Απεργία: Εκεί που τελειώνει το μνημόνιο, ξενικά ο ρεαλισμός, του Θέμη Τζήμα.

Απεργία: Εκεί που τελειώνει το μνημόνιο, ξενικά ο ρεαλισμός

του Θέμη Τζήμα

Απεργία λοιπόν και μάλιστα γενική, στις διακηρύξεις και στις επιδιώξεις τουλάχιστον μέρους όσων την προκήρυξαν. Απεργία στην οποία συναντώνται τρεις στάσεις: η ρεφορμι-στική, η χυδαία και η ρεαλιστική.

Η ρεφορμιστική εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο από το ΚΚΕ: οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για ρήξη με το μνημόνιο επειδή δεν είναι ώριμες για σοσιαλισμό, άρα περιμένουμε “καλύτερες μέρες” και μέχρι τότε αποδιδόμαστε σε ακτιβισμούς αλλά ποτέ σε γεγονότα που να αποπειρώνται καίρια χτυπήματα στο σύστημα εξουσίας. Την εξέφρασε επανειλημμένα το ΚΚΕ τελευταία αυτή του τη στάση εξ ου και το αγκάλιασε όλο το αστικό μιντιακό τοπίο: άκυρο στο δημοψήφισμα, καλύτερα μνημόνιο παρά έξω από το Ευρώ- αφού ο σοσιαλισμός αργεί- στις εκλογές, με άφθονες επιθέσεις εναντίον της ΛΑΕ (Σ.ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑΣ: και του ΕΠΑΜ).

Πρόκειται για μια τυπική ρεφορμιστική θέση που τελικά προσχωρεί στην αντί- διαλεκτική: οι....
συνθήκες- τόσο υλικές όσο και συνειδησιακές σε σχέση με το λαό- θα ωριμάσουν με κάποιο μηχανιστικό τρόπο κάποτε και από μόνες τους. Τότε το υπαρκτό και σταθερό σε όσα λέει  κόμμα, δηλαδή το ΚΚΕ θα δρέψει όλη αυτήν την κίνηση των μαζών που θα τρέξουν προς το μέρος του. Αρνείται έτσι το ΚΚΕ την πραγματική διαλεκτική σχέση αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών, την ένθεση του κόμματος στο λαό και τη διαρκή αλληλό-τροφοδότηση, παραγνωρίζει τη μη γραμμικότητα της ιστορικής εξέλιξης, την αναγκαιότητα της δράσης στο εδώ και στο σήμερα, εξ ου και εν τέλει όχι μόνο δεν πράττει κάτι το θετικό προς όφελος της απελευθέρωσης από τη νεοαποικιακή εξάρτηση και τον εφαρμοσμένο νεοφιλελευθερισμό, δηλαδή από τα μνημόνια αλλά τα ενισχύει, δια της παθητικής αναμονής με ολίγη από ακτιβισμό. Συνεπής ρεφορμιστική στάση ηττημένων κομμουνιστών που έχουν χάσει το στρατηγικό τους προσανατολισμό.

Η χυδαία στάση εκφράζεται από την ηγεσία και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, με τρόπο που κανένα κόμμα δεν είχε ποτέ διανοηθεί. Κάλεσμα στην απεργία προκειμένου η κυβέρνηση να “διαπραγματευθεί” από καλύτερη θέση την κατάργηση και των τελευταίων ψηγμάτων αναδιανεμητικού χαρακτήρα του ασφαλιστικού, το ξεπούλημα και της παραμικρής δημόσιας περιουσίας, τους πλειστηριασμούς της ακίνητης περιουσίας, την τιτλοποίηση των κόκκινων δανείων προς όφελος ξένων funds, την ενίσχυση των πολιτικών ύφεσης, φτώχειας και ανεργίας. Από το Γενάρη, ο ίδιος ο πρωθυπουργός υποτιμά διαρκώς τη νοημοσύνη των πολιτών παριστάνοντας το διαπραγματευτή μέσα και υποκλινόμενος σε κάθε απαίτηση των δανειστών έξω. Ενώ αρνείται να υπερασπιστεί ακόμα και τα κεκτημένα της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου εν μέσω μνημονιακής περιόδου- βλ. Νόμο Κατσέλη- παριστάνει τον αντί- νεοφιλελεύθερο ηγέτη. Τέτοιου μεγέθους κοροϊδία απέναντι στους φτωχούς και στους ανέργους, στα θύματα εν γένει της κρίσης δεν υπήρξε ποτέ πριν και από κανέναν.

Η τρίτη στάση είναι η ρεαλιστική: κάτω το μνημόνιο εδώ και τώρα προκειμένου να υπάρξει ελπίδα ανασυγκρότησης και μετασχηματισμού. Η προπαγάνδα εν μέσω και των τριών μνημονίων ήταν ότι η συζήτηση για την όποια ανάπτυξη στην Ελλάδα θα ερχόταν μέσα από την πλήρη εφαρμογή των μνημονίων, την η δήθεν απροθυμία των όχι επαρκώς μνημονιακών κυβερνώντων ή η δήθεν ισχυρή αντιπολίτευση εμπόδιζε. Σήμερα, με μια σχεδόν απολύτως μνημονιακή Βουλή, με μια κυβέρνηση της οποίας ο κορμός μιλά στο όνομα της αριστεράς ενώ πράττει όσο πιο δεξιά γίνεται, το τρίτο μνημόνιο έρχεται ως οδοστρωτήρας που ακόμα και στα μάτια του πιο αφελούς δεν προσφέρει την ελάχιστη ελπίδα ανασυγκρότησης και ανάταξης για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.

Δεν υπάρχει ούτε το παραμικρό ψήγμα προοπτικής για βελτίωση της ζωής της πλειοψηφίας των πολιτών: κάθε δικαίωμα σε κάθε κρίσιμο τομέα- παιδεία, υγεία, ασφάλιση, εργασία, στέγαση, περιβάλλον, δημόσιο πλούτο, δημοκρατία- στην καλύτερη επιδεινώνεται και κατά βάση σφαγιάζεται. Κάθε ναι του λαού στα μνημόνια, κάθε ένδειξη υπομονής και ανοχής του, όπως αυτή της 20ης Σεπτεμβρίου, αντιμετωπίζεται με περαιτέρω βύθισή του σε μια παρακμή διαρκείας, που αποσκοπεί στην οριστική αποδιάρθρωση της χώρας ως κυρίαρχης οντότητας και στη μη αναστρέψιμη μεταφορά πλούτου από τους μέσα και τους κάτω στους έξω και στους πάνω.

Άρα, η όποια άλλη πολιτική, η όποια προσπάθεια ανασυγκρότησης της οικονομίας και μετασχηματισμού του μοντέλου της χώρας που μας έβαλε στην παγκόσμια κρίση από θέση εξαιρετικά αδύναμη, προϋποθέτει μια βασική άρνηση: κάτω τα μνημόνια, άρνηση εφαρμογής του τρίτου μνημονίου, γενικευμένη, πολυσχιδής αντίσταση, απονομιμοποίηση της παρούσας Βουλής, ακόμα κι αν βρισκόμαστε λίγες εβδομάδες μετά τις εκλογές. Η απεργία πρέπει να είναι η αρχή τέτοιων αγώνων που θα καταδείξουν ότι μπροστά στον αφανισμό, η ολοκληρωτική αντίσταση καθίσταται η μόνη ρεαλιστική στάση.