ΔΝΤ και Ευρωζώνη αλλάζουν κριτήρια για το χρέος
του Γιάννη Αγγέλη
Σε λιγότερο από ένα μήνα το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη
ανοίγουν την διαπραγμάτευση που έχει ως ζητούμενο να αλλάξει το κριτήριο
βιωσιμότητας του χρέους. Με άλλα λόγια να “φύγει” από την μέση το 120%
του ΑΕΠ ως όριο βιωσιμότητας του χρέους, όπως έχει ορισθεί για το
ελληνικό πρόγραμμα.
Η συζήτηση στην πραγματικότητα έχει ήδη αρχίσει σε “τεχνικό” επίπεδο και έχει έμμεσα αξιολογηθεί ότι το όριο αυτό πρέπει να αλλάξει όχι σαν μέγεθος αλλά σαν απόλυτος όρος και να αντικατασταθεί από ένα πιο σύνθετο κριτήριο, που θα είναι η βιωσιμότητα της ικανότητας εξυπηρέτησης του χρέους.
Με άλλα λόγια να αντικατασταθεί το “ποσοτικό” κριτήριο από ενα “ποιοτικό” κριτήριο που θα συμπεριλαμβάνει μεταβλητές της οικονομία οι οποίες θα καθορίζουν το κατά πόσο αυτή η οικονομία μπορεί να εξυπηρετεί το χρέος της ακόμα και αν αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από το 120% του ΑΕΠ.
Δύο παραδείγματα που έχουν δώσει αφορμή για την δρομολόγηση της διαδικασίας αυτής είναι η Ελλάδα με την Πορτογαλία αλλά και η Ιταλία.
Για παράδειγμα η Ελλάδα έχει πολύ μεγαλύτερο χρέος από την Πορτογαλία, αλλά το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους της (τόκοι και χρεολύσια) είναι συγκριτικά μικρότερο (ως προς το παραγόμενο ΑΕΠ) από το εκείνο της Πορτογαλίας.
Επίσης η Ιταλία έχει χρέος το οποίο “ταξιδεύει” με ταχύτητα για να ξεπεράσει το 130% του ΑΕΠ αλλά τόσο η εξυπηρέτησή του όσο και η σύνθεσή του (εσωτερικό/εξωτερικό, μακροπρόθεσμο/βραχυπρόθεσμο, κ.λ.π.) της επιτρέπει να το αντιμετωπίζει προς το παρόν τουλάχιστον χωρίς προβλήματα...
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν η αλλαγή αυτή του κριτηρίου βιωσιμότητας θα εφαρμοσθεί αναδρομικά και στις χώρες όπως η Ελλάδα που βρίσκονται ακόμα σε πρόγραμμα ή όχι (αναλυτικό ρεπορτάζ για το που κατευθύνεται η συζήτηση αυτή ειδικά για την Ελλάδα στο φύλλο του “Κεφαλαίου” που κυκλοφορεί εκτάκτως την Παρασκευή).
Αναλυτές που παρακολουθούν πολύ προσεκτικά τις εξελίξεις όσο αφορά το χρέος στην Ευρωζώνη, διατυπώνουν πάντως κάποιες διαφορετικές σκέψεις για τα κίνητρα αυτής της διαπραγμάτευσης. Συγκεκριμένα επισημαίνουν ότι το ΔΝΤ υποχρεώνεται να μπει σε μία τέτοια συζήτηση για δύο λόγους.
Ο ένας έχει να κάνει με το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί στην σχέση του με την Ευρωζώνη, όσο αφορά την απαίτησή του για “κούρεμα” στο κεφάλαιο του χρέους της Ελλάδας από τους επίσημους δανειστές.
Και ο δεύτερος συνδέεται άμεσα πλέον με το γεγονός ότι ούτε το ΔΝΤ, ούτε πολύ περισσότερο η Ευρωζώνη, έχουν τα μέσα να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της εφαρμογής του κριτηρίου βιωσιμότητας που έχουν θέσει για την Ελλάδα (120% του ΑΕΠ) σε χώρες πολύ μεγάλες όπως η Ιταλία! Στην οποία σημειωτέον έχει θεριέψει προεκλογικά η συζήτηση για οικειοθελή αποχώρηση από το ευρώ...
Σε τέτοιες συνθήκες κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα ζητήματα που θέτει η ανελαστικότητα ενός ορίου βιωσιμότητας όπως αυτό του 120% του ΑΕΠ για μία οικονομία της οποίας το χρέος ξεπερνά τα δύο τρισ. Ευρώ...
Η συζήτηση στην πραγματικότητα έχει ήδη αρχίσει σε “τεχνικό” επίπεδο και έχει έμμεσα αξιολογηθεί ότι το όριο αυτό πρέπει να αλλάξει όχι σαν μέγεθος αλλά σαν απόλυτος όρος και να αντικατασταθεί από ένα πιο σύνθετο κριτήριο, που θα είναι η βιωσιμότητα της ικανότητας εξυπηρέτησης του χρέους.
Με άλλα λόγια να αντικατασταθεί το “ποσοτικό” κριτήριο από ενα “ποιοτικό” κριτήριο που θα συμπεριλαμβάνει μεταβλητές της οικονομία οι οποίες θα καθορίζουν το κατά πόσο αυτή η οικονομία μπορεί να εξυπηρετεί το χρέος της ακόμα και αν αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο από το 120% του ΑΕΠ.
Δύο παραδείγματα που έχουν δώσει αφορμή για την δρομολόγηση της διαδικασίας αυτής είναι η Ελλάδα με την Πορτογαλία αλλά και η Ιταλία.
Για παράδειγμα η Ελλάδα έχει πολύ μεγαλύτερο χρέος από την Πορτογαλία, αλλά το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους της (τόκοι και χρεολύσια) είναι συγκριτικά μικρότερο (ως προς το παραγόμενο ΑΕΠ) από το εκείνο της Πορτογαλίας.
Επίσης η Ιταλία έχει χρέος το οποίο “ταξιδεύει” με ταχύτητα για να ξεπεράσει το 130% του ΑΕΠ αλλά τόσο η εξυπηρέτησή του όσο και η σύνθεσή του (εσωτερικό/εξωτερικό, μακροπρόθεσμο/βραχυπρόθεσμο, κ.λ.π.) της επιτρέπει να το αντιμετωπίζει προς το παρόν τουλάχιστον χωρίς προβλήματα...
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν η αλλαγή αυτή του κριτηρίου βιωσιμότητας θα εφαρμοσθεί αναδρομικά και στις χώρες όπως η Ελλάδα που βρίσκονται ακόμα σε πρόγραμμα ή όχι (αναλυτικό ρεπορτάζ για το που κατευθύνεται η συζήτηση αυτή ειδικά για την Ελλάδα στο φύλλο του “Κεφαλαίου” που κυκλοφορεί εκτάκτως την Παρασκευή).
Αναλυτές που παρακολουθούν πολύ προσεκτικά τις εξελίξεις όσο αφορά το χρέος στην Ευρωζώνη, διατυπώνουν πάντως κάποιες διαφορετικές σκέψεις για τα κίνητρα αυτής της διαπραγμάτευσης. Συγκεκριμένα επισημαίνουν ότι το ΔΝΤ υποχρεώνεται να μπει σε μία τέτοια συζήτηση για δύο λόγους.
Ο ένας έχει να κάνει με το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί στην σχέση του με την Ευρωζώνη, όσο αφορά την απαίτησή του για “κούρεμα” στο κεφάλαιο του χρέους της Ελλάδας από τους επίσημους δανειστές.
Και ο δεύτερος συνδέεται άμεσα πλέον με το γεγονός ότι ούτε το ΔΝΤ, ούτε πολύ περισσότερο η Ευρωζώνη, έχουν τα μέσα να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της εφαρμογής του κριτηρίου βιωσιμότητας που έχουν θέσει για την Ελλάδα (120% του ΑΕΠ) σε χώρες πολύ μεγάλες όπως η Ιταλία! Στην οποία σημειωτέον έχει θεριέψει προεκλογικά η συζήτηση για οικειοθελή αποχώρηση από το ευρώ...
Σε τέτοιες συνθήκες κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα ζητήματα που θέτει η ανελαστικότητα ενός ορίου βιωσιμότητας όπως αυτό του 120% του ΑΕΠ για μία οικονομία της οποίας το χρέος ξεπερνά τα δύο τρισ. Ευρώ...
No comments:
Post a Comment