Φαινομενικά άσχετο, του Ηλία (από το blog του Πιτσιρίκου).

Φαινομενικά άσχετο

Σχόλιο ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ στο τέλος του κειμένου

του Ηλία (από το blog του Πιτσιρίκου)

Φίλε Πιτσιρίκο,

Το κείμενο που σου στέλνω μάλλον δεν πρόκειται να αρέσει σε πολλούς από τους φίλους του blog. Δεν θα είναι ένα αισιόδοξο κείμενο με συμπεράσματα που να παραπέμπουν σε μια επερχόμενη σπουδαία νίκη. Μακάρι να μην αποδειχθεί προφητικό, σίγουρα όμως θα είναι «μαύρο» -καταθλιπτικό ή υποκαταθλιπτικό όπως έγραψε ένας φίλος πριν από λίγες μέρες- και θα ξεκινήσει με την αντιγραφή μιας σκηνής από την κοινοβουλευτική ζωή του τόπου πριν την χούντα του 1967, όπως αυτή καταγράφεται από τον σπουδαίο Βασίλη Ραφαηλίδη.

Οι εκλογές του 1961 χαρακτηρίστηκαν ως οι εκλογές της βίας και της νοθείας, γεγονός ιστορικά αποδεδειγμένο και απολύτως αληθινό.

Το σχέδιο εκλογικής «βίας και νοθείας» είχε το κωδικό όνομα «Περικλής», καταγγέλθηκε η ύπαρξη του από την τότε ΕΔΑ πριν τις εκλογές και έγινε πιστευτή η καταγγελία αυτή από την Ένωση Κέντρου του Παπανδρέου μετά τις εκλογές όταν έτριβε τα ματάκια του με τα τέρατα που έβγαλε η κάλπη.

Ήταν όμως αργά. Στην Βουλή ο Γ. Παπανδρέου, έχοντας το κείμενο του σχεδίου «Περικλής» στα....
χέρια του, απέδειξε πως σε αυτό γινόταν λόγος για τις εκλογές που έγιναν και όχι για τον μονίμως παραμονεύοντα κομουνιστικό κίνδυνο.

Ο Κ. Καραμανλής που δεν μπορούσε να αμφισβητήσει τις κατηγορίες του πολιτικού του αντιπάλου, θα επιμείνει ότι το σχέδιο είχε ως στόχο την αντιμετώπιση του κομουνιστικού κινδύνου όπως πάντα και όχι την εκλογική νοθεία.

Μάλιστα θα υποστηρίξει πως η λέξη «εκλογές» που υπήρχε στο κείμενο, μπήκε εκ παραδρομής και από λάθος του γραμματέα της επιτροπής που συνέταξε το σχέδιο «Περικλής».

Ο Παπανδρέου σε έξαλλη κατάσταση ζητά να μάθει ποιο είναι το όνομα αυτού του ηλίθιου που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις εκλογές από τον κομουνιστικό κίνδυνο.

Ο Καραμανλής ανοίγει τα χαρτιά που έχει μπροστά του και του απαντά. Κάποιος αντισυνταγματάρχης του πυροβολικού ονόματι Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Ακολουθούν τα οικονομικά σκάνδαλα, η σύγκρουση με την Φρειδερίκη και η φυγή του Καραμανλή στην Γαλλία.

Σειρά έχουν ο θρίαμβος της Ένωσης Κέντρου, το παλατιανό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα με τα Ιουλιανά, η χούντα του 1967 κι ο 7χρονος γύψος.

Μετά η εθνική καταστροφή κι η προδοσία της Κύπρου, η «επιστροφή της δημοκρατίας» και του Καραμανλή που αποθεώνεται από τον λαό ως σωτήρας και «εθνάρχης» με 54% και οδηγεί την χώρα στο απάνεμο λιμάνι της τότε ΕΟΚ και νυν ΕΕ.

Πιο πάνω στα Εξάρχεια, ο «ποιητής της ήττας» θρηνεί μονάχος την λεηλασία των αγώνων και της θυσίας του Πολυτεχνείου. Και ο νοών, νοείτω.

Σήμερα λοιπόν το ευρώ παρουσιάζεται ως η μοναδική επιλογή για την Ελλάδα και τον λαό της.

Οτιδήποτε άλλο έχει χαρακτηριστικά Αρμαγεδδώνα και απόλυτης εθνικής καταστροφής.

Όμως, έχουμε ήδη περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή.

Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος της χώρας είναι μη διαχειρίσιμο και μέσα στους επόμενους 12 μήνες το αργότερο η οικονομία -ή ότι έχει απομείνει από αυτήν- θα σκάσει με πάταγο.

Όλοι οι στόχοι του όποιου προγράμματος θα πέσουν στο κενό και όλοι οι θιασώτες του ευρωμονόδρομοΥ θα μετατραπούν σε όψιμους υποστηρικτές της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα. Θα το κάνουν όλοι μαζί «για το καλό του τόπου και του λαού».

Και ως συνήθως μια καινούργια εθνική καταστροφή, μια νέα εθνική ήττα θα αποτελέσει το άλλοθι και την αφορμή για την νέα εθνική ενότητα.

Ποιος ξέρει τι και ποιοι θα πάρουν την θέση της Μεγαλόνησου στο ικρίωμα.

Τους ταιριάζει ένα ακόμα εθνικό δράμα και κάποιες παράπλευρες απώλειες έτσι ώστε να παραμείνουν οι ίδιοι στον αφρό και να συνεχίσουν το άρμεγμα της χώρας για μερικά χρόνια ακόμα.

Θα έχουμε την νέα μας «εθνική» ντροπή, τον νέο μεγάλο φόβο μας κι εκείνοι θα μας φέρουν ξανά στο αεροδρόμιο τον «εθνάρχη» τους να τον υποδεχτούμε με βάγια και αρώματα.

Γιατί αγαπητοί μου φίλοι, το νόμισμα έχει την σημασία του μονάχα αν χρησιμοποιηθεί ως αφορμή για κοινωνικό-οικονομικό-πολιτικές αλλαγές όπως ο Κώστας Λαπαβίτσας έχει περιγράψει στις πραγματείες του σχετικά με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Μόνο που περιγράφει το καλό σενάριο κι αποφεύγει να αναφερθεί στο κακό.

Αποφεύγει επίσης να βγάλει κι ένα ακόμα συμπέρασμα από την ολιγόμηνη διακυβέρνηση του ενιαίου τότε ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιο είναι αυτό; Την ανικανότητα των συντρόφων του στο να αναλάβουν και να φέρουν εις πέρας ένα επαναστατικό σχέδιο για την νέα δραχμή και την νέα Ελλάδα που θα είναι προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων.

Η δραχμή έρχεται, το ευρώ φεύγει.

Κι η αλλαγή θα συμβεί πολύ γρηγορότερα από όσο πολλοί σήμερα φαντάζονται. Δεν θα την κάνουν όμως εκείνοι που νομίζατε -ή νομίζετε- ότι θα την προχωρήσουν.

Θα είναι πάλι οι γνωστοί μπάσταρδοι. Τα γνωστά σε όλους μας καθάρματα.

Κλείνω με μια ακόμα σκηνή από το βιβλίο του Μίλαν Κούντερα «Του γέλιου και της λήθης».

Στην κεντρική πλατεία της Πράγας, όπου μήνες μετά την εισβολή των Σοβιετικών και την διάλυση της «άνοιξης», ένας νεαρός ξερνάει από την αηδία σχεδόν ακατάπαυστα. Οι περαστικοί του χτυπούν φιλικά την πλάτη με το χέρι τους και του ψιθυρίζουν «αν ήξερες πόσο σε νιώθω».

Ας μην υποκρινόμαστε άλλο. Η δική μας «άνοιξη» κράτησε λίγες βδομάδες και τέλειωσε με το ΟΧΙ που ποδοπάτησαν τα banks της ΕΕ και του Τσίπρα.

Όσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσουμε ότι χρειαζόμαστε καινούργιο σχέδιο, καινούργιους τρόπους, καινούργιες δομές τόσο γρηγορότερα θα συνέλθουμε, τόσο γρηγορότερα θα διεκδικήσουμε την ρεβάνς.

Διαφορετικά; Παρατεταμένη υποκατάθλιψη.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

Υ.Γ. Το μόνο παρήγορο είναι η αισιοδοξία που βγάζεις στα κείμενα σου τον τελευταίο καιρό Πιτσιρίκο. Υποθέτω ότι αυτό έχει να κάνει με το κλίμα και με κάτι που μυρίζεις στον αέρα. Εύχομαι να έχεις δίκιο. Κι εσύ και το στομάχι σου!

(Αγαπητέ Ηλία, εγώ γελάω πάρα πολύ που κάποιοι πίστευαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κομμουνιστικός κίνδυνος και αποδείχτηκε μέσα σε μερικούς μήνες πιο δεξιός και από τη Νέα Δημοκρατία. Και τώρα, αυτοί οι δεξιοί που θεωρούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ κομμουνιστικό θα ψηφίσουν τον Τσίπρα. Είναι να πέφτεις κάτω από τα γέλια. Ηλία, ο Ραφαηλίδης είχε γράψει επίσης πως, αν στην Ελλάδα επικρατούσε το ΚΚΕ, πρωθυπουργός δεν θα ήταν ο Ζαχαριάδης ή ο Φλωράκης αλλά ο Κωνσταντίνο Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και άλλοι αστοί πολιτικοί που θα γίνονταν κομμουνιστές επειδή λάτρευαν την εξουσία. Ηλία, δεν φοβάμαι εθνική καταστροφή. Αυτή έχει γίνει ήδη. Και δεν ζούμε στο 1960. Ηλία, είμαι αισιόδοξος γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω και είμαι στον ήλιο. Να είσαι καλά.)

Σχόλιο ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ-ΕΠΑΜ: Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους ήλθε η ώρα να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι και να τους σταματήσουμε! Έστω οι λίγοι που έχουμε καταλάβει… Μια κρίσιμη μάζα απαιτείται και θα ανοίξει ο δρόμος για τη μεγάλη αλλαγή. Για την Ελλάδα που όλοι ονειρευόμαστε. Έχουμε τη γνώση, έχουμε το σχέδιο και την απόφαση να το πάμε μέχρι τέλους, αυτό που ζητάμε είναι η πίστη στις δυνάμεις που έχει ο καθένας μέσα του!!!