Ν.Δ: Μια σοβαρή πτυχή ανάμεσα στους καγχασμούς, του Διονύση Ελευθεράτου.

Ν.Δ: Μια σοβαρή πτυχή ανάμεσα στους καγχασμούς

του Διονύση Ελευθεράτου

Η αμοιβαία «λατρεία» Κυριάκου - Γεωργιάδη, ή πώς τα μνημό-νια εξαφάνισαν και το «ιστορικό σχίσμα»

Άφθονες ευκαιρίες για καγχασμό παρέχουν οι εξελίξεις της τελευ-ταίας περιόδου (της εσωκομματικά προεκλογικής) στη ΝΔ...

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ας πούμε, δείχνει έτοιμος να επισκεφθεί κάθε διαθέσιμο «πρωινάδικο», για να εξιστορήσει πώς έσωσε το γάμο του. Εξηγήσιμο: Το τάργκετ γκρουπ της ΝΔ, των εκλεκτόρων συμπεριλαμβανομένων, κρατά ψηλά στον κώδικα αξιών του την έννοια «οικογενειάρχης». Κι έτσι ευρέθη ο Κυριάκος, ο πολιτικός τιτάνας, να μιλάει για τη συμβία με τις ώρες στης Τατιάνας.

Τα ξεσπάσματα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, «κιμπάρικα» που θα ‘λέγε κι η Ντάρα Μπακογιάννη, διαθέτουν κάποια ιστορική φόρτιση: Από την εποχή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ζούσε στο Παρίσι είχε η συντηρητική παράταξη να επιδείξει τέτοια εξοικείωση με τα «γαλλικά».

Κι αν η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή του κόμματος παραπέμπει ενίοτε σε παρωδία γουέστερν, άλλα κινηματογραφικά θύμιζε η αλησμόνητη κούρσα του Αδ. Γεωργιάδη, για την εμπρόθεσμη....
υποβολή υποψηφιότητας. Κάτι από Φιλέα Φογκ (Ντέιβιντ Νίβεν) στο Γύρο του Κόσμου σε 80 Ημέρες: «Προλαβαίνει να κερδίσει το στοίχημα;». Και από Σνέικ Πλίσκεν (Κερτ Ράσελ), στην Απόδραση από τη Νέα Υόρκη του Κάρπεντερ: «Προλαβαίνει να παραδώσει την κασέτα ή θα τον αφήσουν με το θανατηφόρο τσιπάκι στο λαιμό;». Διαλέξτε εποχή, ταινία παραπλήσιου σασπένς, ήρωα. Ο Άδωνις τον «τρώει λάχανο»...

Κι όμως... Πίσω απ’ όλα αυτά, υπάρχει ένα πολιτικά αξιοπρόσεκτο στοιχείο. Το συμβολίζει, χωρίς φυσικά να το ακτινογραφεί στην ολότητά του, η αρμονικότητα των σχέσεων του ακροδεξιού Γεωργιάδη με τον «κεντρογενή φιλελεύθερο» Κυριάκο Μητσοτάκη: Μέλι στάζει το στόμα καθενός εκ των δυο, όταν αναφέρεται στο μνημονιακό έργο που επιτέλεσε, ως υπουργός, ο άλλος...

Με την ίδια ταχύτητα με την οποία διέλυσε κοινωνικές σταθερές και δικαιώματα, ο τυφώνας των μνημονίων εξαφάνισε εν πολλοίς και το «ιστορικό σχίσμα» της ΝΔ, ανάμεσα στους νεοφιλελεύθερους και τη «λαϊκή Δεξιά», είτε της «Καραμανλικής» είτε εκείνης που αναζητά ης ρίζες της στην πολιτική κληρονομιά του... Αβέρωφ ή και δεξιότερα. Τη φυσιογνωμία της μνημονιακής ΝΔ τη συνέθεσαν τα χειρότερα «υλικά» και από τα δυο αυτά ρεύματα και μάλιστα επαυξημένα...

Η οικονομική πολιτική του ισοπεδωτικού μονεταρισμού, της αποσάθρωσης στοιχειωδών δομών κοινωνικού κράτους, της «ελεύθερης πτώσης» των μισθών, της πλήρους «ελευθερίας» στις απολύσεις και των αλά Γέλτσιν ξεπουλημάτων, δύσκολα θα χωρούσε ακόμη και στα πιο τρελά όνειρα της Ντάρας, του Κυριάκου, του Κωστή Χατζηδάκη.

Άρθρωσε μήπως αντίλογο η «μη νεοφιλελεύθερη» πτέρυγα της ΝΔ, από το 2010 και εντεύθεν; Ούτε κατά διάνοια Αντιθέτως, οι πάντες αποδέχθηκαν ότι και η παραμικρή άσκηση κριτικής πχ. σε αυθαιρεσίες (και με αστικά κριτήρια) της οικονομικής ελίτ, δικαίως θα επέσυρε υστερικές κατηγορίες. «Διωγμός σε βάρος της επιχειρηματικότητας», αν όχι και «στοχοποίηση»...

Με αυτήν τη «λογική», βεβαίως, θα έπρεπε να έχουν... αποκηρυχθεί για φραστικά ανοσιουργήματα πρώην πρόεδροι της ΝΔ, όπως ο Κώστας Καραμανλής (γνωστή η ατάκα του για τους «πέντε νταβατζήδες») και ο Μιλτιάδης Έβερτ.

Θυμίζουμε απόσπασμα ομιλίας του Μ. Εβερτ, στις 17/5/1996, όταν απευθυνόταν στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από το βήμα της Βουλής: «Δεν μπορείτε να ανοίξετε τους ισολογισμούς των εφημερίδων και να πείτε “ελάτε εδώ, με δεδομένη την κυκλοφορία της εφημερίδας σας πώς βγαίνετε οικονομικά; Από πού δανείζεστε; Πόσο είναι το ύψος των δανείων σας; Τι είναι αυτές οι εταιρείες  χωρών ευκαιρίας, του Παναμά, οι οποίες έχουν δανειοδοτήσει 3 και 4 δισεκατομμύρια δραχμές;”. Δεν ξέρετε ότι ο κ. Μπόμπολας είναι εργολάβος και εκδότης; Δεν ξέρετε ότι ο κ. Σαραντόπουλος είναι μέτοχος σε εφημερίδα και, ταυτόχρονα, εργολάβος; Δεν ξέρετε ότι στον Φλας βρίσκεται ο κ. Κόκκαλης; Δεν ξέρετε ότι στο Κέρδος βρίσκεται ο κ. Λιακουνάκος, δεν ξέρετε ότι στο Σταρ βρίσκεται ο κ. Βαρδινογιάννης;».

Και ακόμη από Έβερτ: «Ο κ Σημίτης βρίσκεται σε μια μονεταριστική αντίληψη, φοβερά συντηρητική, που αγγίζει τα όρια του νεοφιλελευθερισμού» (1/9/1996, Αλεξανδρούπολη).

Από τη άλλη πλευρά, με ποια γραμμή επί του μεταναστευτικού - προσφυγικού ευθυγραμμίστηκαν τα τελευταία χρόνια οι νεοφιλελεύθεροι της ΝΔ, που παλιότερα προέβαλαν μονίμως τον υποτιθέμενο «κεντρογενή πολιτικό φιλελευθερισμό» ως αντίβαρο στον κοινωνικό δαρβινισμό τους, στα της οικονομίας; Ατάραχοι παρακολουθούσαν, από τον Μάρτιο του 2012 κι εντεύθεν, έμμεσες (;) πλην σαφείς «πριμοδοτήσεις» των αντιλήψεων της «ομαδικής τιμωρίας» και της «συλλογικής ευθύνης».

Έβλεπαν τον «δανδή» Δένδια να παραλληλίζει τους μετανάστες με Δωριείς (!) και να ανακαλύπτει επίδοξους….κατακτητές στα πρόσωπα ανθρώπων, που στη μεγάλη τους πλειονότητα θα είχαν φύγει για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εάν τους το επέτρεπε το «Δουβλίνο 2».

Τον Σαμαρά να χαρακτηρίζει τους μετανάστες «τυράννους», να ζητά «ανακατάληψη των πόλεων» και να βλέπει παιδικούς σταθμούς, όχι απειλούμενους με λουκέτο λόγω των περικοπών, αλλά απλώς απρόσιτους στους Έλληνες εξ αιτίας των αλλοδαπών. Γιατί; Διότι  όποιος φιλοδοξεί να επιβάλλει κτηνώδεις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές, μοιραία «πρέπει» να προσφέρει αποδιοπομπαίους στα θύματά του.

Είπαμε: Ο «μύλος» των μνημονίων αλέθει για τα καλά και το εσωτερικό των κομμάτων που τα υπηρετούν. Και τώρα βλέπεις Άδωνη και Κυριάκο, αντιπάλους μεν, «Διόσκουρους» δε...

από το «Πριν»