών του γερμανού υπουργού Οικονομικών. Ο ίδιος μάλιστα στις συζητήσεις του δεν έχει διστάσει να κατηγορήσει την Μέρκελ για έλλειψη οράματος, χαρακτηρίζοντάς την, απαξιωτικά, γραμματέα νεολαίας επαρχιακής οργάνωσης του κομμουνιστικού κόμματος της Ανατολικής Γερμανίας…
Το σημαντικότερο ωστόσο, για να κατανοήσουμε τα σχέδια που καταστρώνονται, είναι ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια το ευρωπαϊκό κεφάλαιο κι ειδικότερα το ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό, προετοιμάστηκε ώστε μια πιθανή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ να μην έχει σοβαρές συνέπειες για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό, όπως θα είχε αν συνέβαινε το 2009. Φαίνεται χαρακτηριστικά στο διάγραμμα που παραθέτουμε στην σελίδα 7 απ’ όπου φαίνεται ότι η έκθεση των γερμανικών, γαλλικών, ιταλικών, ισπανικών και ολλανδικών τραπεζών στην Ελλάδα από 144,1 δισ. δολ. το 2009 έχει μειωθεί κατά 87,5%(!) σε 17,99 δισ. δολ. Ουσιαστικά έχουν αποκόψει την Ελλάδα από τις ενοποιημένες αγορές κεφαλαίου, προκρίνοντας προφανώς άλλες μορφές ενσωμάτωσης της στον καπιταλισμό, μικρότερου κινδύνου.
Η πρόταση του Σόιμπλε όπως κατατέθηκε γραπτά κι όπως έχει διατυπωθεί πιο αναλυτικά δημόσια από ακραίους νεοφιλελεύθερους Γερμανούς (όπως ο Χανς Βέρνερ Ζιν επικεφαλής του γερμανικού οικονομικού Ινστιτούτου, Ifo) στην πλήρη της ανάπτυξη περιλαμβάνει τα εξής: Πρώτο, προσωρινή έξοδο από την ευρωζώνη και όχι μόνιμη αποβολή, δεύτερο παραμονή στην ΕΕ, τρίτο αποπληρωμή του χρέους και τέταρτο έκδοση υποσχετικών για εσωτερικές πληρωμές. Είναι ένα σύνολο προτάσεων που παρά την φαινομενική τους ομοιότητα με τη ριζοσπαστική πρόταση εξόδου από το ευρώ, βαθαίνουν και διαιωνίζουν και δεν ακυρώνουν τις συνέπειες από την παραμονή στη ευρωζώνη.
Συγκεκριμένα, η κατά Σόιμπλε έξοδος από την ευρωζώνη δεν ισοδυναμεί με πλήρη ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας, δηλαδή με την ελευθερία της Ελλάδας να επιβάλλει όποια συναλλαγματικήισοτιμία επιθυμεί στο νέο της νόμισμα (διατηρώντας ακόμη και το δικαίωμα των ανταγωνιστικών υποτιμήσεων) και να καθορίζει ελεύθερα την ποσότητα χρήματος που θα κυκλοφορεί και τα βασικά επιτόκια. Για να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που θα αμφισβητούσε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Γερμανίας στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της με άλλα κεφάλαια, έχει προταθεί η επαναφορά τουΜηχανισμού Συναλλαγματικών Ισοτιμιών που προετοίμασε την εισαγωγή του ευρώ. Πρόκειται για έναν περιθώριο διακυμάνσεων, ενδεικτικού εύρους ±2,5%, που έχει επιτυχημένα χαρακτηριστεί «φίδι μέσα στο τούνελ». Η πειθάρχηση της νομισματικής πολιτικής θα επιτυγχάνεται μέσα από την προσδοκία της επιστροφής στο ευρώ, καθώς κάθε προσπάθεια υποτίμησης άνω του επιτρεπτού ορίου θα σημαίνει την ακύρωση του σχεδίου επανένταξης.
Ο σημαντικότερος ωστόσο μηχανισμός πειθάρχησης θα είναι ο δημοσιονομικός και θα υλοποιείται μέσω της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όρος που αναφέρεται ρητά στις προτάσεις του Σόιμπλε. Σε αυτό το πλαίσιο η λιτότητα θα είναι δεδομένη και θα υλοποιείται μέσω των προβλέψεων του Δημοσιονομικού Συμφώνου: Εαρινό εξάμηνο, ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και πολλά ακόμη μέτρα θα αποδειχθούν πολύ σύντομα εξ ίσου αποτελεσματικά στον αποκλεισμό κάθε ίχνους αναδιανεμητικής πολιτικής για τις 9 χώρες της ΕΕ που δεν ανήκουν στην ευρωζώνη, με τους εκβιασμούς της ΕΚΤ.
Το βασικότερο μέλημα ωστόσο της σκληρής γερμανικής γραμμής αφορά την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους κι αυτό το στόχο έρχεται να εξυπηρετήσει η πρόταση έκδοσης υποσχετικών. Τα υποκατάστατα χρήματος εμφανίζονται ως μονόδρομος λόγω μιας διπλής πίεσης: της προτεραιότητας που έχει η εξυπηρέτηση των δανειακών αναγκών από την μια, με αποτέλεσμα τα ευρώ να πηγαίνουν πρώτα και κύρια στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και για πληρωμή των τόκων, και από την άλλη, της ασφυκτικά περιορισμένης νομισματικής βάσης, με αποτέλεσμα να μην αρκεί για την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών στις καθημερινές συναλλαγές. Επομένως, οι υποσχετικές του Σόιμπλε συνδέονται άρρηκτα με την αποπληρωμή του χρέους και τη διευκολύνουν. Ακόμη κι όταν επικαλούνται μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που και πάλι δεν θα περιλαμβάνει μονομερείς ενέργειες, αλλά όπως έγινε το 2012 κι αυτή η αναδιάρθρωση του χρέους θα σχεδιαστεί και θα υλοποιηθεί από τους πιστωτές.
Από την άλλη, σχέδια έκδοσης υποσχετικών που κατατέθηκαν ως λύση ανάγκης για να διευκολυνθούν οι συναλλαγές μέχρι να εκδοθεί το καινούργιο νόμισμα δεν μπορούν να ταυτίζονται με την πρόταση Σόιμπλε, τζογάροντας στη φαινομενική τους ομοιότητα, γιατί εξυπηρετούν ένα σχέδιο ρήξης, κι όχι διασφάλισης της σημερινής καταστρεπτικής πολιτικής. Διατρέχοντας εξ αρχής αυτά τα σχέδια τον κίνδυνο διασυρμού τους, λόγω της ομοιότητάς τους με ομόηχες προτάσεις που κατατέθηκαν όχι μόνο από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών αλλά και από τις Βρυξέλλες, δεν μπορούν να διασφαλίσουν ότι η βραχυπρόθεσμη περίοδος της κυκλοφορίας τους δεν θα εξελιχθεί σε χάος, δημιουργώντας ένα νομισματικό απαρτχάιντ, μικρής έστω διάρκειας, μεταξύ όσων θα έχουν ευρώ και θα συνεχίσουν να πραγματοποιούν συναλλαγές με αυτά από την μια κι όσων θα περιμένουν τα μαγικά χαρτάκια του μισθού ή της σύνταξής τους, επιχειρώντας στη συνέχεια να ικανοποιήσουν με τη βοήθειά τους τις καταναλωτικές ανάγκες τους.
Μια ρεαλιστική λύση για να ξεπεραστεί το πρόβλημα των μέσων συναλλαγής μέχρι να εκδοθεί το νέο νόμισμα θα ήταν η έκδοση καρτών για όλους τους πολίτες από το υπουργείο Οικονομικών, στη βάση του ΑΦΜ, που θα ακολουθούταν από μια φαστ τρακ διαδικασία υποκατάστασης των συναλλαγών με ρευστό σε συναλλαγές με την βοήθεια ηλεκτρονικού χρήματος.
Η έξοδος επομένως από το ευρώ όπως την υπερασπίζεται ο Σόιμπλε κι άλλα τμήματα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου που προκρίνουν την επιτάχυνση των διαδικασιών αναμόρφωσης της ευρωζώνης στη βάση των νέων δεδομένων που δημιούργησε η κρίση χρέους, κόβοντας και πετώντας με λίγα λόγια τα ξερά κλαδιά, πιο πολλά κοινά στοιχεία έχει με την γραμμή Μέρκελ και Τσίπρα που καταλήγουν «πάση θυσία στο ευρώ», παρά με τη ριζοσπαστική γραμμή εξόδου από το ευρώ, που αντιμετωπίζει τη νομισματική ανεξαρτησία ως αναγκαίο μέσο για την ανατροπή της πολιτικής της λιτότητας και τον τερματισμό των νεοαποικιακών πολιτικών
ΌΡΚΟΙ ΠΙΣΤΗΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΚΕ
ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η επικράτηση της «ήπιας» γραμμής της Μέρκελ, σε ό,τι αφορά την θέση της Ελλάδας στο ευρώ, δεν σημαίνει ότι η απειλή αποσύρεται από το τραπέζι. Ήδη, από την Παρασκευή αυξάνονται οι πιέσεις για ένα νέο τρίτο, πακέτο μέτρων που θα ψηφισθεί τις επόμενες μέρες ώστε να δοθεί το νέο δάνειο – γέφυρα για να καλυφθούν οι χρηματοδοτικές ανάγκες του επόμενου διαστήματος, υπό την ίδια γνωστή απειλή. Το δεύτερο δάνειο – γέφυρα θα χρειαστεί σε εκείνη την περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις δεν πρόκειται να ολοκληρωθούν εντός του Αυγούστου, οπότε δε θα έχει εκταμιευθεί το δάνειο, και θα πρέπει «πλήρως και εγκαίρως» να πληρωθούν τα χρέη. Οι δανειακές υποχρεώσεις που πρέπει να πληρωθούν τον Αύγουστο αφορούν 188 εκ. ευρώ στο ΔΝΤ 3,4 δισ. και στην ΕΚΤ, ενώ τον Σεπτέμβρη πρέπει να πληρωθούν 1,56 δισ. ευρώ στο ΔΝΤ.
Η έξοδος από το ευρώ θα επανέρχεται ξανά και ξανά ως απειλή, νομιμοποιώντας τους χειρότερους εκβιασμούς κι εξασφαλίζοντας τις πιο εξευτελιστικές υποχωρήσεις από τη μεριά της κυβέρνησης (όπως για παράδειγμα την πρόσκληση στο ΔΝΤ να συμμετέχει στο νέο δάνειο ή την επάνοδο της τρόικας στην Αθήνα, σε επαυξημένη έκδοση, υπό τη μορφή κουαρτέτου), όσο στο πλαίσιο της Αριστεράς θα συνεχίσει να είναι μια απαγορευμένη συζήτηση, που νομιμοποιεί τις αστικές θέσεις των ηγεσιών. Κι εδώ οι ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ είναι τεράστιες και ιστορικές. Εκκινώντας από διαφορετικές αφετηρίες το κάθε κόμμα (την δογματική και ανιστόρητη ευρωλαγνεία ο ΣΥΡΙΖΑ και την μετάθεση στο απώτερο μέλλον κάθε άμεσου αιτήματος που μπορεί να βελτιώσει την θέση των εργαζομένων και να προκαλέσει ρήξεις στην αστική κυριαρχία σήμερα το ΚΚΕ) και τα δύο κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς δίνουν όρκο πίστης στο ευρώ και καταγγέλλουν τη δραχμή επιδιώκοντας συμμαχίες με τα πιο συντηρητικά και κυρίως μικροαστικά τμήματα της κοινωνίας, που συνεχίζουν να θεωρούν το ενιαίο νόμισμα ως όχημα κοινωνικής ανόδου. Κυρίως όμως ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ δίνοντας όρκους αιώνιας πίστη στο ευρώ, κλείνουν το μάτι στην αστική τάξη που όχι απλά τάσσεται με το κοινό νόμισμα, αλλά έχει αναγορεύσει την υπεράσπισή του σε κόκκινη γραμμή που χωρίζει εχθρούς και φίλους…
*Πηγή: prin.gr

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2015/07/blog-post_319.html#ixzz3juMASsBW

Το 17% των αυτοαπασχολούμενων στο Βέλγιο ζει πολύ κάτω από το όριο της φτώχειας! Large number of self-employed (in Belgium) earning below poverty level

Large number of self-employed earning below poverty level

Aug 19, 2015

One out of six self-employed people in Belgium takes home an average monthly net salary of €833, well below the poverty level, according to statistics from the SNI trade union.

The problem is more widespread than previously thought, according to SNI president, Christine Mattheeuws. “Given that the European poverty level is €1,074 a month, then a good number of self-employed people have financial problems,” she said.
To determine monthly averages, the union looked at reported annual taxable wages for self-employed, which ranged from €10,000 to €115,000. Taxable income was calculated by taking gross revenues minus expenses and depreciation costs.

A shop owner identified as Sylvie, who earns less than €1,000 a month after five years in the job, admitted that she has to rely on her spouse for monthly expenses. “There are times when I ask myself if I should take home a salary or not,” she said.

“Sometimes I pay myself on the 15th of the month, sometimes at the end of the month,” she added.
Photo: Wikimedia commons


Ιούλιος 1974 – Ιούλιος 2015: 41 χρόνια βορά των Επικυρίαρχων, του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη.

Ιούλιος 1974 – Ιούλιος 2015: 41 χρόνια βορά των Επικυρίαρχων



 
Το λαϊκό αίσθημα του «Δεν Ξεχνώ» και του «ΟΧΙ» θα είναι οι μεγάλες παρακαταθήκες μας από ‘δω και πέρα, στον μεγάλο πόλεμο που δίνει η Ελλάδα και οι αξίες της με τις ανθρωποβόρες δυνάμεις της Δύσης στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλης της υφηλίου.
του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*
Ενώ συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες 41 χρόνια από την Κυπριακή Τραγωδία του 1974, όταν οι κατοχικές σημαίες καρφώθηκαν βίαια πάνω στο βιασμένο κορμί της Κύπρου, ο ελληνισμός αντιμετωπίζει ένα νέο πραξικόπημα και μια νέα κατοχή από τους ίδιους τους Επικυρίαρχους που οπλίζουν τους εισβολείς, τους «τρομοκράτες», είτε τους οικονομικούς δολοφόνους, ανάλογα με τα συμφέροντά τους.
Από τότε μέχρι σήμερα, σωρεία ερευνών, εγγράφων και ντοκουμέντων, που συνέχεια έρχονται στο φως, αποκαλύπτουν ξεκάθαρα πόσο βαθειές ήταν οι ρίζες της «Μεγάλης Προδοσίας», που ξεκίνησε με την πρωτοφανή εθνοπροδοτική στάση των νατοϊκών «Ελλήνων» στρατιωτικών στον Αττίλα 1, τον Ιούλιο του 1974, και συνεχίστηκε με το επαίσχυντο «η Κύπρος είναι μακριά» των παλαιοκομματικών πολιτικών διαδόχων τους, στον Αττίλα 2, έναν μήνα μετά.
Σήμερα, ο Αττίλας είναι πάντα εδώ, αλλά και νέοι «βάρβαροι» μας απειλούν με τον απατηλό μανδύα των «εταίρων» και «ευρωπαϊστών».
Οι ίδιες εθνοπροδοτικές δυνάμεις, οι πολιτικοί του κατεστημένου της υποτέλειας και οι αξιωματικοί της νατοϊκής εξάρτησης στήριξαν το οικονομικό, μιντιακό και πολιτικό πραξικόπημα που ξεκίνησε στις αρχές Ιουλίου μετά την κήρυξη του Δημοψηφίσματος και πυροδότησαν οι ενέργειες και αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).
Εξ αιτίας τους, η εκπεφρασμένη βούληση του λαού παραχαράχτηκε, η δημοκρατία καταλύθηκε, το κοινοβούλιο θεσμοθετεί δέσμιο των «ευρωθεσμών», η κρατική περιουσία παραδίδεται αντισυνταγματικά στους δανειστές και η ιδιωτική στην λεηλασία των τοκογλύφων.
Υπάρχει πολλή δουλειά, χωρίς αμφιβολία, για τον ιστορικό του μέλλοντος για να βρει τα ντοκουμέντα της σημερινής «Μεγάλης Προδοσίας», που ξεκίνησε την άνοιξη του 2010 και συνεχίζεται ακόμα πέντε ολόκληρα χρόνια.
Ποιος θα φανταζόταν, όμως, τότε πως η πληγή του Κυπριακού θα ήταν ακόμα ανοιχτή, μετά από τέσσερις δεκαετίες. Ο λόγος ότι τα ίδια φαινόμενα επαναλαμβάνονται διαχρονικά –προδοσίες, διχασμός, συνωμοσίες και αδελφοκτόνος έριδα- καθιστά επιτακτική την ανάγκη να μην ξεχάσουμε ποτέ το τι συνέβη εκείνο το τραγικό καλοκαίρι του ’74, τόσο στην Κύπρο, όσο και στην μητέρα Ελλάδα.
Η προδοσία της Κύπρου δεν άρχισε εκείνη την αυγή της 15ης Ιουλίου του ’74. Είχε ξεκινήσει από τις Συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης, όταν οι Βρετανοί παγίδευσαν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων και τον Μακάριο, με την συμπαιγνία του νεοελληνικού πολιτικού κατεστημένου.
Το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 δεν ήταν ούτε τυχαίο, ούτε συμπτωματικό γεγονός, ούτε ενέργεια κάποιων «παραφρόνων» αξιωματικών της χούντας.
Συγκλονιστικές λεπτομέρειες αναφέρονται στο «Ημερολόγιο» του Τούρκου στρατηγού Μπεντρεντίν Ντεμιρέλ: «Σαν αποτέλεσμα του πραξικοπήματος, η Εθνοφρουρά ήταν διεσπαρμένη σ’ ολόκληρο το νησί, ενώ οι πιθανές ακτές απόβασης αφέθηκαν αφύλακτες».
Τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία που έχουν αποκαλυφθεί τελευταία οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Χούντα είχε από καιρό συμφωνήσει με την Τουρκία για την ανατροπή του Μακαρίου με τη λογική «διότι είναι συμφέρον και των δύο χωρών» και ότι αυτό ήταν σε γνώση των νατοϊκών συμμάχων τους. Τα στοιχεία αυτά προκύπτουν από το αρχείο του τότε Έλληνα πρέσβη στην Κύπρο το 1972, που αργότερα έγινε υφυπουργός Εξωτερικών της Χούντας, Παναγιωτάκου.
Ήδη από τις συναντήσεις της ελληνικής κυβέρνησης στο Παρίσι το 1966, με τον τότε Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Τσαγλαγιαγκίλ, και τα πρακτικά της συνάντησης του Έβρου των χουντικών και Τούρκων αξιωματούχων, το φθινόπωρο του 1967, διαφαίνεται ότι κοινή επιδίωξη ήταν η Διπλή Ένωση για να αποφευχθεί η ρωσσική επιρροή στην Κύπρο.
Η κυνική πρόταση των χουντικών στους Τούρκους ήταν να συνεργαστούν για «την δια δελεασμού παγίδευση του Μακαρίου».
Στις 19 Ιουλίου του 1974, πριν την εισβολή, γίνεται συνάντηση της χούντας στην Αθήνα με τον Αμερικανό απεσταλμένο, υφυπουργό εξωτερικών Τζόζεφ Τζ. Σίσκο (Joseph JSisco), με θέμα «την εξασφάλιση στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα διεξόδου στην θάλασσα», αναφερόμενοι προφανώς στον Τ/Κ θύλακα Κιόνελι-Λευκωσίας, ο οποίος θα έπρεπε να φθάσει έτσι ...στην Κερύνεια! Τι πιο κυνική ομολογία της συνεργασίας στην τουρκική εισβολή υπάρχει από αυτό;
Αλλά υπάρχει και το σχετικό τηλεγράφημα της ελληνικής πρεσβείας στην Άγκυρα, το πρωΐ στις 06:15 της 20ης Ιουλίου, ημέρα της εισβολής, που αναφέρει ότι ενημερώθηκε ο πρέσβης από τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών για την τουρκική στρατιωτική επέμβαση, σημειώνοντας ότι ...δεν θα ανοίξουν οι Τούρκοι στρατιώτες πυρ, εφ’ όσον δεν θα υπάρχει αντίσταση!
Γι’ αυτό δεν ελήφθη κανένα μέτρο για την απόκρουση των εισβολέων. Γιατί, αν οι ελληνικές και ελληνοκυπριακές αμυντικές δυνάμεις είχαν κινηθεί εγκαίρως, η τουρκική απόπειρα απόβασης θα κατέληγε σε πανωλεθρία, όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι Τούρκοι (βλ. Αλή Μπιράντ: Απόφαση Απόβαση).
Προδοσία, αναποφασιστικότητα και υπονόμευση των αποφάσεων από τους εγκάθετους... Αλλά και νέα παιδιά, εικοσάχρονα Ελληνόπουλα, που έκαναν το καθήκον τους με αυτοθυσία στο ακρότατο, σήμερα, σημείο του Ελληνισμού και η Πολιτεία δεν τους το έχει αναγνωρίσει πλήρως μετά από 41 χρόνια.
Η CIA γνώριζε, πριν ακόμα εκδηλωθεί η τουρκική εισβολή εναντίον της ανυπεράσπιστης Κύπρου, ότι η στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας είχε αποφασίσει να καταλάβει και την Αμμόχωστο και να μην περιοριστεί στα στενά όρια της Κερύνειας, όπως νόμιζαν οι άφρονες στην Ελλάδα.
Σε συνομιλία του τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Χένρι Κίσσινγκερ, με τον αρχηγό των αμερικανικών Μυστικών Υπηρεσιών, Γουΐλιαμ Κόλμπι, ακούγεται καθαρά ότι οι τουρκικοί σχεδιασμοί στόχευαν στην εκτέλεση του σχεδίου της διχοτόμησης. Την συνομιλία αποκάλυψε για πρώτη φορά η εφημερίδα Ημερησία στις 11/7/2004.
Ο Κόλμπι δείχνει να μην ανησυχεί για το ενδεχόμενο ελληνοτουρκικού πολέμου γιατί, σύμφωνα με συνεργάτες του Κίσσινγκερ, ο αρχηγός της CIA ήταν βέβαιος πως η ηγεσία της ελληνικής χούντας αποτελείτο από δειλούς, που θα άφηναν την Κύπρο αβοήθητη, βορά στις διαθέσεις των εισβολέων.
Προδοσία, αναποφασιστικότητα και ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων, σε μια στιγμή που ο Ετσεβίτ έτρεμε έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, ο οποίος θα κρινόταν στον αέρα και στην θάλασσα όπου η Ελλάδα είχε τότε συντριπτική ποιοτική υπεροχή: 60 σύγχρονα αεροσκάφη F4-E, πυραύλους Χωκ, υποβρύχια τύπου 209, τορπιλλακάτους, μοίρες εξειδικευμένων καταδρομέων. Την ίδια στιγμή, η Τουρκία δεν είχε κανένα αντίστοιχο ποιοτικό όπλο. Το ...αξιόμαχο του πεζικού της που βγήκε στην Κύπρο φάνηκε όταν καθηλώθηκε στην άμμο από δύο μόνο λόχους πεζικού του 316 ΤΕ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, στις 20 Ιουλίου, τα δύο –υπερσύγχρονα για την εποχή τους- ελληνικά υποβρύχια ΓΛΑΥΚΟΣ και ΝΗΡΕΥΣ, που έφεραν συνολικά 40 πυραύλους- τορπίλλες, βρίσκονταν λίγα μόνο μέτρα ανοιχτά της Κερύνειας. Όλοι συμφωνούν ότι, με βάση τις τεχνικές δυνατότητές τους αλλά και τις ικανότητες των ελληνικών πληρωμάτων, εάν κτυπούσαν τον εχθρό, θα είχαν καταβυθίσει εντός ολίγων λεπτών όλο τον τουρκικό αποβατικό στόλο.
Αντιθέτως, οι Έλληνες και ξένοι ενορχηστρωτές της «Μεγάλης Προδοσίας» έδωσαν εντολή 2 φορές στα δύο υποβρύχια να απομακρυνθούν και να γυρίσουν πίσω πάραυτα από την Κύπρο, παραδίδοντας έτσι ουσιαστικά τους Ελληνοκύπριους επί σφαγή στους Τούρκους.
Από τα αρχεία καταγράφονται και άλλες ωμές πράξεις προδοσίας. Άκρως απόρρητο σήμα του 2ου επιτελικού γραφείου της Εθνικής Φρουράς είχε καταγράψει ασυνήθη δραστηριότητα των τουρκικών ασυρμάτων. Την απέδωσαν σε ...άσκηση του ΝΑΤΟ. Τα ραντάρ Ριζοκάρπασου και Κορμακίτη είχαν εντοπίσει τον αποβατικό στόλο στις 19/7... Απάντηση: «άσκηση, μην ανησυχείτε»!
Ο νατοϊκός σχεδιασμός ήταν επίσης εμφανής και καταγεγραμμένος μέσα από δεκάδες ντοκουμέντα: σε έγγραφο του Λουνς, τότε Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, αναφερόταν αυτολεξεί «to finish the Cyprus problem», εννοώντας την υποστήριξη της τουρκικής απόβασης. Ο λόγος άλλωστε που, από το 1959, η Τουρκία ζητούσε να έχει επεμβατικά δικαιώματα ήταν για να τα χρησιμοποιήσει εάν γινόταν πραξικόπημα κατά του προέδρου.
Το βιβλίο «Αιματηρή Αλήθεια – Bloody Truth», που εξέδωσε η Κίνηση για Ελευθερία και Δικαιοσύνη στην Κύπρο, περιγράφει λεπτομερώς την ιστορία του σχεδιασμού της Κυπριακής τραγωδίας, το χρονικό της εκτέλεσής της, το μέγεθος της ανθρωπιστικής καταστροφής που έγινε και τον απόηχό της που εξακολουθεί μέχρι σήμερα και, φυσικά, την τεράστια λεηλασία της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς της Μεγαλονήσου.
Σύμφωνα με την Κυπριακή Δημοκρατία, εκτιμάται ότι, πέραν των 60.000 αρχαίων έργων τέχνης έχουν λεηλατηθεί και καταστραφεί και, επιπλέον, έχουν κλαπεί πάνω από 15.000 ιερές εικόνες, οι οποίες πουλήθηκαν σε όλο τον κόσμο.
Με αυτά τα δεδομένα, αντί να αγωνιζόμαστε τέσσερις δεκαετίες τώρα, όλοι μαζί σε Ελλάδα και Κύπρο, για την απελευθέρωση των κατεχομένων και την αποκατάσταση της νομιμότητας και των δικαίων του Ελληνισμού στο πολύπαθο νησί, νομιμοποιούμε την βάρβαρη εισβολή με την αποδοχή της Διζωνικής Διακοινοτικής Ομοσπονδίας ως πλατφόρμα για την «λύση» του Κυπριακού. Η πρόσφατη επίσκεψη Γιούνκερ στην Κύπρο ήταν ένα ακόμη φιάσκο στα πλαίσια αυτής της αυτοπαγίδευσης.
Η ιστορία διδάσκει ότι, πολύ πριν τον Ιούλιο του 1974, υπήρχαν ένα σωρό αποσταθεροποιητικές συνιστώσες του Κυπριακού που, αν λειτουργούσαν όλες μαζί την κατάλληλη στιγμή, η συνισταμένη θα ήταν τα τραγικά αποτελέσματα που γνωρίσαμε.
Αυτό πρέπει να τόχουμε πάντα υπ’ όψιν μας, ιδιαίτερα σήμερα που η πολιτική κατάσταση βρίσκεται πάλι κοντά σε ένα «όριο θραύσεως» της κοινωνίας και εν πολλοίς εθελοτυφλούμε για τα δεινά που μπορεί να έρθουν αν συντονιστούν όλες μαζί οι αποσταθεροποιητικές συνιστώσες.
Μόνο με την ψυχραιμία, την υπομονή και την ανδρεία απέναντι στην σκληρότητα και τον κυνισμό, με τον νου μπροστά στο χάος, με την σαφήνεια και την πειθαρχία των κινήσεων μπορούμε να επανεκκινήσουμε για την λύτρωση από την σημερινή ευρω-χρεοκρατία.
Αν πάλι η ίντριγκα και οι εφιάλτες καταφέρουν να διανοίξουν ξανά την κρυφή διαδρομή της Ανοπαίας για να την διαβούν οι εχθροί, τότε είναι προτιμητέα ελληνική επιλογή οι ακραίες ενέργειες Εθνικής Αντίστασης, σύμφωνα με την παράδοσή μας, που θα εκμηδενίσουν κάθε πιθανότητα για άνευ όρων παράδοση και τελειωτική αδυναμία ανασυγκρότησης.
Το λαϊκό αίσθημα του «Δεν Ξεχνώ» και του «ΟΧΙ» θα είναι οι μεγάλες παρακαταθήκες μας από ‘δω και πέρα, στον μεγάλο πόλεμο που δίνει η Ελλάδα και οι αξίες της με τις ανθρωποβόρες δυνάμεις της Δύσης στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος όλης της υφηλίου.

*[Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.99, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2015]